13-14 Μαΐου 2012
(Το ταξίδι στα Μετέωρα αλλά και στην πόλη των Τρικάλων, προέκυψε με αφορμή αυτό που είχαμε σχεδιάσει για τη Δυτική Μακεδονία και έτσι τα συνδυάσαμε).
Μετέωρα! Στα βορειοδυτικά της Θεσσαλίας, εκεί που τελειώνει ο κάμπος και αρχίζουν τα εδάφη της Δυτικής Μακεδονίας, ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο τραβάει πάνω του τα βλέμματα ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Μια συστάδα βράχων, από κροκαλοπαγές πέτρωμα, αποτέλεσαν για αιώνες το «καταφύγιο» ανθρώπων που θέλανε να απομονωθούν και να ασκηθούν στη Χριστιανική τους πίστη. Οι άνθρωποι εκείνοι πρέπει να ήταν δεινοί αναρριχητές, αλλιώς δεν εξηγείται πως κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στα κάθετα βράχια και σιγά-σιγά να στήσουν τα ασκηταριά πρώτα, και αυτά να μεγαλώσουν και να γίνουν λαμπρά μοναστήρια, ιστορισμένα με μοναδικές τοιχογραφίες. Πατριάρχες και Αυτοκράτορες τα προίκισαν με την εύνοια τους, αλλά και με πολλούς θησαυρούς. Έτσι δημιουργήθηκε η δεύτερη μεγαλύτερη μοναστική κοινότητα της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, μετά από εκείνη του Αγίου Όρους! Η πρόσβαση για αιώνες ήταν από πάρα πολύ δύσκολη μέχρι αδύνατη. Το δίχτυ και το βαρούλκο αναλάμβαναν να ανεβάσουν ανθρώπους και υλικά εκεί πάνω! Ώσπου λίγες δεκαετίες πριν κατάφεραν να φτιάξουν δρόμους, γέφυρες, απότομες σκάλες με δεκάδες σκαλιά και να κάνουν την πρόσβαση δυνατή για την πλειοψηφία των επισκεπτών. Όχι για όλους βέβαια.
Στα Μετέωρα πήγα το καλοκαίρι του 2000 για πρώτη φορά, μια βόλτα από τη Λίμνη Πλαστήρα όπου είχαμε πάει για μερικές μέρες. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη εκείνη εντύπωση. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου! Και να πεις πως δεν είχα δει φωτογραφίες ή ντοκιμαντέρ; Ούτε και ξέρω πόσα. Αλλά άλλο να βλέπεις φωτογραφίες και άλλο να αντικρίζεις την πραγματικότητα κατά πρόσωπο! Από τότε πέρασα μερικές φορές από «κάτω» και πάντα η εικόνα ήταν το ίδιο εντυπωσιακή! Το 2000 επισκεφτήκαμε μόνο το μοναστήρι του Αγ. Στεφάνου, που είναι το μόνο που έχει πρόσβαση σε ΟΛΟΥΣ, μιας και στην παρέα μας υπάρχει άτομο με κινητικό πρόβλημα. Είναι το ακραίο προς την πλευρά της Καλαμπάκας. Στα υπόλοιπα πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι απ’ έξω, ή από κάτω. Οι εικόνες βέβαια και έτσι δεν υπολείπονται και έτσι δεν έχω παράπονο.
Στα Τρίκαλα δεν είχα πάει ποτέ αλλά είχα ακούσει πολλά καλά. Και μάλιστα από ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας. Ταξιδιωτικά και όχι μόνο. «Ανθρώπινη πόλη, πόλη που σέβεται τους πεζούς και τους ποδηλάτες, πόλη με πολύ πράσινο, η μοναδική Ελληνική πόλη που έχει ποτάμι να τη διασχίζει (και άλλη είχε αλλά το μετέτρεψε πρώτα σε αγωγό λημμάτων και μετά το κάλυψε και το έκανε δρόμο!!!!) όμορφη, αρκετά καλοδιατηρημένη» και άλλα πολλά και όμορφα. Ευκαιρία λοιπόν να διαπιστώσουμε κι εμείς αν όλα αυτά ισχύουν.
Τρίκαλα, πρώτη γεύση!
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα με γεμάτο ρεζερβουάρ και διάθεση για απόλαυση υπέροχων εικόνων. Μικρές στάσεις για ξεμούδιασμα και άλλη μια σε ένα κιόσκι στο χωριό Νέο Μοναστήρι για να κολατσίσουμε το κατιτί μας που είχαμε μαζί. Αφού κολατσίσαμε και ξεμουδιάσαμε, ξεκινήσαμε και πάλι και λίγο μετά το μεσημέρι μπαίνουμε στα Τρίκαλα. Και μια από τις πρώτες εικόνες είναι τόσο εντυπωσιακή που θα τη ζήλευαν πολλές άλλες στην Ελλάδα και αλλαχού.
Κουρσούμ Τζαμί (μολυβένιο τζαμί, από τη μολύβδινη επικάλυψη του θόλου) ή Τέμενος του Οσμάν Σαχ!! Είναι κτίσμα του 16ου αι. σε σχέδια του μεγάλου Οθωμανού αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν. Εξαιρετικά συντηρημένο σήμερα στέκει στην είσοδο της πόλης
απέναντι από το Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης (τι όμορφη συνύπαρξη!)
και ένα θλιβερό απομεινάρι ενός άλλου «αξιοθέατου» της πόλης, των εγκαταλελειμμένων φυλακών.
Πίσω ακριβώς ένα μικρότερο κτίσμα, οκταγωνικού σχήματος με θόλο κι αυτό, ήταν ο Τουρμπές (μαυσωλείο) του κτήτορα Οσμάν Σαχ. Είναι μνημείο προστατευμένο από την UNESCO και σήμερα χρησιμοποιείται για την φιλοξενία εκθέσεων και γενικά «ήπιων» εκδηλώσεων.
Δίπλα του κυλά τα νερά του ο ποταμός των Τρικάλων (στην πραγματικότητα ένα από τα ποτάμια), ο Ληθαίος, ο γιος της Λήθης, σύμφωνα με την παράδοση.
Η γύρω περιοχή είναι ένα καταπράσινο πάρκο. Όταν φτάσαμε ήταν φυσικά κλειστό, αλλά από τη τζαμόπορτα είδα πως μέσα είχε μια έκθεση ζωγραφικής. Οι εικόνες και ο χώρος γενικά αποτελούν αιτία για ταξίδι, πράγμα που συμπληρώνει γενικά η πόλη όπως θα διαπιστώναμε πολύ σύντομα. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για ένα άλλο αξιοθέατο της πόλης.
Τον Σιδηροδρομικό της Σταθμό. Υπέροχο κτήριο που φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αι. στα πλαίσια της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας από τον Χαρίλαο Τρικούπη.
Πρόσφατα συντηρημένος είναι ένα κόσμημα.
Απέναντι στο μικρό πάρκο δεσπόζει μια ατμομηχανή με δύο βαγόνια, ο πάλαι ποτέ θρυλικός «Καρβουνιάρης».
Λίγο πιο πέρα είναι ένα ακόμα σπουδαίο μνημείο, Βιομηχανικής κληρονομιάς, αυτή τη φορά.
Ο Μύλος Ματσόπουλου. Φτιάχτηκε το 1884 και ήταν ο πρώτος κυλινδρόμυλος της χώρας και ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων. Άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες και ο τελευταίος Ιωάννης Ματσόπουλος τον παραχώρησε στο Δήμο. Τα κτήρια καταλαμβάνουν έκταση 3.500 τ.μ. και ο γύρω χώρος 90 στρεμμάτων.
Σήμερα τα κτήρια είναι καλοσυντηρημένα και ο χώρος γύρω ένα περιποιημένο πάρκο, πραγματικό στολίδι. Χρησιμοποιείται από τον Δήμο σαν ένα πολυκέντρο Πολιτιστικής Δημιουργίας με διάφορους χώρους, κινηματογράφους (θερινό και χειμερινό) και καφέ.
Πραγματικά υπέροχος χώρος. Μοναδικός!!!!
Εκεί τέλειωσε και η πρώτη μας επίσκεψη στα Τρίκαλα. Ήταν μια πρώτη γεύση, αλλά τι γεύση!!! «Μπούκωσα» εικόνες!!
Μετέωρα
Η διαδρομή από την πρωτεύουσα του νομού στην Καλαμπάκα είναι εύκολη και σύντομη. Μόνο 25 χμ σε καλό δρόμο. Λίγα χμ. πριν και ενώ έχουν φανεί στο βάθος οι βράχοι των Μετεώρων,
αφήνουμε δεξιά μας το βράχο της Θεόπετρας. Στο σπήλαιο που βρίσκεται στα ριζά του βρέθηκε ανθρώπινη παρουσία ηλικίας περίπου 50.000 χρόνων (!!!). Πρέπει να έρθω κάποτε να το επισκεφτώ!
Κάνουμε μια βόλτα στο χωριό με τα ωραία σπίτια και την ωραία θέα προς το σπουδαίο μνημείο και κάνουμε την πρώτη μας στάση στην πλατεία.
Μια ομάδα κοριτσιών, ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές μαζεύονται μπροστά στο κτήριο της «Κοινότητας». Προφανώς ετοιμάζονται για κάποια εκδήλωση. Βγάζω πολλές φωτογραφίες το χωριό και τους βράχους και συνεχίζοντας φτάνουμε στην εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου του Μαντηλά, με το σπήλαιο από πάνω της.
Στο σπήλαιο αυτό σκαρφαλώνουν κάθε χρόνο οι νέοι του χωριού και κρεμάνε μαντήλια. Έτσι πήρε και το όνομα. Από το σημείο που είμαστε, βλέπουμε το σπήλαιο από πάνω μας και αριστερά απέναντι το πρώτο μοναστήρι. Τον Άγιο Νικόλαο Αναπαυσά.
Ήρθε όμως η ώρα να πάμε στον ξενώνα που έχουμε κλείσει δωμάτιο. Είναι πολύ καλός και έχει μια αυλή μοναδική. Αφήνουμε τα πράγματα στο δωμάτιο και καθόμαστε στην αυλή για ένα καφέ.
Η θέα των βράχων μπροστά μας είναι ανεπανάληπτη. Ά ρε Ελλάδα με τις ομορφιές σου!!
Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και η ζέστη σιγά-σιγά υποχωρεί. Αφού ξαποστάσαμε αρκετά αποφασίσαμε να κάνουμε το γύρο των μοναστηριών. Ο δρόμος που περνάει από μπροστά μας, οδηγεί στα μοναστήρια το ένα μετά το άλλο (καλά! Σε κάποια χρειάζεται να κάνουμε παράκαμψη! Δε χάλασε κι ο κόσμος!). Φυσικά είναι όλα κλειστά και έτσι δεν θα μπούμε σε κανένα. Δεν πειράζει. Άλλη φορά. Πάμε λοιπόν!
Στην άκρη του χωριού είναι ένα κάμπινγκ. Λίγο μετά βρισκόμαστε μέσα σε ένα απίθανο περιβάλλον.
Πράσινο και πάλι πράσινο και τεράστια βράχια να υψώνονται κάθετα σα να προσπαθούν να φτάσουν τον ουρανό! Και έφτασε η στιγμή για την πρώτη μας στάση. Κάτω από το πρώτο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά.
Στην κορυφή ενός στενού βράχου μοιάζει σα να την έβαλε εκεί έτοιμη ένα υπερφυσικό «ανθρώπινο» χέρι!! Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Το τοπίο μαγευτικό. Είναι να μην «τρελαίνονται» με τέτοιες εικόνες Έλληνες και ξένοι επισκέπτες; Ο δρόμος ανηφορίζει με πολλές και αρκετά απότομες στροφές.
Επόμενο μοναστήρι στο δρόμο μας η μονή Αγίας Βαρβάρας Ρουσάνου. Και αυτή στην κορυφή ενός απότομου βράχου ιδρύθηκε τον 13ο αι. Και εδώ βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε.
Στη διασταύρωση πήραμε τον αριστερό δρόμο. Φτάσαμε στη μονή Βαρλαάμ.
Εντυπωσιακό μοναστήρι, το δεύτερο σε μέγεθος των Μετεώρων, που προσεγγίζεται από μια εντυπωσιακή κτιστή σκάλα περίπου 200 σκαλιών, που αντικατέστησε τις σχοινένιες ανεμόσκαλες ή το δίχτυ το 1923.
Συνεχίσαμε μέχρι το τέλος του δρόμου που φέρνει στο βορειότερο μοναστήρι, τη Μονή Μεταμορφώσεως ή Μεγάλου Μετεώρου.
Είναι χτισμένη στην κορυφή του μεγαλύτερου βράχου του συμπλέγματος και μόνο στις αρχές του 20ου αι. κατασκευάστηκε η σκάλα με τα 300 περίπου σκαλιά από την οποία και προσεγγίζεται σήμερα. Είναι εντυπωσιακότατο μοναστήρι και άρχισε να κτίζεται από τον Άγιο Αθανάσιο Μετεωρίτη πριν από το 1382 μ.Χ. Και εδώ βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.
Η θέα από εδώ πάνω είναι «εξωπραγματική»!
Γυρίσαμε πίσω στη διασταύρωση και πήραμε το άλλο σκέλος που πάει για τα άλλα δύο μοναστήρια και μετά για Καλαμπάκα. Πρώτα φτάσαμε απέναντι από το πιο πολυφωτογραφημένο, ίσως, μοναστήρι των Μετεώρων.
Τη Μονή της Αγίας Τριάδας, που σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε στο πρώτο μισό του 15ου αι. Στο πλάτωμα που σχηματίζετε στην κορυφή ενός βράχου που στενεύει προς τα κάτω ξεχωρίζει με μοναδικό τρόπο. Για φόντο έχει τα βουνά της Νότιας Πίνδου και τον Πηνειό στα πόδια τους!! Πραγματικά εντυπωσιακή και σπουδαίο θέμα για φωτογράφηση.
Φτάσαμε και στην τελευταία που είναι η Μονή του Αγίου Στεφάνου, η μοναδική στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι, χάρη σε μια γέφυρα Του 14ου αι., χτισμένη στη θέση σκήτης του 12ου αι. είναι προικισμένη με πλούτο κειμηλίων.
Είχε αρχίσει να νυχτώνει και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να φτάσουμε στο Καστράκι όπου κάτσαμε για φαΐ. Χορτάτοι αλλά πολύ κουρασμένοι γυρίσαμε στον ξενώνα μας και πέσαμε να ξεκουραστούμε στη γλυκιά «αγκαλιά» των «Θεϊκών» βράχων!!
Πόλη να ζεις!
Τη νύχτα έριξε νερό με το τουλούμι! Το πρωί όμως ήταν απλά μουντό με θερμοκρασία ευχάριστη. Καιρός δηλαδή, ότι πρέπει για βόλτες μέσα στην πόλη!
Φτάσαμε στα Τρίκαλα και παρκάραμε κάπου κοντά στο κέντρο. Η πόλη μικρή και επίπεδη, με λίγα λόγια εύκολη για περπάτημα. Φτάσαμε στο κέντρο. Ο Ληθαίος ποταμός το διασχίζει και μια σειρά από γέφυρες ενώνουν τα δυο κομμάτια της πόλης.
Η πιο εντυπωσιακή είναι η παλιά μεταλλική γέφυρα. που έφτιαξαν Γάλλοι το 1886. Από το 1996 είναι πεζοδρομημένη. Περίτεχνη με όμορφα μαντεμένια στολίδια είναι το καμάρι των Τρικαλινών, και δικαίως! Είναι πράγματι πολύ όμορφη. Λίγα μέτρα πιο πέρα είναι άλλη μια, σύγχρονη γέφυρα.
Αυτή του Ασκληπιού. Σύμφωνα με την παράδοση ο μεγάλος γιατρός της αρχαιότητας ήταν τέκνο της Αρχαίας πόλης της Τρίκκης. Ένα άγαλμά του στέκει στο κέντρο της. Οι όχθες του ποταμού είναι όμορφα διαμορφωμένες και φυσικά καταπράσινες,
πράγμα που ισχύει για όλη σχεδόν την πόλη.
Πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων κυκλοφορεί με ποδήλατο, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις πόλεις της Θεσσαλίας, και οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν μάθει να σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν ποδηλάτες και πεζοί. Φυσικά και οι πεζοί σέβονται τις διαβάσεις. Γενικά υπάρχει μια ατμόσφαιρα «Ευρωπαϊκή»!!! Γύρω από το ποτάμι υπάρχει ένα αρκετά εκτεταμένο δίκτυο πεζοδρόμων, πλατειών και πάρκων. Ο κόσμος ποδηλατεί, περπατά ή κάθεται στα πολυάριθμα καφέ, ήρεμος και ξένοιαστος. Όλα αυτά οδηγούν στη σκέψη πως τα Τρίκαλα είναι μια «πόλη να ζεις»!!! Φυσικά δεν θα λείπουν τα προβλήματα, ούτε οι «νεοελληνικές» συμπεριφορές, αλλά αυτά δεν φαίνονται στον επισκέπτη της πόλης. Γενικά είχε πολύ κόσμο στους δρόμους και πολύ ζωντάνια!
Περπατήσαμε στους πεζόδρομους, φωτογραφίσαμε και φωτογραφηθήκαμε σε διάφορα σημεία της πόλης
και μέσα από τα παλιά Μανάβικα γεμάτα με φαγάδικα σήμερα,
φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο που θεωρείται πως πιθανά ήταν Ασκληπιείο. Από εκεί φτάσαμε στο παλιό κομμάτι των Τρικάλων, το Βαρούσι.
Όμορφα σπίτια με σαχνισιά, στενά πλακόστρωτα δρομάκια, μικρές πλατείες και όμορφες πετρόχτιστες εκκλησίες, συνθέτουν μια πολύ όμορφη γειτονιά. Πολλά από τα παλιά σπίτια έχουν αναστηλωθεί ή συντηρηθεί αλλά,
δυστυχώς, υπάρχουν και αρκετά που καταρρέουν, αποτέλεσμα αδιαφορίας ή κληρονομικών διενέξεων. Η γειτονιά ολόκληρη είναι διατηρητέα και έτσι οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι συγκεκριμένες. Η αναστήλωση ή συντήρηση ενός τέτοιου οικήματος έχει μεγάλο κόστος και αυτό είναι άλλη μια αιτία για να αφεθούν στην τύχη τους. Πόσο κρίμα είναι όλο αυτό!! Χάνονται θησαυροί!
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και ανεβήκαμε στο Κάστρο για να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ.
Χτισμένο από τον Ιουστινιανό, στη θέση της Αρχαίας Ακρόπολης, πάνω από τη συνοικία Βαρούσι, δεσπόζει στην Πόλη. Ορόσημό του και σήμα κατατεθέν της πόλης το ρολόι.
Μέσα στο χώρο του κάστρου λειτουργεί αναψυκτήριο
και έχει κατασκευαστεί και ένα υπαίθριο θεατράκι όπου γίνονται εκδηλώσεις το καλοκαίρι.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κάτσαμε για καφέ.
Αφού ξεκουραστήκαμε έκανα μια βόλτα στο κάστρο και έφτασα στο ρολόι.
Πρόκειται για ένα πύργο, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει σκάλα με πάνω από 100 σκαλιά.
Στην κορυφή της σκάλας βγαίνεις σε ένα μπαλκόνι που περιτρέχει ένα γύρω όλο το κτίσμα, ακριβώς κάτω από τον μηχανισμό του ρολογιού.
Η θέα από εκεί πάνω είναι ανεπανάληπτη. Είναι το ψηλότερο σημείο όλης της πόλης και το πανόραμά της είναι μοναδικό. Δεν φαίνεται μόνο η πόλη αλλά όσο φτάνει το μάτι, προς τον κάμπο ή τους γύρω καταπράσινους λόφους. Ο πύργος έχει ύψος 26,60 μέτρα και κατασκευάστηκε το 1936. Λειτούργησε μέχρι το 1986, οπότε σταμάτησε λόγω βλάβης. Από το 1988 λειτουργεί με νέο, ηλεκτρονικό μηχανισμό.
Λίγο πιο μέσα στο κάστρο, μια ομάδα εργατών έκανε εργασίες συντήρησης.
Το πράσινο μέσα στο κάστρο είναι πολύ πυκνό και αποτελείται από δέντρα, αλλά και λουλούδια. Πρόκειται για μια πραγματική όαση.
Από το κάστρο κατεβήκαμε και πάλι στο κέντρο της πόλης και κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι.
Στην Καλαμπάκα μια φορά!!
Φύγαμε αργά το μεσημέρι για τον ξενώνα μας. Στο δρόμο ξέσπασε γερή βροχή που μας πήγε μέχρι το Καστράκι και κράτησε μέχρι το απόγευμα. Μετά από αυτό το ξέσπασμα βγήκε ένας λαμπρός ήλος. Κατεβήκαμε λοιπόν στην Καλαμπάκα να δούμε λίγο την πόλη.
Έχει αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια αν και το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τουριστική «ανάπτυξη».
Το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης είναι ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, του 14ου αι. Έχει σπουδαίες τοιχογραφίες και ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο από τον 15ο και 16ο αι. Αυτό όμως που κάνει αυτό το ναό ξεχωριστό είναι ο μαρμάρινος άμβωνας στο κέντρο (!!!) του ναού. Σ’ αυτόν οδηγούν δύο σκάλες, μία προς την είσοδο και μία προς το ιερό. Από ότι μάθαμε εκεί δεν υπάρχει άλλη τέτοια περίπτωση στην Ελλάδα. Δυστυχώς απαγορεύεται η φωτογράφιση.
Κάναμε μια βόλτα μέχρι το χωριό Διάβα και γυρίσαμε στο Καστράκι. Εκεί είχαμε ένα υπέροχο αποχαιρετιστήριο δείπνο, σε άλλη ταβέρνα από αυτή της προηγουμένης. Την άλλη μέρα τραβάμε για βόρεια, στη Δυτική Μακεδονία. Καλή νύχτα Θεσσαλία! Ελπίζω να σε ξαναδούμε σύντομα!!
Το ταξίδι μας συνεχίζεται στη Δυτική Μακεδονία: http://disaki.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6.html
Περισσότερες φωτογραφίες:
https://picasaweb.google.com/107507909249596776992/TrikalaMeteora131452012
Και εδώ ένα μικρό βίντεο από το ταξίδι μας:
Και εδώ ένα μικρό βίντεο από το ταξίδι μας:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου