Κονσέρτο για ένα καταρράκτη και μερικά κοψίδια!!!

Πέτρα και Δαύλεια Βοιωτίας

31 Μαρτίου 2012

Σάββατο, τελευταία μέρα του Μαρτίου και ο ήλιος είχε ανατείλει ολόλαμπρος. Ήταν σχετικά νωρίς όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
-Καλημέρα!
-Καλημέρα! Τι κάνετε;
-Καλά! Εσείς;
-Κι εμείς μια χαρά!
-Δεν έχει κανένα μοναστήρι να πάτε σήμερα;
-Μπα! Έχετε καμιά ιδέα εσείς;
-Τι λέτε για τον καταρράκτη στην Αλίαρτο;
-Ωραία ιδέα! Να σας περιμένουμε;
-Εντάξει. Ετοιμαζόμαστε κι ερχόμαστε.

Μια ώρα αργότερα ήρθαν και ξεκινήσαμε. Στην πρώτη διασταύρωση για Θήβα βγαίνουμε από την Εθνική. Κατά λάθος μπαίνουμε μέσα στη Θήβα. Βγαίνουμε και πάλι στο δρόμο για Λιβαδειά και Δελφούς. Φτάνουμε στην Αλίαρτο και σύμφωνα με τις οδηγίες μας την περνάμε και λίγα χιλιόμετρα μετά στρίβουμε αριστερά για Πέτρα. Στο Νεκροταφείο, μια λάθος πινακίδα μας έστειλε αλλού αλλά ρωτήσαμε και πήραμε το σωστό δρόμο. Στην ουσία από τη στιγμή που μπήκαμε στο χωριό δεν χρειαζόταν να στρίψουμε πουθενά. Ο δρόμος μετά το χωριό στενεύει αλλά παραμένει άσφαλτος για αρκετά. Ο χωματόδρομος που ακολουθεί είναι βατός και μικρός. Τελειώνει σε ένα πλάτωμα όπου αφήνεις το αυτοκίνητο. Μια σκάλα με καμιά 20αριά πέτρινα σκαλιά σε κατεβάζει στο νερό, στη βάση του καταρράκτη, ο οποίος φαίνεται όταν κατέβεις και περπατήσεις στις πέτρες που έχουν βάλει μέσα στο νερό. Υπέροχος! Αν και δεν είναι πολύ μεγάλος, είναι εντυπωσιακός. Αποτελείται από 3-4 μέρη. Το πάνω-πάνω, που είναι σχετικά μικρό γίνεται το αμέσως επόμενο που είναι αρκετά μεγάλο και «γλύφει» ένα εντυπωσιακό λείο, τριγωνικό βράχο.

Ο καταρράκτης παίρνει κι αυτός αυτό το τριγωνικό σχήμα. Το νερό πέφτοντας σχηματίζει μια μικρή βάθρα και λίγα μέτρα μετά , αφού το νερό περάσει κάτω από μια πετρόχτιστη μάντρα

κατρακυλά στα βράχια σε τρεις κλάδους. Σχηματίζεται μια μικρή λίμνη από το τοιχίο που έχουν χτίσει εκεί και πέφτει άλλη μια φορά στη ρεματιά (το 4ο αυτό μέρος δεν ήταν ορατό από εκεί που ήμασταν). Μπροστά από αυτό το τοιχίο είναι μια παλιά μεταλλική και ξύλινη γέφυρα στα μαύρα της τα χάλια και γι αυτό κλειστή. Όταν πήγαμε, τρεις εργάτες δούλευαν χτίζοντας με πέτρα και διαμορφώνοντας το χώρο. Σαν τελειώσει θα είναι πολύ ωραίο!

Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, τραβήξαμε βίντεο τον καταρράκτη και αφού χαιρετήσαμε τους εργάτες ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο. Είχε φτάσει μεσημέρι αλλά δεν μας έκανε κέφι να πάμε για φαΐ στην Αλίαρτο, αλλά ούτε και στη Λιβαδειά που είχαμε πάει ουκ ολίγες φορές. Έτσι υιοθετήσαμε αμέσως την ιδέα να πάμε στη Δαύλεια, μιας και δεν είχαμε πάει ποτέ.
Μισή ώρα μετά φτάναμε στο πανέμορφο χωριό του Παρνασσού, έχοντας πάρει το δρόμο για Λαμία και στρίβοντας λίγο μετά τη Χαιρώνεια.

Το χωριό απλώνεται αμφιθεατρικά στις νότιες πλαγιές του Παρνασσού.

Είναι σε μεγάλο βαθμό πετρόχτιστο και έχει μια πολύ όμορφη πλατεία με βρύσες, μνημεία και την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων να δεσπόζει.

Εκεί στην πλατεία αφήσαμε το αυτοκίνητο. Η ώρα είχε περάσει αλλά ευτυχώς μια ταβέρνα ήταν ανοιχτή και η φωτιά έτοιμη για τα κοψίδια που παραγγείλαμε.

Αφού τα βγάλαμε πέρα με την πείνα μας, ήρθε η ώρα για καφέ. Που;
Η ιδέα για θάλασσα δεν είναι καθόλου άσχημη. Που όμως; Τελικά αποφασίζουμε για Σκάλα Αταλάντης.

Φεύγοντας από το χωριό, ο χιονοσκέπαστος Παρνασσός μας αποχαιρέτησε με την ομορφότερη εικόνα.
Φτάσαμε στην Αταλάντη για να πάρουμε τη φίλη μας που μένει εκεί

και εγώ έκανα μια βόλτα για καμιά φωτογραφία. Μετά κατεβήκαμε στη Σκάλα. Η θάλασσα λάδι με τα δυο νησιά μπροστά.

Το μικρό, ο Άη Νικόλας με το εκκλησάκι και το φάρο είναι πανέμορφο.
Ήπιαμε τον καφέ μας, γαλήνεψε η ψυχή μας και αργά το απόγευμα πια ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Συνέχεια της Σκάλας είναι ένας υγροβιότοπος. Περάσαμε από εκεί φεύγοντας. Είχε μερικά πουλιά στο βάθος αλλά ο ήλιος ήταν «κόντρα» και έτσι ούτε λόγος για φωτογραφίες.
Είχε νυχτώσει πια όταν φτάσαμε στο σπίτι μας. Μια υπέροχη μέρα τέλειωσε εκεί. Αύριο Πρωταπριλιά! Καλό Μήνα!!


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/113519638873206463457/ViotiaFthiotida3132012