Θεσσαλονίκη, πέντε μέρες, έτσι χωρίς πρόγραμμα! 4

(συνέχεια από Θεσσαλονίκη, πέντε μέρες, έτσι χωρίς πρόγραμμα! 3)

20 Οκτωβρίου 2019

Η Κυριακή ξημέρωσε ακόμα πιο λαμπρή. Όμορφη μέρα, μέρα για βόλτες. Τη μέρα εκείνη θα βλέπαμε κάποιους ιντερνετικούς φίλους, που δεν τους γνωρίζαμε εκ του φυσικού. Κοινό μας πάθος, τι άλλο, τα ταξίδια. Είναι και καθηγητές, οπότε υπάρχει άλλο ένα κοινό.

Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε ακολουθώντας τη γνωστή διαδρομή μέχρι την πλατεία Αριστοτέλους, το σημείο του ραντεβού.

Φτάσαμε πρώτοι και κάτσαμε στο καφέ έξω από το ΟΛΥΜΠΙΟΝ, τον εμβληματικό κινηματογράφο της πόλης. Η πλατεία ήταν γεμάτη και υπήρχε «γιορταστική» ατμόσφαιρα. Ήταν πολύ όμορφα.

Μέχρι να παραγγείλουμε τους καφέδες μας ήρθαν κι ο Γιώργος με τη Μαριάννα. Συστηθήκαμε, χαρήκαμε και έκατσαν να τα πούμε. Πέρασε αρκετή ώρα με κουβεντούλα, επί παντός επιστητού, αλλά κυρίως για ταξίδια.

Είχε φτάσει μεσημέρι όταν χωρίσαμε. Πήραμε τηλέφωνο τη δική μας Μαριάννα και κανονίσαμε να βρεθούμε για φαΐ στα Λουλουδάδικα, μια ώρα αργότερα. Έχοντας χρόνο κάναμε μια βόλτα να δούμε κάποια πράγματα.

Ανεβαίνοντας την Αριστοτέλους προς την Εγνατία,

στρίψαμε δεξιά για την πλατεία Άθωνος.

Στην πραγματικότητα είναι άλλη μια αγορά, ένα σύνολο στενών με λίγα καταστήματα,

κλειστά εκείνη τη μέρα και πολλά μεζεδοπωλεία, που όλα σχεδόν, λόγω Κυριακής είχαν και ζωντανή μουσική, δηλ. ένα μπουζούκι και μια κιθάρα. Τέντες και άλλου είδους στέγαστρα προσφέρουν την απαραίτητη σκιά.

Κάναμε μια βόλτα στα στενά, δεν μας γέμισε όμως το μάτι για να κάτσουμε, εκτός από ένα δυο και πήραμε ένα από τα στενά, την Μπαλάνου, προς τη θάλασσα. Φτάνοντας στην Ερμού, είδαμε το Μοναστήρι της Αγίας Θεοδώρας. Ναι, ένα μοναστήρι στην καρδιά της πόλης. Αυτό δεν μπορούσα να το φανταστώ!

Το μοναστήρι ιδρύθηκε τον 9^ο αι, αλλά υπέστη πολλές αλλαγές, φθορές και καταστροφές. Το καθολικό καταστράφηκε τελείως στην πυρκαγιά του 1917 και φτιάχτηκε ξανά στο πρώτο μισό του 20^ου αι. Το 1953 επανιδρύθηκε και από το 1974 είναι αντρική.

Μπήκαμε να το δούμε.

Αριστερά μετά την είσοδο είναι μια στεγασμένη σκάλα και διάδρομος με αγιογραφημένη την οροφή, που οδηγούν σε διάφορα κτίρια της μονής στον όροφο.

Μετά είναι η αυλή με διάφορα κτίσματα, αρκετών ορόφων ένα γύρω

και το καθολικό. Μπήκαμε να το δούμε κι αυτό.

Το τέμπλο και το δεσποτικό είναι επίχρυσα και όλος ο ναός είναι αγιογραφημένος.

Περνώντας την πόρτα του ναού δεξιά και αριστερά είναι δύο μικροί χώροι στους οποίους υπάρχουν δύο λάρνακες με τα λείψανα της Αγίας Θεοδώρας, που έζησε τον 9^ο αι, στη μία και του Οσίου Δαυίδ, που έζησε τον 5^ο αι, στην άλλη.

Τέλος στην αυλή, υπάρχει ένα ταφικό μνημείο, της Αγίας Θεοδώρας.

Βγήκαμε πάλι στην Ερμού και στρίψαμε αριστερά.

Μπήκαμε στη στοά δίπλα στην αγορά Μοδιάνο, γεμάτη με φαγάδικα

και βγήκαμε στα λουλουδάδικα. Κάτσαμε στο ίδιο εστιατόριο, που είχαμε κάτσει και την πρώτη μέρα. Σε λίγο ήρθε το παιδί μας και φάγαμε πολύ ωραία και νόστιμα.

Μετά το φαΐ ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο

περνώντας έξω από το Μπεζεστένι.

Η Σοφία ξάπλωσε και εγώ αφού πήγα και πήρα καφέ, έκατσα να κάνω λίγη δουλειά στον υπολογιστή.

Ήταν προχωρημένο απόγευμα, όταν ήρθε στο δωμάτιο η Μαριάννα, να φέρει κάποια πράγματα να πάρουμε την άλλη μέρα στην Αθήνα. Είχαμε κανονίσει να πάμε να περπατήσουμε στη Νέα Παραλία, με το σούρουπο.

Με ένα ταξί πήγαμε μέχρι εκεί που έχει αράξει το Αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ, κοντά στο Μέγαρο Μουσικής. Το αντιτορπιλικό-μουσείο βρίσκεται στην πόλη και θα παραμείνει, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του χρόνου και είναι επισκέψιμο.

Το σούρουπο είχε προχωρήσει, ο ήλιος ήταν στη δύση του και η νύχτα έρχονταν.

Ξεκινήσαμε να περπατάμε στην παραλία προς το κέντρο της πόλης. Είναι υπέροχα! Κόσμος έκανε τη βόλτα του, άλλοι με ποδήλατα

ή πατίνια, παιδιά έτρεχαν κι έπαιζαν, δεξιά οι διάφοροι κήποι που έχουν δημιουργήσει, με πολύ πράσινο και κάποια γλυπτά,

όπως ο ΣΤΑΥΡΟΣ του ΡΩΣΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ή ΚΥΡΙΛΛΟΥ και ΜΕΘΟΔΙΟΥ, δώρο του Ρώσικου ναυτικού και αριστερά η θάλασσα.

Σε λίγο όλα κοκκίνισαν αριστερά μας και στο βάθος τα φώτα της πόλης έλαμπαν

και έδιναν τον τόνο για το βραδινό πανόραμα.

Φτάσαμε στο ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ, το γλυπτό του Παύλου Βασιλειάδη, του 1997, που ταξίδεψε, πέρασε περιπέτειες και βανδαλισμούς μέχρι να στηθεί και πάλι μέσα στη θάλασσα. Φωτισμένο μέσα στο νερό είναι μια πολύ γραφική, ρομαντική θάλεγα, εικόνα.

Λίγο μετά, στα αριστερά, είναι οι ΟΜΠΡΕΛΕΣ του Γιώργου Ζογγολόπουλου, που στήθηκε το 1997, όταν η Θεσσαλονίκη ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είχα δει πολλές νυχτερινές φωτογραφίες του γλυπτού, με ωραίο φωτισμό. Δυστυχώς εμείς δεν είδαμε κάτι τέτοιο γιατί απλά, αν και βράδυ Κυριακής, το γλυπτό ήταν μέσα στο σκοτάδι, κλέβοντας λίγο φως από αυτό που υπήρχε γύρω.

Αμέσως μετά, στα δεξιά, είναι το άγαλμα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, του  Ευάγγελου Μουστάκα, του 1973.

Δίπλα στο άγαλμα, μια ομάδα Θεσσαλονικιών επιδίδονταν σε χορευτικές φιγούρες tango.

Και φτάσαμε στο Λευκό Πύργο. Διακριτικά φωτισμένος, δεσπόζει στο χώρο εκεί που τελειώνει (ή αρχίζει, ανάλογα από πού ξεκινά κανείς) η Νέα Παραλία.

Εκεί τελείωσε η βόλτα μας στο στολίδι της πόλης, τη Νέα Παραλία.

Μπήκαμε προς τα μέσα και στην περιοχή κοντά στη Μητρόπολη κάτσαμε για μια πίτσα και μια μπύρα.

Μετά το φαΐ, χαιρετίσαμε την κόρη μας, που θα τη βλέπαμε και πάλι ένα μήνα μετά

και αφού περάσαμε έξω από τη Μητρόπολη, ανεβήκαμε μέχρι την Αγία Σοφία.

Οι νυχτερινές εικόνες της Βυζαντινής αυτής εκκλησίας και των γύρω της είναι πολύ ωραίες,

όπως το γλυπτό ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΟΥΝ, του Μανώλη Τζομπανάκη, του 1987

ή το ΜΕΓΑΡΟ ΛΟΓΓΟΥ, γνωστότερο σαν ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΠΙΤΙ, έργο του αρχιτέκτονα Gennari, του 1926.

Εκεί τελείωσε η μέρα μας. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο δωμάτιό μας και κάτσαμε για λίγη δουλειά στον υπολογιστή, να δούμε λίγο τηλεόραση, δηλαδή λίγο να χαλαρώσουμε.

Την επόμενη το βράδυ γυρνάμε στην Αθήνα. Θα κάναμε όμως κάποιες ακόμα βόλτες, να δούμε λίγα αξιοθέατα ακόμα.

Ετοιμάσαμε τα πράγματα και κουρασμένοι πέσαμε να κοιμηθούμε. Το ταξίδι μας τελείωνε. Με το καλό να γυρίσουμε στο σπίτι μας.

Καληνύχτα!

(το ταξίδι συνεχίζεται )

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.