Παραπλέοντας τον... «Παρθενώνα»!!

3 και 5 Οκτωβρίου 2012

Μακρόνησος. Ο «Νέος Παρθενώνας» όπως αποκάλεσε το κολαστήριο αυτό ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, η "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" για τη θεραπεία των «μολυσμένων» από το μικρόβιου του Κομμουνισμού, εκεί που έλαβε χώρα "προσπάθεια επαναφοράς αυτών εις τους κόλπους της φιλτάτης πατρίδος" με διαφόρους "επωφελείς εργασίας". Είναι από τα μέρη που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, όσο σχεδόν κανένα άλλο. Από το 1947 μέχρι το 1958 έφτυσαν αίμα χιλιάδες αγωνιστές αλλά και απλά ύποπτοι για αριστερά φρονήματα άνθρωποι και πολλοί από αυτούς δεν γύρισαν ζωντανοί από εκεί.

Αφού έκλεισε η Μακρόνησος τα κτίρια που φιλοξένησαν ψυχές, πόνο, ελπίδα και δύναμη άρχισαν να ρημάζουν. Τα χρόνια κύλησαν, ο τόπος πέρασε κι άλλες περιπέτειες στις οποίες οι παλιοί εκείνοι κυνηγημένοι (όσοι ζούσαν ακόμα) ήταν οι πρώτοι «ύποπτοι», με τις γνωστές συνέπειες. Μετά τη μεταπολίτευση, όταν τα πράγματα άρχισαν να ηρεμούν, οι εξόριστοι, που επί τέλους άρχισαν πάλι να φτιάχνουν τη ζωή τους, απαίτησαν και κατάφεραν, επί Υπουργίας Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, να χαρακτηριστεί η Μακρόνησος «Μνημείο της εποχής του Εμφυλίου». Έτσι σταμάτησαν οι όποιες αυθαίρετες παρεμβάσεις που είχαν κιόλας αρχίσει.

Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες επισκέψεις και εκδηλώσεις μνήμης και τον Αύγουστο του 2003 έγιναν 3 συναυλίες από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Η Μακρόνησος ανήκει στην Κέα και από πολλούς θεωρείται το δυτικότερο νησί των Κυκλάδων. Ξεπροβάλει απέναντι από το Λαύριο και με το μακρύ της σχήμα «κόβει» τη θέα προς το ανοικτό πέλαγος.

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στη Τζιά, ταξίδι που ξεκινά από το Λαύριο, αναγκαστικά περάσαμε από το Μακρονήσι. 

Όταν πηγαίναμε την παραπλεύσαμε από τα βόρεια ενώ όταν γυρνάγαμε από τα νότια. 

 Σε αυτή τη δεύτερη διαδρομή πλησιάσαμε σχετικά μεγάλο μέρος της δυτικής ακτής, όπου σε πολλά σημεία υπάρχουν κτίρια. Δεν γνωρίζω ποια από αυτά είναι παλιά και πόσα νεώτερα. 

 Περνώντας λοιπόν ανοικτά και με όση ικανότητα έχει ο τηλεφακός της μηχανής μου (που δεν είναι μεγάλη) έβγαλα μερικές φωτογραφίες, ελπίζοντας κάποια μέρα να μπορέσω να πατήσω τα ματοβαμμένα εκείνα χώματα.

 

Ας είναι αυτή η ανάρτηση ένας μικρός φόρος τιμής για όλους εκείνους που μαρτύρησαν στα άνυδρα βράχια της Μακρόνησος, ανάμεσά τους και κάποιοι κοντινοί μου πρόγονοι!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/Makronisos35102012