10 Νοεμβρίου 2012
Πόσες φορές πηγαίνοντας προς
Αράχοβα ή Παρνασσό δεν άφηνα στα αριστερά μου τον Ελικώνα, το όμορφο βουνό των
Μουσών! Έπρεπε να φτάσει η ώρα για να τον επισκεφτώ. Και αυτό έγινε για πρώτη
φορά το Μάη του 2006. Αγία Άννα για φαΐ, Αρβανίτσα για να θαυμάσουμε τα υπέροχα
έλατα και Παραλία Σαράντη για καφέ. Εκεί βρήκαμε και φίλους από τα φοιτητικά
μας χρόνια που είχαμε να τους δούμε από τότε! Ξαναπήγα άλλη μια φορά και μια
πρόταση για εκδρομή σε μια ηλεκτρονική εφημερίδα, μας έφερε σήμερα πάλι σε
εκείνα τα χώματα.
Λίγο πριν το χωριό μια μικρή
στάση στο σημείο που ο δρόμος περνά πάνω από το κανάλι που μας «ποτίζει». Αυτό
δηλαδή που φέρνει το νερό από την τεχνητή λίμνη του Μόρνου στην πρωτεύουσα.
Γύρω όμορφες εικόνες με τα
χωράφια φρεσκοοργωμένα και τις ελιές- πολλές και μεγάλης ηλικίας- φορτωμένες
καρπό. Όσες δηλαδή δεν τις είχαν ραβδίσει ακόμα.
Σε αρκετά σημεία είδαμε κόσμο να
μαζεύει ελιές.
Κάτι που δεν καταφέραμε-για άλλη
μια φορά- να φύγουμε νωρίς και μας έπιασε το μεσημέρι, κάτι η επιθυμία για
ψαράκι, άλλαξαν τα σχέδια και μετά τη Θίσβη πήραμε το δρόμο που μας έβγαλε στην
Παραλία Σαράντη, στον Κορινθιακό.
Χαζέψαμε τη θάλασσα, κάτι
πιτσιρικάδες που έπαιζαν με ένα ποδήλατο που έσερνε ένα skate board (σε στυλ θαλάσσιο
σκι!!!) και φάγαμε τον βακαλάο μας. Ξανά στο αυτοκίνητο και ανηφορίζουμε για
την Αγία Άννα. Από τη μεριά του Κορινθιακού το βουνό είναι αρκετά βραχώδες, με
λίγη, θαμνώδη βλάστηση. Λίγο πριν την Αγία Άννα και μετά, μεταμορφώνεται. Στα
700μ υψόμετρο εμφανίζονται τα πρώτα έλατα που θα γίνουν όμορφο πυκνό δάσος όσο
ανεβαίνουμε.
Περνάμε την Αγία Άννα χωρίς στάση
και συνεχίζουμε για Κυριάκι. Ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του περνά από το
ελατόδασος.
Στην Αρβανίτσα, που είναι περίπου
στα 1000μ υψόμετρο, σκοπεύουμε να κάνουμε στάση. Την πρώτη φορά που είχαμε πάει
μας είχε κάνει εντύπωση ο όμορφα οργανωμένος χώρος. Όταν ξαναπεράσαμε ήταν
«ψιλοδιαλυμένα». Έτσι σήμερα δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Το πρώτο πράγμα που είδα
ήταν αρκετά αυτοκίνητα στο πάρκινγκ. Αμέσως μετά συνειδητοποίησα πως κάποιος
ιδιώτης έχει φτιάξει καφέ εστιατόριο και έχει περιποιηθεί κάπως το χώρο. Μου
φάνηκε όμως πως του στέρησε τη φυσική ομορφιά που είχε κάποτε. Μου θύμισε
διάφορες ταβέρνες σε δάση και λαγκάδια που έχουν το περιβάλλον γύρω σα ντεκόρ.
Όπως κάτι αλπικά και βουκολικά τοπία που έχουν σε φωτογραφίες μέσα. Δεν ξέρω.
Τα αισθήματά μου ήταν ανάκατα. Από τη μια αυτή η αίσθηση, από την άλλη το γεγονός
πως δεν είναι όλα κατεστραμμένα.
Τέλος πάντων. Έβγαλα μερικές
φωτογραφίες και φύγαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στον Ελικώνα πριν νυχτώσει (το
μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτής της εποχής!).
Περάσαμε και από το Κυριάκι χωρίς
να σταματήσουμε. Φαίνεται συμπαθητικό και μάλλον αξίζει μια επίσκεψη. Πήραμε το
δρόμο που πάει για τη Λειβαδιά.
Καλός και μάλλον
φρεσκοσυντηρημένος αν και με πολλές στροφές περνάει κι αυτός από το
ελατόδασος. Περίπου 7χμ από το Κυριάκι στρίβουμε δεξιά για τον Ελικώνα ή
Ζέρεκι, όπως είναι το παλιό του όνομα. Ένα μικρό, εύφορο οροπέδιο και στο βάθος
μιας μικρής ρεματιάς μερικά σπίτια σηματοδοτούν το χωριό. Όσο πλησιάζουμε όλο
και «μεγαλώνει»!!! Είναι χτισμένο έτσι που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά.
Πέτρινα τα σπίτια, παλιά και νέα
και μια πλακόστρωτη πλατεία με
μερικές ταβέρνες ένα γύρω. Στη είσοδο ένα Μουσείο Αγροτικής Κληρονομιάς!!
Η μέρα είχε πάρει να φεύγει,
εμείς δεν πεινάγαμε, το μουσείο ήταν κλειστό και έτσι το μόνο που μπορούσε να
μας προσφέρει το χωριό ήταν κάμποσα θέματα για φωτογραφία. Υποσχέθηκα όμως άλλη
μια επίσκεψη με μεγαλύτερη άνεση χρόνου. Καλά να ήμαστε.
Είχε νυχτώσει σαν πιάσαμε το
δρόμο Θήβας-Δελφών. Στην Αλίαρτο σταματήσαμε για καφέ και βράδυ πια φτάσαμε στο
σπίτι μας έχοντας κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδρομή με περισσότερα από 300χμ
που όμως είχε αρκετή πίεση χρόνου. Αυτό με έκανε να μην την απολαύσω όσο θα
ήθελα. Μια άλλη φορά λοιπόν!
Περισσότερες φωτογραφίες:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου