Έρυξ και Κεφαλοίδιον!

Στο ένα «άκρο» της Τριακρίας!

Ταξίδι στη Δυτική Σικελία, μέρος 8^ο

(συνέχεια από Σελινούς, η αποικία της αποικίας!)

 

8-9 Οκτωβρίου 2019

 

 

Αφού τελειώσαμε με τον αρχαιολογικό χώρο του Σελινούντα μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για ένα ακόμα αξιοθέατο, μια μικρή όμορφη «μεσαιωνική» πόλη.

Μετά από μία ώρα και κάτι και 87χμ ΒΔ, περάσαμε από την παραθαλάσσια πόλη Τράπανι

και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε πίσω της, προς την κορυφή του όρους Έρυκα, στα 750μ υψόμετρο για περίπου 13χμ. Εκεί είναι η πόλη Erice, προορισμός μας για εκείνο το απόγευμα.

Αποικία των Φοινίκων σύντομα εξελληνίστηκε και έγινε γνωστή με το όνομα Έρυξ (ο Έρυξ, αρσενικό). Πέρασε κι αυτή τις περιπέτειές της με τους διάφορους κατακτητές και σήμερα είναι μια πόλη με λίγο περισσότερους από 27.000 κατοίκους και ένα μοναδικό μεσαιωνικό «αέρα». Η κύρια πόλη είναι το πάνω Erice, που συνδέεται με τελεφερίκ το κάτω μέρος, στους πρόποδες του βουνού. (Περισσότερα εδώ)

Εμείς ανεβήκαμε στην πάνω πόλη και παρκάραμε έξω από αυτήν.

Αφήσαμε στα αριστερά μας την Porta Trapani

και πήραμε τον κεντρικό δρόμο, την Via Vittorio Emanuele,

πεζόδρομο που μπαίνει στο εσωτερικό της πόλης.

Δεξιά και αριστερά λιθόστρωτα στενά οδηγούν στις γύρω γειτονιές. Ο δρόμος συνεχίζει με όμορφα πέτρινα κτίρια,

μεταξύ των οποίων και εκκλησίες

και φτάνει στην κεντρική πλατεία, την Piazza della Loggia

με το Δημαρχείο

και άλλα εντυπωσιακά κτίρια.

Εκεί κάτσαμε για ένα καφέ, συνοδεία γλυκού βέβαια, αλλά και φραγκόσυκου. Είχα να φάω από τα παιδικά μου χρόνια και δεν θυμόμουν καθόλου τη γεύση. Αν και ήταν ώριμο, ήταν ενδιαφέρον αλλά δεν με τρέλανε. Από το γραφείο τουρισμού στο Δημαρχείο πήρα χάρτη της πόλης

και έκανα μια μικρή βόλτα στη συνέχεια της Vittorio Emanuele,

με τα κατηφορικά στενά που οδηγούν προς τα δυτικά.

Γύρισα στην πλατεία και αφού πληρώσαμε πήραμε την Via Antonio Cordici προς τα ανατολικά.

Λίγα μέτρα μετά φτάνει στη μικρή Piazzetta San Domenico με τον ομώνυμο ναό

και άλλα όμορφα κτίρια ένα γύρω.

Δίπλα στην είσοδο του ναού, μου έκανε εντύπωση μια πολύ σύγχρονη γλυπτή Σταύρωση.

Μέσα από τα γύρω στενάκια, περνώντας κάτω από καμάρες

και απολαμβάνοντας όμορφες εικόνες

φτάσαμε στο αυτοκίνητο.

Πριν φύγουμε όμως, να πω κάτι ακόμα που μου έκανε θετική εντύπωση.

Σε διάφορες θέσεις μέσα στην πόλη είδαμε τοιχογραφίες (φτιαγμένες σε ένθετες επιφάνειες και όχι πάνω στους τοίχους), που ήταν μέρος ενός project με τίτλο “Umanita’ E Bellezza” (Ανθρωπιά και Ομορφιά).

Όπως είδαμε στο σχετικό χάρτη, που βρίσκεται δίπλα σε κάθε μία είναι 10, διαφόρων καλλιτεχνών.

Εμείς βρήκαμε τις 7.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε να κατηφορίζουμε με φόντο τις δυτικές ακτές της Σικελίας, λουσμένες στο φως του δειλινού.

Το ξενοδοχείο μας ήταν 115χμ Α.-ΒΑ και φτάσαμε όταν είχε πια βραδιάσει για τα καλά, έχοντας περάσει μέσα από κάμποσα χωριά.

Ώρα για ύπνο και ξεκούραση.

  

Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για άλλη μια εκδρομή σε έναν από τους εμβληματικότερους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού. Αλλά πριν πάμε εκεί, είπαμε να ικανοποιήσουμε το απωθημένο μας, μιας και δυο μέρες πριν οι ουρανοί που άνοιξαν δεν μας άφησαν να το κάνουμε. Μια βόλτα λοιπόν από την Cefalù που απέχει από το Παλέρμο περίπου 70χμ ανατολικά. Τουλάχιστον να δούμε τον καθεδρικό, που ανήκει στην ομάδα των μνημείων της UNESCO «Αραβο-Νορμανδικό Παλέρμο και καθεδρικοί ναοί της Τσεφαλού και του Μονρεάλε».

Μια ώρα περίπου μετά φτάσαμε, βρήκαμε κάπου να αφήσουμε το αυτοκίνητο

και ξεκινήσαμε να πάμε στον καθεδρικό.

Η πόλη ιδρύθηκε από Αρχαίους Έλληνες αποίκους με το όνομα Κεφαλοίδιον,

προφανώς λόγω του επιβλητικού βράχου που δεσπόζει από πάνω της και προεξέχει της ακτογραμμής. Κι απ’ εδώ πέρασαν πολλοί κατακτητές, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην ιστορία της.

Σήμερα είναι μια μικρή, γραφική πόλη-θέρετρο με λιγότερους από 15.000 κατοίκους. (Περισσότερα εδώ)

Αν και πολύ τουριστική έχει ένα αέρα περασμένων καιρών.

Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά και έχει καλντερίμια και σκάλες να οδηγούν στα ψηλότερα, αλλά και προς τη θάλασσα.

Περάσαμε κάποιες εκκλησίες και σε λίγο φτάσαμε στον καθεδρικό.

Μπροστά του απλώνεται μια πλατεία με όμορφα κτίρια και κάμποσα εστιατόρια και καφέ. 

Ο ναός θεμελιώθηκε το 1131 και χτίστηκε σε Νορμανδικό ρυθμό. Η κατασκευή του πέρασε διάφορα σκαμπανεβάσματα και τελικά τα θυρανοίξια του έγιναν το 1267. Η πρόσοψή του με τις τρεις αψίδες, του 15^ου αι, πλαισιώνεται από δύο όμοια καμπαναριά. Ο χώρος μπροστά από τη βασιλική ήταν κάποτε κοιμητήριο και σε αυτόν φτάνει εντυπωσιακή κλίμακα.

Το εσωτερικό, σε σχήμα σταυρού,

χωρίζεται από αρχαίους κίονες με κιονόκρανα του 2^ου αι, σε τρία κλίτη.

Η κόγχη του Ιερού καλύπτεται από ψηφιδωτά που έφτιαξαν καλλιτέχνες από την Κωνσταντινούπολη πριν το 1170 και είναι εξαιρετικής τέχνης.

Ειδικά η μορφή του Παντοκράτορα είναι από τις ωραιότερες που έχω δει. Η κόγχη αυτή είναι και το μόνο κομμάτι του ναού που έχει ψηφιδωτά.

Τα πλαϊνά της κόγχης καλύπτονται από μεταγενέστερα γυψοτεχνήματα. Όταν έχεις δει την Cappella Palatina στο Παλέρμο και κυρίως τον καθεδρικό του Monreale, η μικρή σε έκταση ψηφιδωτή διακόσμηση αυτού του ναού, κάπως σε απογοητεύει, αίσθηση που έρχεται να καλύψει η υπέροχη μορφή του Παντοκράτορα.

Λίγα μαρμαροθετήματα συμπληρώνουν την παλιά διακόσμηση. Υπάρχουν όμως και νεότερα στοιχεία, που έχουν το ενδιαφέρον τους,

όπως τα δύο όργανα

ή τα πολύ μοντέρνα, αφηρημένα βιτρό του Μικέλε Καντσονιέρι (Michele Canzoneri) από το Παλέρμο. (Περισσότερα για τον Ναό εδώ).

Κάπου εκεί τελειώσαμε με την Cefalù. Δυστυχώς δεν είχαμε άλλο χρόνο για μια πιο γεμάτη βόλτα και γνωριμία με την πόλη αυτή. Ελπίζουμε πάντα σε μια μελλοντική επίσκεψη. Είχαμε όμως χιλιόμετρα μπροστά μας για την επόμενη επίσκεψή, για την οποία θα μιλήσουμε άλλη φορά. 

 

 

 (το ταξίδι συνεχίζεται Η Κοιλάδα των Ναών!)

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας