«Μικρή Ιερουσαλήμ», μέρος 2ο!

Στα μέρη του ξινόμαυρου,

οδικό ταξίδι στη Κεντροδυτική Μακεδονία, μέρος 3ο

(συνέχεια από Στους δρόμους του κρασιού!) 

18-19 Μαΐου 2019

 

 

Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας και είπαμε να την αφιερώσουμε στη Βέροια και κάποια περίχωρά της.

Ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα της Βέροιας είναι η εγγύτητά της με το μεγαλύτερο Ελληνικό ποτάμι, τον Αλιάκμονα, ο οποίος περνά λίγο έξω από την πόλη, όπου και σχηματίζεται η τεχνητή λίμνη της Αγίας Βαρβάρας. Τον είχαμε συναντήσει κάποιες φορές τις προηγούμενες μέρες, αλλά δεν είχαμε ασχοληθεί μαζί του. Ξεκινήσαμε λοιπόν την τελευταία μας μέρα στην περιοχή, με μια πιο «στενή» επαφή με το μεγάλο, το όμορφο, το μυθικό ποτάμι.

Πήραμε το δρόμο που πάει παράλληλα με το ποτάμι από την ανατολική του μεριά και με κατεύθυνση νότια προς το φράγμα της Σφηκιάς.

Ο δρόμος κινείται πιο ψηλά από το ποτάμι

και η θέα προς αυτό, όπου την επιτρέπει το πυκνό πράσινο είναι υπέροχη. Από ένα δρομάκι κατεβήκαμε στο επίπεδο του ποταμού,

σε κάποιο σημείο που κυλούσε ήρεμα δίπλα μας.

Τι εικόνες!

Κατεβήκαμε από τα αυτοκίνητα και κάναμε μια μικρή βόλτα μέσα στο παραποτάμιο δάσος. Οι εικόνες και η ησυχία γαληνεύουνε το νου και την ψυχή.

Με αυτές τις υπέροχες εικόνες μπήκαμε και πάλι στα αυτοκίνητα, ανεβήκαμε μέχρι τον κεντρικό δρόμο και συνεχίσαμε μέχρι την επόμενη στάση μας που ήταν ένα μοναστήρι.

Η ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μουτσιάλης.

Από την παλιά μονή του 18^ου αι., που καταστράφηκε πολλές φορές, σώζεται μόνο το καθολικό,

στο νάρθηκα του οποίου σώζονται αρκετές παλιές τοιχογραφίες.

Λίγα μέτρα μακρύτερα στέκουν τα σύγχρονα κτίρια της μονής, μιας και αυτή είναι ενεργή. Όλα ωραία εκεί πάνω,

αλλά αυτό που είναι «όλα τα λεφτά» είναι η θέα προς το ποτάμι.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητα για την επιστροφή στην πόλη, έχοντας αυτή τη φορά τα στενά του Αλιάκμονα στα αριστερά μας.

Παρκάραμε κοντά στο Βήμα του Απόστολου Παύλου. Εδώ να πω πως στη Βέροια είχαμε ξαναπάει και είχαμε δει κάποια πράγματα. Στο Βήμα είχαμε ανέβει παλιότερα και έτσι δεν πήγαμε αυτή τη φορά. Ξεκινήσαμε για να πάμε προς την Εβραϊκή γειτονιά την Μπαρμπούτα, στα βορειοδυτικά της πόλης,

δίπλα στον Τριπόταμο, που διαρρέει εκείνο το κομμάτι της πόλης χαρίζοντάς της πλούσια βλάστηση.

Το όνομα της η συνοικία το πήρε από την ομώνυμη βρύση. Έχει τριγωνικό σχήμα και ήταν περίκλειστη, ένα είδος γκέτο και φαίνεται πως υπάρχει σε εκείνη τη θέση από τα ρωμαϊκά χρόνια.

Αφήσαμε δεξιά μας το Μεντρεσέ Τζαμί, του 19^ου αι., χτισμένο στη θέση της βυζαντινής εκκλησίας του Αγ. Παύλου

και άλλα όμορφα κτίρια

και βγήκαμε στην πλατεία Ρακτιβάν ή Ωρολογίου με τον εντυπωσιακό πλάτανο και το παλιό οθωμανικό διοικητήριο, που παλιότερα στέγαζε το Δικαστήριο της πόλης. Από εκεί πήραμε την οδό Βερόης παράλληλα με το ποτάμι.

Περάσαμε το όμορφο κτίριο του συλλόγου των Βλάχων

και στην πρώτη γέφυρα που βρήκαμε περάσαμε το ποτάμι και μπήκαμε στη Μπαρμπούτα. Η πλούσια βλάστηση, η ησυχία, που σπάει μόνο από τον ήχο του τρεχούμενου νερού και τα υπέροχα κτίρια είναι ότι πρέπει για να γαληνέψει ο νους και η ψυχή. Περιπλανηθήκαμε στα δρομάκια, δίπλα στο ποτάμι

και φτάσαμε στο κέντρο της συνοικίας

με τη συναγωγή, η οποία όμως ήταν κλειστή.

Ορισμένα από τα εντυπωσιακά αρχοντικά, υποδειγματικά συντηρημένα και ανακαινισμένα, στεγάζουν σήμερα δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες ή ακόμα και κάποια μπουτίκ ξενοδοχεία.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα πλακόστρωτα της περιοχής

και περνώντας ξανά και ξανά πάνω από το ποτάμι

βγήκαμε στην επόμενη γειτονιά, στα βόρεια της προηγούμενης, τη γειτονιά της Παναγίας Δεξιάς,

που έχει πάρει το όνομά της από τον ομώνυμο ναό του τέλους του 18^ου/αρχών του 19^ου αι, που έχει ενσωματώσει μέρος του ιερού παλιότερου ναού του 14^ου αι. Περάσαμε από εκεί (ήταν ανοικτός ο προαύλιος χώρος) και μπροστά από άλλους δύο κλειστούς ναούς του 18^ου αι,

την Αγία Παρασκευή

και τον Άγιο Νικόλαο

και συνεχίσαμε προς την αγορά της πόλης.

Κάπου, σε μια μικρή πλατεία η παρέα έκατσε να ξαποστάσει και να τσιμπήσει κάτι, μιας και είχε μεσημεριάσει για τα καλά. Τους άφησα και πετάχτηκα να δω ένα ακόμα σπουδαίο μνημείο.

Την παλιά Μητρόπολη. Είπαμε, Βέροια=Πολλές εκκλησίες=«Μικρή Ιερουσαλήμ».

Η Παλαιά Μητρόπολη της Βέροιας, είναι ένας από τους μεγαλύτερους μεσοβυζαντινούς ναούς των Βαλκανίων, χτισμένος τη δεκαετία 1070-1080 από τον επίσκοπο της πόλης Νικήτα.

Πρόκειται για μια αριστουργηματικής αρχιτεκτονικής τρίκλιτη βασιλική,

ο οποίος φιλοξενεί μερικά από τα σπουδαιότερα έργα βυζαντινής ζωγραφικής του 12ου, 13ου και 14ου αιώνα.

Έτσι, δίκαια χαρακτηρίζεται το στολίδι της Βυζαντινής Βέροιας. Κατά την οθωμανική περίοδο μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος με την επωνυμία Χουνκιάρ Τζαμί και από τη φάση αυτή του κτίσματος σήμερα είναι ορατός ο μιναρές.

Απέναντι από τον ναό είναι ένας πλάτανος, όπου σχετική επιγραφή μας πληροφορεί πως εκεί κρεμάστηκε από τους Οθωμανούς ο επίσκοπος Άγιος Αρσένιος, κατά την κατάληψη της πόλης τον 15^ο αι.

Γύρισα στην παρέα και έκατσα κι εγώ για μιαν ανάσα.

Κάτσαμε, ξεκουραστήκαμε και πήραμε το δρόμο,

μέσα από την αγορά, για τα αυτοκίνητα. Προχωρημένο απόγευμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας και αφιερώσαμε τον υπόλοιπο χρόνο της μέρας σε ξεκούραση και δουλειά στον υπολογιστή. Το βράδυ στο εστιατόριο του ξενοδοχείου φάγαμε ένα υπέροχο δείπνο και απολαύσαμε το τελευταίο ξινόμαυρο του ταξιδιού.

Επιστροφή

Μετά το πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε και είμασταν έτοιμοι να φύγουμε, καθένας για τον προορισμό του. Οι φίλοι μας για Ηγουμενίτσα, να πάρουν το πλοίο για Ιταλία και από εκεί για το σπίτι τους και εμείς οδικά για το δικό μας.

Η παροιμία λέει πως «δεν πάει η τρέλα στα βουνά». Δεν μας λέει όμως τι γίνεται με τους τρελούς. Και επειδή εμείς «είμαστε λίγο του γιατρού», τόχουμε συνήθειο να παίρνουμε τα βουνά. Έτσι, αντί να πάμε σαν όλο τον κόσμο, από τον «κανονικό», εύκολο και γρήγορο δρόμο, διαλέξαμε τον ορεινό δρόμο των Πιερίων, που βγαίνει στο Ελατοχώρι και μετά Κατερίνη, για να πάρουμε την εθνική για Αθήνα από εκεί. Και φυσικά δεν το μετανιώσαμε.

Τα τοπία στο βουνό είναι παραμυθένια, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του και κυρίως ανεβαίνοντας.

Υπέροχη και πυκνή βλάστηση και εξαιρετική θέα, απ’ όπου η βλάστηση το επέτρεπε.

Αυτές ήταν οι τελευταίες όμορφες εικόνες του υπέροχου ταξιδιού μας, πριν πάρουμε την εθνική για να φτάσουμε στο σπίτι μας το απογευματάκι.

Ήταν ένα ταξίδι σε μέρη που γνωρίζαμε εν μέρει, με εξαιρετική παρέα και καιρό, που στάθηκε φιλικός μαζί μας, παρά τα μικρά μουσκεμένα ξεσπάσματά του. Με τους φίλους μας αποφασίσαμε να επαναλάβουμε κάτι παρόμοιο σε άλλους τόπους κι άλλα μέρη. Με το καλό!

 

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας