20-27 Αυγούστου 2008
Ο Αύγουστος έφτανε στο τέλος του. Πέρασε και της Παναγίας με τις γιορτές και τα πανηγύρια και τα πάντα άρχισαν να μυρίζουν επιστροφή και φθινόπωρο. Με την παρέα μας είχαμε κανονίσει μια εβδομάδα στη Ζάκυνθο, το πανέμορφο Φιόρο Του Λεβάντε. Το νησί των μεγάλων ποιητών Κάλβου και Σολωμού αλλά και του Ξενόπουλου. Το νησί της καντάδας, της Αρέκιας, της «ομιλίας», του μαντολάτου, του μπουγαρινιού και της Καρέτα Καρέτα.
Στη Ζάκυνθο είχαμε πάει τρεις φορές παλιότερα, σε διάφορες εποχές του χρόνου αλλά πάντα για λίγο και έτσι δεν είχαμε μπορέσει ποτέ να τη γυρίσουμε. Την πρώτη φορά πήγαμε για τρεις μέρες τα Χριστούγεννα, τη δεύτερη πάλι για τρεις μέρες του Αγ. Πνεύματος και την τρίτη για τέσσερις τέλος Αυγούστου. Πάντα ήθελα να πάω λίγο παραπάνω να την ευχαριστηθώ. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Απομεσήμερο, 20 Αυγούστου, στην Κυλλήνη. Απέναντι, μέσα από την αχλή του λιοπυριού ξεχωρίζουν θολά τα βουνά της Ζάκυνθος. Μπαίνουμε στο «Διονύσιος Σολωμός» και μέχρι να πιούμε ένα καφέ, σε μια ώρα και κάτι κατεβαίνουμε στο Λιμάνι της. Γραμμή για την περιοχή των Αλυκών όπου μεταξύ Αλικανά και Αλυκών έχουμε κλείσει δωμάτια. Αφού αφήσουμε τα πράγματα κατεβαίνουμε για μια βουτιά να δροσιστούμε. Δεν καθόμαστε πολύ. Άλλωστε έχει σουρουπώσει για τα καλά. Η μέρα μικραίνει πια αρκετά γρήγορα. Ένα ντουζ, και για φαΐ κοντά στο κατάλυμά μας. Η ώρα πέρασε, είμαστε αρκετά κουρασμένοι και αφού χαζέψουμε λίγο στην TV πέφτουμε για ύπνο. Καλώς σε βρήκαμε Τζάντε!!
Μέρα 2η
Η δεύτερη μέρα στο νησί ήταν αφιερωμένη στα βόρεια. Τίποτα όμως δεν μας βιάζει κι έτσι κινούμαστε χαλαρά. Το πρωινό μας στη δροσερή βεράντα, τον καφέ με την ησυχία μας και όλα αυτά αφού έχουμε κάνει, όπως το συνηθίζουμε το πρωινό μας μπάνιο. Γενικά μας αρέσει τις ώρες που ο κόσμος ψήνεται στις παραλίες εμείς να γυρνάμε. Το μπάνιο μας πάντα ή νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Γι αυτό και δεν μαυρίζουμε ποτέ! Αλλά αυτά είναι γούστα και ως γνωστόν «Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα!».
Μετά το πρωινό λοιπόν φύγαμε ακολουθώντας το δρόμο που κινείται πάνω από την ανατολική ακτή του νησιού και σε λίγο στρίβοντας προς τα δυτικά διασχίζουμε το νησί εγκάρσια. Η πρώτη μας στάση, απλά για φωτογραφίες, στο μικρό λιμανάκι Πόρτο Βρώμη απ’ όπου καΐκια κουβαλάνε κόσμο στο διάσημο πια ανά την υφήλιο Ναυάγιο. Φεύγουμε από την ακτή και ανεβαίνουμε στην Αναφωνήτρια. Και από εκεί προς την περιοχή που από μια εξέδρα βλέπεις την περίφημη παραλία με το ναυάγιο από ψηλά. Το θέαμα κόβει την ανάσα και για την αγριάδα του αλλά κυρίως για την ομορφάδα του. Τι χρώμα νερών είναι αυτό, τι τοπίο, τι μεγαλείο της φύσης!! Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα, δεν μπορείς να κατεβάσεις την κάμερα, δεν μπορείς να σταματήσεις να φωτογραφίζεις. Δίκαιη η φήμη του. Ότι και να πεις λίγο. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά. Κάτσαμε σε μια καντίνα που είναι εκεί για ένα αναψυκτικό. Εγώ απομακρύνθηκα και από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι προσπάθησα να φτάσω όσο γίνεται πιο «απέναντι» από το Ναυάγιο. Τα πόδια μου τρέμανε καθώς έχασκε από κάτω μου ο γκρεμός! Ο πειρασμός όμως παραήταν μεγάλος.
Η δεύτερη μέρα στο νησί ήταν αφιερωμένη στα βόρεια. Τίποτα όμως δεν μας βιάζει κι έτσι κινούμαστε χαλαρά. Το πρωινό μας στη δροσερή βεράντα, τον καφέ με την ησυχία μας και όλα αυτά αφού έχουμε κάνει, όπως το συνηθίζουμε το πρωινό μας μπάνιο. Γενικά μας αρέσει τις ώρες που ο κόσμος ψήνεται στις παραλίες εμείς να γυρνάμε. Το μπάνιο μας πάντα ή νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα. Γι αυτό και δεν μαυρίζουμε ποτέ! Αλλά αυτά είναι γούστα και ως γνωστόν «Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα!».
Μετά το πρωινό λοιπόν φύγαμε ακολουθώντας το δρόμο που κινείται πάνω από την ανατολική ακτή του νησιού και σε λίγο στρίβοντας προς τα δυτικά διασχίζουμε το νησί εγκάρσια. Η πρώτη μας στάση, απλά για φωτογραφίες, στο μικρό λιμανάκι Πόρτο Βρώμη απ’ όπου καΐκια κουβαλάνε κόσμο στο διάσημο πια ανά την υφήλιο Ναυάγιο. Φεύγουμε από την ακτή και ανεβαίνουμε στην Αναφωνήτρια. Και από εκεί προς την περιοχή που από μια εξέδρα βλέπεις την περίφημη παραλία με το ναυάγιο από ψηλά. Το θέαμα κόβει την ανάσα και για την αγριάδα του αλλά κυρίως για την ομορφάδα του. Τι χρώμα νερών είναι αυτό, τι τοπίο, τι μεγαλείο της φύσης!! Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα, δεν μπορείς να κατεβάσεις την κάμερα, δεν μπορείς να σταματήσεις να φωτογραφίζεις. Δίκαιη η φήμη του. Ότι και να πεις λίγο. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά. Κάτσαμε σε μια καντίνα που είναι εκεί για ένα αναψυκτικό. Εγώ απομακρύνθηκα και από ένα κακοτράχαλο μονοπάτι προσπάθησα να φτάσω όσο γίνεται πιο «απέναντι» από το Ναυάγιο. Τα πόδια μου τρέμανε καθώς έχασκε από κάτω μου ο γκρεμός! Ο πειρασμός όμως παραήταν μεγάλος.
Γύρισα έχοντας μερικά καλά κάδρα στη μηχανή μου και μερικές ανεπανάληπτες εικόνες στο νου και την ψυχή μου και φύγαμε για το Μοναστήρι του Άη Γιώργη των Γκρεμνών.
Εξωραϊσμένο μοναστήρι του 16ου αι. με πολύ εντυπωσιακό φρουριακό χαρακτήρα και ένα κυκλικό πύργο στην αυλή του. Στο καθολικό της Μονής μου έκανε εντύπωση το τέμπλο μπροστά από το Ιερό που έφτανε μέχρι την οροφή, αποκλείοντάς το τελείως από το Ναό. Στις εκκλησίες μας συνήθως το τέμπλο φτάνει μέχρι ένα ύψος αφήνοντας ένα κενό μέχρι την οροφή. Όχι όμως εκεί. Λίγες ακόμα φωτογραφίες και από εκεί γραμμή για τις Βολίμες, το κεφαλοχώρι της Βόρειας Ζακύνθου. Μεσόγειο παραδοσιακό χωριό που στην ουσία είναι δύο χωριά, οι Άνω και οι Κάτω Βολίμες, ενωμένες πια. Περάσαμε το χωριό και συνεχίσαμε προς το ακρωτήρι Σκινάρι. Λίγο μετά τις Βολίμες κάτσαμε για φαΐ σε ένα εστιατόριο με θέα μέχρι την Κεφαλονιά, αλλά κυρίως με πολύ δροσιά, μιας και η μέρα ήταν από τις πολύ ζεστές. Μετά το φαΐ πήγαμε μέχρι το φάρο στην άκρη του ακρωτηριού. Εκεί αράξαμε στη σκιά των πεύκων να περάσει λίγο η λαύρα. Η μεγάλη σημαία πάνωθέ μας κυμάτιζε από το δροσερό αγέρι κάνοντας ένα ευχάριστο ήχο. Πέρασε κάμποση ώρα και σηκωθήκαμε να πάμε λίγο πιο πέρα όπου υπάρχει ένα καφέ πάνω ακριβώς από τις γαλάζιες σπηλιές της περιοχής δίπλα σε ένα ανεμόμυλο με μοναδική θέα προς την Πελοπόννησο και μοναδική δροσιά. Εκεί πέρασε η ώρα μας με καφέ και αεράκι και στη συνέχεια ακολουθώντας τον δρόμο που πάει παράλληλα με ΒΑ ακτή περάσαμε πάνω από τον Αγ. Νικόλαο, φτάσαμε στην πολύ ωραία παραλία του Μακρύ Γυαλού όπου και κάναμε ένα πολύ ωραίο και δροσερό μπάνιο σε σχετικά βαθιά νερά.
Μετά το μπάνιο γυρίσαμε στον Αγ. Νικόλαο. Είχε τις πολιτιστικές εκδηλώσεις με Βαρκαρόλα (τίποτα σπουδαίο) και συναυλία του Μανώλη Μητσιά. Κόσμος πάρα πολύς. Κάτσαμε στα τραπέζια που είχαν αραδιάσει και παραγγείλαμε τα σουβλάκια και τι μπύρες μας. Η συναυλία πολύ καλή με παλιά και καινούρια αγαπημένα τραγούδια από μια αγαπημένη φωνή. Λίγο πριν το τέλος της και πριν ξεχυθούν όλοι να φύγουν, ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Χαθήκαμε για λίγο μέσα στα περιβόλια και τελικά περασμένα μεσάνυχτα φτάσαμε και αμέσως πήγαμε για ύπνο. Ήταν σπουδαία η μέρα μας και είδαμε πολύ όμορφα μέρη.
Μέρα 3η
Η μέρα αυτή είχε νότο και νοτιοδυτικά. Φτάσαμε την αρχή του κόλπου του Λαγανά. Χαμός!! Ώρα να φεύγουμε. Περνάμε από Καλαμάκι, Λαγανά και καταλήγουμε για καφέ στην παραλία της Λιθακιάς. Δίπλα ο Αγ. Σώστης με το ομώνυμο καταπράσινο βραχονήσι που με μια ξύλινη γέφυρα ενώνεται με τη στεριά. Συνεχίζουμε προς τα δυτικά και χωνόμαστε για τα καλά μέσα στους ελαιώνες. Μέσα από χωματόδρομους βγαίνουμε σε διάφορες παραλίες. Όμορφες, αρκετά ερημικές και πολλές από αυτές αρκετά δυσπρόσιτες. Όμορφη όπως λέει και το όνομά και η παραλία Πόρτο Κούκλα. Και συνεχίζουμε προς τη Λίμνη του Κεριού. Στις «φουρκέτες» που κατεβαίνουν προς την παραλία υπάρχει μια ταβέρνα μέσα στα πυκνά πεύκα με απεριόριστη θέα. Εκεί κάτσαμε κι εμείς για φαΐ. Όχι πολύ όμως για να κάνουμε και μπάνιο. Αν και είχε λίγο αεράκι, η ζέστη ήταν γερή. Ιόνιο. Δεν έχει τα Μελτέμια του Αιγαίου που βοηθάνε την κατάσταση. Εδώ έχει άλλα καλά.
Πέρασε η ώρα και απομεσήμερο πια κατηφορίζουμε προς την παραλία. Πιάνουμε ένα τραπέζι σε ένα καφέ δίπλα στη θάλασσα παραγγέλνουμε καφέ και έτσι περνά περίπου μια ώρα. Αν και είναι λίγη η ώρα απ’ όταν φάγαμε, η ζέστη δε με κρατά άλλο και ετοιμάζομαι. Ένα δίωρο μετά το φαΐ πέφτω στη θάλασσα για δροσιά. Αααχ!!! Απόλαυση!!
Δροσισμένοι πια και αφού στεγνώσαμε φεύγουμε για το Κερί, το νοτιότερο χωριό του νησιού. Αρκετά πέτρινα σπίτια στα στενοσόκακα, ότι απόμεινε από το σεισμό του 1953. Η διαδρομή από την παραλία προς το χωριό μέσα σε πεύκα. Μετά το χωριό πάμε για το φάρο. Βέβαια εκεί είναι όμορφα το ηλιοβασίλεμα. Ο φάρος στην άκρη του γκρεμού με τα βράχια να κατεβαίνουν κάθετα στο Ιόνιο να κοιτάς κάτω και να σου κόβεται η ανάσα. Τα βράχια από κάτω που ξεπροβάλουν μέσα από το νερό είναι οι περίφημες Μυζήθρες. Πράγματι το σχήμα τους δικαιολογεί το όνομά τους. Την καλύτερη όμως θέα προς τις Μυζήθρες την είχαμε από το εστιατόριο λίγο πιο πριν όπου και η τεράστια σημαία. Τι σημαία είναι αυτή!!
Ιδέα του Σταμάτη Λιβέρη έχει επιφάνια 667,89m2 και ο ιστός πάνω στο οποίο κυματίζει έχει ύψος 50m!!! Έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες (όχι ότι έχει καμιά σημασία κατά τη γνώμη μου). Στην αυλή του εστιατορίου που είναι πάνω από τον γκρεμό έχουν φτιάξει μια μικρή εξέδρα για να δει κανείς τις Μυζήθρες καλύτερα αλλά και για φωτογραφίες.
Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας φύγαμε. Είχε ήδη σουρουπώσει για τα καλά και τραβάμε για την πόλη. Αφήνουμε το αυτοκίνητο σε ένα στενό και μπαίνουμε στον πεζόδρομο Αλεξ. Ρώμα, τη Ρούγα, την κεντρική εμπορική οδό της πόλης, παράλληλη της παραλιακής Στράτα Μαρίνα. Κόσμος πολύς κάνει τη βόλτα του και εμείς μαζί του. Φτάσαμε στην πλατεία του Αγ. Μάρκου και κάπου βρήκαμε να κάτσουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Μετά το φαΐ συνεχίζουμε για λίγο το σεργιάνι στην όμορφη πόλη και αργά τη νύχτα γυρνάμε για ύπνο. Καλή μας Νύχτα!!
Μέρα 4η
Και αυτή τη μέρα κινηθήκαμε προς τα βόρεια. Από τις Αλυκές ανεβαίνουμε μέχρι το Καταστάρι και από εκεί παίρνοντας βόρεια κατεύθυνση φτάνουμε στο Μοναστήρι του Αγ. Ιωάννη του Πρόδρομου. Δυστυχώς κλειστό. Περιοριζόμαστε σε μερικές φωτογραφίες από το εξωτερικό και φεύγουμε. Κινούμαστε αρκετά ψηλά πάνω από τη θάλασσα αλλά η θέα είναι απίθανη. Οι κόλποι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, οι περισσότεροι απρόσιτοι από τη στεριά. Σε λίγο ο δρόμος χαμηλώνει και πλησιάζει τη θάλασσα αρκετά. Σε μια στροφή βλέπουμε μια καντίνα και από κάτω μια ωραία παραλία και κόσμο. Είναι τα Ξύγκια. Το λένε έτσι γιατί από μικρές «σπηλιές»-ανοίγματα στα βράχια που κατεβαίνουν κάθετα στη θάλασσα βγαίνουν θειούχα ιαματικά νερά που κάνουν τη θάλασσα να ασπρίζει σε εκείνα τα σημεία. Σε αυτή την παραλία κατεβαίνει ο κόσμος για μπάνιο. Θέλει όμως τον καφέ του, το αναψυκτικό του, το κατιτίς του. Και να η ελληνική εφευρετικότητα. Ο καντινιέρης έχει φτιάξει ένα είδος μικρού τελεφερίκ με ένα σύστημα κίνησης από ποδήλατο. Ένα άτομο κάτω παίρνει και μοιράζει τις παραγγελίες και αυτός επάνω τις ετοιμάζει και τις στέλνει κάτω μέσα σε ένα καλάθι. Και όλοι είναι ευχαριστημένοι! Αθάνατε Έλληνα!! Κάτσαμε λοιπόν κι εμείς, επάνω όμως, πήραμε ένα ουζάκι και χαζεύαμε τους από κάτω και το καλάθι που ανεβοκατέβαινε. Φύγαμε για το φάρο στο Σκινάρι από όπου πήραμε μια βάρκα, μαζί με περίπου άλλους 10 για τις Γαλάζιες Σπηλιές. Άλλο μεγαλείο αυτό πάλι. Όταν η φύση έχει κέφια τότε δεν υπάρχουν καλλιτέχνες να τη συναγωνιστούν! Μια σειρά από σπηλιές, άλλες μικρές, άλλες αρκετά μεγάλες που τα πετρώματα κάνουν τα νερά να έχουν ένα απίθανο γαλάζιο χρώμα. Λες και είχες ρίξει λουλάκι μέσα στο νερό. Και δεν έφτανε αυτό αλλά σε πολλά σημεία μέσα στις σπηλιές επειδή οι βράχοι, μέσα ή κοντά στο νερό καλύπτονταν από κάποια είδη μικροσκοπικών σπόγγων σε διάφορους χρωματισμούς όπως κόκκινο, πορτοκαλί, μωβ κλπ., έπαιρναν και τα βράχια ένα μωβ-βυσινί χρώμα απίστευτης ομορφιάς. Ακόμα η βάρκα είχε ένα μέρος του πάτου της γυάλινο και βλέπαμε τον βυθό όσο βάθος κι αν είχε, με την χλωρίδα και την πανίδα του. Περάσαμε και από κάποιες διαδοχικές καμάρες που σχηματίζουν τα βράχια, μια από τις πολύ γνωστές εικόνες της Ζακύνθου.
Κάτω από το καφέ-ανεμόμυλο που πίναμε τον καφέ μας δυο μέρες πριν βουτήξαμε από τη βάρκα. Μια απίστευτα δροσερή στιγμή που όμως κράτησε πολύ λίγο γιατί έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Πάνω στη βάρκα πάλι, μέσα από τις καμάρες, μέσα σε κάποιες ακόμα σπηλιές και το ταξίδι στο όνειρο τέλειωσε. Απίθανη εμπειρία. Αν πας στη Ζάκυνθο και δεν επισκεφτείς τις σπηλιές έκανες μισό ταξίδι. Βέβαια αν δεν το κάνεις αποτελεί λόγο να ξαναπάς και αυτό είναι κάτι. Φεύγοντας ανεβήκαμε και περάσαμε από μερικά από τα εσωτερικά χωριά στη δυτική πλευρά του νησιού, χωρίς όμως να σταματήσουμε. Μαριές, Έξω Χώρα, Καμπί. Βέβαια μπορεί τα χωριά αυτά να είναι εσωτερικά αλλά η οπτική επαφή με τη θάλασσα υπάρχει σε πολλά σημεία της διαδρομής. Καταλήξαμε σε ένα από τα ωραιότερα κατά τη γνώμη μου μέρη του νησιού και από άποψη τοπίου αλλά και για μπάνιο. Στο Λιμνιώνα του Αγ. Λέοντα. Δεν υπάρχει παραλία αλλά ένα μικρό «φιόρδ». Τα βράχια γύρω από τον στενόμακρο κόλπο πέφτουν σχεδόν κάθετα αλλά όχι από ψηλά επιτρέποντας να φτάσεις πολύ κοντά στην επιφάνεια του νερού και να βουτήξεις κατευθείαν μέσα. Εμπειρία άλλο πράγμα. Είναι από τις θάλασσες που είχαμε δοκιμάσει και την τελευταία φορά που είχαμε πάει στο νησί και μας είχε μείνει αξέχαστη, όπως μας έμεινε και αυτή τη φορά.
Μετά το υπέροχο μπάνιο, κάτσαμε στην ταβέρνα που είναι ακριβώς από πάνω με την παχιά σκιά μέσα στα πεύκα και την υπέροχη θέα σε όλο το τοπίο μπροστά μας. Συνεχίσαμε για Πόρτο Ρόξα, που μοιάζει κάπως με την προηγούμενη θάλασσα και γυρίσαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση.
Το βραδάκι πήγαμε επίσκεψη σε κάποιους φίλους που είχαμε πολλά χρόνια να δούμε και μετά βγήκαμε όλοι μαζί σε ταβέρνα στην Τσιλιβή. Η τόσο όμορφη μέρα μας τέλειωσε με τον καλύτερο τρόπο. Ανάμεσα σε παλιούς αγαπημένους φίλους!
Μέρα 5η
Τη μέρα αυτή ήταν η καλοκαιρινή γιορτή του Αγίου του νησιού, του Αγ. Διονυσίου και όλο το νησί γιορτάζει. Έτσι εκτός από τους παραθεριστές έχουν έρθει και πολλοί προσκυνητές. Μέσα στην πόλη γίνεται το αδιαχώρητο. Δεν είναι να πλησιάζει κανείς. Έτσι κι εμείς αφιερώσαμε αυτή τη μέρα στην Careta Careta. Δηλ. στη νοτιοανατολική χερσόνησο του Γέρακα. Περάσαμε διαδοχικά από τις περιοχές Αργάσι, Δάφνη, Πόρτο Ζόρο, Μπανάνα και Πόρτο Ρώμα. Σε άλλες σταθήκαμε ίσα για μια δυο φωτογραφίες σε άλλες να θαυμάσουμε την παραλία με τα ξέβαθα νερά και σε άλλες να κάτσουμε λίγο παραπάνω. Ώσπου φτάσαμε στην παραλία του Γέρακα. Μια από τις κατεξοχήν παραλίες ωοτοκίας της θαλάσσιας χελώνας. Υπάρχει ένα κέντρο ενημέρωσης ‘όπου μπορεί κάποιος να προμηθευτεί φυλλάδια, η πρόσβαση των αυτοκινήτων μέχρι την παραλία απαγορεύεται και γενικά επικρατεί ένα κλίμα Careta Careta, θετικό κι αρνητικό. Το αρνητικό έγκειται στη μεγάλη εμπορευματοποίηση του άμοιρου ζωντανού. Μπλουζάκια, καπελάκια, κουκλάκια και ότι βάλει ο νους σου. Και όλα ή σε σχήμα χελώνας ή με τη χελώνα πάνω. Όχι ότι κι εμείς μείναμε απ’ έξω. Εκτονώσαμε κι εμείς την καταναλωτική μας μανία αγοράζοντας διάφορα μπιχλιμπίδια.
Τέλος πήγαμε για φαΐ στην παραλία Ιόνιο. Απέναντι η Ηλεία να νομίζεις ότι είναι μια απλωτή απόσταση. Παραγγείλαμε και μέχρι να έρθει το φαΐ και επειδή είχε αρκετή ζέστη κατεβήκαμε για μια βουτιά. Δεν την ευχαριστηθήκαμε όμως γιατί η θάλασσα είναι πολύ ξέβαθη και τα νερά χλιαρά. Δεν δροσιστήκαμε και πολύ.
Μετά το φαΐ πήγαμε για καφέ στο Λαγανά. Βέβαια ο κόσμος απίστευτος. Αλλά το απόγευμα είχε προχωρήσει οπότε τα πράγματα ήταν πιο άνετα. Σούρουπο πια φτάσαμε στη Μπόχαλη, το λόφο πάνω από την πόλη της Ζακύνθου με τη μοναδική θέα. Κάτσαμε παραγγείλαμε τους λουκουμάδες μας και περιμέναμε να δούμε στην πόλη από κάτω τη λιτανεία και στη συνέχεια τα πυροτεχνήματα. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί για τον ίδιο λόγο με εμάς ήταν πάρα πολύς. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Είχε πέσει πια για τα καλά το σκοτάδι όταν άρχισε το θέαμα. Ένα ομολογουμένως από τα εντυπωσιακά που έχουμε δει. Έτσι εντυπωσιακά τέλειωσε κι αυτή η μέρα μας.
Μέρα 6η
Τη μέρα αυτή την αφιερώσαμε στην πόλη και σε ξεκούραση. Πρώτα στον Άγιο. Πήγαμε στην εκκλησία, περπατήσαμε και χαζέψαμε τα μαγαζιά και τους πάγκους ένα γύρω και μετά ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο φτάσαμε στην πλατεία που ανοίγεται στο λιμάνι, την πλατεία Διονυσίου Σολωμού. Μια πολύ όμορφη και γραφική πλατεία με την εκκλησία του Αγ. Νικολάου του Μώλου, του 17ου αι. στα ανατολικά και το μουσείο προς τα βόρεια, το άγαλμα του Σολωμού και γύρω καφενεία και ζαχαροπλαστεία με τα τραπέζια τους έξω, κάτω από τους φοίνικες. Το βράδυ που ο ήλιος φεύγει και δροσίζει ο καιρός εδώ γίνεται το αδιαχώρητο. Βόρεια αυτής της πλατείας είναι η άλλη σπουδαία πλατεία της πόλης. Η πλατεία Αγ. Μάρκου πλατεία των πλουσίων όπου το 1797 οι ποπολάροι έκαψαν το μισητό «Λίμπρο ντ’ Όρο», τη χρυσή βίβλο των αριστοκρατών, με το Μουσείο Διονυσίου Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων στη βορινή της πλευρά και δίπλα την καθολική εκκλησία. Οι δύο πλατείες ενώνονται με ένα πλακόστρωτο μικρότερο από 100μ και έτσι σχηματίζεται «μια πλατεία». Κάτσαμε για ένα καφέ και εγώ πετάχτηκα να δω άλλες δυο εκκλησίες που όμως ήταν κλειστές. Τη Μητρόπολη και την Κυρία των Αγγέλων ή Παναγία των Αγγέλων του 17ου αι. κι αυτή με τον υπέροχο γλυπτό διάκοσμο στην πρόσοψή της. Στην περιοχή της Αγ. Τριάδας κάτσαμε, με κάποιους συγγενείς που έχουν εγκατασταθεί στο νησί, να φάμε. Μετά το φαΐ γυρίσαμε για ξεκούραση στο δωμάτιο. Το βράδυ είχαμε πάλι επίσκεψη σε άλλου παλιούς φίλους που είχαμε να τους δούμε κι αυτούς πολλά χρόνια. Πήγαμε στο σπίτι τους που είναι σε ένα υπέροχο κτήμα στο χωριό Ρομίρι όπου και φάγαμε. Κάτσαμε μέχρι αργά κουβεντιάζοντας και αλλάζοντας νέα για γνωστούς και φίλους.
Μέρα 7η
Τελευταία μέρα στο νησί και πήγαμε σε μέρη που είχαμε πάει και πάλι αλλά μας άρεσαν ιδιαίτερα. Αλυκές, Καμπί, Πόρτο Ρόξα και Λιμνιώνας Αγ. Λέοντα για μπάνιο και φαΐ. Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο στο Μακρύ Γυαλό. Εκεί το αυτοκίνητο κάποιων Ιταλών που είχαν παρκάρει πάνω από την παραλία, για κάποιο λόγο έφυγε και έπεσε στη θάλασσα (!!!!) ευτυχώς χωρίς να χτυπήσει κάποιον από αυτούς που κολυμπούσαν εκείνη την ώρα. Κάναμε το υπέροχο μπάνιο μας και κάτσαμε σε μια ταβέρνα από πάνω για φαΐ και να παρακολουθήσουμε την περιπέτεια την ανέλκυσης που κράτησε μέχρι αργά το βράδυ. Τελικά δεν περίμενα τόσο επεισοδιακό τέλος για το ταξίδι μας!
Μέρα 8η
Το πρωί ξανά στην πόλη για κάποια τελευταία ψώνια και στις 3 το μεσημέρι φεύγουμε για Αθήνα έχοντας πρόβλημα με το αυτοκίνητο και ελπίζοντας ότι θα φτάσουμε χωρίς απρόοπτα. Τελικά φτάσαμε αργά το βράδυ με ……………Οδική Βοήθεια!! Το επεισοδιακό τέλος είχε τη συνέχειά του! Δε βαριέσαι. Αφού είμαστε καλά και περάσαμε τόσο καλά όλα τα άλλα φτιάχνονται.
Έφυγα από τη Ζάκυνθο με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Δεν δώσαμε την προσοχή που έπρεπε στα υπέροχα μεσογειακά χωριά του νησιού. Αλλά καλοκαίρι είναι αυτό και η πλανεύτρα θάλασσα δεν επιτρέπει τις «απιστίες»!! Ίσως κάποια άλλη φορά, άλλη εποχή να μπορέσουμε να χαρούμε και το υπόλοιπο νησί. Και σε άλλα με υγεία!!
Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112415038699798244710/ZAKINTHOS212682008#
1η δημοσίευση: http://www.travelchat.gr/forum/index.php/topic,2160.0.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου