2003, Σλοβενία, η χώρα του Καρστ! 3 … και λίγο από Ιταλία

Πρώτο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη (Ιταλία – Κροατία – Σλοβενία),

 (συνέχεια από Σλοβενία, η χώρα του Καρστ! 2. Ljubljana η αξιαγάπητη)

 (Σελίδες από τα Παλιά Ταξιδιωτικά μου Ημερολόγια 2)

 3-5 Αυγούστου 2003

 

Το ταξίδι μας σιγά-σιγά πλησίαζε στο τέλος του. Δύο μέρες μένανε πριν την αναχώρησή μας για την πατρίδα και για εκείνη, την προτελευταία μέρα είχαμε αποφασίσει να ξεκινήσουμε από την Ιταλία.

Γύρω στα 50χμ δυτικά και περίπου 50΄ δρόμος είναι ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια της Αδριατικής και μεγάλη πόλη της Ιταλίας. Η Τεργέστη (Trieste). Βρίσκεται μόνο καμιά 10αριά χμ από τα σύνορα με τη Σλοβενία και όπως όλες οι παραμεθόριες πόλεις στον κόσμο, έχει κι αυτή «πλούσια» ιστορία.

Την έφτιαξαν οι Ρωμαίοι τον 2^ο π.Χ. αι και έφτασε στη μεγάλη της ακμή στα χρόνια του Αυγούστου και των διαδόχων του. Πέρασαν από εκεί Γότθοι, Λογγοβάρδοι, Ενετοί κλπ. Άλλοι την κατέστρεψαν, άλλοι την βοήθησαν να αναπτυχθεί. Τρεις φορές πέρασε στην κατοχή των Γάλλων του Ναπολέοντα και στα χρόνια της Αυστροουγγαρίας ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι της αυτοκρατορίας. Το 1918 ενώθηκε με το Βασίλειο της Ιταλίας, ενώ μετά τον Β.Π.Π. πέρασε στη Γιουγκοσλαβία και μετά ξανά στην Ιταλία. Το διάστημα 1945-1954 ανακηρύχθηκε Ελεύθερη Πόλη ενώ το 1954 η επικράτειά της μοιράστηκε μεταξύ Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας, ενώ η πόλη πέρασε οριστικά στην Ιταλία.

 Φτάσαμε και αφήσαμε το αυτοκίνητο κάπου κοντά στην παραλία της πόλης.

Ξεκινήσαμε από την Πλατεία Ενότητας της Ιταλίας (Piazza Unità d'Italia). Μια μεγάλη πλατεία με εντυπωσιακά κτίρια και άνοιγμα προς τη θάλασσα.

Το πολύ εντυπωσιακό κτίριο στο κέντρο της νοτιοανατολικής πλευράς της πλατείας είναι το δημαρχείο, που κατασκευάστηκε το 1875 και είναι έργο του Τζουζέπε Μπρούνι, που σχεδίασε την πλατεία.

Στα δεξιά (βορειοδυτικά) είναι το Παλάτσο Lloyd, που κατασκευάστηκε το 1884 από τον αρχιτέκτονα Ερνέστο Φέρστελ για λογαριασμό της αυστριακής ναυτιλιακής εταιρείας Lloyd και σήμερα στεγάζει την έδρα της περιφέρειας του Φρίουλι-Βενέτσια Τζούλια.

Απέναντι στα αριστερά (βορειοανατολικά) είναι το Παλάτσο των Αυστριακών υπολοχαγών, που κατασκευάστηκε το 1905 και είναι έργο του αρχιτέκτονα Εμίλ Άρτμαν. Σήμερα στεγάζει την επαρχιακή διοικητική υπηρεσία της Τεργέστης.

Αξιοσημείωτα είναι τα ψηφιδωτά του κτιρίου, τα οποία απεικονίζουν το οικόσημο του οίκου της Σαβοΐας και διάφορους χαρακτήρες.

Αν και αυτά είναι τα τρία πιο εντυπωσιακά κτίρια της πλατείας υπάρχουν μερικά ακόμα μικρότερα.

Μπροστά από την ανοικτή πλευρά της περνά ο δρόμος και αμέσως μετά είναι ο παραλιακός περίπατος. Αντιδιαμετρικά του Δημαρχείου, στην προκυμαία υπάρχει μια μικρή σειρά σκαλοπατιών (Scala Reale) που κατεβαίνουν στη θάλασσα και έχουν δύο εντυπωσιακά χάλκινα γλυπτά, που τοποθετήθηκαν με την ευκαιρία της 50ής επετείου από την επιστροφή της Τεργέστης στην Ιταλία.

Από τη μια πλευρά υπάρχει ιταλός στρατιώτης που κρατάει μια σημαία σε ανάμνηση της εισόδου του ιταλικού στρατού τον Νοέμβριο του 1918

και από την άλλη πλευρά υπάρχουν δύο κορίτσια που ράβουν (την ιταλική σημαία?). Τα κορίτσια της Τεργέστης (Le Ragazze di Trieste). Το σύμπλεγμα αποτελεί το Μνημείο για την Απελευθέρωση (Monumento per la Liberazione).

Είχε μεσημεριάσει και πεινάγαμε. Αναζητήσαμε εκεί γύρω κάπου να φάμε, αλλά δεν βρίσκαμε. Ήταν Σάββατο μεσημέρι και υπήρχε μια αφύσικη ερημιά. Τελικά σε ένα στενάκι πιο μέσα είδαμε ένα εστιατόριο και μπήκαμε. Είναι η πρώτη φορά που ένοιωσα τόσο άβολα. Οι θαμώνες, άντρες και γυναίκες, κάτι περίεργοι τύποι κυριολεκτικά «του λιμανιού», μας κοίταγαν αδιάκριτα και περίεργα. Εμείς οικογένειες με παιδιά είμασταν σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα. Μιας και δεν είχαμε άλλη επιλογή κάτσαμε και φάγαμε ένα πολύ μέτριο, ως κακό φαγητό στα γρήγορα και φύγαμε.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μπήκαμε και πάλι στη Σλοβενία και πριν γυρίσουμε στη σκηνή μας πήγαμε να δούμε ένα πολύ εντυπωσιακό κάστρο, που είναι κοντά στο κάμπινγκ.

Το αναγεννησιακό κάστρο Predjama (Predjamski grad) του 12^ου αι. Κτισμένο στην άκρη ενός γκρεμού, στην είσοδο μιας σπηλιάς, που αποτελεί μέρος ενός τεραστίων διαστάσεων συμπλέγματος σπηλαίων, πρόσφερε στους κατοίκους του πολλούς τρόπους εφοδιασμού, αλλά και διαφυγής σε περίπτωση ανάγκης. Για όλους αυτούς τους λόγους ήταν πρακτικά απόρθητο. Στο σπήλαιο υπάρχουν ίχνη κατοίκησης από την παλαιολιθική εποχή. Επειδή δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ κύρια κατοικία, αλλά προσωρινή, εξοχική, δεν έγιναν πολλές αλλαγές και έτσι διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την αρχική του μορφή, αν και η τωρινή του όψη είναι έτσι από τον 17^ο αι.

Υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στη μία και μοναδική είσοδο.

Κοντά στην είσοδο υπάρχει και ένας καταπέλτης που χρησιμοποιήθηκε σε κάποια από τις πολιορκίες (πιθανά αντίγραφο).

Έξω από το κάστρο υπάρχουν μερικά μαγαζιά για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών. Σε ένα από αυτά κάτσαμε για ένα απογευματινό καφέ, απολαμβάνοντας απέναντι την εικόνα του εντυπωσιακού κάστρου.

Γυρίσαμε στη σκηνή μας για ξεκούραση

και το βράδυ επιστρέψαμε στο κάστρο για φαγητό και νυχτερινές εικόνες, στο κάπως ανατριχιαστικά φωτισμένο μνημείο.

Τελευταία μέρα στη Σλοβενία, τελευταία μέρα αυτού του ταξιδιού. Μια μεγάλη εκδρομή στα βόρεια είχαμε προγραμματίσει για εκείνη τη μέρα.

Περίπου 100χμ από εκεί που μέναμε, στις Ιουλιανές Άλπεις, στα βορειοδυτικά της χώρας, είναι μια λίμνη, διάσημη για την ομορφιά της.

Είναι η λίμνη Bled. Πρόκειται για λίμνη, τεκτονικής αλλά και παγετωνικής προέλευσης με μέγιστο βάθος περίπου 30μ. Βρίσκεται δίπλα στην ομώνυμη κωμόπολη και αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το νησάκι με την εκκλησία της κοίμησης του 17^ου αι. Φυσικά είναι πολύ τουριστική και συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο. Λειτουργούν πολλά μαγαζιά ένα γύρω, βάρκες κάνουν τη διαδρομή μέχρι το νησάκι

και κόσμος πολύς κάνει το μπάνιο του. Εκεί αποφασίσαμε κι εμείς να βουτήξουμε. Η αίσθηση του γλυκού νερού ήταν μεν δροσερή αλλά δεν μου άρεσε. Ήταν η πρώτη φορά που κολύμπησα σε λίμνη και δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω.

Μετά το μπάνιο καθίσαμε κάπου για φαγητό χαζεύοντας τις όμορφες εικόνες γύρω μας και σηκωθήκαμε να φύγουμε.

Πήραμε τους ορεινούς φιδογυριστούς δρόμους με τις όμορφες εικόνες.

Εκκλησίες

και εικονοστάσια σε κεντροευρωπαϊκό στυλ συμπλήρωναν την εικόνα που είχαμε όλες εκείνες τις μέρες για μια Σλοβενία «μικρή Αυστρία».

40χμ μετά τη λίμνη, μπήκαμε στη Škofja Loka,

μια μικρή πόλη με το κάστρο της (Loški grad),

την κεντρική της πλατεία (Mestni trg),

στην οποία βλέπουν όμορφα κτίρια.

Στην πλατεία υπάρχει η στήλη Marian, ένα μπαρόκ μνημείο, που φτιάχτηκε το 1751, ευχαριστήριο και αποτρεπτικό σύμβολο για την πανούκλα και τις πυρκαγιές. Έχει και το ποτάμι της, το Selca Sora, με όμορφες γέφυρες

και πιο ενδιαφέρουσα και όμορφη τη Γέφυρα του Καπουτσίνου (Kapucinski most), που θεωρείται η πιο παλιά γέφυρα, που διατηρείται σε όλη τη χώρα. Έχει ημικυκλική καμάρα και με την αντανάκλασή της στο νερό δίνει μια πολύφωτογραφημένη εικόνα που μοιάζει σχεδόν με κύκλο.

Κάναμε τις βόλτες μας στην πόλη, κάτσαμε σε ένα παγκάκι στην πλατεία να χαζέψουμε αυτά που συνέβαιναν γύρω μας

και μετά σε ένα καφέ, δίπλα σε μια από τις γέφυρες για τον απογευματινό μας καφέ.

Βραδάκι φτάσαμε στο κάμπινγκ και αρχίσαμε να μαζεύουμε για την αναχώρησή μας το επόμενο πρωί.

 Αναχώρηση

Το μεσημέρι θα έφευγε το καράβι μας από Βενετία για Πάτρα. Είχαμε μπροστά μας περίπου 200χμ και γύρω στις 2,5-3 ώρες με καλές συνθήκες κυκλοφορίας. Επειδή όμως είχαμε δει κάτι απίστευτα μποτιλιαρίσματα κοντά στη Βενετία, σηκωθήκαμε πολύ νωρίς, φορτώσαμε, αποχαιρετήσαμε την παρέα μας, που συνέχιζε και νωρίς το πρωί φύγαμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και είμασταν έγκαιρα στο καράβι.

Μεσημέρι ξεκινήσαμε.

Φεύγοντας το καράβι πάει παράλληλα με την πόλη

κάνοντας μια πανοραμική βόλτα της,

ίσως πιο μαγευτικής πόλης του κόσμου.

Υπέροχες εικόνες μιας μοναδικής πόλης. Ελπίζουμε και θέλουμε πολύ να ξαναβρεθούμε στην ξεχωριστή πόλη των δόγηδων. Εις το επανιδείν! Arrivederci! 

Επίλογος

Το ταξίδι αυτό, πρώτο εκτός Ελλάδας με το αυτοκίνητο μου, ήταν εξαιρετικό. Είδαμε πάρα πολλά πράγματα (και αφήσαμε για το μέλλον πολύ περισσότερα), ταξιδέψαμε σε τρεις χώρες, δύο πρωτεύουσες, μικρά χωριά μικρές και μεγαλύτερες πόλεις, θάλασσες και βουνά. Γνωρίσαμε διαφορετικούς ανθρώπους, που όμως σαν νοτιοευρωπαίοι ή Βαλκάνιοι, είχαν ομοιότητες με την αφεντιά μας και κυρίως ήταν ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν, ακόμα και όταν η γλώσσα δεν βοηθούσε στη συνεννόηση.

Η εμπειρία να οδηγείς σε δρόμους άλλων κρατών με πινακίδες σε άλλες γλώσσες και οδηγική συμπεριφορά αρκετά διαφορετική, πολλές φορές, από τη δική μας, ήταν ανεπανάληπτη. Τελικά είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος ταξιδιού και φυσικά τώρα που πήραμε το βάφτισμα του πυρός, θα το επαναλάβουμε ξανά και ξανά. Καλά να είμαστε να ταξιδεύουμε, με όποιο τρόπο, αλλά κυρίως με το αυτοκίνητό μας. 

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας