Στους δρόμους του κρασιού!

Στα μέρη του ξινόμαυρου,

οδικό ταξίδι στη Κεντροδυτική Μακεδονία, μέρος 2ο

(συνέχεια από «Μικρή Ιερουσαλήμ», πρώτες εικόνες!)

16-17 Μαΐου 2019

 

 

Το πρωί που σηκωθήκαμε

μας υποδέχτηκε ένας βαρύς ουρανός,

που όμως στη διάρκεια της ημέρας, αν και έβρεξε λίγο, δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα.

Αυτή και η επόμενη μέρα θα είχαν σαν βασικούς προορισμούς δύο ή τρία οινοποιεία, αλλά και επισκέψεις σε άλλα αξιοθέατα της περιοχής.

Αφού φάγαμε ένα πολύ καλό πρωινό και ήπιαμε τον πρώτο καφέ της ημέρας ετοιμαστήκαμε και φύγαμε.

Πρώτος μας προορισμός για εκείνη τη μέρα η Βεργίνα και πιο συγκεκριμένα το μουσείο των βασιλικών τάφων των Αιγών, που είναι διαμορφωμένο σαν αρχαίος τύμβος. Εμείς είχαμε ξαναπάει παλιότερα, οι φίλοι μας όμως όχι. Οι Μακεδονικοί τάφοι με τις μοναδικές τοιχογραφίες, τα ευρήματα που βρέθηκαν εκεί, όπλα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, λάρνακες κ.ά, φτιαγμένα από απλά ή πολύτιμα υλικά, ο χώρος και ο τρόπος έκθεσης το κάνουν ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία της χώρας μας. Δυστυχώς ο αριθμός των επισκεπτών, οι μαθητές των σχολείων, που δεν σταματούν να καταφτάνουν και το μέγεθος του χώρου, κάνουν τα πράγματα κάπως δύσκολα. Και βέβαια απαγορεύεται η φωτογράφιση. Δυστυχώς.

Βγήκαμε ενθουσιασμένοι και μπήκαμε στα αυτοκίνητα. Είχε έρθει η ώρα για το πρώτο οινοποιείο. Προορισμός το «Κυρ-Γιάννης» της οικογένειας Μπουτάρη, που βρίσκεται λίγο έξω από τη Νάουσα στο Γιαννακοχώρι. Δεν γνωρίζαμε πως έπρεπε να έχουμε κάνει κράτηση για ξενάγηση και δοκιμή και ήταν ένα μικρό πρόβλημα, που όμως λύθηκε βάζοντας μας μαζί με κάποια άλλη ομάδα.

Κατεβήκαμε στις δεξαμενές

και στο κελάρι με τα ξύλινα βαρέλια,

μας εξήγησαν όλη τη διαδικασία και τις ιδιότητες των ποικιλιών σταφυλιών, ιδίως του ντόπιου ξινόμαυρου

και ανεβήκαμε στο χώρο των δοκιμών. Τα κρασιά ήταν καλά με κορυφαίο το ξινόμαυρο, που όμως δεν ήταν τόσο καλό σαν το χύμα του ξενοδοχείου. Οι φίλοι μας αγόρασαν μερικά μπουκάλια.

Εκείνο που με μάγεψε εκεί ήταν η θέα ένα γύρω με τα τακτοποιημένα αμπέλια,

την τεχνητή λιμνούλα

και την «Κούλα», το τουρκικό φυλάκιο, σήμα της εταιρίας.

Φεύγοντας, περάσαμε από ένα ακόμα οινοποιείο, που όμως δεν ήταν προσβάσιμο και έτσι φύγαμε. Οι φίλοι μας αποφάσισαν να γυρίσουν στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και έτσι εμείς συνεχίσαμε μόνοι μας.

Μπήκαμε στη Νάουσα για να βρούμε κάτι να φάμε, κάτι που αποδείχτηκε σχεδόν μάταιο, μιας και το μόνο που βρήκαμε ήταν κάτι σάντουιτς στο χέρι.

Ψάχνοντας, πέρασα από την κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Καρατάσου με τον οβελίσκο,

που έχει στη βάση του περιμετρικά 4 γλυπτά

και λίγο πιο πάνω την πλατεία του Δημαρχείου με τον ύψους 25μ πύργο-ρολόι, του τέλους του 19^ου αι.

Φάγαμε τα σάντουιτς σε ένα παγκάκι και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε κι εμείς στο ξενοδοχείο. Αποφασίσαμε να μην πάμε από τον κεντρικό δρόμο,

αλλά από τον ορεινό του Βερμίου, που περνά από το Σέλι και το χιονοδρομικό του κέντρο.

Τι τοπίο! Τι πράσινο!

Τι ομορφιά!

Στα πιο ψηλά βρήκαμε και πυκνή ομίχλη

που έκανε τις εικόνες παραμυθένιες. Απίστευτη διαδρομή!.

Κάτσαμε να ξεκουραστούμε και δεν βγήκαμε ξανά.

 

Το άλλο πρωί ξεκινήσαμε για μιαν επίσκεψη θρησκευτικού χαρακτήρα, μιας και θα πηγαίναμε να δούμε την Παναγία Σουμελά, εκεί που χτυπά η καρδιά του Ποντιακού στοιχείου στην Ελλάδα.

Ο ναός χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 σε υψόμετρο πάνω από 1000μ στις πλαγιές του Βερμίου κοντά στο χωριό Καστανιά. Επιλέχτηκε η τοποθεσία αυτή γιατί, όπως λένε, θύμιζε την περιοχή της αυθεντικής Παναγίας Σουμελά στον Πόντο. Και πρόκειται για ένα τόπο απείρου κάλλους. Και μόνο για να βρεθεί κανείς σε αυτόν τον τόπο αξίζει να ανέβει, ανεξάρτητα αν πιστεύει ή όχι.

Βέβαια ο χώρος γύρω από το ναό είναι ένα «τσίρκο». Ούτε να το φανταστώ δεν θέλω πως θα είναι εκεί πάνω τον 15αύγουστο. Και εκεί εμείς είχαμε πάει παλιότερα.

Μετά από κάτι παραπάνω από 20χμ νότια της Βέροιας φτάσαμε και ευτυχώς δεν είχε κόσμο.

Μπήκαμε στην εκκλησία, που αν και καινούργια έχει ενδιαφέρον,

κυρίως με την πληθώρα των ψηφιδωτών, έξω

και μέσα στην εκκλησία.

Σε περίοπτη θέση είναι το εικονοστάσι με την εικόνα που φέρανε από τον Πόντο οι πρόσφυγες μετά το 1930.

Μετά την επίσκεψη μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κινήσαμε με νοτιοδυτική κατεύθυνση. Στον Πολύμυλο βγήκαμε στην Εγνατία με κατεύθυνση προς Κοζάνη και βγήκαμε στην έξοδο για Πτολεμαΐδα, από την οποία περάσαμε απ’ έξω και λίγο έξω από το Αμύνταιο,

σε ένα αμπελότοπο ανάμεσα στις λίμνες Πετρών και Βεγορίτιδα

σταματήσαμε στο οινοποιείο της ALPHA ESTATE. Αυτό είναι πιο «κυριλέ» από το προηγούμενο που είχαμε δει, με πιο εντυπωσιακές εγκαταστάσεις.

Δεξαμενές

και αποθηκευτικούς χώρους.

Το ίδιο ισχύει και με την ξενάγηση και τη δοκιμή των κρασιών.

Είχε προχωρήσει το μεσημέρι σαν τελειώσαμε και από εκεί. Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και οδηγώντας ανάμεσα στα αμπέλια φτάσαμε στον Άγιο Παντελεήμονα, στις όχθες της Βεγορίτιδας.

Εκεί κάτσαμε για φαγητό με τη λίμνη πιάτο.

Το φαγητό ήταν από τα νοστιμότερα που φάγαμε στο ταξίδι μας εκείνο.

Το μαγαζί εκτός από το υπέροχο φαγητό, εκθέτει και πουλά τοπικά προϊόντα.

Φεύγοντας κάναμε το γύρο της βόρειας πλευράς, σταματώντας για να δούμε τα πουλιά που ζουν σ’ αυτήν και μετά την Άρνισσα πήραμε το δρόμο προς τα δυτικά, περάσαμε έξω από την Έδεσσα και κατευθυνθήκαμε προς τη Νάουσα. 

Στην είσοδο της πόλης σταματήσαμε να δούμε και να φωτογραφήσουμε μια όμορφη εικόνα που είχαμε δει την προηγούμενη.

Μια εκκλησία, ο Άη Γιώργης, πάνω σε ένα βράχο στη ρίζα του οποίου είναι τα εξαρτήματα ενός παλιού νερόμυλου. Κάτι σαν γλυπτή σύνθεση, σα σύμβολο της πόλης. Μην ξεχνάμε πως η Νάουσα υπήρξε για πάνω από ένα αιώνα μια σπουδαία βιομηχανική πόλη, με έμφαση στην κλωστοϋφαντουργία. Όλα αυτά μέχρι πριν μερικά χρόνια που άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας και η Νάουσα ήταν μια από τις πόλεις που δέχτηκε πολύ μεγάλο πλήγμα.

Επόμενη στάση στη Νάουσα ήταν ο χώρος της μεγάλης θυσίας, όπου στέκει το γλυπτό της Ναουσαίας μάνας, που αγκαλιάζει τα δυο παιδιά της, έργο της Κατερίνας Χαλεπά – Κατσάτου (1925-2004), του 1973.

Το 1822 στο ολοκαύτωμα της Νάουσας, αρκετές γυναίκες της πόλης προτίμησαν να πέσουν μαζί με τα παιδιά τους στο ποτάμι της Αράπιτσας, παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Εκεί, πάνω από την ορμητική Αράπιτσα,

με το ξύλινο γεφυράκι, σταθήκαμε και εμείς, αποχαιρετώντας ουσιαστικά την πόλη, μιας και δεν θα ξαναερχόμασταν πάλι σε αυτό το ταξίδι.

Η επιστροφή μας στο ξενοδοχείο έγινε πάλι από το Βέρμιο, όπως και την προηγουμένη. 

Τόσο πολύ μας άρεσε εκείνη η διαδρομή.

Έτσι τελείωσε και εκείνη η μέρα.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται «Μικρή Ιερουσαλήμ», μέρος 2ο!)

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας