Σονέτα του απρόβλεπτου έρωτα!

Έκθεση ζωγραφικής του Μάνθου Γαΐτη στη Zivas Art Gallery

14 Μαΐου 2018

Αυτό τον καιρό ο ζωγράφος Μάνθος Γαΐτης εκθέτει στη Zivas Art Gallery, στο Χαλάνδρι,

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

             Μονόκεροι και κύκλωπες.

    

Κέρατα χρυσά

και πράσινα μάτια.

Πάνω στους βράχους

σε γιγάντιο πάταγο

διαγράφουν το μαστίγιο

δίχως κρύσταλλο, της θάλασσας.

Μια κόρη ματιού

και μια κραταιότητα.

Ποιος αμφιβάλλει για την τρομερή

δύναμη αυτών των κεράτων,

Φύση

κρύψε τους στόχους σου!

έργα του εμπνευσμένα από ποιήματα του μεγάλου Ισπανού ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

ΤΟΥ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 Κανείς δεν καταλάβαινε το άρωμα

της σκοτεινής μανόλιας της κοιλιάς σου.

Κανείς δεν γνώριζε πως τυραννούσες

του έρωτα ένα κολιμπρί μέσα στα δόντια.

Χίλια αλογάκια περσικά κοιμούνταν

στην πλατεία με σελήνη του μετώπου σου,

ενώ εγώ έδενα τέσσερις νύχτες

τη μέση σου, έχθρισσα του χιονιού.

Ανάμεσα σε γιασεμί και γύψο, η ματιά σου

ήταν ένα χλομό κλαρί από σπόρους.

Έψαξα εγώ, για να σου δώσω από το στήθος μου

τα φιλντισένια γράμματα που λένε πάντα,

πάντα, πάντα: κήπε της αγωνίας μου,

το σώμα σου φευγάτο πια για πάντα,

το αίμα των φλεβών σου μες στό άτομα μου,

το στόμα σου χωρίς φως πια στο Θάνατο μου.

Ο τίτλος της έκθεσης είναι «Σονέτα του απρόβλεπτου έρωτα».

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΛΑΓΙΑΣΜΕΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Βλέποντας σε γυμνή, αναθυμούμαι τη Γη,

τη λεία Γη, παρθένα από άλογα,

τη Γη δίχως κανένα σχοίνο, καθαρή μορφή,

κλειστή στο μέλλον σύνορα ασημένια.

 

Βλέποντας σε γυμνή, καταλαβαίνω την αγωνία

της βροχής που αποζητάει το λεπτό κλαρί,

τον πυρετό της θάλασσας με το πελώριο μέτωπο

δίχως να βρίσκω τη λάμψη του προσώπου της.

Βρέθηκα πριν 3 εβδομάδες στην έκθεση, με αγαπημένους φίλους.

ΔΡΥΣ

Κάτω από τον αγνό μου ίσκιο, γέρικη δρυ

θέλω να βυθομετρήσω το πηγάδι της ζωής μου

και να ανασύρω από τις καταχθόνιες λάσπες μου

τα λυρικά σμαράγδια.

Βύθισε στο στήθος μου τ' άγια κλωνάρια σου,

ω, μοναχική δρυ,

και φύλαξε πιο κάτω απ' την ψυχή μου

τα μυστικά σου και το καταλαγιασμένο πάθος σου!

Ήταν απόγευμα και ο ήλιος έπεφτε πάνω στους πίνακες, που γυάλιζαν, με το αποτέλεσμα στις φωτογραφίες να είναι αρκετά κακό.

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

    

Η φωνή σου πότισε τον αμμόλοφο του στήθους μου

μες στη γλυκιά ξύλινη καμπίνα.

Απ' το νότο των ποδιών μου έγινε άνοιξη

και στο βορρά του μετώπου μου λουλούδιασε φτέρη.

Πεύκο από φως απ' τη στενή χαραμάδα

τραγούδησε χωρίς αυγή και σπόρο,

και το κλάμα μου πήρε για πρώτη φορά

κορόνες ελπίδας απ' το ταβάνι.

Μας άρεσε όμως πολύ η έκθεση και γι αυτό αυτή η ανάρτηση.

ΣΕΒΙΛΛΗ

Η Σεβίλλη είν’ ένας πύργος

γεμάτος λεπτούς τοξότες.

Η Σεβίλλη για να πληγώσει,

κι η Κόρδοβα για να σκοτώσει.

Μια πόλη που παραφυλάει

μακριούς ρυθμούς

και τους συστρέφει

όπως λαβύρινθους.

Σαν αμπελόβεργες

φλεγόμενες.

Η Σεβίλλη για να πληγώσει!

Κάτω απ' το τόξο τ' ουρανού,

πάνω στην ξέφωτη πεδιάδα του,

ρίχνει τη σταθερή

σαΐτα του ποταμού του.

Παραθέτω λοιπόν τους πίνακες και το ποίημα που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για κάθε έναν από αυτούς. Αν δεν κάνω λάθος θα λειτουργήσει και αυτή την εβδομάδα, οπότε προλαβαίνετε!

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΕΞΕΡΕΥΝΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ

Ο άνεμος εξερευνά προσεκτικά

τους γέρικους κορμούς που θα μπορεί να ρίξει αύριο,

ο άνεμος που φέρνει το φεγγάρι στο μέτωπο του

και που χαράζει το πουλί και το βατράχι.

Ο ουρανός χρωματίζεται ελαφρά

και ένα αστέρι πεθαίνει στο παραθύρι

και στην ξαπλωμένη σκιά της Ανατολής

παλεύουν η καρδιά μου και το μήλο.

 Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Η θάλασσα

θέλει να σηκώσει

το καπάκι της.

Κοράλλινοι γίγαντες

σπρώχνουν

με την πλάτη τους.

Και στις χρυσές σπηλιές

οι σειρήνες επαναλαμβάνουν.

          ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Πράγματι

έχεις δυο μεγάλα στήθη

και ένα κολιέ μαργαριτάρια

στο λαιμό.

Ένα παιδί ομίχλης

αού απλώνει τον καθρέφτη.

Παρά την απόσταση,

σε βλέπω

να φέρνεις το κρινένιο χέρι σου

στο σεξ σου

και να φτιάχνεις αδιάφορα

το μαξιλάρι του ουρανού.

Σε κοιτάμε με τον μεγεθυντικό φακό,

η Αναγέννηση κι εγώ!

ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Μ' όλη τη λάσπη

Απ’ τους κακούς τους κάμπους,

ήσουν καλάμι αγάπης, γιασεμί δροσάτο.

Με το νοτιά, τη φλόγα

απ' τα οργισμένα ουράνια,

ήσουν αχός χιονιού στα σωθικά μου.

Οι κάμποι και τα ουράνια

μου δένανε τα χέρια μ' αλυσίδες.

Τα ουράνια και τα ουράνια

τις πληγές μαστίγωναν του κορμιού μου.

«ΚΟΣΜΟΣ»-ΩΔΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Κάτω από τα φτερά του δράκου υπάρχει ένα. παιδί.

Αλογάκια από κάδμιο στο χλωμό αστέρι.

Ο μονόκερως θέλει αυτό που το ρόδο ξεχνάει,

και το πουλί θέλει αυτό που τα νερά απαγορεύουν.

  

ΠΑΡΚΟ

Ανάμεσα σϊα κομμένα δέντρα

κείτονταν ο Πήγασος νεκρός.

Σε κάθε μάτι είχε

ένα βέλος σκιάς.

Μια τεράστια αράχνη έπαιζε

το σπασμένο μαντολίνο

εκείνης... ω Θεέ μου!

Καλύτερα να

σιωπήσω!

Και περνώντας από τις φυλλωσιές

του Εσύ σου, έχασα το δαχτυλίδι μου

και την καρδιά μου.

  

ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ 0ΑΛΑΣΣΑ 

(ΑΓ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΙ)

Στο βασίλειο της Θάλασσας

υπάρχουν δύο φύλακες:

ο άγιος Χριστόφορος

κι ο Πολύφημος.

 Τρία μάτια

Πάνω στον περιπλανώμενο ταξιδιώτη!

 

ΣΟΝΕΤΟ ΓΚΟΡΓΚΟΡΙΝΟ¹

Σου στέλνω από την Turia αυτό το πιτσούνι

με τα γλυκά ματάκια και τα λευκά φτερά,

πάνω σε δάφνη ελληνική απλώνει και αθροίζει πάθος αργό του έρωτα που μέσα του μένω,

Η αθώα αρετή του, ο τρυφερός του λαιμός,

με παχιά λάσπη και ζεματιστό αφρό,

με ένα ρίγος πάχνης, μαργαριταριού και ομίχλης

την απουσία των χειλιών σου σημαδεύει.

  

 ΔΑΙΜΟΝΑΣ

Για να νικήσεις τη σάρκα του ωραίου εχθρού,

θαυμάσιου μάγου με φωτιές και χρώματα,

προσφέρεις το ουράνιο σώμα σου και το θείο αίμα σου

σ’ αυτό το σαφές Μυστήριο που υμνώ.

  

ΠΟΛΥΦΗΜΟΣ

Το μάτι του κύκλωπα

υφαίνει στο σκοτάδι

έναν ιστό βλεμμάτων.

(Μικρούλα ψυχή,

γιγάντιε φαλλέ.)

 (Τα γέρικα τζιτζίκια τραγουδούν

στο τρεμάμενο στάρι.)

Χρυσάφι.

(Ο βάτραχος τραγουδά

στο φεγγάρι στο νερό.)

Ασήμι

ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΟΥ

Φοβάμαι να χάσω τα θαυμάσια

αγαλματένια μάτια σου και τη μουσική

που βάζει στο μάγουλο μου τη νύχτα

το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονάω που είμαι σε τούτη εδώ την όχθη

κορμός δίχως κλαδιά, και πιο πολύ λυπάμαι,

το ότι δεν έχω λουλούδι, σάρκα ή πηλό

για του πόνου μου το σαράκι.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Άνοιξε, σουσάμι

της ημέρας.

Κλείσε, σουσάμι

της νύχτας.

 

ΣΕΙΡΗΝΑ

Πόσο καθαρός είναι ο ορίζοντας!

Κι αυτή η θλίψη;

(Θα φύγει τρέχοντας

αν ξαναγυρίσεις.)

Πώς λάμπει ο ορίζοντας!

Κι αυτή η θλίψη;

(Έλα στην αγκαλιά μου.

Δεν βλέπεις πως εκείνη φεύγει;)

Ω, τι φλόγα στον ορίζοντα!

Κι αυτή η θλίψη;

(Κλαίει μ' εμένα

και μαζί της.)

ΩΔΗ

ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

ΕΚΘΕΣΗ

Ω μορφή περιορισμένη να εκφράσει το συγκεκριμένο

πλήθος από φώτα και κραυγή φωνής!

Ω χιόνι στεφανωμένο από τύμπανα μουσικής!

Ω φλόγα που τσιτσιρίζει μέσα στις φλέβες όλων!

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ποτέ δεν θα καταλάβεις το πόσο σ' αγαπώ

γιατί κοιμάσαι μέσα μου και είσαι κοιμισμένος.

Και σε κρύβω κλαίγοντας, κυνηγημένος

από μια φωνή αιχμηρού ατσαλιού.

Νόμος που ταράζει το ίδιο σάρκα κι αστέρι

διαπερνάει κιόλας το πονεμένο στήθος μου,

και τα θολά λόγια δάγκωσαν

τα φτερά του αυστηρού πνεύματος σου.

ΠΗΓΑΣΟΣ

Όλος ο κήπος γεμίζει από ένα αγνοημένο φως

που πολλαπλασιάζει μορφές και σβήνει μονοπάτια.

Τα φτερά του Πήγασου κόβουν ακλόνητα δέντρα.

Και τέσσερεις πηγές ξεπετιούνται από τη νη

για να πληγώσουν με τα κράνη τους τον αναπαυόμενο κήπο

που τώρα έχει τη θεϊκή χαρά του ανήσυχου.