Ο οδοντωτός, τα έλατα και το καλό κρασί!

2014, Στα ορεινά της Πελοποννήσου!

2-5 Αυγούστου 2014

-Θέλω να σε ρωτήσω αν νομίζεις πως θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να ανέβουμε στα Καλάβρυτα με τον οδοντωτό. Κάπου διάβασα πως τελείωσαν τις εργασίες και δουλεύει τώρα πια κανονικά.

-Με τον οδοντωτό; Δεν ξέρω αν είναι προσβάσιμος σε καροτσάκι. Πρέπει να τηλεφωνήσουμε.

-Δεν θα έχω το ηλεκτρικό. Με το άλλο, το χειροκίνητο.

-Άσε να πάρω τηλέφωνο και θα δούμε. Για πότε το σκέφτεσαι;

-Του χρόνου το καλοκαίρι.

Ο διάλογος αυτός έγινε κάποιο καλοκαιρινό βραδάκι στην παραλία της Καρύστου, ανάμεσα σε μας και στους Ελβετούς φίλους μας.

Ένα από τα μεγάλα «πάθη» του Werner είναι τα τρένα. Βέβαια, όντας ο ίδιος Άτομο με Αναπηρία (ΑΜεΑ), χρειάζεται πάντα να ψάξει τι γίνεται με τα τρένα στις χώρες που ταξιδεύει, μιας και είναι συνηθισμένος, από τα Ελβετικά τρένα, όπου οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και πολύ φιλικές στα ΑΜεΑ.

Άλλο «πάθος» των φίλων μας είναι το καλό κρασί και αυτό αποτελεί κίνητρο για πολλά ταξίδια στη χώρα τους και σε γειτονικές ή πιο μακρινές χώρες. Σκέφτηκα λοιπόν να συνδυάσουμε τον Οδοντωτό με κάποιο οινοποιείο.

Πέρασε ο καιρός, βρεθήκαμε ξανά και ξανά, έκανα τα απαραίτητα τηλέφωνα, πήρα πληροφορίες για τον Οδοντωτό, βρήκα ξενοδοχείο στα Καλάβρυτα, με δωμάτια για ΑΜΕΑ, βρήκα και το οινοποιείο ΤΕΤΡΑΜΥΘΟΣ στο Άνω Διακοφτό και λίγο πριν φύγουν από το σπίτι τους για να έρθουν στην Κάρυστο άρχισαν τα μηνύματα και τα τηλέφωνα. Θέλανε να πάνε σε μια παράσταση στην Επίδαυρο την 1^η του Αυγούστου και λογαριάζανε να το συνδυάσουμε. Έτσι και το κανονίσαμε.

Στις 2 Αυγούστου βρεθήκαμε στο δρόμο, εμείς από Αθήνα και αυτοί από την Επίδαυρο και πήραμε το δρόμο για την Πάτρα. Στο Διακοφτό στρίψαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα Καλάβρυτα. Σε λίγο είδαμε μπροστά μας το οινοποιείο.

Η επίσκεψη ήταν εξαιρετική και τα κρασιά τους ακόμα καλύτερα (http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post_22.html). Οι φίλοι μας αγοράσανε πολλά μπουκάλια και κανονίσανε να τους τα φέρουνε στα Καλάβρυτα την τελευταία μέρα της εκδρομής μας.

Πήραμε τα αυτοκίνητα και συνεχίσαμε προς Καλάβρυτα.

Κάναμε άλλη μια μικρή στάση στον περίβολο της εντυπωσιακής Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου. Ήταν μεσημέρι και δεν μπήκαμε μέσα. Φυσικά οι υπόλοιποι, γιατί ο Werner δεν μπορούσε, μιας και παντού έχει σκάλες.

Αφού θαυμάσαμε (οι φίλοι μας εντυπωσιαστήκανε) και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, συνεχίσαμε για να προλάβουμε το μεσημεριανό τρένο από τα Καλάβρυτα. Είχαμε κλείσει τηλεφωνικά θέσεις να κατέβουμε στο Διακοφτό και να γυρίσουμε πάλι στα Καλάβρυτα.

Παρκάραμε τα αυτοκίνητα, πήραμε τα εισιτήρια και πήγαμε στο τρένο.

Δεν είχε έρθει ακόμα και το περιμέναμε.

Για να μπεις στο τρένο είχε σκαλιά, αλλά όπως μας είχανε ενημερώσει, θα ήταν άτομα για να ανεβάσουμε τον Werner με το καρότσι του πάνω, όπως και έγινε.

Μέχρι να φύγει, έβγαλα μερικές φωτογραφίες του σταθμού.

Κάτσαμε από την ανατολική πλευρά και απολαύσαμε αυτή την πλευρά του φαραγγιού (καλά, εγώ ήμουν όρθιος και πήγαινα δεξιά και αριστερά συνέχεια, σαν εκκρεμές, για να φωτογραφίζω. Ήταν βλέπεις, καινούρια η μηχανή και τη δούλευα σαν πολυβόλο!!). Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά, που έκανα τη συγκεκριμένη διαδρομή, οι εικόνες,

όπως το πράσινο,

τα βράχια,

τα τρεχούμενα νερά,

το «δικαστήριο»,

το «κάνυον»,

οι καταρράκτες

ή η καταβόθρα (που 2 χρόνια μετά έμελλε να γίνει γνωστή με τον πιο τραγικό τρόπο, όταν έπεσε και σκοτώθηκε το παιδί, που περπατούσε μαζί με τους γονείς του!) είναι τόσο μαγευτικές, που με είχαν συνεπάρει.

Πολύ γραφικός είναι και ο σταθμός της Ζαχλωρούς ή του Μεγάλου Σπηλαίου, μιας και αυτός ήταν, που εξυπηρετούσε την πρόσβαση στο Μοναστήρι

Αν και η ταχύτητα είναι χαμηλή, είναι ικανή για να σε κάνει να «χάσεις» πολλές φωτογραφίες (ειδικά αν δεν ξέρεις ακόμα τη μηχανή σου), όπως θα διαπίστωνα το βράδυ στον υπολογιστή, όπου είδα πως 2 στις 3 ήταν για πέταμα (ίσως και περισσότερες).

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάσαμε στο Διακοφτό. Εκεί μας ενημέρωσαν πως το επόμενο για Καλάβρυτα θα έφευγε σε μισή ώρα. Ο Werner ζήτησε να μείνει μέσα, αλλά μας είπαν πως θα ανέβαινε άλλο τρένο. Έτσι τον κατεβάσαμε και μέχρι να φύγουμε και πάλι κάναμε βόλτα στο σταθμό,

όπου υπάρχουν αρκετά παλιά τρένα

και μηχανές και λειτουργεί σαν υπαίθριο μουσείο.

Ανεβήκαμε στο τρένο με τον ίδιο τρόπο και λίγη ώρα μετά αναχωρήσαμε. Η διαδρομή είχε τις ίδιες εικόνες, αλλά από άλλη σκοπιά. Η θέση που καθόμασταν, μας έδινε τη δυνατότητα, έστω κι από μακριά, να βλέπουμε από το μπροστινό τζάμι του μηχανοδηγού. Αυτές οι εικόνες ήταν διαφορετικές και άκρως ενδιαφέρουσες,

όπως η γραμμή με την οδόντωση στη μέση. Επειδή η γραμμή είναι μονή, υπάρχουν διασταυρώσεις. Εκεί το τρένο , που ανεβαίνει περιμένει αυτό που κατεβαίνει.

Σε μια τέτοια διασταύρωση, ο μηχανοδηγός μας κατέβηκε και ρύθμισε τη γραμμή για να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα.

Σε λίγο φάνηκε το τρένο από απέναντι και αφού διασταυρώθηκαν, το καθένα συνέχισε το δρόμο του.

Φτάσαμε στα Καλάβρυτα, πήραμε τα αυτοκίνητα και πήγαμε να βρούμε το ξενοδοχείο, που θα μας φιλοξενούσε για τρία βράδια. Ανεβάσαμε τα πράγματα και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.

Είχε βραδιάσει όταν κατεβήκαμε, κάναμε βόλτα στον πεζόδρομο με τις «γραμμές του τρένου» (http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html) και κάτσαμε να φάμε.

Παρά την κούραση της ημέρας, ο ύπνος εκείνο το βράδυ ήταν ελαφρύς και πολύ δροσερός!

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Η μέρα αυτή είχε πολλές επισκέψεις σε μια μεγάλη βόλτα στα ορεινά της Αχαΐας και της Αρκαδίας.

Μετά το πλούσιο πρωινό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο των φίλων μας και ξεκινήσαμε.

Πρώτη στάση στο μνημείο του ολοκαυτώματος και μετά στα σπήλαια των λιμνών. Το αξιοθέατο αυτό της περιοχής των Καλαβρύτων είναι κορυφαίο. Δεν είναι όμως προσβάσιμο και έτσι ο Werner δεν μπορούσε να μπει ενώ η Σοφία θα δυσκολεύονταν πολύ, αν και το είχε δει μερικά χρόνια πριν, όπως κι εγώ, που έχω πάει 2-3 φορές. Έτσι κάτσαμε για καφέ, όσο να πάει η Anita, η οποία ενθουσιάστηκε.

Αφού βγήκε και ήπιε κι αυτή ένα καφέ συνεχίσαμε. Επόμενη στάση το χωριό Παγκράτι, όπου επισκεφτήκαμε ένα μνημείο της φύσης.

Το κλήμα του Παυσανία. Πρόκειται για μια κληματαριά τεραστίων διαστάσεων, που καλύπτει όλο το προαύλιο της εκκλησίας, όπου βρίσκεται και θεωρείται πως είναι από τα αρχαία χρόνια, μιας και αναφέρει την ύπαρξη ενός τέτοιου κλήματος σε αυτή τη θέση ο Παυσανίας.

Από εκεί και πέρα κάναμε τη βόλτα στα ορεινά της Αρκαδίας. Περάσαμε έξω από τη Βυτίνα και στρίψαμε στο δρόμο για Πυργάκι και Ελάτη κάνοντας τη διαδρομή μέσα από το εντυπωσιακό, πυκνό ελατοδάσος και σε λίγο φάνηκε η καταπληκτική εικόνα της Στεμνίτσας. Οι φίλοι μας μείνανε με ανοικτό το στόμα. Τους άρεσε πάρα πολύ.

Στην πλατεία του χωριού είναι το τριώροφο καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, που φτιάχτηκε το 1877 από τον Θεοτίκο, μαρμαροτεχνίτη από την Τήνο. Στη σκιά του κάτσαμε για φαΐ.

Στη συνέχεια μπήκαμε να δούμε την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, του 1810

με τις ωραίες εικόνες,

το επίχρυσο τέμπλο

και τις τοιχογραφίες του Φώτη Κόντογλου και των μαθητών του

και μετά, κάναμε μια βόλτα στο χωριό. Έγινε η πρώτη «άτυπη» πρωτεύουσα της επαναστατημένης Ελλάδας καθώς εκεί έγινε η συνέλευση της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας. Το χωριό αυτό είναι γνωστό για τα ασημικά του, μια παράδοση που συνεχίζεται και σήμερα με τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας, που υπάρχει εκεί και στην οποία φοιτούν παιδιά από όλη τη χώρα.

Ήταν όλα υπέροχα στη βόλτα μας στην «ασημένια» Στεμνίτσα!

Η συνέχεια ήθελε καφέ και βέβαια Δημητσάνα!

Το «μπαρουτοκαπνισμένο» αστέρι των βουνών της Αρκαδίας. Δυστυχώς ένα μικρό μέρος του χωριού είναι προσβάσιμο σε καροτσάκι. Κάτσαμε για καφέ ακριβώς στη στροφή του δρόμου.

Πρώτα εγώ και αφού γύρισα η Anita, κάναμε μια μεγάλη βόλτα στα καλντερίμια του χωριού.

Κάναμε και άλλη μία σε πιο προσβάσιμα κομμάτια και οι τέσσερεις και αργά το απόγευμα πήραμε το δρόμο του γυρισμού για τα Καλάβρυτα. Έξω από τη Βυτίνα ένας παπάς μας έκανε οτοστόπ (!!) αλλά δεν είχαμε θέση.

Το βράδυ κάναμε και πάλι βόλτα στα Καλάβρυτα.

Μια υπέροχη μέρα, σε καταπληκτικά μέρη έφτασε στο τέλος της. Καληνύχτα!

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Η εκδρομή εκείνης της μέρας ήταν πιο μικρή και στα κοντινά στα Καλάβρυτα μέρη.

Ξεκινήσαμε από το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στο οποίο δεν μπήκαμε μέσα, αλλά μόνο στους χώρους έξω απ’ αυτό.

Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό, όπου επικρατούσε απόλυτη ερημιά, μιας και ήταν καλοκαίρι και στην Ελλάδα δεν το συνηθίζουμε τα χιονοδρομικά να αξιοποιούνται και το καλοκαίρι με ανάλογες δραστηριότητες, όπως γίνεται σε άλλες χώρες.

Ο ελατοσκέπαστος Χελμός όμως, ήταν στις δόξες του!

Από εκεί πήραμε το δρόμο, που είχαμε πάρει και την προηγούμενη. Στο χωριό Κάτω Λουσοί, στρίψαμε αριστερά και ακολουθώντας πινακίδες και οδηγίες ντόπιων

φτάσαμε στον Πύργο Πετιμεζά ή των Πετιμεζαίων.

Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα οχυρωμένης κατοικίας του 17^ου αι

με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τον κυκλικό της πύργο. Υπήρξε η κατοικία της οικογένειας Πετιμεζά, χρησιμοποιήθηκε σε μάχες κατά των τούρκων πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821. Είναι σε αρκετά καλή κατάσταση και μια πρόσφατη συντήρηση τον έκανε ακόμα καλύτερο.

Η επόμενη στάση ήταν στο μαγευτικό Πλανητέρο.

Εκεί βρίσκονται οι πηγές του Αροάνιου ποταμού και παντού νερά κυλούν μέσα σε ένα δάσος από πλατάνια.

Υπέροχο, όσο και δροσερό τοπίο.

Έχει πάγκους με διάφορα καλούδια, όπως βότανα και τοπικά προϊόντα και κάποια εστιατόρια, που σερβίρουν και πέστροφα. Σε ένα από αυτά κάτσαμε, απολαύσαμε ωραίο ορεινό ψάρι, και καταπληκτική δροσιά.

Μετά το φαγητό, επισκεφτήκαμε ένα νερόμυλο με νεροτριβή και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στα Καλάβρυτα.

Οι υπόλοιποι αποσύρθηκαν για ξεκούραση και εγώ με τη μηχανή μου βγήκα για φωτογραφική βόλτα στη μαρτυρική πόλη.

Έχει εντυπωσιακά κτίρια,

όπως το Αρχοντικό της Παλαιολογίνας του 15^ου αι,

τον Ναό της Κοίμησης

με το ρολόι σταματημένο στις 2.34, την ώρα της εκτέλεσης των αντρών της πόλης,

το παλιό δημοτικό σχολείο, που είναι σήμερα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος,

με το μοναδικό γλυπτό της μάνας, που σέρνει το νεκρό πατέρα πάνω στην κουβέρτα και τα παιδιά ένα γύρω της.

Απέναντι από το σχολείο, στον πεζόδρομο έκατσα σε ένα καφενείο,

γεμάτο πίνακες ναΐφ με θέμα τα Καλάβρυτα, για ένα καφέ, να περάσει η απογευματινή κάψα. 

Γύρισα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ κι εγώ και το βράδυ το περάσαμε εκεί στην πλατεία των Καλαβρύτων. Τελευταίο βράδυ της εκδρομής μας. Αύριο φεύγουμε και θα πάμε από άλλα ορεινά περάσματα, να δούμε και να δούνε και οι φίλοι μας κι άλλες ορεινές ομορφιές αυτού του τόπου.

Με το καλό να ξανάρθουμε σ’ αυτά τα μέρη!

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Την Τρίτη το πρωί, μετά το πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε (είχανε έρθει και τα κρασιά από την προηγουμένη) και ξεκινήσαμε, παίρνοντας και πάλι το δρόμο προς Σπήλαια Λιμνών. Αφού περάσαμε και την Κλειτορία (ή Μαζέϊκα) συνεχίσαμε και σε λίγο στρίψαμε αριστερά για τις πηγές του Λάδωνα.

Άλλο μοναδικό τοπίο με τις πηγές να περιτριγυρίζονται από πολύ πράσινο και το ποτάμι να ξεχύνεται ορμητικό για να ενωθεί 60 περίπου χμ μετά με τον Αλφειό.

Συνεχίσαμε ανηφορίζοντας προς το χωριό Λυκούρια, το προσπεράσαμε και περνώντας από το άνοιγμα που έχουν σκάψει στο διάσελο,

βρεθήκαμε πάνω από το οροπέδιο του Φενεού στην Κορινθία.

Από εκεί ο δρόμος κατηφορίζει και σε κάποιο σημείο στρίβει αριστερά για να βρει το διαμάντι της περιοχής,

την τεχνητή λίμνη Δόξα, την «Ελβετία» της Πελοποννήσου, όπως συνηθίζουν να λένε. Εκεί συναντήσαμε τους φίλους μας από την Πάτρα. Είχαμε τηλεφωνηθεί και το είχαμε κανονίσει.

Το τοπίο στη λίμνη και γύρω απ’ αυτήν δεν περιγράφεται. Είναι από τις πιο όμορφες εικόνες που μπορεί να δει κάποιος σε αυτόν τον τόπο.

Το νησάκι με την εκκλησία στη μέση απογειώνει την ομορφιά της.

Από πάνω, μέσα στο πυκνό πράσινο στέκει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού. Πρόκειται για τη νέα μονή του 17^ου αι, μιας και μεταφέρθηκε εκεί από την παλιά της θέση (Παλαιομονάστηρο), του 14^ου αι, το καθολικό της οποίας δεν είναι άλλο, από το εκκλησάκι μέσα στη λίμνη.

Το μοναστήρι είναι φρουριακού χαρακτήρα, τριώροφο,

με πλακόστρωτη αυλή και καθολικό

με επίχρυσο τέμπλο

και ωραίες τοιχογραφίες του 18^ου αι, σε αρκετά καλή κατάσταση.

Στο 2^ο όροφο είναι το Αρχονταρίκι. Εκεί ένας μοναχός μας κέρασε το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής, τη ροδοζάχαρη (γλυκό του κουταλιού από πέταλα τριαντάφυλλων), που φτιάχνουν εκεί και το πουλάνε, όπως και το βαλσαμόλαδο.

Συνεχίσαμε για το χωριό Γκούρα και στην πλατεία κάτσαμε να φάμε.

Από εκεί ο δρόμος μας δεν είχε άλλες στάσεις. Ανηφορίσαμε μέχρι την Καστανιά και κατηφορίσαμε από την άλλη μεριά του βουνού στη Στυμφαλία. Συνεχίσαμε στο Ψάρι Κορινθίας και περνώντας μέσα από τους αμπελώνες της περιοχής, φτάσαμε στη Νεμέα. Εκεί αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας από την Πάτρα και οι υπόλοιποι 4 μπήκαμε στην εθνική Κορίνθου-Τρίπολης και νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας για να φορτώσουμε ξανά και να είμαστε το βράδυ στην Κάρυστο. Μια εκδρομή, που μας έδωσε την ευκαιρία να δείξουμε στους αγαπημένους μας φίλους μερικά πολύ όμορφα μέρη του τόπου μας, τελείωσε και μείναμε όλοι ευχαριστημένοι*. Ας ελπίσουμε να είμαστε καλά να τους δείξουμε κι άλλα!

*Τις επόμενες μέρες ο Werner ζωγράφισε δύο συνθέσεις.

Ένα τετράπτυχο, που το ονόμασε «Καλάβρυτα»

και ένα τρίπτυχο, που το ονόμασε «Στεμνίτσα». Το δεύτερο μας το χάρισε δύο μέρες αφότου γυρίσαμε στην Κάρυστο και σήμερα στολίζει το σαλόνι μας.