Λίμνες ή θάλασσα; Και τα δύο!

 1 Δεκεμβρίου 2023

 

Κάθε φορά που φεύγουμε προς τα βόρεια, στο 90^ο περίπου χμ της Αθηνών-Λαμίας, δεξιά όταν ανεβαίνουμε και αριστερά στην επιστροφή φαίνεται η Υλίκη. Γνωστή από την αρχαιότητα, είναι μια λίμνη, που τη βλέπω κάθε φορά που περνάω και αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω πάει ακόμα για μια πιο καλή γνωριμία, αν και μια φορά περάσαμε από δίπλα. Είναι γεγονός, απ’ όσο ξέρω, πως δεν υπάρχει καμιά τουριστική αξιοποίησή της και είναι κρίμα, γιατί φαίνεται ενδιαφέρουσα και μάλλον όμορφη. Βέβαια γύρω είναι μια καθαρά αγροτική περιοχή και ίσως αυτό να έχει παίξει το ρόλο του. Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει ακόμα βρεθεί εκείνος ο τοπικός παράγοντας που θα πιστέψει σε μια τέτοια τουριστική αξιοποίηση, μιας και βρίσκεται μιαν ανάσα από την Αθήνα. Ένα ακόμα ατού είναι πως δίπλα της είναι η μικρότερή της αδερφή, η Παραλίμνη και σε πολύ κοντινή απόσταση τα νερά του Βόρειου Ευβοϊκού. Ο συνδυασμός των τεσσάρων παραγόντων, Υλίκη, Παραλίμνη, θάλασσα και εγγύτητα στην Αθήνα θα μπορούσε να αποδειχτεί πολύ γερός και προσοδοφόρος.

Αυτά σκεφτόμουνα λίγες μέρες πριν, που έψαχνα για καμιά βόλτα, όταν ξεμπερδεύαμε από κάποιες υποχρεώσεις και θα το επέτρεπε και ο καιρός βεβαίως.

1η Δεκέμβρη και είπαμε να καλωσορίσουμε τον τελευταίο μήνα της χρονιάς με μια εκδρομούλα σε αυτά τα μέρη, μιας και ο καιρός ήταν «ανοιξιάτικος».

Φύγαμε αργά το πρωί και πήραμε την εθνική προς Λαμία. Βγήκαμε στην έξοδο για Λειβαδιά και Δελφούς και κάνοντας κάποιες μανούβρες (όπως μας υπέδειξε το GPS βεβαίως), βρεθήκαμε να ακολουθούμε για λίγο τον παράδρομο της εθνικής προς τα βόρεια μέχρι που είδαμε την ταμπελίτσα «προς Άγ. Σώστη»

και μπήκαμε σε ένα καλό χωματόδρομο.

Περίπου 1,5χμ μετά και αφού η Υλίκη είχε κάνει την εμφάνισή της,

φτάσαμε στην εκκλησία,

που βρίσκεται πάνω και πολύ κοντά στη λίμνη.

Όμορφος χώρος, με το λιτό εκκλησάκι και τον περίβολό του διαμορφωμένο με πάγκους και τραπέζια, ίσως για κάποιο πανηγύρι και με πολλά δέντρα.

Ήταν ανοικτά και μπήκα να ρίξω μια ματιά.

Οι εικόνες της λίμνης ανάμεσα στα δέντρα είναι πολύ όμορφες.

Αφού πήραμε μιαν ανάσα και έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε το χωματόδρομο προς τα ανατολικά.

Σε κάποιο σημείο, μέσα στη λίμνη βλέπεις κάτι περίεργες κατασκευές, κάτι σαν «τσιμινιέρες», σαν «φάρους», δεν μπόρεσα να καταλάβω. Η βατότητά του δρόμου από εκεί και μετά γίνεται μέτρια και σε κάποια σημεία, τα νεροφαγώματα την κάνουν κακή.

Οι εικόνες όμως έχουν αρκετό πράσινο και σε κάποια σημεία γίνονται κάπως «Τοσκάνικες». Αυτά για περίπου 2-3 χμ, μέχρι που συναντά τον ασφαλτόδρομο που έρχεται από την εθνική και πάει προς τη θάλασσα, περνώντας από το χωριό Μουρίκι.

Αφού περάσαμε το χωριό είδαμε την Παραλίμνη. Αυτή είναι κάπως μικρότερη από την Υλίκη και έχει μικρότερο διαμελισμό, δηλ. έχει λιγότερους «κόλπους» και «χερσονήσους».

Στη βόρεια πλευρά της τα υψώματα κατεβαίνουν κάπως απότομα προς αυτή ενώ στη νότια ο τόπος είναι πεδινός και καλλιεργημένος.

Στην ανατολική της άκρη βρίσκεται ένα μικρός λόφος

στην κορυφή του οποίου είναι ένας Μεσαιωνικός Πύργος (περισσότερα εδώ).

Λίγα ακόμα χμ και είδαμε τη θάλασσα. Βγήκαμε στο Βόρειο Ευβοϊκό, λίγο πιο δυτικά από την Ανθηδώνα. Μόλις είχαμε περάσει από τη Βοιωτία στο Στερεολλαδίτικο κομμάτι της Εύβοιας, Αρχίσαμε να ψάχνουμε κάπου να φάμε. Τίποτα. Τα μαγαζιά αυτή την εποχή ανοίγουν μόνο Σαββατοκύριακο και ήταν Παρασκευή. Μάλλον μόνη λύση η Χαλκίδα.

Σε λίγο φάνηκε η γραφική εικόνα της παραλίας των Λουκισσίων

με το κατάφυτο, πλην ακατοίκητο νησί με τα πολλά ονόματα. Κτυπονήσι ή Εγγλεζονήσι ή Χτυπονήσι ή Γάιδαρος (!!!!). Συνεχίσαμε, περάσαμε τη Δροσιά και σε λίγο μπήκαμε στη Χαλκίδα.

Περάσαμε την παλιά γέφυρα και κάπου εκεί κοντά παρκάραμε. Πήραμε τον παραλιακό πεζόδρομο δίπλα στη θάλασσα,

που εκείνη την ώρα τα νερά είχαν ένα πολύ έντονο ρεύμα προς τα βόρεια. Κάτσαμε και απολαύσαμε κουτσομούρες και βραστή σαλάτα,

απολαμβάνοντας ταυτόχρονα θαλασσινές εικόνες.

Αφού φάγαμε συνεχίσαμε τη βόλτα μας.

Περάσαμε από το εντυπωσιακό Δημαρχείο της πόλης (για την ιστορία του εδώ)

και εκεί που είναι το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, του 1989, έργο του γεννημένου στο Αλιβέρι Γιώργου Μέγκουλα, περάσαμε απέναντι στην πλατεία Αγίου Νικολάου και από εκεί μπήκαμε στην αγορά. Βρήκαμε το ζαχαροπλαστείο που ψάχναμε και αγοράσαμε υπέροχα μελομακάρονα. Γυρίσαμε και πάλι στην παραλία και κάτσαμε για καφέ. Την ώρα που η μέρα έδινε τη θέση της στο βράδυ ξεκινήσαμε. Νύχτα πια φτάσαμε στο σπίτι μας μετά από μια όμορφη, μικρή εκδρομή στους γειτονικούς νομούς.

Καλό γιορταστικό μήνα!

Η εκδρομή μας στο χάρτη

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας