Μια γουλιά γλυκό Σαμιώτικο κρασί!!

26 Ιουλίου – 12 Αυγούστου 2007

«Σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο, το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών»

Τι δουλειά έχει το Πυθαγόρειο θεώρημα σε μια ταξιδιωτική ιστορία; Καμιά, εκτός και αν μιλάμε για το νησί του Πυθαγόρα. Την καταπράσινη Σάμο!

Για τη Σάμο λοιπόν η ιστορία μας.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια που ταξιδέψαμε ανατολικά, εκεί που η θάλασσα χωρίζει τον τόπο αυτόν από τη γειτονική Τουρκία αλλά απέχει μόνο όσο «η φωνή ενός πετεινού». Στο πιο κοντινό στα Μικρασιατικά παράλια νησί μας, την πανέμορφη «Κυρά των αμπελιών», τον τόπο που κάνει το πιο γλυκό κρασί και βγάζει τα πιο γερά μαθηματικά μυαλά!!

Η πρόσκληση των φίλων μας Χρήστου και Μίνας να επισκεφτούμε το νησί της δεύτερης, εκκρεμούσε χρόνια τώρα. Αλλά όπως για όλα τα πράγματα έπρεπε να έρθει η ώρα της αποδοχής της.

Το ταξίδι

Ο Ιούλιος κόντευε να τελειώσει όταν με το «γρήγορο» σε λιγότερο από 7 ώρες φτάσαμε στο Βαθύ, αφού πρώτα είχαμε αφήσει αρκετούς ταξιδιώτες στον Εύδηλο της Ικαρίας και στο άλλο μεγάλο κέντρο του νησιού, το Καρλόβασι. Ήταν μεσάνυχτα και οι φίλοι μας μας περίμεναν στο λιμάνι για να μας οδηγήσουν μέχρι το Ποσειδώνιο (παλαιό όνομα Μουλαμπραήμ) όπου μας είχαν κλείσει δωμάτιο, στο Apartments Studios Kassandra. Ξημέρωνε του Αγίου Παντελεήμονα και στο δρόμο κάναμε μια μικρή στάση, λίγο έξω από το χωριό Παλαιόκαστρο, στο μικρό εκκλησάκι που φέρει το όνομά του, για να δούμε την προετοιμασία ενός εθίμου του νησιού. Το μαγείρεμα της «Γιορτής». Πρόκειται για το κοινό εορταστικό γεύμα που θα προσφέρονταν την άλλη μέρα μετά τη λειτουργία σε όλους τους παρευρισκόμενους. Σε μεγάλα καζάνια βράζανε κατσίκια και στη συνέχεια αφού τα ξεκοκάλιζαν συνέχιζαν το βράσιμο με κρεμμύδια και στάρι. Η ατμόσφαιρα έξω από το ξωκλήσι ήταν πολύ κατανυκτική. Παντού, μέσα και έξω από την εκκλησία άναβαν μόνο κεριά ή χαμηλά φώτα. Άνθρωποι λίγοι που ετοίμαζαν τη «γιορτή» και ακόμα λιγότεροι, σαν κι εμάς, που σταμάταγαν για ένα κερί.

Σε λίγο φτάσαμε στο Ποσειδώνιο και τακτοποιηθήκαμε στο όμορφο δωμάτιο. Τα μεσάνυχτα είχαν περάσει εδώ και αρκετή ώρα και η κούραση βάραινε πάνω μας. Έτσι αφήσαμε την εξερεύνηση για το επόμενο πρωί και γείραμε να ξεκουραστούμε. Τα βλέφαρα γρήγορα έκλεισαν και ένας ελαφρύς ύπνος μας ξεκούρασε για τις επόμενες ώρες. Καλώς σε βρήκαμε «κατακαμμένη» μας κυρά!!

1η μέρα

Κατά πως τόχουμε συνήθειο πήγαμε νωρίς το πρωί για μπάνιο. Το δωμάτιο μας απείχε από τη θάλασσα 20 μέτρα και μόνο το κτίριο ενός ξενοδοχείου μας χώριζε από αυτήν. Ο τόπος είναι πολύ όμορφος. Ένας μικρός κόλπος με λίγα σπίτια που ήταν κάποτε εξοχικά των κατοίκων του Παλαιόκαστρου, δυο τρία μαγαζιά για καφέ ή φαΐ, στα αριστερά πάνω σε ένα ακρωτήρι ένα ξωκλήσι και απέναντι καταπράσινες δασώσεις πλαγιές. Δεν το πιστεύαμε αλλά αυτές ήταν «απέναντι». Δυο απλωτές δρόμος. Τόσο κοντά!!! Είναι το πιο κοντινό στα Μικρασιατικά Παράλια σημείο του νησιού. Ο «επταστάδιος πορθμός» των αρχαίων ελλήνων, ένα στενό με ισχυρά ρεύματα και πολλά ψάρια όπου στην εποχή της Ηγεμονίας (1834-1912) γινόταν εδώ μέγα λαθρεμπόριο.

Τα νερά ήσυχα, κρυστάλλινα μας χάρισαν τη δροσιά τους και δύναμη για την υπόλοιπη μέρα. Γυρίσαμε στο δωμάτιο όπου είχε έρθει το «πρωινό»! Οι φίλοι μας μαζί με ένα φίλο τους που φιλοξενούσαν, έφτασαν με μια κατσαρόλα «γιορτή». Πρωινό να γλύφεις τα δάχτυλά σου! Ήπιαμε και τον καφέ μας και γραμμή για το αεροδρόμιο από όπου ο φίλος αυτός θα έφευγε. Και από εκεί στο «Πανόραμα» κοντά στους Μανολάτες για φαΐ. Υπέροχη θέα προς το βόρειο Αιγαίο και τα καταπράσινα τοπία του νησιού από κάτω μας.

Μετά το φαΐ γυρίσαμε στο δωμάτιό μας να ξεκουραστούμε, το απόγευμα κάναμε άλλη μια βουτιά και η μέρα μας έκλεισε με μια πρώτη βραδινή γνωριμία με την πρωτεύουσα του νησιού, το Βαθύ. Βόλτες στην παραλία μέχρι αργά. Ρουφάγαμε τη δροσιά της θάλασσας που τόσο έχουμε ανάγκη και τόσο απλόχερα μας δινόταν.

2η μέρα

Μετά το πρωινό μας μπάνιο, το πρωινό και τον καφέ μας ξεκινήσαμε για μια βόλτα προς βόρεια ακολουθώντας όμως ένα δρομολόγιο για το Βαθύ από τα ανατολικά. Στην περιοχή του χωριού Βλαμαρή σταματήσαμε πρώτα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, ένα πολύ όμορφο ξωκλήσι και λίγο μετά στο μοναστήρι της Αγίας Ζώνης. Ιδρύθηκε το 1695 στο χώρο παλαιότερου ναού και έγινε σταυροπηγιακή την ίδια εποχή. Στα επόμενα χρόνια και σιγά σιγά δημιουργείται αυτό που βλέπουμε σήμερα.

Οι τοιχογραφίες τον 17ο αι., το τέμπλο το 1801, η αργυρή επένδυση της εικόνας της Αγ. Ζώνης το 1819 και η είσοδος το 1855. Πολύ όμορφο αν και αρκετά παραμελημένο μοναστήρι σε μια στροφή του δρόμου για το χωριό Βλαμαρή και το άλλο μεγάλο μοναστήρι του νησιού, αυτό της ζωοδόχου Πηγής.

Συνεχίσαμε το δρόμο μας μέχρι τη Βλαμαρή και γυρίσαμε να πάμε στο Άνω Βαθύ στο σπίτι της Μίνας όπου μας περιμένανε για μεσημεριανό. Γνωρίσαμε και την σχεδόν εκατόχρονη μητέρα της Μίνας που, καλά να είναι η γυναίκα, μπορεί και ζει με σχετική αυτονομία και μάλιστα φροντίζει για το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Άννας απέναντι  από το σπίτι της αλλά και τον κήπο κάτω από την εκκλησία!!Κάτσαμε, φάγαμε και εγώ έκανα μια μικρή βόλτα στη γειτονιά για μια πρώτη γνωριμία..

Μετά το φαΐ πήγαμε για καφέ στο Νησί ή Αγία Παρασκευή. Βρίσκεται βόρεια του Βαθιού και φτάνεις ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο και κάνοντας το κύκλο της χερσονήσου που σχηματίζει από τα βόρεια τον κόλπο όπου βρίσκεται η πρωτεύουσα του νησιού.

Είναι ένας παραθεριστικός οικισμός με μια μικρή όμορφη παραλία, λίγα σπίτια, κάνα δυο ταβέρνες και την ομώνυμη εκκλησία που γιόρταζε δυο μέρες πριν και τα ίχνη από τα καζάνια που έβραζε η «γιορτή» ήταν πολύ εμφανή. Δίπλα στην εκκλησία είναι μια βρύση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και «κολάσιμη»!!

Πάνω από το Βαθύ, στην κορυφή της χερσονήσου είναι ο Προφήτης Ηλίας. Ένα ακόμα κάτασπρο εκκλησάκι με απρόσκοπτη θέα και προς το Βαθύ στα νότια

και προς το Νησί στα βόρεια. Εκεί ανεβήκαμε μετά τον καφέ και απολαύσαμε τη θέα.

Η μέρα μας έκλεισε με τρικούβερτο γλέντι που έκανε ο ιδιοκτήτης των δωματίων που μέναμε για τα γενέθλια της γυναίκας του, γλέντι που όπως μάθαμε έχει καθιερωθεί και γίνεται κάθε χρόνο.

3η μέρα

Κυριακή και το πρόγραμμα είχε πρωινό καφέ στον Δημοτικό (Ηγεμονικό) Κήπο που βρίσκεται περίπου στο κέντρο του λιμανιού αλλά στην 1η εσωτερική παράλληλο και έτσι δεν έχει θέα στη θάλασσα. Έχει όμως πολύ πράσινο και αποτελεί μια όαση δροσιάς.

Η ιστορία της Σάμου είναι μεγάλη και πολυτάραχη. Έχει δε το μοναδικό «προνόμιο» για τα ελληνικά δεδομένα να έχει ένα είδος αυτονομίας για περίπου 80 χρόνια πριν ενωθεί με την Ελλάδα. Αυτή είναι η περίοδος της Ηγεμονίας της Σάμου (1834-1912) κατά την οποία γνώρισε ιδιαίτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική άνθιση με την ανάπτυξη του οινεμπορίου, της καπνοβιομηχανίας και της βυρσοδεψίας. Είχε δική της σημαία, έκοψε νόμισμα και είχε δικά της γραμματόσημα. Στην περίοδο αυτή στολίζεται με όμορφα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια και χώρους. Ένας τέτοιος χώρος και ο κήπος που πίναμε εκείνο το πρωί τον καφέ μας. Πίσω από τον κήπο βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο της Σάμου που αποτελείται από δύο κτίρια. Το παλιό της εποχής της Ηγεμονίας και το νέο που χτίστηκε με πρωτοβουλία του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και δωρεά της Volkswagen. Το νέο, εκτός από την ανάγκη να στεγαστούν παραπάνω εκθέματα έγινε και για να στεγαστεί ο κολοσσιαίος Κούρος της Σάμου του 6ου π.Χ. αι. που βρέθηκε κοντά στο Ηραίο και έχει ύψος 5,50 μέτρα!!

Μετά τον καφέ και τη δροσιά που μαζέψαμε ώρα για επίσκεψη στο μουσείο με τα πραγματικά πολύ αξιόλογα ευρήματα. Σπουδαίο όσο και εντυπωσιακό το «Σύνταγμα του Γενέλεω», μαρμάρινο σύμπλεγμα μιας εξαμελούς οικογένειας, σαμιακού εργαστηρίου, ανάθημα στο Ηραίο. Πολύ εντυπωσιακά και άλλα μαρμάρινα αγάλματα του τύπου Κούρου ή Κόρης αλλά φυσικά αυτό που κυριολεκτικά σε καθηλώνει είναι ο τεράστιος Κούρος.

Εξ’ ίσου εντυπωσιακά, αν και μικρά σε μέγεθος, τα εκθέματα στο παλαιό κτίριο. Από την προϊστορική ως τη Βυζαντινή περίοδο. Πολύ σπουδαία και μοναδική για τα Ελληνικά δεδομένα η συλλογή με τα ξύλινα αντικείμενα (αγαλματίδια, ομοιώματα πλοίων, τμήματα επίπλων κλπ) από τον7ο-6ο αι. π.Χ. που σώθηκαν επειδή διατηρήθηκαν σε συνθήκες απόλυτης υγρασίας!!!

Πραγματικά πολύ σπουδαίο μουσείο. Επίσκεψη που με γέμισε γνώσεις και συναισθήματα. Και πάλι έξω να χαζέψουμε τα όμορφα κτίρια του Αγίου Σπυρίδωνα και του Δημαρχείου (το παλιό Βουλευτήριο των Σαμίων).

Μετά όμως την πνευματική τροφή, ώρα και για υλική! Περίπου στη μέση της βόρειας πλευράς του νησιού είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός με το λιμανάκι του, την παραλία με το χοντρό βότσαλο και ένα πανέμορφα ζωγραφισμένο σχολείο. Ο Άγιος Κωνσταντίνος. Εκεί κάτσαμε για φαΐ.

Αν και το βοριαδάκι βάσταγε καλά δεν στάθηκε ικανό να μας χαλάσει το γεύμα.

Κατόπιν πήραμε το δρόμο που με πολλές στροφές φιδοσέρνεται προς τα νότια ανεβαίνοντας στο χωριό Βουρλιώτες και το βουνό Καρβούνη που δεσπόζει με τα 1153 μέτρα του στο κέντρο του νησιού. Λίγο πριν τους Βουρλιώτες στρίψαμε προς την πανέμορφη και καταπράσινη περιοχή Πνακά με τις πηγές και τα τρεχούμενα νερά της. Ένα εκκλησάκι και δυο τρία καφενεία-εστιατόρια με τα τραπέζια τους κάτω από την πυκνή σκιά προσφέρουν κάτι τις να φας, να πιεις και να δροσιστείς! Αυτή τη δροσιά μας χάρισε και εμάς ο τόπος και ο καφές του.

Μετά τον καφέ ανεβήκαμε ακόμα πιο ψηλά στο χωριό και στο Μοναστήρι της Παναγιάς του Βροντά. Το μοναστήρι κλειστό είναι ένα μεγάλο εργοτάξιο, μιας και γίνεται εκτεταμένη συντήρηση. Άρχισε να σουρουπώνει όταν κάτσαμε στους Βουρλιώτες για το δείπνο μας με θέα αμπέλια και πέλαγος!! Τι άλλο να ποθήσουν τα μάτια και η ψυχή μας; Εκεί τέλειωσε και η 3η μέρα μας στο νησί.

4η μέρα

Η μέρα ξεκίνησε με βόλτα ως το Κλήμα την παραλία που βρίσκεται δυτικά από το Ποσειδώνιο αμέσως μετά το ακρωτήρι με το αστείο όνομα «Γριάς πόδια». Στη συνέχεια ανεβήκαμε για κολατσιό και καφέ στο Παλαιόκαστρο. Περάσαμε από το Βαθύ και όλοι μαζί κινήσαμε για το σπουδαίο και πολύ όμορφο μεσόγειο χωριό, τους Μυτιληνιούς. Κεφαλοχώρι με πολύ όμορφα δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής αλλά και αρχοντικά της Ηγεμονικής περιόδου. Και φυσικά όπως σε όλη τη Σάμο πολλές εκκλησίες. Όμορφη πλατεία με πολλά μαγαζιά γύρω γύρω και πολλά λουλούδια, κάτι που βλέπεις σε όλο το νησί. Το βασικό ενδιαφέρον όμως του χωριού είναι το αξιόλογο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Αιγαίου, που εκτός όσων μπορεί να δει κανείς σε οποιοδήποτε παρόμοιο μουσείο έχει μια σπουδαία συλλογή απολιθωμάτων προϊστορικών ζώων, προγόνων γνωστών σήμερα ζώων όπως είναι οι ρινόκεροι, οι νάνοι ελέφαντες, οι γαζέλες και οι αντιλόπες. Αξιοσημείωτο είναι και ένα είδος καμηλοπάρδαλης που δεν έχει βρεθεί αλλού στον κόσμο και γι αυτό ονομάστηκε «Σαμοθήριο». Ο περισσότερος κόσμος επισκέπτεται το μουσείο για τον «σταρ» του. Το «Καπλάνι». Μέσα σε μια βιτρίνα βρίσκεται το βαλσαμωμένο αιλουροειδές που πέρασε την περίοδο της Ηγεμονίας από τα Μικρασιατικά παράλια και έκανε μεγάλες ζημιές, μέχρις ότου κάποιοι γενναίοι κάτοικοι του χωριού Μαυρατζαίοι το 1862 το σκότωσαν και έτσι γλύτωσαν. Το «έκθεμα» αυτό έγινε πολύ γνωστό γιατί ενέπνευσε ένα από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής εφηβικής (και όχι μόνο) λογοτεχνίας Το «Καπλάνι της Βιτρίνας» της Άλκης Ζέη.

Μετά το μουσείο κινηθήκαμε προς το Πυθαγόρειο, αλλά όχι από τον κεντρικό δρόμο, αλλά από τον εσωτερικό και φτάσαμε στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας. Όμορφο μοναστήρι, το νεώτερο του νησιού σε ωραία τοποθεσία.

Είναι γνωστό ότι εδώ και αρκετά χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάθε χρόνο η Σάμος καίγεται με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί αισθητά η δασοκάλυψή της και να έχουν γίνει πολλές καταστροφές. Βέβαια αυτό δεν φαίνεται παντού στο νησί. Η περιοχή όμως που πήγαμε εκείνη τη μέρα έχει υποφέρει πολύ από τις φωτιές κι αυτό φαίνεται έντονα. Ένας κόμπος στο στομάχι και ένα σφίξιμο στην καρδιά είναι αυτά που κυρίως αισθάνεσαι και δεν σε αφήνουν να απολαύσεις τις τόσες ομορφιές αυτού του ευλογημένου τόπου.

Γυρίζοντας προς το ξενοδοχείο πήγαμε στην Κέρβελη, βόρεια του Ποσειδωνίου, με ωραία παραλία και πεντακάθαρα νερά.

Το απόγευμα πήγαμε στην άλλη άκρη του νησιού, στο Καρλόβασι. Αν και δεν περπατήσαμε ιδιαίτερα κάναμε αρκετή βόλτα με το αυτοκίνητο. Πολύ όμορφα κτίρια, ωραία ρυμοτομία αλλά και πολλά κτίρια μισοερειπωμένα, κυρίως αποθήκες και εργοστάσια παλαιότερων εποχών στην παραλία που δίνουν μια εικόνα παρακμής. Μερικά από τα κτίρια αυτά αναστυλώνονται για νεώτερες χρήσεις και κάποτε η εικόνα της πόλης θα αλλάξει τελείως. Φαντάζομαι ότι το χειμώνα με τους φοιτητές να της δίνουν τη ζωντάνια τους τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά.

Κάτσαμε σε μια εσωτερική πλατεία και ήπιαμε ένα καφέ. Είχε σουρουπώσει όταν φύγαμε και σταματήσαμε, σκοτάδι πια, στο πολύβουο Κοκκάρι. Είναι από τα πιο τουριστικά χωριά του νησιού. Στο μικρό, κλειστό λιμανάκι ο ένας πάνω στον άλλο. Οι ταβέρνες τόσο κοντά η μια στην άλλη που οι καρέκλες τους να μπερδεύονται. Φυσικά η εικόνα αυτή είναι γνωστή από πολλά τουριστικά μέρη του τόπου μας. Κάτσαμε για φαΐ και σε κάποια στιγμή γίναμε μάρτυρες ενός γεγονότος που ακούγαμε σαν ανέκδοτο αυτές τις μέρες. Όταν πρωτομπήκαν στα νησιά τα High speed και έφευγαν με ταχύτητα από το λιμάνι έβγαζαν τέτοιο κύμα στην ακτή που γίνονταν μέχρι και ζημιές. Όταν λοιπόν είχε μπει στη γραμμή το «Αίολος-Κεντέρης» και φαινόταν από μακριά όλο και κάποιος έβαζε μια φωνή: -Αίολοοοοοοος!! Και ο κόσμος απομακρύνονταν, τα μαγαζιά μάζευαν τα τραπέζια τους και όλοι έλεγαν και καμιά βλαστήμια για το σόι του «Αίολου» και αυτουνού που το έφτιαξε! Απαγόρεψαν λοιπόν οι αρχές στα πλοία αυτά να φεύγουν με ταχύτητα. Όλο όμως και κάποια απόνερα φτάνουν στην ακτή. Τρώγαμε λοιπόν όταν είδαμε ανοιχτά να περνάει το γρήγορο και αρχίσαμε να αστειευόμαστε. Πέρασε περίπου ένα τέταρτο και είχαμε πάψει ν’ ασχολούμαστε μ’ αυτό όταν ξαφνικά στη απέναντι πλευρά του μικρού λιμανιού σκάει ένα κύμα που πέρασε το ένα μέτρο και έκανε αυτούς που κάθονταν σε αυτά τα τραπέζια μούσκεμα. Φαντάζομαι ότι δεν θα τους άρεσε καθόλου αλλά εμείς γελάσαμε πολύ! Αργά, χορτάτοι από εικόνες, εντυπώσεις και φαΐ γυρίσαμε για ύπνο. Τελικά περνάγαμε πολύ ωραία στη Σάμο!!!

5η μέρα

Μετά το πρωινό μας μπάνιο πήγαμε να βρούμε τους φίλους μας στη Μυκάλη, παραλία στα νότια του Βαθιού με αρκετή ανάπτυξη και κόσμο. Κάτσαμε για ένα ούζο, χαζέψαμε τη θάλασσα, τον κόσμο και τα απέναντι Τούρκικα παράλια και γυρίσαμε στο δωμάτιο με σκοπό να συναντηθούμε και πάλι το απόγευμα για να πάμε στην περιοχή Ηραίου και Πυθαγορείου για να δούμε κάποια από τα αξιοθέατα της. Περάσαμε από το χωριό Χώρα με τις δροσιές του, την πλατεία και τη βρύση του και λίγο πριν το σούρουπο φτάσαμε στο μοναστήρι του Τίμιου Σταυρού του 16ου αι. αλλά με τη μορφή που πήρε τον 19ο και διατηρεί ως σήμερα. Σε αυτό μόνασαν πολλοί επίσκοποι και πατριάρχες και έδωσαν την επιβλητική μορφή που βλέπει κανείς σήμερα.

Από το μοναστήρι προχωρήσαμε για τους Μαυρατζαίους.

Το χωριό υπήρξε το αγγειοπλαστικό κέντρο του νησιού, όπου εκτός από τα χρηστικά αντικείμενα, συνήθιζαν να φτιάχνουν και παιχνίδια, όπως η «Δίκαιη Κούπα» που αποδίδεται στον Πυθαγόρα και το «Μασκαρά Μπαρδάκι». Τα παιγνίδια αυτά συνεχίζουν να τα φτιάχνουν και σήμερα αλλά φυσικά απευθύνονται στους τουρίστες. Πριν καμιά δεκαριά χρόνια η μεγάλη φωτιά που έπληξε την περιοχή κόντεψε να αφανίσει το χωριό και είχε και θύματα. Ακόμα βλέπεις μαυρισμένους από τη φωτιά τοίχους και κάποια καμένα σπίτια που άφησαν οι ιδιοκτήτες τους και έφυγαν. Πήγαμε σε ένα εργαστήριο  αγγειοπλαστικής, κάναμε τα ψώνια μας και μετά κατεβήκαμε στο βραδινό Ηραίο. Άλλο πολύ τουριστικό αλλά συνάμα και πολύ γραφικό. Τσιμπήσαμε κάτι και κάναμε βόλτα στην παραλία, μαζί με αρκετό ακόμα κόσμο, απολαμβάνοντας τη νυχτερινή όψη της θάλασσας!!

Γυρνώντας για το δωμάτιό μας είδαμε από μακριά φωτισμένο το κάστρο του Λογοθέτη Λυκούργου στο Πυθαγόρειο και μπήκαμε  στο χωριό. Ήταν αρκετά αργά και δεν είχε πάρα πολύ κόσμο, παρ’ όλο που είναι ίσως το πιο τουριστικό μέρος του νησιού. Το λιμάνι του γεμάτο κότερα όλων των ειδών και μεγεθών. Μερικά τεράστια να φτάνουν σε μέγεθος αυτό ενός κανονικού πλοίου της γραμμής μεσαίου μεγέθους! Στην ανατολική άκρη του λιμανιού δεσπόζει ένα επιβλητικό γλυπτό αφιερωμένο στον μεγάλο μαθηματικό, που ήταν από εκεί, και στο θεώρημά του!!

Κάναμε μια μικρή νυχτερινή βόλτα, μερικές λήψεις με την φωτογραφική αλλά και την βιντεοκάμερα και φύγαμε να πάμε για ξεκούραση.

Τέλειωσε η μέρα, τέλειωσε ο Ιούλιος και πάμε γι άλλα.

6η -7η μέρα

Οι δύο πρώτες μέρες του Αυγούστου κύλησαν πολύ ήρεμα. Όχι ότι δεν πήγαμε να δούμε αξιοθέατα του νησιού. Τις μέρες αυτές λοιπόν επισκεφτήκαμε άλλο ένα μοναστήρι και τον σπουδαιότερο αρχαιολογικό χώρο του νησιού.

Την 6η μέρα των διακοπών μας στη Σάμο πήγαμε να δούμε το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Ιδρύθηκε στα μέσα του 18ου αι πάνω σε ένα ύψωμα 400 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, βορειοανατολικά της Βλαμαρής, απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια. Η μονή έχει ενδιαφέρουσα ιστορία και πολλά ενδιαφέροντα να γνωρίσει κανείς. Απ’ έξω, σχεδόν στην άκρη του γκρεμού έχει στηθεί το μνημείο των Ιερολοχιτών. Η θέα από εκεί πάνω κόβει την ανάσα. Οι κόλποι της Μουρτιάς, της Μικρής κι της Μεγάλης Λάκκας, το Κασονήσι, ο όρμος της Κέρβελης και στο βάθος η Τουρκία, όλα στη σειρά κάτω από τα πόδια σου.

Το ίδιο βράδυ ακολουθώντας τον παράλιο δρόμο από το Κλήμα φτάσαμε στην παραλία Ψιλή Άμμος με την ωραία αμμουδιά και τα ξέβαθα νερά. Εκεί μας περίμεναν οι φίλοι μας για φαΐ.

Την άλλη μέρα επισκεφτήκαμε τον σπουδαιότερο αρχαιολογικό χώρο του νησιού. Το Ηραίο.

Ο χώρος του ιερού του Ηραίου βρίσκεται κοντά στο ομώνυμο χωριό. Είναι τεράστιος και επιβλητικός χώρος. Κυριαρχούν τα ερείπια του ναού της Ήρας με τον μοναδικό όρθιο κίονα. Ο ναός αυτός ήταν ο μεγαλύτερος της αρχαιότητας με διαστάσεις 55,6Χ108,63 και ύψος που έφτανε τα 20μέτρα!!!Στα ανατολικά μπροστά από το ναό υπάρχουν τα ερείπια του μνημειώδους Βωμού (38,40Χ18,70 μ.).

Ο χώρος ήταν ιερός μιας και πίστευαν ότι εκεί γεννήθηκε η Θεά Ήρα και εκεί έγινε ο ιερός γάμος της με τον βασιλιά των Θεών, τον Δία. Εκτός από τα ερείπια του ναού και του βωμού υπάρχουν ερείπια και από άλλα σπουδαία κτίρια. Ακόμα οι βάσεις αναθηματικών αγαλμάτων, με σπουδαιότερο το «σύνταγμα του Γενέλεω» αλλά και άλλων κυρίως του τύπου Κόρης και Κούρου. Σήμερα όλα αυτά (για την ακρίβεια όσα δεν εκλάπησαν από τους ξένους «περιηγητές» και τους ντόπιους αρχαιοκάπηλους) βρίσκονται στο μουσείο στο Βαθύ, μαζί και ο μοναδικός Κούρος.

Μετά την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο κάναμε μια βόλτα στο χωριό που λόγω της ώρας (περίπου 10 π.μ.) ήταν αρκετά άδειο και γι αυτό ήσυχο και στη συνέχεια πήγαμε στο Ποτοκάκι για μπάνιο και καφέ. Βρίσκεται ανάμεσα στο Ηραίο και το Πυθαγόρειο και εκεί είναι και το αεροδρόμιο του νησιού. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε με βόλτες μέσα στην πόλη της Σάμου.

8η μέρα

Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη σε μια μεγάλη βόλτα στο δυτικό μέρος του νησιού και σε ορεινές διαδρομές στο ψηλότερο βουνό του, τον Κέρκη ή Κερκετέα που με την κορυφή του να φτάνει τα 1433 μ. είναι από τα ψηλότερα του Αιγαίου.

Πήραμε τον παραλιακό, κεντρικό δρόμο μέχρι το Καρλόβασι, ανεβήκαμε στο Παλιό Καρλόβασι και συνεχίσαμε προς τα ορεινά. Περάσαμε τα πράσινα χωριά Λέκα και Καστανιά, γυρίσαμε λίγο προς τα πίσω και στρίψαμε δεξιά για το χωριό Κοσμαδαίοι. Από εκεί ο δρόμος στενεύει και γρήγορα γίνεται χωματόδρομος. Σε λίγο φτάσαμε στο κλειστό μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στο Κακοπέρατο (άλλη Ζ. Πηγή αυτή). Όπως φαίνεται από το όνομα η περιοχή είναι πολύ δύσβατη. Κακοπέρατο λέγεται το φαράγγι που ξεκινά από εκεί και φτάνει μέχρι τις δυτικές ακτές του νησιού. Ένα κακοτράχαλο μονοπάτι σκαλισμένο στο βράχο της νότιας πλευράς του φαραγγιού, με ένα «κάγκελο» για οδηγό και βοηθό οδηγεί σε ένα σπήλαιο με ένα ξωκλήσι μέσα. Περπάτησα στο μονοπάτι μόνο για λίγα μέτρα και γύρισα για να συνεχίσουμε. Το τοπίο στην περιοχή είναι απίστευτα όμορφο με το πυκνό πευκοδάσος του. Ο ορεινός χωματόδρομος, βατός και σε απλά αυτοκίνητα, που χρειάζεται όμως προσοχή, διασχίζει όλο το βουνό με κατεύθυνση νοτιοανατολική και φτάνει μέχρι τον Μαραθόκαμπο, το κεφαλοχώρι με τη μεγάλη παραγωγή λαδιού στα νότια και δυτικά. Σε μια στροφή του ορεινού περάσματος ένας παλαίμαχος κομμουνιστής έχει φτιάξει με πέτρες ένα μικρό «μνημείο» στις ιδέες του!!

Περάσαμε από τον Μαραθόκαμπο, τον Όρμο Μαραθόκαμπου, τον Κάμπο και στην παραλία Βοτσαλάκια κάτσαμε για φαΐ. Η ώρα είχε περάσει και τα στομάχια μας διαμαρτύρονταν έντονα. Μετά το γεύμα συνεχίσαμε προς τα δυτικά και βόρεια. Περάσαμε την Καλλιθέα με την ωραία θέα προς τη θάλασσα και την Ικαρία και φτάσαμε στους Δρακαίους. Κάναμε μια μικρή να χαζέψουμε το μικρό καταπράσινο χωριό και γυρνώντας προς τα πίσω πήραμε το δρόμο που κατεβαίνει στην παραλία Άγιος Ισίδωρος. Βραχώδης παραλία με καρνάγιο (μικρό ναυπηγείο) με μια άλλη εικόνα, διαφορετική απ’ αυτές που είχαμε μέχρι τότε. Πιο άγρια, πιο απόμακρη αλλά και πιο «φυσική»!

Γυρνώντας προς τα πίσω κάναμε μια μικρή στάση στο χωριό Αγία Κυριακή για να πούμε ένα «γεια!» σε κάποιους γνωστούς μας και από εκεί στον Λιμνιώνα για ένα απογευματινό, κρύο, μπάνιο. Επιστρέφοντας στο ύψος του Βαθιού χωρίσαμε και τελειώσαμε τη μέρα μας στο Παλαιόκαστρο όπου κάτσαμε στην πλατεία για φαΐ.

9η - 10η μέρα

Το Σαββατοκύριακο κύλησε χαλαρά με μερικές επισκέψεις σε διάφορα χωριά και μερικά ακόμα αξιοθέατα.

Το Σάββατο το πρωί πήγαμε για μπάνιο στο Ποτοκάκι και μετά μόνος μου ανέβηκα να επισκεφτώ το μοναστήρι της Παναγιάς Σπηλιανής και το Ευπαλίνειο Όρυγμα. Και τα δύο βρίσκονται πάνω από το τουριστικό Πυθαγόρειο, εκεί που ήταν η αρχαία πρωτεύουσα της Σάμου.

Το μοναστήρι βρίσκεται πάνω από το αρχαίο θέατρο και το Ευπαλίνειο Όρυγμα. Έχει ένα μικρό ναό και πίσω του ένα μικρό κατηφορικό σπήλαιο, στο βάθος του οποίου υπάρχει ένας μικρός ναός και στάζει νερό σε μια δεξαμενή, νερό που θεωρείται αγίασμα. Από τον περίβολο η θέα προς το Πυθαγόρειο και τη θάλασσα είναι υπέροχη.

Λίγο παρακάτω είναι το Ευπαλίνειο Όρυγμα, ένα από τα σπουδαιότερα έργα της τεχνολογίας των αρχαίων χρόνων. Κατασκευάστηκε στα χρόνια του τύραννου της Σάμου Πολυκράτη, γύρω στα 550 π.Χ. από τον μηχανικό Ευπαλίνο από τα Μέγαρα. Επρόκειτο για λαξευτή σήραγγα που θα έφερνε το νερό στην πρωτεύουσα από την περιοχή του σημερινού χωριού Μυτιληνιοί (πηγή Αγιάδων). Το μήκος της ήταν 1036 μ. και οι εσωτερικές διαστάσεις περίπου 1,80Χ1,80 μ. Οι εργασίες ξεκίνησαν και από τις δύο μεριές του βουνού και με πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς, μετά από περίπου 15 χρόνια τα δύο συνεργεία συναντήθηκαν περίπου στο μέσον με μικρή μόνο απόκλιση!!Σπουδαίο επίτευγμα ακόμα και για σήμερα με τα σύγχρονα τεχνικά μέσα. Η είσοδος σήμερα είναι ένα πολύ στενό άνοιγμα με σκαλιά που γρήγορα σε βάζει στο εσωτερικό που είναι επισκέψιμο σε μικρό μόνο μήκος του. Η σήραγγα έχει το τμήμα όπου βαδίζει κάποιος-κάτι σα μονοπάτι- και σε αρκετό βάθος το αυλάκι μέσα στο οποίο κυλούσε το νερό. Επειδή είναι επικίνδυνο, το αυλάκι έχει καλυφθεί με σιδερένια κάγκελα. Πολύ εντυπωσιακό και πολύ ενδιαφέρουσα η επίσκεψη, όχι όμως για κλειστοφοβικούς.

Το ίδιο απόγευμα πήγαμε στην περιοχή Αϊ Γιαννάκης του Πάνω Βαθιού και το βράδυ πήγαμε σε σπίτι γνωστών στο Παλιόκαστρο.

Την Κυριακή το μεσημέρι πήγαμε και φάγαμε στο Νησί και μετά κάναμε μια βόλτα μέχρι τα χωριά Άμπελος και Σταυρινήδες πάνω από τον Άγιο Κωνσταντίνο. Είναι σε μια περιοχή γεμάτη αμπέλια (το λέει άλλωστε και το όνομα του πρώτου) που είναι πολύ τακτοποιημένα σε αναβαθμίδες και σε ωραίες σειρές. Πολύ πράσινο η περιοχή και πολύ ωραία θέα προς το βόρειο Αιγαίο.

Γυρνώντας για το δωμάτιο κάναμε μια στάση να δούμε τις Τρεις Εκκλησίες. Πρόκειται για τρία ξωκλήσια ενωμένα έξω αλλά και μέσα και βρίσκονται πριν τη διασταύρωση που πάει δεξιά για Πυθαγόρειο και αριστερά για Παλαιόκαστρο. Ήταν μια εικόνα πολύ όμορφη που την βλέπαμε κάθε μέρα. Στο Ποσειδώνιο ανεβήκαμε στο ξωκλήσι του Αγ. Νικολάου που βρίσκεται στη μικρή, καταπράσινη χερσόνησο στα αριστερά του οικισμού, χαζέψαμε από εκεί πάνω τη θέα προς το χωριό και τα Μικρασιατικά παράλια και τραβήξαμε να ξεκουραστούμε. Το βράδυ θα πηγαίναμε να δούμε στο Πυθαγόρειο την αναπαράσταση της Ναυμαχίας της Μυκάλης που γίνεται κάθε χρόνο, αλλά δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε ούτε στο χιλιόμετρο και έτσι καταλήξαμε στο λιμάνι στο Βαθύ για φαΐ και παγωτό και φυσικά πολλές πολλές βόλτες.

11η - 12η μέρα

Την επόμενη κάναμε μια μεγάλη βόλτα προς τα κεντρικά και δυτικά του νησιού. Από το Βαθύ κινηθήκαμε προς Μυτιληνιους, Χώρα, Μύλους Ηραίου και σταματήσαμε στο μοναστήρι της Μεγάλης Παναγιάς. Είπαμε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες η Σάμος.

Βρίσκεται κοντά στους Κουμαδαραίους και ιδρύθηκε στα τέλη του 16ου αι. Έχει όμορφα ξυλόγλυπτα και τοιχογραφίες του μέσου του 18ου και αρχών του 19ου αι. Από το μοναστήρι ο δρόμος ανηφορίζει με πολλές στροφές περνάει από τα χωριά Κουμαδαραίοι και Πύργος (πολύ γραφικά και τα δύο) και σε μια στροφή υπάρχει η πηγή Κούτσι με τα πολλά πλατάνια. Εκεί κάτσαμε για καφέ.

Συνέχεια είχε ο Πλάτανος. Έχει μια πολύ ωραία και σκιερή πλατεία με πολλές ταβέρνες, μαγαζιά με σουβενίρ, μια βρύση και πολύ κόσμο. Είναι γραφικό χωριό.

Κάναμε μερικές βόλτες και κατέβηκα μέχρι τη μεγάλη βρύση όπου υπάρχουν γούρνες για την μπουγάδα που κάνανε οι γυναίκες άλλοτε.

Από εκεί γυρίσαμε νότια για την παραλία Πεύκος. Είναι ένα παράξενο τοπίο, με βράχια αλλά και άμμο στην παραλία και μερικά σπίτια «κρεμασμένα» πάνω από την παραλία, στην οποία κατεβαίνεις με σκάλες.

Εκεί, σε μια ταβέρνα κάτσαμε και απολαύσαμε ποικίλους μεζέδες!!Μετά το φαΐ πήραμε το δρόμο προς τα βόρεια περνώντας από Κουμαίικα και παίρνοντας το δρόμο με τις πολλές στροφές που περνάει από τον Πλάτανο και τα Κονταίικα φτάσαμε στο Καρλόβασι.  Δεν σταματήσαμε και παίρνοντας το δρόμο για Βαθύ στρίψαμε δεξιά στον Άγιο Κωνσταντίνο και ανεβήκαμε στο χωριό των λουλουδιών, τους Μανολάτες. Τόσα λουλούδια δεν είδαμε σε κανένα άλλο χωριό, αν και τα υπόλοιπα δεν είχαν και λίγα. Εκεί όμως είναι άλλο πράγμα. Όμορφο χωριό αλλά και πολύ τουριστικό. Πολλά μαγαζιά καλλιτεχνών που φτιάχνουν και πωλούν διάφορα κομμάτια για διακόσμηση αλλά και χρήση. Τα αυτοκίνητα δεν επιτρέπονται στα ανηφορικά στενά και έτσι τα πράγματα είναι πιο όμορφα.

Περίπου στο μέσο του χωριού υπάρχει μια πολύ όμορφη σκεπαστή βρύση δίπλα από την οποία υπάρχει ακόμα μια ταβέρνα. Το χωριό το λένε «το μπαλκόνι της Σάμου» για τη θέα που προσφέρει απλόχερα προς το βόρειο Αιγαίο αλλά και προς τα βόρεια του νησιού. Κάτσαμε για ένα καφέ και βράδυ πια κατεβήκαμε στη Σάμο για να πάρουμε εισιτήρια για να πάμε την άλλη μέρα στην Πάτμο.

Πρωί πρώι φτάσαμε στο Πυθαγόρειο και πήραμε το δελφίνι για Πάτμο. Αυτό ξεκίνησε αλλά ένα τέταρτο μετά λόγω βλάβης γύρισε!.Αλλάξαμε τα εισιτήρια για δυο μέρες μετά και πήγαμε για πρωινό μπάνιο στο Ποτοκάκι και μετά για καφέ στους Μυτιληνιούς όπου κάναμε και αρκετές βόλτες. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και όλη η μέρα πέρασε εκεί με ξεκούραση. Το βράδυ πήγαμε για φαΐ στον Άϊ Γιαννάκη στο Βαθύ.

13η μέρα

Την άλλη μέρα οι δυο μας την αφιερώσαμε στα δυτικά αλλά και νότια και κεντρικά του νησιού. Πρωί και πήγαμε για μπάνιο στην πιο ωραία κατά τη γνώμη μου θάλασσα του νησιού από όσες πήγαμε.

Παραλία Ποτάμι μετά το Καρλόβασι! Απλά υπέροχη!!Την είχαμε δει την προηγούμενη φορά που είχαμε πάει στο Καρλόβασι και θελήσαμε να κολυμπήσουμε κιόλας. Και φυσικά δεν το μετανιώσαμε ούτε στιγμή. Παραλία με βότσαλο και κρυστάλλινα νερά. Μετά το μπάνιο κάτσαμε στην παραλία του Καρλοβάσιου για τον καφέ μας, χαζεύοντας την κίνηση της πόλης.

Ανεβήκαμε σε ένα πράσινο χωριό πάνω από το Καρλόβασι, την Υδρούσσα και περνώντας μετά από τα Κοντακαίικα βγήκαμε στο δρόμο για Βαθύ και κοντά στις Πεταλίδες, στην περιοχή Κουρούντερε κάτσαμε να φάμε δίπλα στη θάλασσα μιας και τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να φωνάζουν και μάλιστα δυνατά! Αφού τα ηρεμήσαμε γυρίσαμε προς τα πίσω και παίρνοντας το δρόμο που διασχίζει το νησί από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά βγαίνει στο Ηραίο.

Περάσαμε τον Πύργο, τους Σπαθαραίους και κινούμενοι ψηλά στο νοτιότερο μέρος της Σάμου με θέα το μικρό νησί Σαμιοπούλα αλλά περνώντας συνεχώς μέσα από καμένα (εικόνα εφιαλτική) περάσαμε και τον Παγώνδα και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς το Ηραίο. Τα χωριά που είχαμε περάσει τα είχαμε δει για πρώτη φορά στην απέναντι πλαγιά όταν είχαμε πάει προς Μαυρατζαίους. Λίγο μετά τους Μύλους και δίπλα στο δρόμο που περνάει μέσα από τον κάμπο και πάει για το Ηραίο, είναι ο πύργος του Σαρακίνη. Πρόκειται για οχυρό, συμπαγή, ορθογώνιο πύργο με ζεματίστρα και επάλξεις του 16ου αι.

Δίπλα του υπάρχει διπλό ξωκλήσι των Αγ. Ιωάννη Θεολόγου και Γεωργίου. Γύρω υπάρχει μεγάλο κτήμα και όλα αυτά σήμερα είναι μετόχι της μονής της Πάτμου. Μετά από αυτή τη στάση πήγαμε στο Ηραίο για καφέ και η μέρα μας τελείωσε με άραγμα και φαΐ στη Μυκάλη.

14η  - 15η μέρα

Την άλλη μέρα πήγαμε στην Πάτμο (βλ http://disaki.blogspot.com/2011/10/blog-post_5445.html). Το απόγευμα που γυρίσαμε μπήκα για λίγο στο χώρο με τα αρχαία αξιοθέατα του Πυθαγορείου. Ο πύργος του Λογοθέτη Λυκούργου, τα γύρω αρχαία ερείπια και μετά μπήκα στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης, όπου τα φύλλα της δάφνης από τη γιορτή τρεις μέρες πριν ακόμα σκέπαζαν το δάπεδο. Ήταν όμως ώρα για απογευματινό μπάνιο. Ποτοκάκι. Το βραδάκι συναντηθήκαμε με τους φίλους μας και πήγαμε για φαΐ δίπλα στο πολύ γραφικό Δημοτικό Σχολείο του Πάνω Βαθιού με την ωραία δροσιά και την ακόμα πιο ωραία θέα προς το λιμάνι.

Οι μέρες των διακοπών μας στη Σάμο πλησίαζαν στο τέλος τους. Την επόμενη το πρωί πήγαμε για μπάνιο στην παραλία Μουρτιά που είχαμε δει από πάνω όταν είχαμε πάει στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Όλη την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε μέσα στην πόλη. Βόλτες, ψώνια και επίσκεψη στο αξιολογότατο Μουσείο Σαμιακού Οίνου την Ένωσης Οινοποιητικών Συνεταιρισμών Σάμου. Πολύ ενδιαφέρον το στήσιμο του Μουσείου μέσα στο παλιό πέτρινο οινοποιείο στην τοποθεσία Μαλαγάρι στο λιμάνι της Σάμου. Ο παραδοσιακός τρόπος οινοποιίας, τα εργαλεία, παλιές συσκευασίες και άλλα πολλά είναι τα εκθέματα. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει είναι τα τεράστια βαρέλια. Από μόνο του το καθένα ένα κτίριο!!! Φυσικά δοκιμάσαμε και αγοράσαμε κρασιά της Σάμου. Αυτό δα έλειπε!!

Το ίδιο βράδυ είχε στο λιμάνι Γιορτή Κρασιού. Παραδοσιακοί χοροί από το χορευτικό των Βουρλιωτών και υπέροχη, νοσταλγική συναυλία Νέου Κύματος από τα «τέρατα» του είδους: Πόπη Αστεριάδη, Καίτη Χωματά, Ρένα Κουμιώτη και Τάκη Κωνσταντακόπουλο.

Η μουσική όμως είχε και φαγοπότι. Αλμυρά και γλυκά κατιμέρια (ζύμη τηγανητή με τυρί η μέλι) και γλυκό Σαμιώτικο κρασί . Το κρασί δωρεάν, όσο τράβαγε η ψυχούλα ου. Αγόραζες ένα ποτήρι αναμνηστικό και έπινες. Με άρτο και θέαμα τέλειωσε η μέρα μας!

16η  - 17η μέρα

Έφτασε το τελευταίο Σαββατοκύριακο στη Σάμο. Το Σάββατο πήγαμε στο Πυθαγόρειο όπου στο χώρο του ξενοδοχείου Doryssa Bay λειτουργεί το Λαογραφικό Μουσείο «Νικόλαος Δημητρίου». Σε ένα μεγάλο χώρο και ανάμεσα στους οικίσκους που αποτελούνται από τα δωμάτια του ξενοδοχείου έχει διαμορφωθεί ένας χώρος σαν χωριό με τα μαγαζιά του (πολλά αφορούν παλιά επαγγέλματα) και σε κάποιο από τα κτίρια είναι ο εκθεσιακός χώρος με εργαλεία, και επαγγελματικούς χώρους της προπολεμικής εποχής του νησιού.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο πήραμε το δρόμο για το Καρλόβασι. Στον Πύργο στρίψαμε δεξιά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την κορυφή του Καρβούνη (όρος Άμπελος). Περάσαμε τα χωριά Μεσόγειο και Πάνδροσο και πιάσαμε το χωματόδρομο που μετά από πολλές στροφές μας έφερε στα 1153 μ., στον Προφήτη Ηλία στην κορυφή του βουνού.

Η θέα από εκεί πάνω μοναδική. Αλλά και το σεληνιακό πετρώδες τοπίο με το κάτασπρο εκκλησάκι του Προφήτη των κορυφών πολύ εντυπωσιακό! Για το γυρισμό προτιμήσαμε τον άλλο χωματόδρομο που πάει προς τα βόρεια και μέσα από ένα εντυπωσιακό ορεινό, καταπράσινο τοπίο φτάσαμε στο κρασοχώρι, τους Βουρλιώτες και κάτσαμε να φάμε. Το μεσημέρι πέρασε και απογευματάκι πήγαμε για καφέ στον Άϊ Γιαννάκη.

Ο Άϊ Γιαννάκης είναι τετράτρουλη εκκλησία που άρχισε να χτίζεται το 1799. Είναι πολύ εντυπωσιακό κτίσμα αλλά σε πολύ κακή κατάσταση. Η θέση του είναι τέτοια που έχει πανοραμική θέα προς το λιμάνι. Δίπλα του έχει ένα αναψυκτήριο και ένα σύγχρονο υπαίθριο θεατράκι για διάφορες εκδηλώσεις. Μετά τον καφέ έκανα μια μεγάλη βόλτα με τη Μίνα να μου δείξει το Άνω Βαθύ. Τόσες μέρες και το αφήσαμε για την τελευταία.

Πρόκειται για οικισμό στην πλαγιά του λόφου πάνω από το λιμάνι που έχει χαρακτηριστεί εξ’ ολοκλήρου διατηρητέος. Στενά δρομάκια και σπίτια με τον χαρακτηριστικό άνω όροφο να προεξέχει (σαχνισιά). Αρχιτεκτονική που βλέπει κανείς στη Μακεδονία, τη Θράκη τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου αλλά και στην Τουρκία και τις υπόλοιπες Βαλκανικές χώρες. Είναι γενέτειρα του Ήρωα της επανάσταση του 1821 Καπετάν Κωνσταντίνου Λαχανά. Σώζεται και το σπίτι που γεννήθηκε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, ο πρωθυπουργό που επί των ημερών του έγινε η ένωση της Σάμου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Ανάμεσα στα παραδοσιακά κτίρια και κάποια της Ηγεμονικής περιόδου όπως το Δημοτικό Σχολείο. Πολλές εκκλησίες υπάρχουν διάσπαρτες μέσα στον οικισμό, κάθε μια με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Πείραζα τη Μίνα λέγοντας της πως για να έχουν τόσες πολλές εκκλησίες στο νησί, οι Σαμιώτες πρέπει να έχουν πολλές αμαρτίες!!Το βράδυ το περάσαμε κάτω στο λιμάνι με φαΐ και παγωτό μιας και ήταν το τελευταίο στο νησί.

Ξημέρωσε η Κυριακή, ημέρα της αναχώρησής μας. Κάναμε το τελευταίο μας μπάνιο στο νησί, πληρώσαμε φορτώσαμε τα πράγματά μας στο αυτοκίνητο, χαιρετίσαμε τους καταπληκτικούς σπιτονοικοκύρηδές μας και πήγαμε στο Βαθύ. Με τους φίλους μας πήγαμε για φαΐ στο Νησί και μετά κάναμε την τελευταία μας βόλτα προς την όμορφη παραλία Λιβαδάκι, στην άκρη της χερσονήσου όπου βρίσκεται και το Νησί. Γυρίσαμε στο λιμάνι και μέχρι να μπούμε μέσα στο πλοίο, κάτσαμε εκεί απέναντι να πιούμε έναν ακόμα καφέ. Στις 4.30 το απόγευμα αφήναμε τη Σάμο με ανάμικτα συναισθήματα. Ήμασταν χορτασμένοι από το νησί. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το γνωρίσαμε καλά. Είναι μεγάλο και κρύβει πολλά μυστικά. Κυρίως στα δυτικά που είναι πιο «άγριο» και εμείς δεν πήγαμε πολύ πιστεύω ότι έχει πράγματα που μπορούν να εκπλήξουν και τον πιο απαιτητικό ταξιδευτή. Ίσως κάποια άλλη φορά.

Οι διακοπές μας στη Σάμο ήταν ξεχωριστές. Έπαιξε σε αυτό πολύ μεγάλο ρόλο η παρέα των φίλων μας αλλά και το ίδιο το νησί με τις πολλές ομορφιές και τα πολλά ενδιαφέροντα και αξιοθέατα. Είναι από τα μέρη που από τότε τα προτείνω με ενθουσιασμό σε φίλους και γνωστούς για ένα ταξίδι έστω και ολιγοήμερο. Αξίζει και με το παραπάνω!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/Samos2671182007

1η δημοσίευση: http://www.travelchat.gr/forum/index.php/topic,4401.0.html