Σοκολάτες, Μπλακ Φόρεστ κι ένα ποτήρι κρασί! Δ΄

(Συνέχεια από:  Επιστήμη και Τεχνολογία!)

Κούκοι, Μπλακ Φόρεστ και γαλλικό κρασί!

14-18 Αυγούστου 2009

Στα λουτρά των βασιλιάδων και…των απλών θνητών!

Την άλλη μέρα, μετά το πρωινό μας, μαζέψαμε τα πράγματα, φορτώσαμε, ευχαριστήσαμε και χαιρετίσαμε τους φιλόξενους φίλους που θα έφευγαν και αυτοί γι τη Γαλλία και ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το «Μαύρο Δάσος» ή αλλιώς «Μέλας Δρυμός» (Schwarzwald), πατρίδα της διάσημης σε όλο τον κόσμο τούρτας Black Forest!!

Η διαδρομή μέχρι τη μικρή πόλη Bad Krozingen στην οποία είχαμε κλείσει ένα διαμέρισμα (η υπόλοιπη παρέα θα έμενε σε ένα κάμπινγκ ανάμεσα στο παρακείμενο Staufen και το Munstertall) είναι περίπου 250χμ. Εμείς τη σπάσαμε ακριβώς στη μέση για μια μικρή επίσκεψη σε μια διάσημη λουτρόπολη της Ευρώπης, το Baden-Baden.

Γνωστή λουτρόπολη από τα χρόνια των Ρωμαίων έφτασε στην αποθέωση όταν τον 19^ο αι. Βασιλιάδες, Αυτοκράτορες, ζωγράφοι, συνθέτες και λοιποί καλλιτέχνες και πλούσιοι της εποχής συνέρρεαν στην πόλη που ονομάστηκε «Καλοκαιρινή Πρωτεύουσα της Ευρώπης». Το ξεπεσμένο καζίνο μετατράπηκε σε ένα παλάτι αντάξιο των επισκεπτών της πόλης (Kurhaus) και περιουσίες ολόκληρες κερδίζονταν ή χάνονταν ώσπου να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. Φυσικά και οι λουτρικές εγκαταστάσεις είναι αντάξιες των κορμιών που κουράρουν και πάνω απ’ όλα των πορτοφολιών τους.

Ακολουθώντας δευτερεύοντες δρόμους, σε μια ώρα και κάτι φτάσαμε στην πόλη. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε μια βόλτα.

Πρώτα στο παλιό κέντρο της με τις πλατείες, τα πλακόστρωτα σοκάκια,

 

τις σκάλες, τα σπίτια με τις περίτεχνες προσόψεις και τα πολλά εστιατόρια και καφέ.

Στη συνέχεια στην περιοχή γύρω από το Καζίνο με τις αλέες, τους κήπους, τα τρεχούμενα νερά και το πολύ, μα πάρα πολύ πράσινο. Γυρίσαμε και πάλι στο κέντρο και κάτσαμε να φάμε.

Μετά το φαΐ κάναμε άλλη μια βόλτα, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κάναμε μια βόλτα, εποχούμενοι, στη λίγο πιο έξω από το κέντρο περιοχή και ξεκινήσαμε να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό.

Περασμένο μεσημέρι φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό. Αναζητήσαμε το κλειδί του διαμερίσματος και ανεβάσαμε τα πράγματα να ξεκουραστούμε.

Το Bad Krozingen είναι ένα χωριό που διαθέτοντας θερμές πηγές έχει προσανατολιστεί στο είδος αυτό του ιαματικού τουρισμού. Το συγκρότημα των διαμερισμάτων στο οποίο είχαμε νοικιάσει ήταν μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο, το Kur-park στο οποίο υπήρχαν πολλά τέτοια συγκροτήματα, ξενοδοχεία, εστιατόρια αλλά και «κλινικές» για θεραπείες. Αυτό που κυριαρχούσε ήταν μια πολύ ηρεμιστική ησυχία και πολύ πράσινο. Κόσμος έκανε περιπάτους ή ποδήλατο, κάθονταν σε παγκάκια και κουβέντιαζαν και γενικά το κλίμα ήταν ολίγον «κατατονικό»! Για μας που όλη τη μέρα θα γυρνούσαμε και θα επιστρέφαμε ψόφιοι ήταν μάλλον ότι καλύτερο (γιατρέ μου είναι σοβαρό;)!

Ξεκουράστηκα λίγο και βγήκα να πάω μέχρι το κέντρο του χωριού, να δω το χώρο και να «κόψω κίνηση». Απέχει γύρω στο ένα χιλιόμετρο και ο περίπατος ήταν πολύ ωραίος. Το χωριό είναι όμορφο με μικρά σπίτια που το κάθε ένα έχει τον κήπο του, μικρές και πιο μεγάλες εκκλησίες και μερικές πλατείες με κάποια μαγαζιά ένα γύρο. Εστιατόρια, καφέ, σούπερ μάρκετ, φούρνοι κλπ. Στην πλατεία, στο κέντρο, απέναντι από το Δημαρχείο είναι η εκκλησία. Σε όλη την πλατεία είχε μεγάλη κίνηση. Έστηναν τέντες, τραπέζια, πάγκους και μια εξέδρα με ηχητικά. Σε μια κολώνα είδα κολλημένη μια μικρή αφίσα. Χωρίς να ξέρω Γερμανικά κατάλαβα πως κάποιο φεστιβάλ γινόταν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής. Επειδή ήταν παραμονή της Παναγίας νόμιζα πως είχε να κάνει με το Δεκαπενταύγουστο. Τελικά διαπίστωσα πως επρόκειτο για «Γιορτή κρασιού» (!!!) Ναι, κρασιού και όχι μπύρας! Αμέσως τηλεφώνησα στην υπόλοιπη παρέα στο κάμπινγκ και κανονίσαμε να πάμε στη γιορτή μόλις βράδιαζε. Έτσι κι έγινε. Κότσια, σαλάτες με τουρσιά και πάρα πολύ καλό κόκκινο κρασί! Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μέχρι τότε όσα γερμανικά κρασιά είχα δοκιμάσει ήταν απλά μέτρια μέχρι καλά. Αυτό ήταν υπέροχο. Μια ορχήστρα έπαιζε πόλκες και βαλς και κάποιοι είχαν σηκωθεί και χόρευαν.

Γυρίσαμε ψόφιοι για ύπνο, γύρω στα μεσάνυχτα. Το πρώτο μας βράδυ στο Μέλανα Δρυμό ήταν εξαιρετικό! Καλή μας συνέχεια!!

Μεσαιωνικά κανάλια και πολλά λουλούδια!

Η πρώτη μέρα στο Μέλανα Δρυμό είχε επίσκεψη στη….Γαλλία (!!!!!).

Περίπου 17χμ προς τα βορειοδυτικά από εκεί που μέναμε είναι μια γέφυρα πάνω στο Ρήνο που σε φέρνει από τη μια στην άλλη μεριά. Πάνω της  στέκουν δυο πινακίδες. «Γερμανία τέλος», «Καλώς ήλθατε στη Γαλλία». Φυσικά στην αντίστροφη πορεία το ανάποδο. Ο Ρήνος αποτελεί το σύνορο μεταξύ των δύο χωρών για αρκετά χιλιόμετρα. Όταν όμως μιλάμε για σύνορα έχουν χάσει την παλιά τους σημασία. Αν δεν υπήρχαν οι παραπάνω πινακίδες δεν θα έπαιρνες χαμπάρι πως άλλαξες χώρα. Τέλος πάντων. Η περιοχή της Γαλλίας στα δυτικά του Ρήνου, απέναντι από το Μέλανα Δρυμό είναι η Αλσατία (Alsace), η κρασοχώρα. Περιοχή με διπλή προσωπικότητα και με μια ταυτότητα που δεν προσδιορίζεται ακριβώς. Πότε στη Γερμανία, πότε στη Γαλλία άλλαξε χέρια κάμποσες φορές στα χρόνια που πέρασαν. Έτσι έχει πολλές επιρροές από τις δύο χώρες στην αρχιτεκτονική, την κουζίνα, τα έθιμα και γενικότερα την κουλτούρα. 21χμ προς τα δυτικά είναι μια πόλη κούκλα η Colmar.

Colmar. Μεσαιωνική πόλη-φρούριο που διατηρεί ακόμα και σήμερα σε μεγάλο βαθμό το «μεσαιωνικό» της χαρακτήρα. Όπως και στα περασμένα χρόνια, έτσι και σήμερα η πόλη είναι η καρδιά της αμπελοκαλλιέργειας στην Αλσατία. Το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού κέντρου της πόλης είναι πεζοδρομημένο και έτσι ο κόσμος περιφέρεται ξέγνοιαστος. Δεκαπενταύγουστος και ο κόσμος είναι πολύς!

Φτάσαμε σε περίπου 40 λεπτά, παρκάραμε σε ένα από τα πολλά πάρκινγκ που έχουν φτιάξει περιφερειακά του κέντρου και μπήκαμε στο κέντρο. Λίγα μέτρα παρακάτω, σε μια πλατεία, απέναντι από το Μουσείο Underlinden,

ένα πράσινο τρενάκι μας καλούσε για μια βόλτα και μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Μπήκαμε κι εμείς μαζί με πολλούς άλλους και ξεκίνησε.

Περάσαμε από την πλατεία με τον Καθεδρικό, την Grand Rue, το σπίτι με τα κεφάλια (Maison des Têtes), το Maison Adolphe του 1350,

το Maison Pfister του 16^ου αι., το Κτίριο των Σωματοφυλάκων (Corps de Garde), το Παλιό Τελωνείο (Ancienne Douane),

την περιοχή της Μικρής Βενετίας. Έτσι πήραμε μια ιδέα της πόλης και με το τέλος της βόλτας, που κράτησε κάτι λίγο πάνω από τη μισή ώρα, ξεκινήσαμε με τα πόδια να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Μας είχε ήδη μαγέψει και όσο πέρναγε η ώρα μας μάγευε όλο και περισσότερο.

Μεσαιωνικές εκκλησίες,

σπίτια με μπαγδατί,

πολλά με πολύχρωμες, ψηφιδωτές στέγες, ανάγλυφα

και ζωγραφιές στις προσόψεις, δεν άφηναν τα μάτια και το νου να ησυχάσουν. Σε πολλά το ισόγειο στεγάζει κάποιο εστιατόριο ή καφέ, κάποιο κατάστημα με αναμνηστικά

ή τοπικά προϊόντα. Σε ένα εστιατόριο κάτσαμε κι εμείς να φάμε και να πιούμε μια Fischer, την καταπληκτική Αλσατική μπύρα, που ένας τύπος της βρίσκεται και στον τόπο μας. Κάποιοι προτίμησαν το κρασί!

Μετά το φαΐ συνεχίσαμε με προορισμό ένα άλλο κομμάτι της πόλης,

την αποβάθρα των ψαράδων και τη Μικρή Βενετία.

Ένα δίκτυο από μικρά κανάλια οδηγούν στον ποταμό Ιλ και από εκεί στο Ρήνο. Τα σπίτια κρέμονται κυριολεκτικά πάνω από το νερό και είναι γεμάτα γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια. Μέσα στα κανάλια μικρές βάρκες έκαναν βόλτα τον κόσμο. Πολλά καφέ κι εστιατόρια είχαν βγάλει τα τραπέζια τους δίπλα στο νερό. Τι εικόνες!!! Είναι άραγε αυτό το πιο όμορφο κομμάτι της πόλης; Δύσκολη απάντηση. Είναι τόσο όμορφη αυτή η πόλη που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάτι. Εκεί δίπλα στο νερό ενός μικρού καναλιού κάτσαμε για ένα καφέ. Να χορτάσει η ματιά εικόνες να γεμίσει ο νους ομορφιά!

Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε τα πόδια σέρνονταν αργά σα να μη θέλαν να ξεκολλήσουν από εκεί. Αλλά όπως είναι γνωστό όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν κι εμείς έπρεπε να φύγουμε. Δεν πειράζει! Μας περιμένουν κι άλλα, ίσως πιο όμορφα. Ποιος ξέρει;

Γύρω στα 40χμ νότια της Colmar βρίσκεται άλλη μια πόλη της Αλσατίας η Μιλούζ (Mulhouse). Η μεσαιωνική αυτή πόλη είχε ένα όμορφο ιστορικό κέντρο που όμως καταστράφηκε τελείως στο Β΄ Π.Π. Έτσι σήμερα είναι μια πόλη χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κάτι που το διαπιστώσαμε φτάνοντας. Λίγα όμορφα κτίρια έχουν σωθεί και το βασικό ενδιαφέρον της είναι το Μουσείο Αυτοκινήτου, που όμως ήταν κλειστό εκείνη την ώρα. Πήραμε το δρόμο για το γυρισμό. Το βράδυ πήγαμε στο κάμπινγκ που έμενε η υπόλοιπη παρέα και κάτσαμε για φαΐ και μπύρες μέχρι αργά.

Η πρώτη μέρα στην Αλσατία ήταν μαγική! Θα αφιερώσουμε άλλη μια μέρα αλλά σίγουρα χρειάζεται πολύ περισσότερες. Αν είμαστε καλά θα πραγματοποιήσουμε κάποτε αυτό το «τάμα»!

Καταρράκτες, λίμνες και πηγές στο Μαύρο Δάσος!

Ο Μέλας Δρυμός είναι μια περιοχή στα νοτιοδυτικά της Γερμανίας στα σύνορα με την Ελβετία και τη Γαλλία. Είναι ορεινή και λοφώδης και τα εδάφη της καλύπτονται, στα πιο ψηλά από πυκνά (μαύρα) δάση ελάτης και ερυθρελάτης, ενώ στα πιο χαμηλά από φυλλοβόλα και λιβάδια. Μικρά ή μεγάλα γραφικά χωριουδάκια και πόλεις είναι διάσπαρτα σε όλη την περιοχή που διαρρέεται από εκατοντάδες μικρά και πιο μεγάλα ποτάμια. Έχει όμως και καταρράκτες και λίμνες. Οι πηγές δύο μεγάλων ποταμών είναι σε αυτή την περιοχή. Του Δούναβη και του παραπόταμου του Ρήνου Νέκαρ, αυτού που διαρρέει τη Χαϊλδεμβέργη. Είναι διάσημη για την παραγωγή τριών προϊόντων. Των ρολογιών-κούκων, του Kirschwasser (ένα αλκοολούχο ποτό-απόσταγμα ή όπως το λένε εκεί σναπ) και τη διάσημη Schwarzwälder Kirschtorte, την τούρτα Black Forest δηλ., όπως την ξέρουμε εμείς. Απλώνεται κατά μήκος από την περιοχή του Baden-Baden, στα βόρεια, μέχρι περίπου τα σύνορα με την Ελβετία στα νότια (περίπου 160χμ), ενώ κατά πλάτος από το Ρήνο στα δυτικά και προς τα ανατολικά για περίπου 60χμ.

Στο νότιο κομμάτι αυτής της περιοχής σχεδιάζαμε να κάνουμε ένα κύκλο. Το ραντεβού μετά το πρωινό ήταν στην περιοχή του Munstertall, κοντά στο κάμπινγκ της υπόλοιπης παρέας. Ξεκινήσαμε προς τα νοτιοανατολικά. Ο δρόμος, γεμάτος κλειστές στροφές, ανηφόριζε τους καταπράσινους λόφους. Σκεφτόμουν πως ήταν ιδανικά για μοτοσυκλέτα. Λες και ήταν στο μυαλό μου είδα στον καθρέφτη την πρώτη και ακολουθούσαν κι άλλες. Γύρω στις 15 μοτοσυκλέτες με Ελβετικές πινακίδες και τους

αναβάτες ντυμένους σαν αστακούς, μας προσπέρασαν, γέρνοντας πότε δεξιά, πότε αριστερά σα μπαλαρίνες στην άσφαλτο. Αν και δεν οδηγώ μηχανή τους ζήλεψα εκείνη την ώρα.

Ήρθε όμως η ώρα να κάνουμε την πρώτη μας στάση στο Schönau, ένα γραφικό χωριό. Ήταν Κυριακή και είχε λειτουργία εκείνη την ώρα. Πήγαμε να δούμε για λίγο και μετά κάτσαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο για την πρώτη μας Black Forest, που ήταν αρκετά καλή, αν και η ελαφριά ξινίλα που έχει δεν με ενθουσιάζει. Εν τω μεταξύ σκόλασε η εκκλησία και ο κόσμος άρχισε να βγαίνει. Είδαμε τότε να στρώνουν ένα τραπέζι και να απλώνουν κομμάτια ψωμί και κόκκινο κρασί. Μου θύμιζε τα δικά μας χωριά με τα μνημόσυνα έξω από τις εκκλησίες. Πλησιάσαμε να δούμε και μας κεράσανε. Νόστιμα ήταν και το κρασί πολύ καλό, μόνο που τελικά δεν καταλάβαμε τι γινόταν. Έχει όμως τόση σημασία; Μετά το κέρασμα, χαιρετίσαμε τον κόσμο και μπήκαμε στα αυτοκίνητα για να συνεχίσουμε προς τα ανατολικά. Έξω από το χωριό Todtnau βρίσκεται ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής.

Πρόκειται για ένα όμορφο και αρκετά ψηλό καταρράκτη. Αφήνεις το αυτοκίνητο στο δρόμο και ακολουθώντας ένα χωματόδρομο μέσα στο δάσος φτάνεις στον καταρράκτη. Δεν είναι μονοκόμματος αλλά πέφτει σε διαδοχικούς μικρούς καταρράκτες, σκορπώντας ένα γύρο τις σταγόνες του, όμορφη δροσιά στο ζεστό μεσημέρι. Αφού θαυμάσαμε, φωτογραφίσαμε και φωτογραφηθήκαμε με φόντο τα νερά, πήραμε πίσω το χωματόδρομο για τα αυτοκίνητα.

Κατά μήκος του έχουν σκαλίσει κάποιους κορμούς με μορφές διαφόρων ζώων και πουλιών του δάσους. Από ένα περίπτερο δίπλα στην είσοδο πήραμε μερικά μπιχλιμπίδια και ξανά στο αυτοκίνητο για τον επόμενό μας προορισμό, που δεν ήταν και πολύ μακριά. Σε λιγότερο από 25χμ προς τα βορειοανατολικά, φτάσαμε στη σημαντικότερη λίμνη της περιοχής.

Τη λίμνη Titisee. Σχετικά μεγάλη είναι εξαιρετικά καλά οργανωμένη. Οργανωμένες πλαζ αλλά και κομμάτια ελεύθερα για να βουτήξεις. Γκαζόν με παγκάκια ένα γύρο.

Ένα καραβάκι έκανε δρομολόγια μεταφέροντας τον κόσμο, μικρότερα σκάφη αρμένιζαν εδώ κι εκεί, κόσμος κολύμπαγε (είπαμε να δοκιμάσουμε αλλά η όψη των νερών δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντική) και εστιατόρια και καφέ πρόσφεραν την πραμάτεια τους σε όσους το επιζητούσαν. Εμείς αγοράσαμε σάντουιτς και κάτσαμε στο γκαζόν δίπλα στο νερό, να καταλαγιάσουμε την πείνα μας και να χαζέψουμε όλο εκείνο το «πανηγύρι»! Χορτασμένοι σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε. 33χμ προς τα ανατολικά είναι μια μικρή πόλη,

το Doanueschingen, γνωστή γιατί από εκεί ξεκινά το τεράστιο ταξίδι του, ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης, ο χιλιοτραγουδισμένος Δούναβης. Αν και μέσα στην πόλη κυλλά ορμητικά ένας μικρός ποταμός που ενώνεται μαζί του παρακάτω, δεν είναι αυτός ο Δούναβης. Κοντά στην κεντρική πλατεία είναι η εκκλησία και δίπλα της το Schloss. Το παλάτι αυτό έχει μεγάλους και ωραίους κήπους που αναπτύσσονται σε επίπεδα.

Σε κάποιο σημείο μια κυκλική δεξαμενή με περίτεχνα μαρμάρινα γλυπτά γύρω της είναι η αρχή του γίγαντα! Είναι δυνατό ένα τέτοιο ποτάμι να ξεκινά από εκείνη τη «λακκούβα»; Και όμως!

Εκεί κοντά κάτσαμε για ένα καφέ πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε μέχρι την Titisee και από εκεί ακολουθώντας ένα πιο κεντρικό δρόμο που περνά έξω από την πόλη Freibourg, φτάσαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση.

Το βράδυ πήγαμε στο κάμπινγκ των φίλων μας και όλοι μαζί πήγαμε με τα πόδια λίγο παραπέρα, στην περιοχή Ertzbach και κάτσαμε για φαΐ στη νυχτερινή δροσιά του δάσους. Εκεί έφαγα τη νοστιμότερη πέστροφα που έχω φάει ποτέ.

Στην επιστροφή κάναμε μια στάση στο γειτονικό, σε εμάς χωριό το Staufen.

Ήταν φωτισμένο έτσι που έζησα μια μοναδική, μαγική ατμόσφαιρα. Είχα την εντύπωση πως από κάποιο στενό θα ξεπρόβαλε ένας ιππότης ή μια «δέσποινα», ντυμένοι με ρούχα αλλοτινών καιρών και εγώ θα ήμουν απλά ένας μάρτυρας ενός επεισοδίου ή ενός έργου που έγραψε η ίδια η ζωή αιώνες πριν. Δεν θα μπορούσε να τελειώσει καλύτερα, η έτσι κι αλλιώς υπέροχη μέρα μας! Σε ευχαριστώ υπέροχο Μαύρο Δάσος! Καλή σου νύχτα!

Η Πρωτεύουσα της Ευρώπης!

Τη μέρα εκείνη θα πηγαίναμε και πάλι στην Αλσατία, αλλά πιο βόρεια στην πρωτεύουσά της το υπέροχο Στρασβούργο (Strasbourg).

Η πόλη αυτή είναι το μεγαλύτερο παραποτάμιο λιμάνι της Γαλλίας και μια από της μεγαλύτερες πόλεις της. Έχει μια ηλικία που ξεπερνά τα 2000 χρόνια. Ξεκίνησε σαν οικισμός στο βαλτώδες έδαφος του ποταμού Ιλ, παραπόταμου του Ρήνου. Ο Ιλ περνάει ακόμα και σήμερα από το κέντρο της παλιάς πόλης και σε συνδυασμό με τα κανάλια που έχουν φτιάξει δημιουργεί ένα υπέροχο πλέγμα, τη Μικρή Γαλλία (Petite France). Είναι τα νερά που κάποτε χρησίμευαν στους ψαράδες και τους βυρσοδέψες που ήταν εγκατεστημένοι εκεί. Από εκεί και προς τα ανατολικά απλώνεται το υπόλοιπο ιστορικό κέντρο με τον Καθεδρικό, τις πλατείες, τα πολλά παλιά κτίρια και τα μουσεία της. Όλα αυτά είναι σε ένα νησί που το περιτριγυρίζουν τα νερά του Ιλ, των παρακλαδιών και των καναλιών του.

Ξεκινήσαμε το πρωί με ένα αυτοκίνητο, ακολουθήσαμε βόρεια πορεία σε γερμανικό έδαφος, πηγαίνοντας παράλληλα με το Ρήνο, περάσαμε έξω από τις πόλεις Ettenheim και Offenburg και στρίβοντας αριστερά περάσαμε τη γέφυρα και σε πολύ λίγο μπήκαμε στο Στρασβούργο. Στην παλιά πόλη, κοντά στην Place Kleber, αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ και ξεκινήσαμε να γνωρίσουμε την όμορφη πόλη. Μπήκαμε στη Μικρή Γαλλία ακολουθώντας την Οδό των Βυρσοδεψών (Rue du Fosse des Tanneurs) φτάσαμε στα κανάλια.

Εκεί στη γωνία στέκει το Maison des Tanneurs, από το 1572.

Μπροστά του σχηματίζεται μια μικρή πλατεία, η Place Benjamin Zix. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν, έστεκε να βγάλει φωτογραφίες, να θαυμάσει τα σπίτια με τα μπαγδατί, την εκκλησία και τα κανάλια. Κι εμείς μαζί τους.

Ακολουθώντας τη βορειοανατολική όχθη και «παίζοντας» με τα γεφυράκια των μικρών καναλιών φτάσαμε κοντά στην γέφυρα του Αγίου Θωμά (Pont St. Thomas).

Εκεί κάτσαμε στα παγκάκια να ξεκουραστούμε, να τσιμπήσουμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί και να χαζέψουμε την κίνηση. Στα κανάλια, μικρά και μεγάλα σκάφη πήγαιναν πέρα δώθε.

Κάποια τουριστικά σκάφη με γυάλινες οροφές περνούσαν από μπροστά μας μεταφέροντας πλήθη τουριστών. Η περιοχή είναι γεμάτη σπίτια με μπαγδατί που κρέμονται πάνω από τα κανάλια, και είναι «χάρμα ειδέσθαι»!!!

Στην Pont St. Thomas, στρίψαμε αριστερά, και αφού περάσαμε την ομώνυμη εκκλησία, μπήκαμε στα στενά καλντερίμια με κατεύθυνση την πλατεία του Καθεδρικού (Place de la Cathédrale) και τον ομώνυμο Ναό.

Γεμάτα και τα σοκάκια με μεσαιωνικά κτίρια δημιουργούν ένα από τα ομορφότερα οικιστικά σύνολα που μπορεί να δει κανείς. Φυσικά η περιοχή είναι εξαιρετικά τουριστική και όλα σχεδόν τα ισόγεια φιλοξενούν και κάποιο τουριστικό κατάστημα. Εστιατόριο, καφέ, κατάστημα με αναμνηστικά, κατάστημα με τοπικά προϊόντα κλπ.

Και ξαφνικά μπροστά μας ξεπρόβαλε ο τεράστιος και εντυπωσιακότατος καθεδρικός.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1220 και ολοκληρώθηκε τον 15^ο αι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν στοιχεία διαφόρων ρυθμών του μεσαίωνα στο αρχιτεκτονικό αυτό αριστούργημα. Σύμφωνα με τα σχέδια θα έπρεπε να έχει δύο δίδυμους πύργους αλλά το 1439 ολοκληρώθηκε ο ένας και δεν κτίσανε το δεύτερο. Τα βιτρό και τα πέτρινα ανάγλυφα είναι του 12^ου και του 13^ου αι. Διασώθηκαν από τους βομβαρδισμούς του Β΄ Π.Π. γιατί οι κάτοικοι της πόλης φρόντισαν να τα αφαιρέσουν και να τα κρύψουν πριν καταστραφούν. Παρ’ όλα αυτά κάποια από τα ανάγλυφα έπαθαν ζημιές κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Για το λόγο αυτό έχουν αντικατασταθεί από αντίγραφα, ενώ τα πρωτότυπα φυλάσσονται στο Μουσείο των Θησαυρών της Παναγίας, απέναντι από το Ναό. Μέσα στο ναό υπάρχει ένα πολύ πολύπλοκο αστρονομικό ρολόϊ. Κάθε μεσημέρι στις 12.30 (πάει μισή ώρα πίσω) αρχίζει η παράσταση με διάφορες μορφές να παρελαύνουν.

Έτσι κι εμείς φτάσαμε να θαυμάσουμε τον υπέροχο αυτό ναό. Απ’ έξω κι από μέσα.

Τα καταπληκτικά γλυπτά του εξωτερικού, τα βιτρό και κάποια ξυλόγλυπτα στο εσωτερικό.

Φυσικά και το ρολόϊ, αν και φτάσαμε όταν πια η παράσταση είχε τελειώσει.

Στην πλατεία κάτσαμε για ένα καφέ. Έκανα ένα γύρο να δω τα υπέροχα κτίρια, όπως αυτό που οι οδηγοί ονομάζουν σαν το ωραιότερο της πόλης,

το La Maison Kammerzell του 15^ου αι. Δίπλα του είναι το γραφείο τουρισμού.

Αφού ξαποστάσαμε λίγο ξεκινήσαμε και πάλι για τη Μικρή Γαλλία.

Φτάσαμε εκεί που είχαμε πάει λίγες ώρες πριν και συνεχίσαμε ακόμα πιο δυτικά μέχρι τις Σκεπαστές Γέφυρες (Les Ponts Couverts). Οι γέφυρες αυτές, αρχικά ξύλινες, κατασκευάστηκαν στο πρώτο μισό του 13^ου αι. και ήταν μέρος του αμυντικού συστήματος της πόλης. Στις άκρες τους είχαν κατασκευάσει αμυντικούς πύργους.

Όλο αυτό το κατασκεύασμα αντικαταστάθηκε τον 19^ο αι. από πέτρινες κατασκευές, χωρίς όμως να μπει στέγη στις γέφυρες.

Ακριβώς απέναντι κατασκευάστηκε το 17^ο αι. ένα φράγμα. Το Φράγμα Vauban (Le Barrage Vauban). Είναι διώροφο και έχει 13 αψίδες από τις οποίες περνά το νερό αλλά και έκλειναν προκειμένου να εμποδίσουν τον εχθρό. Όλο αυτό το σύνολο αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Εκεί φτάσαμε κι εμείς και πράγματι οι εικόνες είναι πέρα από κάθε περιγραφή.

Εκτός από τα κτίσματα έχει πολλά δέντρα, πολλά λουλούδια και βέβαια τρεχούμενα νερά. Μοναδικές εικόνες!!!!

Μετά από αυτή την επίσκεψη, γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για μια ακόμα επίσκεψη πριν αφήσουμε την όμορφη αυτή πόλη. Στο Στρασβούργο έχουν την έδρα τους μερικοί από τους σπουδαιότερους οργανισμούς της Ευρώπης. Στα βορειοανατολικά της πόλης, πάνω από το πάρκο Ορανζερί (Parc de l’ Orangerie)

είναι ένα συγκρότημα κτιρίων. Σε αυτό έχουν την έδρα τους το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,

το Συμβούλιο της Ευρώπης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δίκαια λοιπόν το Στρασβούργο το λένε και «Πρωτεύουσα της Ευρώπης».

Ήταν σούρουπο όταν φτάσαμε μπροστά στο Palais de l’ Europe. Αφήσαμε το αυτοκίνητο, κάναμε μερικές βόλτες, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες μπροστά στο κτίριο και κινήσαμε να γυρίσουμε. Πριν όμως φύγουμε οριστικά από την περιοχή κάναμε μια στάση περίπου 10χμ προς τα νότια, στο Μουσείο Σοκολάτας, που όμως λόγω Δευτέρας ήταν κλειστό. Το βράδυ, εκεί που κάτσαμε για φαΐ, στο τέλος παραγγείλαμε και κάτι με σοκολάτα, να μας φύγει η λαχτάρα!!

Στη φωλιά του Κούκου!

Τελευταία μέρα στη Γερμανία. Από την επομένη άρχιζε η επιστροφή με μια στάση δύο ημερών στην Imola της Ιταλίας για να δούμε τα μοναδικά ψηφιδωτά της Ραβέννας και μετά στο πλοίο για την πατρίδα.

Η τελευταία αυτή μέρα στο Μέλανα Δρυμό και τη Γερμανία γενικότερα, είχε πάλι Μέλανα Δρυμό, προς τα βορειοανατολικά αυτή τη φορά.

Ξεκινήσαμε να ανεβοκατεβαίνουμε λόφους και να περνάμε δάση και λιβάδια. Περάσαμε έξω από την πρωτεύουσα της περιοχής, το Freiburg και κάναμε την πρώτη στάση στο χωριό Άγιος Πέτρος, που έχει πάρει το όνομά του από το ομώνυμο μοναστήρι,

που με το μεγάλο του όγκο δεσπόζει στην περιοχή. Η επόμενη στάση ήταν σε ένα παλιό μύλο.

Ο μύλος πια δε λειτουργεί αλλά έχει μετατραπεί σε κατάστημα με ρολόγια-κούκους και άλλα αναμνηστικά της περιοχής. Ένα μέρος του σερβίρει φαγητό και καφέ. Το όνομά του είναι Hexenlochmühle. Το κτίσμα διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του παλιού ξύλινου μύλου. Χαζέψαμε την περιοχή και τα καλούδια του μαγαζιού και αφού ήπιαμε ένα καφέ μπήκαμε στα αυτοκίνητα να συνεχίσουμε. Περάσαμε ένα διάσελο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Στο βάθος είδαμε μια πόλη. Είναι το Furtwangen. Έμοιαζε με βιομηχανική πόλη μιας και αρκετά φουγάρα «κάπνιζαν» στον ορίζοντα. Θεωρείται η πόλη των ωρολογοποιών και το κυριότερο αξιοθέατό της είναι το Μουσείο Ρολογιών. Αν και το εν λόγω μουσείο ήταν στα υπ’ όψη σκεφτήκαμε πως αν το Μουσείο του Μέλανα Δρυμού, το οποίο βρίσκεται στην επόμενη στάση μας και ξέραμε πως έχει αρκετά ρολόγια, δεν μας ικανοποιούσε να κάναμε μια επίσκεψη σ’ αυτό στην επιστροφή. Έτσι περάσαμε χωρίς στάση και μερικά χιλιόμετρα μετά μπήκαμε στο Triberg.

Το χωριό αυτό είναι γνωστό για δύο πράγματα. Το καταρράκτη του και το Μουσείο του Μέλανα Δρυμού. Ο καταρράκτης είναι ο ψηλότερος καταρράχτης της Γερμανίας. Ούτε και αυτός είναι μονοκόμματος αλλά πέφτει σαν εφτά διαδοχικούς μικρότερους καταρράκτες (κάτι σα νερένια σκάλα) και έχει συνολικό ύψος γύρω στα 160μ. Το είδαμε από μακριά μπαίνοντας στο χωρίο. Είναι πράγματι πολύ εντυπωσιακός. Μια ολόκληρη πλαγιά καλυμμένη από νερά! Το χωρίο, χτισμένο αμφιθεατρικά μοιάζει να κατρακυλά σαν τα νερά του! Είναι πολύ όμορφο με ωραία «λουλουδιασμένα» κτίρια.

Στο κέντρο είναι το μουσείο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον με ότι έχει να κάνει με την περιοχή. Από το έδαφος και το υπέδαφος

(ορυκτά, ομοίωμα μιας στοάς ορυχείων), τη λαογραφία και τον τρόπο ζωής αλλοτινών εποχών με εργαλεία της οικονομικής τους δραστηριότητας (που ήταν κυρίως αγροτική-κτηνοτροφική),

τα έθιμα αλλά και αντικείμενα καθημερινής χρήσης

όπως τα παγοπέδιλα, τις παγορακέτες, τα έλκηθρα κλπ. Αυτό όμως που κυριολεκτικά κυριαρχεί είναι τα ρολόγια και ότι έχει να κάνει με τους μηχανισμούς τους. Και εξηγούμαι: Η καταγωγή των ρολογιών-κούκων είναι ένα θέμα που δεν έχει διασαφηνιστεί πλήρως. Άλλοι πιστεύουν πως πατρίδα τους είναι η Ελβετία και άλλοι πως είναι τούτος εδώ ο τόπος. Μάλιστα διάβασα κάπου μια ιστορία (πραγματικότητα για θρύλος ποιος το ξέρει;) πως κάποιος άρχοντας της περιοχής έφερε ένα πολύ όμορφο ρολόϊ από της Τσεχία. Κάποιος μάστορας του ξύλου (που αφθονεί στην περιοχή) το ζήλεψε και βάλθηκε να το αντιγράψει με ένα ξύλινο μηχανισμό. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που ξεκίνησε η παραγωγή, που στην πορεία του χρόνου έγινε παράδοση, των ρολογιών-κούκων με ξύλινο μηχανισμό. Πολύ αργότερα οι μηχανισμοί γίνανε μεταλλικοί, όπως είναι και σήμερα. Η ενασχόληση όμως των τεχνιτών με τόσο πολύπλοκους μηχανισμούς έδωσε ώθηση για ένα άλλο είδος κατασκευών. Τα μηχανικά μουσικά όργανα. Εμείς γνωρίζουμε τις λατέρνες αλλά υπάρχουν πολλά είδη, κινητά και σταθερά. Και σ’ αυτή την περίπτωση οι πρώτοι μηχανισμοί ήταν από ξύλο για να γίνουν αργότερα μεταλλικοί.

Στο μουσείο λοιπόν έχει πολλά, πάρα πολλά ρολόγια

και πάρα πολλά μηχανικά μουσικά όργανα. Σε κάποια μάλιστα ρίχνεις ένα κέρμα και αυτό παίζει μουσική ενώ ταυτόχρονα εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου μια παράσταση με ξύλινες φιγούρες που κινούνται ανάλογα με το θέμα της παράστασης. Πάρα πολύ ενδιαφέρον!!

Μια άλλη κατασκευή που έχει σχέση με τη μουσική ήταν κάτι διάτρητοι δίσκοι που έμπαιναν σε ένα πλατό που γύριζε με μανιβέλα και ένας βραχίονας ανεβοκατέβαινε ανάλογα παράγοντας τη μουσική. Οπτικά θύμιζε πολύ τα παλιά γραμμόφωνα. Βέβαια ήταν άλλος ο τρόπος αναπαραγωγής της μουσικής αλλά σίγουρα αυτή η συσκευή πρέπει να υπήρξε πρόγονος των γραμμοφώνων.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο κάτσαμε σε ένα μαγαζί απέναντι και φάγαμε τα λουκάνικά μας. Μιας και το μουσείο μας κάλυψε από την άποψη των ρολογιών αποφασίσαμε να μην πάμε στο Furtwangen, αλλά να αφιερώσουμε όλο το απόγευμα στο Freiburg και όπως αποδείχτηκε κάναμε πάρα πολύ καλά.

Γύρω στα 65χμ από το Triberg προς τα δυτικά και μπήκαμε στο Freiburg. Μεγάλη πόλη και πολύ ζωντανή, κυρίως λόγω των πολλών φοιτητών του διάσημου πανεπιστημίου της. Σε αυτή την πόλη, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου του 1957, πέθανε ο Νίκος Καζαντζάκης.

Παρκάραμε κοντά στο ιστορικό της κέντρο και αρχίσαμε τις βόλτες. Πήγαμε πρώτα στον καθεδρικό. Ξεκίνησε να χτίζεται στα 1200 και τελείωσε 150 χρόνια αργότερα συνδυάζοντας διάφορες τεχνοτροπίες.

Είναι από κόκκινη πέτρα και τα υπέροχα ανάγλυφα στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό του είναι χρωματισμένα δίνοντας μια διαφορετική εικόνα από αυτή που έχουμε συνηθίσει.

Του 13^ου αι. είναι και τα υπέροχα βιτρό. Αριστούργημα είναι και η Αγία Τράπεζα του Χανς Μπάλντουνγκ Γκρίεν. Αν και στο εσωτερικό γινόταν εργασίες συντήρησης και πολλά γλυπτά ήταν καλυμμένα με μουσαμά και νάϊλον, οι εικόνες δεν στερούνταν μεγαλοπρέπειας.

Η πλατεία έξω από το ναό (Münsterplatz) έχει πολύ ζωντάνια με πλανόδιους μικροπωλητές, πλανόδιους μουσικούς, ζογκλέρ και ζωντανά αγάλματα. Κάπως έτσι θα ήταν αιώνες τώρα η εικόνα της πλατείας.

Στο κέντρο της ένα υπέροχο περίτεχνο σιντριβάνι ενώ ένα κτίριο τραβά αμέσως το μάτι.

Είναι αψιδωτό, κόκκινο, με επικλινή στέγη και αγάλματα και θυρεούς στην πρόσοψη. Είναι ο «Οίκος του Εμπορίου» (Kaufhaus) του 16^ου αι. Τα αγάλματα και οι θυρεοί αντιπροσωπεύουν τους αυστριακούς άρχοντες της πόλης. Κάτσαμε δίπλα του για ένα καφέ πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ένα χαρακτηριστικό της πόλης αυτής είναι τα αυλάκια.

Μικρά και μεγαλύτερα αυλάκια διαρρέουν όλο το κέντρο και όπως χάσκουν αποτελούν κίνδυνο για τους πεζούς αν δεν έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, κάτι που με τις ομορφιές ένα γύρο δεν ήταν και τόσο εύκολο!!.

Μέσα από τα καλντερίμια και προσέχοντας που πατάμε, φτάσαμε στην πλατεία του Δημαρχείου με την έντονη κίνηση.

Μουσικοί, πανέμορφα κτίρια και δέντρα. Τα καφέ είχαν βγάλει τα τραπεζάκια τους έξω και εμείς θαυμάζαμε τις εικόνες γύρω μας.

Ειδικά το δημαρχείο με τα περίτεχνα παράθυρα και τα κάγκελα είναι μια κούκλα. Μπήκαμε στα στενάκια να δούμε και άλλα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, διαφόρων ρυθμών,

όπως το υστερογοτθικό Haus Zum Walfis με την καταπληκτική πρόσοψη! Τι ομορφιά!!

Βγήκαμε στον κεντρικό εμπορικό δρόμο Kaiser-Joseph strasse και κινηθήκαμε προς

την πύλη του Αγίου Μαρτίνου, του 13^ου αι. που αποτελούσε μέρος της παλιάς οχύρωσης της πόλης.

Δίπλα του είναι μερικά υπέροχα πολυώροφα κτίρια.

Εκεί κοντά είναι και ένα μικρό ποταμάκι με δύο δρομάκια κατά μήκος του, από τη μια και την άλλη μεριά. Εκεί έμεναν κάποτε οι ψαράδες της πόλης.

Εκεί τελείωσε η επίσκεψη σε μια πραγματικά υπέροχη πόλη. Πόλη κόσμημα σε μια περιοχή που έτσι κι αλλιώς είναι καταπληκτική και η φήμη που έχει δεν αποκτήθηκε τσάμπα.

Το ταξίδι μας στο Μέλανα Δρυμό και τη Γερμανία γενικότερα τελείωσε δίπλα στο διαμέρισμά μας με καλό φαΐ και μπυροκατάνυξη! Την άλλη μέρα άρχιζε η επιστροφή αλλά είχαμε ακόμα να δούμε. Καλή επιστροφή!!

Περισσότερες φωτογραφίες: 

https://picasaweb.google.com/dimos56/GERMANYAugust2009PART2BlackForest

https://picasaweb.google.com/dimos56/FRANCEAlsaceAugust2009

 

Το ταξίδι συνεχίζεται και τελειώνει στην Ιταλία:

http://disaki.blogspot.gr/2010/11/blog-post_66.html