Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή...και όχι μόνο! 2

Δεκαήμερο στη Μαγνησία, μέρος 2ο

(συνέχεια από Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή...και όχι μόνο! 1)

11-14 Ιουλίου 2020

Σαββάτο-Κυριακή 11-12 Ιουλίου

Κουρασμένοι από την προηγούμενη, αράξαμε όλη τη μέρα. Μπανάκι και ξεκούραση. Μόνο το βράδυ βγήκαμε για φαΐ σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο, στο δρόμο για το Καστρί.

Την Κυριακή οι υπόλοιποι φύγανε με τη βάρκα για θαλάσσιες βόλτες.

Κάναμε το μπάνιο μας και περάσαμε όλο το πρωί με άραγμα, υπολογιστή και διάβασμα.

Το μεσημέρι ξεκινήσαμε να πάμε για φαγητό. Είπαμε αρχικά να πάμε στο Προμύρι, αλλά φτάνοντας διαπιστώσαμε πως υπήρχε πρόβλημα και στο πάρκινγκ αλλά και στην πρόσβαση στην πλατεία και φύγαμε για τον Λαύκο, το κεφαλοχώρι της περιοχής.

Το χωριό, που βρίσκεται 310μ πάνω από τη θάλασσα, κοντά σε παραλίες του Παγασητικού αλλά και του Αιγαίου. Είναι εκεί από τον 15^ο αι., σε προστατευμένη θέση από τις επικίνδυνες πειρατικές επιθέσεις.

Γνώρισε ακμή και αυτό φαίνεται από τα όμορφα σπίτια

με τα εντυπωσιακά μαρμάρινα φουρούσια των μπαλκονιών,

την εκκλησία της Γέννησης της Θεοτόκου (αρχική κατασκευή το 1756 και επανακατασκευή το 1887) στην πλατεία

με το εντυπωσιακό καμπαναριό,

τα καλντερίμια,

που οδηγούν σε «μπαλκόνια» με θέα στη θάλασσα και τα μουσεία του.

Η καρδιά του χωριού είναι η εντυπωσιακή πλατεία με τα υπέροχα πλατάνια της

και τις ταβέρνες ένα γύρω.

Δίπλα στην εκκλησία, στο παλιό σχολείο, στεγάζεται το Φάμπειο Μουσείο, με τα έργα ζωγραφικής και γλυπτικής του Θανάση Φάμπα. Δυστυχώς δεν έχει ανοίξει ακόμα μετά το κλείσιμο λόγω του κοροναϊού.

Ευτυχώς που τα γλυπτά βρίσκονται στο προαύλιο και μπορεί κάποιος να τα δει. Όπως μας πληροφορεί ανάγλυφη επιγραφή ο Θ.Φάμπας έκανε τους πίνακες τα τελευταία 50 χρόνια στο Βουκουρέστι και το Βόλο

ενώ τα γλυπτά κατασκευάστηκαν επί τόπου τα έτη 1997-1999. Το μουσείο άνοιξε το 2006.

Στην πλατεία κάτσαμε στη δροσιά για φαγητό.

Πέρασε η ώρα και πήραμε τον πλακόστρωτο δρόμο

με τις κληματαριές,

τα όμορφα κτίρια

και τα ενδιαφέροντα διακοσμητικά, που οδηγεί σε άλλη μια πλατεία του χωριού,

την Πλατεία Ηρώων. Εκεί κάτσαμε για καφέ.

Έκανα μια βόλτα, φωτογράφησα όμορφα σπίτια και γύρισα για να απολαύσω τον καφέ μου και την υπέροχη δροσιά, από το αεράκι και την πυκνή σκιά των δέντρων.

Φεύγοντας κάναμε μια στάση για λίγες φωτογραφίες πάνω από το Προμύρι. Πήραμε τον ανατολικό δρόμο για τον Κατηγιώργη

με την απρόσκοπτη θέα στο Αιγαίο και τη Σκιάθο και γυρίσαμε στο δωμάτιο να ξεκουραστούμε.

Την επόμενη είχαμε προγραμματίσει άλλη μια μεγάλη εκδρομή, σε όλο το μήκος της νότιας πλευράς του Πηλίου.

Δευτέρα 13 Ιουλίου

Γύρω στις 10 το πρωί ξεκινήσαμε. Πήραμε το δρόμο μέχρι τη Μηλίνα και από εκεί ακολουθήσαμε τον παραλιακό,

περνώντας πάνω από τη Τζάστενη, εικόνα χάρμα οφθαλμών, μέχρι τη χερσόνησο του Τρικεριού, για να φτάσουμε σε λίγο στο ομώνυμο χωριό. Αν και «ορεινό» χωριό επέχει πολύ λίγο από τη θάλασσα. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, ο δρόμος που μόλις είχαμε κάνει δεν υπήρχε και η επικοινωνία γινόταν μέσω της θάλασσας. Η στενή σχέση με τη θάλασσα είχε σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη πλούσιας εμπορικής δραστηριότητας με επίνειο το λιμανάκι της Αγίας Κυριακής, ακριβώς από κάτω, στην είσοδο του Παγασητικού, απέναντι από τη Βόρεια Εύβοια και το δυτικό στερεό κομμάτι της Μαγνησίας. Έτσι το Τρίκερι είχε πάντα ένα «νησιώτικο» χαρακτήρα,

που φαίνεται και στην αρχιτεκτονική των σπιτιών και στα καλντερίμια του χωριού.

Στην όμορφη πλατεία του χωριού κάτσαμε για καφέ και γλυκό του κουταλιού. Όλα ήταν υπέροχα, με κέρασμα τη μοναδική δροσιά. Ένα γκρουπ που ανέβαινε προς την Αγία Τριάδα, με ξεσήκωσε. Ευκαιρία να τη βρω ανοικτή να τη δω μέσα.

Ακολούθησα τα ανηφορικά στενάκια, απολαμβάνοντας όμορφες εικόνες από παλιά και πιο σύγχρονα, αλλά καλαίσθητα σπίτια και λουλουδιασμένες αυλές.

Έφτασα στην πλατεία που είναι ο ναός.

Έχει μια πολύ εντυπωσιακή είσοδο

και μπαίνοντας μέσα

βλέπεις ένα πολύ όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο,

τοιχογραφίες,

τον άμβωνα

και τον «θρόνο του Ναπολέοντα» (!!!). Πρόκειται για θρόνο που προορίζονταν για τον Μεγάλο Ναπολέοντα, όταν θα έφτανε στη Βαρκελώνη, κάτι που ματαιώθηκε και έτσι δεν χρησιμοποιήθηκε. Αργότερα σε κάποιο πλειστηριασμό τον αγόρασαν Τρικεριώτες ναυτικοί, που βρέθηκαν εκεί, καταλήγοντας να στολίζει την Αγία Τριάδα, στο Τρίκερι.

Από την αυλή της εκκλησίας, έχεις απρόσκοπτη θέα προς την Εύβοια και τις δυτικές ακτές της Μαγνησίας.

Πήρα να κατηφορίζω, απολαμβάνοντας και πάλι υπέροχες εικόνες.

Δίπλα στην πλατεία είναι άλλη μία,

που έχει στο κέντρο την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (δυστυχώς κλειστή.

Μόνο στο νάρθηκα μπορούσαμε να μπούμε για ένα κερί).

Κάτσαμε λίγο ακόμα και σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε.

Το Πήλιο μοιάζει με «λυγισμένο δάχτυλο». Στην άκρη ακριβώς του «δαχτύλου», μέσα στον Παγασητικό είναι ένα μικρό νησί. Το Παλαιό Τρίκερι. Για να περάσεις εκεί, στο οποίο δεν έχει αυτοκίνητα, πας με θαλάσσιο ταξί από τον Αλογόπορο, πολύ κοντά στο Τρίκερι.

Κατεβαίνοντας για Αλογόπορο το νησί φαίνεται από ψηλά με τον μοναδικό του οικισμό και το Μοναστήρι της Παναγίας Ευαγγελίστριας στο ψηλότερο σημείο του νησιού. Στο μοναστήρι αυτό, στα μαύρα χρόνια του εμφυλίου, έμεναν 5000 εξόριστες γυναίκες.

Είχαμε αποφασίσει να κάτσουμε να φάμε στο νησί και να κάναμε μια επίσκεψη στο μοναστήρι. Φτάσαμε στον Αλογόπορο και εκεί μάθαμε πως το μοναδικό ταξί, μόλις είχε φύγει για Βόλο και θα αργούσε. Φτου, τη γκαντεμιά μας!

Να περιμένουμε, το αποκλείσαμε. Να φάμε εκεί δεν μας ενέπνεε.

Έτσι η λύση ήταν Αγία Κυριακή.

Περάσαμε πάλι από το Τρίκερι και κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα, προς τη μεριά της Εύβοιας.

Στην είσοδο της Αγίας Κυριακής είναι το πολύ γραφικό καρνάγιο της.

Το χωριό είναι ψαροχώρι

και σε όλη την παραλία οι ψαροταβέρνες είναι η μια δίπλα στην άλλη. Σε μια από αυτές κάτσαμε κι εμείς. Φάγαμε νόστιμο, φρέσκο ψαράκι, πέρασε το μεσημέρι και φύγαμε ακολουθώντας άλλη διαδρομή, που παρακάμπτει το Τρίκερι. Άλλη μια στάση, στο Λαύκο αυτή τη φορά, για καφέ και αργά το απόγευμα γυρίσαμε στο δωμάτιο, αρκετά κουρασμένοι. Η Σοφία άραξε να ξεκουραστεί και εγώ κατέβηκα να ρίξω μια βουτιά. Κάπου εκεί τελείωσε η γεμάτη υπέροχες εικόνες Δευτέρα. Σιγά-σιγά πλησίαζε η μέρα αναχώρησής μας από το Πήλιο. 

Τρίτη 14 Ιουλίου

Τελευταία μέρα στο Πήλιο, αλλά όχι στη Μαγνησία. Μέρα ξεκούρασης και ανασυγκρότησης. Αποφασίσαμε το μεσημέρι να πάμε, όλη η παρέα στο Προμύρι για φαΐ. Έτσι κι έγινε.

Στην πλατεία με το μεγάλο πλάτανο,

που «εφυτεύθη εν έτει 1877», σύμφωνα με την επιγραφή, που φέρει, κάτσαμε για φαΐ.

Μέχρι να μαζευτεί η παρέα έκανα μια βόλτα στο χωριό μέχρι την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Κι εδώ όμορφα καλντερίμια και σπίτια.

Ο ναός έχει την κλασσική πηλιορείτικη μορφή με την πλακόστρωτη στέγη και όμορφες τοιχογραφίες ένα γύρω.

Τα Εισόδια,

η Κοίμηση

και ο Άγιος Χαραλάμπης. Και εδώ κλειστά.

Από το τζαμάκι της εισόδου έβγαλα μια φωτογραφία του εσωτερικού.

Χωριστά από το κυρίως κτίσμα είναι το πέτρινο καμπαναριό με το ρολόϊ.

Από τη μια μεριά του είναι το νηπιαγωγείο

και από την άλλη το ηρώο.

Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, η δροσιά το ίδιο και μια τελευταία «έκπληξη», μέσα στο μαγαζί, ήταν ένα πραγματικά ευχάριστο κλείσιμο της γνωριμίας μας με το όμορφο αυτό χωριό του Πηλίου.

Σε μια κορνίζα στον τοίχο είναι η ευχαριστήρια επιστολή μια οικογένειας εβραίων, προς όλους τους κατοίκους του χωριού για τη σωτηρία αυτών και άλλων στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Αυτό είναι μεγαλείο ψυχής και αλληλεγγύης. Κάτι τέτοιες στιγμές (δυστυχώς όλο και πιο λίγες) είναι που με κάνουν να λέω, πως αξίζει που γεννήθηκα σε αυτόν τον τόπο.

Το βράδυ φάγαμε όλοι μαζί δίπλα στη θάλασσα, αποχαιρετώντας με αυτό τον τρόπο το Νότιο Πήλιο, στο οποίο περάσαμε οκτώ υπέροχες μέρες. Οκτώ μέρες που ανανέωσαν την αγάπη μας γι αυτόν τον τόπο και την υπόσχεση για άλλη μια (τουλάχιστον) επίσκεψη στο εγγύς μέλλον.

Με το καλό να ξανανταμωθούμε!

το βίντεο της διαδρομής στο Τρίκερι

(το ταξίδι συνεχίζεται Πλίνθοι, κέραμοι και τα Ζερέλια!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας