Τελευταίες εικόνες από τη χώρα των μεγάλων θαλασσοπόρων!

 Στη γη των μεγάλων θαλασσοπόρων!

Ταξίδι στην Πορτογαλία 2018. Μέρος 13^ο.

(Συνέχεια από ΣτηΛισαβόνα! μέρος Γ΄)

4 Μαΐου 2018

 

 
Μετά την επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο Αμαξών, μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να βγούμε εκτός πόλης για τις τελευταίες εικόνες από τη χώρα αυτή.

Περίπου 38χμ δυτικά-βορειοδυτικά από εκεί που είχαμε παρκάρει, η δυτική άκρη της οροσειράς της Σίντρα δημιουργεί ένα ακρωτήριο.

Το Cabo da Roca. Πρόκειται για το δυτικότερο άκρο της Πορτογαλίας, του ηπειρωτικού τμήματος της Ευρωπαϊκής ηπείρου, της Ευρασίας ολόκληρης.

Ένα μνημείο σε αυτή τη θέση

με μια πλάκα εντοιχισμένη μνημονεύει το γεγονός, από το 1979.

Αυτό όμως που κυριαρχεί είναι ο φάρος (Farol de Cabo da Roca). Χτισμένος 165μ πάνω από την επιφάνεια του Ωκεανού, βρίσκεται εκεί από το 1772.
Το τοπίο είναι συγκλονιστικό και οι εικόνες σε καθηλώνουν. Μετά τις πολλές φωτογραφίες δίπλα στο μνημείο και με φόντο το φάρο (κάποτε ήταν ανοικτός, αλλά τώρα όχι πια),

κάτσαμε σε ένα παρακείμενο μαγαζί για ένα ακόμα καφέ

με θέα τις άγριες ακτές της δυτικής Πορτογαλίας και τα νερά του Ατλαντικού.
Μετά τον καφέ μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και κινηθήκαμε νότια-νοτιοανατολικά για να βγούμε μετά από περίπου 20χμ στη Ριβιέρα της Λισαβόνας, στο κοσμοπολίτικο και αριστοκρατικό (κάποτε) θέρετρο Estoril.
Η παραθαλάσσια αυτή πόλη υπήρξε κάποτε το ασφαλέστερο καταφύγιο εξόριστων εστεμμένων, αλλά και το αριστοκρατικό θέρετρο στη δυτική εσχατιά της Ευρώπης. Κοντά στη Λισαβόνα, με ήπιο κλίμα και τις κατάλληλες υποδομές τράβηξε ξεπεσμένους, αλλά και όχι αριστοκράτες από όλη την Ευρώπη. Μάρτυρες εκείνης της εποχής το Καζίνο και οι πολλές βίλλες, κάποιες σαν μικρά κάστρα.

Φτάσαμε στην πόλη και αφήσαμε το αυτοκίνητο

στην κεντρική πλατεία-πάρκο της πόλης.

Από μια υπόγεια διάβαση γεμάτη με ζωγραφισμένα πλακάκια σε μοντέρνο στυλ

βγήκαμε στην παραλία Praia do Tamariz

με το εντυπωσιακό Forte da Cruz στην ανατολική του άκρη. Εκεί, πάνω από την παραλία κάτσαμε για φαγητό χαζεύοντας τον κόσμο που έκανε μπάνιο και ηλιοθεραπεία.

Μετά το φαγητό πήραμε τον παραλιακό πεζόδρομο προς τα ανατολικά.

Σε όλη τη διαδρομή είδαμε πολλά azulejos

αλλά και πιο σύγχρονα έργα τέχνης.

Φτάσαμε στην παραλία Praia da Poça, που καταλήγει προς τα ανατολικά σε κάθετα βράχια, πάνω από τα οποία δεσπόζουν κι άλλα εντυπωσιακά κτίρια, όπως το Forte de São Teodósio da Cadaveira και το Petit Palais San Bernardino.

Εκεί μπήκαμε σε μια άλλη υπόγεια διάβαση,

βγήκαμε από την άλλη μεριά του κεντρικού δρόμου

και από εκεί φτάσαμε σε λίγο

στο πάρκο που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Στη βόρεια πλευρά του βλέπει το ιστορικό καζίνο της πόλης.

Εκεί κάτσαμε σε ένα παγκάκι να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε τις τελευταίες εικόνες του ταξιδιού μας στη χώρα των μεγάλων θαλασσοπόρων.
Σουρούπωνε σαν μπήκαμε στο αυτοκίνητο και όταν πια βράδιαζε φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο που μας συντρόφεψε τόσες μέρες και βράδυ πια, φύγαμε.
Ήταν χαράματα σαν φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος, σαν τέλειωσε το υπέροχο ταξίδι μας στη νοτιοδυτική άκρη της Ευρώπης.
Ήταν ένα οδικό ταξίδι (road trip) 13 ημερών και περίπου 2000χμ. Οδηγήσαμε σε μεγάλους αυτοκινητόδρομους αλλά και μικρότερους, ακόμα και μικρούς επαρχιακούς και χωματόδρομους. Μείναμε σε 5 πόλεις και επισκεφτήκαμε πολλές ακόμα. Επισκεφτήκαμε και θαυμάσαμε μουσεία, παλάτια, ναούς, μοναστήρια και πολλά άλλα αξιοθέατα. Παρακολουθήσαμε 2 παρουσιάσεις τραγουδιών φάντο, αλλά και μουσικούς στο δρόμο, που έπαιζαν διάφορα είδη. Φάγαμε καλά σε διάφορα εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία, αλλά και στο δρόμο. Γενικά ήταν 13 μέρες γεμάτες εικόνες και εμπειρίες από μια χώρα με πλούσια ιστορία, πλούσια σε μνημεία και αξιοθέατα και με πολύ ευγενικούς και γενικά συμπαθητικούς ανθρώπους.
Με το καλό και στα επόμενα!
 
 
θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας