Ζωγραφισμένες «γόνδολες» και fados με «πτυχίο»!

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 6^ο.

(Συνέχεια από Πόρτο, γλυκό σαν το κρασί του! Β΄)

 27 Απριλίου 2018

 

Αφήνοντας το Πόρτο κινηθήκαμε προς τα νότια με προορισμό αυτή τη φορά την παλιά πανεπιστημιούπολη Coimbra. Θέλαμε όμως να κάνουμε μια στάση στο δρόμο να δούμε τη «Βενετία της Πορτογαλίας», την πόλη Aveiro.

Το Aveiro είναι πόλη της Πορτογαλίας πάνω στον Ατλαντικό, περίπου 75χμ νότια του Πόρτο. Είναι γνωστή τουλάχιστον από τον 10^ο αι με το παλιό λατινικό της όνομα Aviarium.

Σήμερα όμως πολλοί της παρομοιάζουν με τη Βενετία, λόγω των καναλιών

αλλά και λόγω των σκαφών που κινούνται μέσα σε αυτά, που θυμίζουν πολύ τις Βενετσιάνικες γόνδολες.

Μόνο που αυτές είναι σε διάφορα χρώματα και έχουν συνήθως ζωγραφισμένη την πλώρη ή και την πρύμνη.

Τα θέματα που είναι ζωγραφισμένα είναι κυρίως σατιρικά

και μάλιστα με πικάντικο (σεξουαλικό) περιεχόμενο,

αν και θα δεις και κάποιες με θρησκευτικά θέματα.

Ζωγραφιές βλέπεις και σε άλλα σημεία, εκτός πλώρης και πρύμνης.

Και φυσικά θα δεις και αλλού, όπως δίπλα στον πίνακα με τις τουριστικές πληροφορίες τη ζωγραφισμένη «πλώρη».

Δίπλα στο κεντρικό κανάλι με τις αραγμένες βάρκες, αλλά και αυτές που πάνε κι έρχονται και τις μεγαλύτερες

ή μικρότερες γέφυρες είναι μια πλατεία-πάρκο.

Εκεί είναι το άγαλμα του João Afonso de Aveiro (περίπου 1443-1490). Ναυτικός και εξερευνητής συμμετείχε στην ανακάλυψη και εξερεύνηση περιοχών της δυτικής και κεντρικής Αφρικής.

Στην πλατεία υπάρχει και ένα περίπτερο που πουλάει τα τοπικά γλυκίσματα Ovos Moles, που είναι φτιαγμένα από κρόκο αυγού και ζάχαρη (δεν με ενθουσίασαν) και έχουν σχήματα οστράκων, ψαριών πλοίων κλπ.

Τα φυλάνε σε μικρά ζωγραφισμένα βαρέλια, δύο ομοιώματα των οποίων ήταν έξω από το περίπτερο.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από το εντυπωσιακό Μουσείο Αρτ Νουβό (Museu de Arte Nova), κάναμε τις βόλτες μας στην πλατεία, χαζέψαμε αρκετά τις βάρκες και κάτσαμε εκεί κάπου για ένα καφέ και για να δοκιμάσουμε τα τοπικά γλυκίσματα. 

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε.

Πριν κάποια χρόνια ο Αντρέας, μου έφερε, από ένα ταξίδι του στην Πορτογαλία, ένα CD με Fados. Μόνο που εκείνα τα fados είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Δεν μοιάζανε με αυτά που ήξερα και που είχα ακούσει στο 1^ο μου ταξίδι στη χώρα αυτή. Ήταν fados της Coimbra. Ένα είδος ξεχωριστό. Όταν τα άκουσα μαγεύτηκα. Αγαπούσα το είδος αυτό των τραγουδιών και της μουσικής αλλά εκείνα που άκουσα τότε τα λάτρεψα. Όπως και στα άλλα fados το χαρακτηριστικό όργανο είναι η «Πορτογαλική κιθάρα», που ο ήχος της θυμίζει περισσότερο μαντολίνο παρά κιθάρα. Συνοδεύεται από μια κλασσική κιθάρα. Η βασική διαφορά είναι πως σε αυτά τραγουδούν μόνο άντρες ντυμένοι με τη μαύρη στολή των φοιτητών και αυτό γιατί η μουσική αυτή αναπτύχθηκε κυρίως στο Πανεπιστήμιο της Coimbra.

Όταν σχεδίαζα το ταξίδι και βάλαμε την Coimbra μέσα, αποφάσισα να ψάξω που θα μπορούσαμε να ακούσουμε fados. Και βρήκαμε.

Το μέρος είναι ένα πολιτιστικό κέντρο αφιερωμένο σε αυτό το είδος και λέγεται «Fado ao centro». Βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Κλείσαμε τα εισιτήριά μας για το απόγευμα που θα φτάναμε στην πόλη και περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία για την εμπειρία.

Γύρω στα 65χμ νοτιότερα από το Aveiro φτάσαμε στην Coimbra.

Οι Ρωμαίοι, στα χρόνια του Οκταβιανού Αυγούστου, ίδρυσαν σε λόφο δίπλα στον ποταμό Mondego μια πόλη με το όνομα Aeminium, που έμελλε να γίνει η σημερινή Coimbra. Υπήρξε πρωτεύουσα του Πορτογαλικού Βασιλείου από το 1131 ως το 1255 και το 1290 απέκτησε το πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας και ένα από τα παλιότερα της Ευρώπης, τα κτίρια του οποίου είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Πολλά ακόμα κτίρια είναι παλιά και σημαντικά και για τους λόγους αυτούς η UNESCO περιέλαβε την Coimbra στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 2013. Το άλλο σημαντικό «αξιοθέατο» της πόλης είναι τα fados.

Δυσκολευτήκαμε λίγο να βρούμε το κατάλυμα μας και όταν το βρήκαμε κατεβάσαμε τα πράγματα, φρεσκαριστήκαμε λίγο και ξεκινήσαμε για το κέντρο για να είμαστε έγκαιρα για την παράσταση. Αποδείχτηκε πολύ δύσκολο να το βρούμε με το δικό μας αυτοκίνητο και αγχώθηκα πολύ για το αν θα προλαβαίναμε. Έτσι κατέβηκα δίπλα στο ποτάμι, πάρκαρα και με ένα ταξί φτάσαμε στον προορισμό μας λίγο πριν ανοίξουν. Στο μέρος δεν μπαίνουν αυτοκίνητα, παρά μόνο κατοίκων και ταξί και έτσι είναι σίγουρο πως η λύση που βρήκαμε ήταν η καλύτερη.

Ο χώρος μέσα είναι ένα ανοικτό βιβλίο για την ιστορία αυτού του είδους της μουσικής με πλήθος πληροφοριών και κυρίως φωτογραφιών.

Ένα μικρό πάλκο, ένας σχετικά μικρός αριθμός καθισμάτων

και όργανα σε βάσεις στήριξης συμπληρώνουν το χώρο.

Αφού καθίσαμε και πριν αρχίσει η μουσική μας ενημερώνουν πως επιτρέπεται η φωτογράφηση αλλά όχι η βιντεοσκόπηση.

Δύο μουσικοί ανέβηκαν στο πάλκο, κούρδισαν και άρχισαν.

Βγήκε και ο πρώτος τραγουδιστής (απ’ ότι κατάλαβα είναι ο «σταρ» του κέντρου. Θα τον δείτε και στο βίντεο παρακάτω).

Ακολούθησαν άλλοι δύο τραγουδιστές,

ο καθένας μόνος του

ή και σαν ντουέτο.

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ! Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Με είχε συνεπάρει και με είχε συγκινήσει βαθιά όλο αυτό που ζούσα. Ήταν αρκετές στιγμές που δάκρυσα από τη συγκίνηση. Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως ζούσα αυτή την εμπειρία, που την είχα ονειρευτεί ακούγοντας εκείνο το CD του Αντρέα. Νάσαι πάντα καλά φίλε μου!

Όταν η παράσταση τελείωσε χρειαστήκαμε κάποια λεπτά για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα. Βγήκαμε στην αυλή για το καθιερωμένο κέρασμα με γλυκόπιοτο κρασί. Σε ένα τραπέζι είχε CD για πούλημα.

Φυσικά αγόρασα ένα διπλό και ένας από τους τραγουδιστές έγραψε μια αφιέρωση. Είναι ένα από τα πιο πολύτιμα ενθύμια των ταξιδιών μου.

Μιας και η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται έψαξα και βρήκα στο YouTube ένα videoclip, παραγωγής του κέντρου, γυρισμένο στα πλακόστρωτα της πόλης, στο Πανεπιστήμιο, αλλά και στο Fado ao centro. Βλέποντας το παίρνει κανείς κάποια ιδέα για του τι είδους είναι αυτή η μουσική. Ακούστε το

Βγήκαμε συνεπαρμένοι και πήραμε να κατηφορίζουμε και να βολτάρουμε στα πλακόστρωτα.

Πολύ κοντά στο Fado ao centro, σε ένα πλάτωμα έχει το ομοίωμα μιας πορτογαλικής κιθάρας, απόδειξη του πόσο ψηλά έχει στην εκτίμησή της η πόλη την ξεχωριστή της μουσική.

Σε λίγο βγήκαμε στην πλατεία Praça 8 de Maio.

Στην πλατεία αυτή δεσπόζει η Εκκλησία της Santa Cruz (Igreja de Santa Cruz ή  Mosteiro de Santa Cruz).

Τον 12^ο αι ιδρύθηκε σε αυτή τη θέση το μοναστήρι της Santa Cruz. Σε αυτό θάφτηκαν οι πρώτοι Πορτογάλοι μονάρχες και γι αυτό είναι ένα είδος Πάνθεον για τους Πορτογάλους. Ο ναός που βλέπουμε σήμερα είναι του 16^ου αι, μιας οι διάφορες καταστροφές δεν άφησαν τίποτα από το αρχικό κτίσμα. 

Δεξιά της είναι το ομώνυμο εστιατόριο-καφέ,

που είναι πολύ ενδιαφέρον και μέσα

και αριστερά το Δημαρχείο της πόλης (Câmara Municipal de Coimbra).

Κάπου εκεί τέλειωσε κι αυτή η ημέρα του ταξιδιού μας. Πήγαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε στο δωμάτιο για να ξεκουραστούμε.

Η επόμενη μέρα είχε εκδρομή σε αξιοθέατα κάπως μακριά από την Κοΐμπρα, στην οποία θα γυρνάγαμε για μια τελευταία βόλτα και διανυκτέρευση.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Τα μοναστήρια της Νίκης και των Ναϊτών και τοπαλιό Πανεπιστήμιο!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας