Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή...και όχι μόνο! 1

Δεκαήμερο στη Μαγνησία, μέρος 1ο

Το τηλέφωνο χτύπησε δυο φορές και το σήκωσε ο Δημήτρης.

-Έλα τι κάνετε;

-Καλά. Εσείς;

-Καλά, εδώ, μπανάκια κι άραγμα. Εσείς κάνατε κανένα μπάνιο.

-Μπα, όχι ακόμα.

-Έχετε κανένα σχέδιο για φέτος;

-Τι να σου πω. Με όλα αυτά δεν ξέρουμε τίποτα. Εσείς;

-Κατά βάση εδώ στην Κάρυστο αλλά πολύ θάθελα και κάτι άλλο να το σπάσουμε λίγο.

-Έχεις σκεφτεί κάτι;

-Όχι. Αν σκεφτείτε εσείς πάρε.

-Θα δούμε.

Λίγες μέρες μετά χτύπησε το τηλέφωνο.

-Έλα, τι γίνεται; Όλα καλά;

-Καλά. Εσείς;

-Καλά κι εμείς. Λέμε με τον Χ. και την Κ. να πάμε μια εβδομάδα στον Κατηγιώργη, στο Νότιο Πήλιο. Θα έχει και τη βάρκα για βόλτες εκεί γύρω.

-Αν σου πω πως σκεφτόμουν το Πήλιο θα το πιστέψεις; Για ψάξε το.

Ακολούθησαν διάφορα τηλέφωνα και έτσι κλείστηκε ένα 10ήμερο στη Μαγνησία, κυρίως στο Πήλιο. 

Στο Πήλιο έχουμε πάει άλλες 5 φορές, 4 καλοκαίρι και μια χειμώνα. Μας αρέσει πολύ. Η τελευταία, όμως φορά ήταν πριν 14 χρόνια και πραγματικά το είχαμε πεθυμήσει. Είναι και η περίεργη φετινή χρονιά, που θα θέλαμε να αποφύγουμε καράβια ή άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς και έτσι το Πήλιο ήταν, μάλλον η καλύτερη λύση.

7-10 Ιουλίου 2020

Τρίτη 7 Ιουλίου

Δευτέρα το απόγευμα φύγαμε από Κάρυστο και πήγαμε στο σπίτι μας στην Αθήνα. Την άλλη μέρα το πρωί αργά ξεκινήσαμε. Λίγο μετά τη Λαμία συναντηθήκαμε με τους άλλους που έρχονταν από την Πάτρα. Χαιρετηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού λίγο πριν τον Αλμυρό σε ένα ΣΕΑ για να τσιμπήσουμε κάτι. Εμείς κάτσαμε, ενώ οι υπόλοιποι πήρανε στο χέρι και συνεχίσανε. Το επόμενο ραντεβού ήταν το βράδυ στον Κατηγιώργη. Εμείς είχαμε να συναντήσουμε κάποιους φίλους πριν.

Εδώ και κάποιους μήνες, έχω «γνωρίσει» κάποιο φίλο από μια ταξιδιωτική σελίδα στο facebook, τον Δ., δεν είχαμε όμως συναντηθεί. Μαζί με τη Χ., τη γυναίκα του, ζουν στη Λάρισα και το καλοκαίρι το περνάν στις παραλίες του τόπου τους. Τον πήρα, λοιπόν τηλέφωνο και τον ενημέρωσα για το ταξίδι μας, μπας και βρεθεί τρόπος να συναντηθούμε και να γνωριστούμε από κοντά. Το αφήσαμε έτσι και θα βλέπαμε. Δυο μέρες πριν φύγουμε με πήρε και μου είπε πως θα πήγαιναν και αυτοί για 4 μέρες στο Πήλιο, 2 κοντά στα Καλά Νερά και 2 στη Μηλίνα. Και μάλιστα θα πήγαιναν την ίδια μέρα που θα ανεβαίναμε κι εμείς. Έτσι κανονίσαμε τη συνάντηση της γνωριμίας μας στα Καλά Νερά για ένα καφέ.

Έτσι κι έγινε. Βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, τα είπαμε, χαρήκαμε πολύ και χωριστήκαμε.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στον Κατηγιώργη.

Στο μικρό αυτό λιμανάκι του νότιου Πηλίου ερχόμασταν για πρώτη φορά.

Τακτοποιηθήκαμε στο πολύ ωραίο δωμάτιό μας,

κάναμε μια μικρή βόλτα

για φωτογραφίες

και μιας και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, συναντηθήκαμε με τους άλλους για φαΐ.

Καλώς ξανάρθαμε στο Πήλιο και καλά να περάσουμε!

Τετάρτη 8 Ιουλίου

Μιας και είχαμε αποφασίσει να το πάμε χαλαρά, κάναμε το πρωί το μπανάκι μας και αράξαμε. Είχε βάλει και λίγο αέρα και είπαμε να πάμε το απόγευμα, που κάπως έκοψε κάπου εκεί κοντά. Αποφασίσαμε να πάμε στον Πλατανιά.

Πήγαμε αργά το απόγευμα,

κάναμε λίγη βόλτα στο χωριό,

φωτογραφήσαμε αυτά που βλέπαμε ένα γύρω σε στεριά

και θάλασσα,

στο χωριό και στις ακτές και κάτσαμε να φάμε μέχρι αρκετά αργά.

Πέμπτη 9 Ιουλίου

Και αυτή η ημέρα πέρασε χαλαρά, όπως και η προηγούμενη.

Εν των μεταξύ οι νέοι μας φίλοι είχαν κατέβει στη Μηλίνα και έτσι είπαμε

να πάμε το απόγευμα να τους βρούμε

να κάνουμε καμιά βόλτα στο χωριό, να κάτσουμε για καφέ,

να δούμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα στον Παγασητικό

και να τσιμπήσουμε κάτι για βράδυ.

Στις βόλτες μας αυτές τι λίγες μέρες, είχαμε δει αρκετά άγρια ζώα. Κουνάβια, σκαντζόχοιρους και μια αλεπού. Εκείνο το βράδυ, γυρνώντας είδαμε 8 (!!!!) μικρά, «ριγέ» αγριογούρουνα να διασχίζουν το δρόμο. Ήταν μια πολύ όμορφη, αναπάντεχη συνάντηση.

Παρασκευή 10 Ιουλίου

Τη μέρα αυτή κάναμε μια μεγάλη ημερήσια εκδρομή να δούμε παλιούς φίλους. Πήγαμε στην άλλη άκρη του Πηλίου, στη Ζαγορά να δούμε τον Β. και τη γυναίκα του τη Μ.

Με τον Β. μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά και με το μεγάλο του αδερφό πηγαίναμε στην ίδια τάξη και ήμασταν παιδικοί φίλοι. Δυστυχώς χαθήκαμε και βρεθήκαμε μετά από πολλά πολλά χρόνια στη Σύρο, όπου ζει. Με τον Β. όμως δεν έγινε έτσι. Η Μ. έτυχε να είναι η παιδική φίλη της νύφης μου και έτσι έχουμε βρεθεί πολλές φορές στο σπίτι του αδερφού μου. Τα τελευταία χρόνια έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στη Ζαγορά, έχοντας ανακαινίσει το σπίτι του παππού του Β.

Όταν ήρθαμε στον Κατηγιώργη έστειλα ένα μήνυμα και τους ενημέρωσα πως θα βρισκόμαστε για μερικές μέρες στα λημέρια τους. Αμέσως ήρθε η πρόσκληση. «Σας περιμένουμε στο σπίτι να φάμε και να κάτσουμε να τα πούμε». Έτσι το κανονίσαμε για την Παρασκευή.

Αν και η διαδρομή δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη είναι πολύ χρονοβόρα λόγω του στενού και γεμάτου στροφές δρόμου. Κάτι παραπάνω από 80χμ, σχεδόν 3 ώρες δρόμος.

Κάναμε μια μικρή στάση στην Αργαλαστή για κάποιες δουλειές και συνεχίσαμε.

Σε λίγο μπήκαμε στο κομμάτι αυτό του Πηλίου, που λατρεύουμε.

Πράσινο ατέλειωτο,

τρεχούμενα νερά παντού και πολύ όμορφα χωριά. Ξουρύχτι, Τσαγκαράδα, Μούρεσι, Κισσός, Ανήλιο, Μακρυρράχη. Λίγο πριν μπούμε στη Ζαγορά μας περίμενε ο Β. να μας ανεβάσει στο σπίτι,

την «αετοφωλιά» του, μιας και το δικό μου συμβατικό αυτοκίνητο δεν ανεβαίνει. Αν και χρονιά του κοροναϊού, αγκαλιές, φιλιά και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Σε δυο λεπτά φτάσαμε.

Μετά τα καλωσορίσματα, μας ξενάγησαν στο κτήμα τους.

Με πολύ μεράκι παράγουν ότι μπορεί να τους δώσει η γη του Πηλίου, σε ποσότητες αρκετές για να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειας, τόσο από άποψη κατανάλωσης, όσο και από άποψη δώρων σε γνωστούς και φίλους.

Και όλα αυτά χωρίς κανενός είδους χημική επέμβαση.

Το κοκοράκι, που είχε μαγειρέψει η Μ. δικό τους, όπως και οι μελιτζάνες και τα κολοκύθια, που το συνόδευαν. Δική τους και η σαλάτα. Ανοίξαμε και το Λημνιό μοσχάτο που τους είχαμε πάει και περάσαμε ένα υπέροχο μεσημέρι με πολύ κουβεντούλα για παλιά και σημερινά της ζωής μας.

Μόνο τον κοροναϊό ξορκίσαμε και δεν ασχοληθήκαμε καθόλου μαζί του.

Μετά το φαΐ, κατεβήκαμε στο χωριό.

Πήγαμε στην κεντρική του πλατεία, στον Άη Γιώργη,

με τα κουφαλιασμένα πλατάνια,

την υπέροχη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (κλειστή),

με τα εντοιχισμένα κεραμικά πιάτα

και τα ανάγλυφα στην εξωτερική πλευρά των τριών κωχών,

με τα ιδιαίτερα λαϊκά μοτίβα,

τα άστρα του Δαβίδ και την επτάφωτη λυχνία

και κάποια μοτίβα που μοιάζουν με αραβική γραφή (;;;;;;;).

Μέσα στην πλατεία είναι όμορφα μαγαζιά,

μνημεία και προτομές διάσημων τέκνων του χωριού,

όπως του μεγάλου τραγουδιστή και συνθέτη Νίκου Γούναρη

ή του μεγάλου ιστορικού Γιάννη Κορδάτου.

Από την πλατεία καλντερίμια

και πλακόστρωτα σκαλιά ανηφορίζουν προς τα σπίτια της γειτονιάς.

Από το συνεταιρισμό των γυναικών του χωριού αγοράσαμε γλυκά του κουταλιού για δώρα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο να κατέβουμε στο Χορευτό να κάτσουμε για καφέ. Θέλοντας να μας δείξουν άλλο ένα αξιοθέατο του τόπου τους, στρίψανε δεξιά και μπήκαμε σε ένα κακοτράχαλο χωματόδρομο, που όμως περνάει μέσα από εξαιρετικό τοπίο

και φτάσαμε στο ερειπωμένο μοναστήρι των Ταξιαρχών.

Ο Ναός (κλειστός κι αυτός),

με τις ωραίες εικόνες εξωτερικά, στέκει σε καλή κατάσταση,

όπως και μια βρύση (χωρίς νερό),

ενώ τα υπόλοιπα κτίρια είναι απλά σωροί από πέτρες ή μισογκρεμισμένα ντουβάρια.

Ο δρόμος συνεχίζει και κάπου φαίνεται η παραλία των Αγίων Σαράντα από ψηλά. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο κάμπινγκ στο Χορευτό. Σε αυτό είχαμε μείνει την 1^η φορά που είχαμε έρθει στο Πήλιο, το 1986. Φυσικά πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Κάτσαμε στο καφέ που έχει εκεί δίπλα στη θάλασσα για τον απογευματινό μας καφέ, συνοδεία νοστιμότατων κουλουριών κανέλας, που είχε πάρει η Μ. από το συνεταιρισμό και φυσικά πολύ κουβέντα.

Είχε προχωρήσει το απόγευμα σαν μας ανέβασαν στο αυτοκίνητο για να φύγουμε. Βολέψαμε τα ψώνια και τα πεσκέσια που μας φίλεψαν από τον κήπο τους, αποχαιρετιστήκαμε, τους καλέσαμε στην Κάρυστο και φύγαμε.

Φτάσαμε στην Αργαλαστή νύχτα και σταματήσαμε να τσιμπήσουμε κάτι για βράδυ. Αρκετά αργά φτάσαμε στο δωμάτιο, κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι, που ξανάδαμε αγαπημένες εικόνες και κυρίως που βρεθήκαμε με τους φίλους μας και γευτήκαμε την υπέροχη φιλοξενία τους. Β. και Μ. νάστε πάντα καλά και σας περιμένουμε στην Κάρυστο. Σας ευχαριστούμε από καρδιάς.

(το ταξίδι συνεχίζεται Στο Πήλιο, στην Αργαλαστή...και όχι μόνο! 2)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας