Vamos a Barcelona! 1ο Μέρος

19-20 Μαρτίου 2014

Τι να πει και τι να γράψει κανείς για τη Βαρκελώνη! Την πρωτεύουσα της Καταλονίας, το μεγάλο λιμάνι της Ισπανίας, την πόλη που μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά με αφορμή τους Ολυμπιακούς του 1992. Την πόλη που έχουν αγαπήσει όλοι, μικροί και μεγάλοι, κυρίως οι νέοι! Την πόλη που είναι τόσο ζωντανή, όσο και οι νέοι που την κατακλύζουν! Και πάνω απ’ όλα την πόλη που είναι συνώνυμη με τις τέχνες, τους πειραματισμούς σε αυτές και τα πρωτοποριακά κινήματα! Έθρεψε το κίνημα του Μοντερνισμού, γέννησε πολλούς αρχιτέκτονες όπως τον Antoni Gaudí και σπουδαίους ζωγράφους όπως τον Joan Miró και τον Salvador Dali, ενώ ο Πάμπλο Πικάσο, αν και γεννημένος στη Μάλαγα, σπούδασε την τέχνη του από την ηλικία των 14 στη Βαρκελώνη. Τέλος την πόλη της ανεκτικότητας στο διαφορετικό: καλλιτεχνικό κίνημα, ράτσα, σεξουαλική επιλογή!

Χρόνια τώρα είχα δει βίντεο και φωτογραφίες, είχα διαβάσει άρθρα, καλλιτεχνικά και ταξιδιωτικά και κυρίως είχα ακούσει πολλά από δικούς και ξένους και η επιθυμία μου να την επισκεφτώ ήταν πάντα ισχυρή. Ώσπου τον περασμένο Οκτώβριο ήρθε η προσφορά της Aegean, αγοράσαμε τα εισιτήρια  και η αντίστροφη μέτρηση για το ταξίδι άρχισε.

«Ήλθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου»!!

Vamos a Barcelona!

Πρώτη γεύση!

Απογειωθήκαμε στις 8.20 το πρωί με το Airbus 300 της Aegean και 3 ώρες μετά προσγειωθήκαμε στη Βαρκελώνη. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο φίλος μας , ο Παναγιώτης. Μας πήρε με το αυτοκίνητό του και πριν πάμε στο ξενοδοχείο κάναμε μια δίωρη βόλτα στην πόλη για να πάρουμε μια ιδέα για τα βασικότερα αξιοθέατα.

Πλατεία Ισπανίας

με την Αρένα (σήμερα εμπορικό κέντρο) και μετά στο Λόφο Μοντζουίκ,

όπου κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες στο Ολυμπιακό στάδιο.

Στη συνέχεια από την παραλία με τις διάφορες περιοχές της,

παλιά πόλη,

 

Εσάμπλε και Σαγράδα Φαμίλια. Μας πήγε στο ξενοδοχείο και αποχαιρετιστήκαμε. Το ξενοδοχείο μας ήταν απέναντι από το πάρκο της Ciutadella. Αφήσαμε τα πράγματα και βγήκαμε να φάμε κάπου εκεί κοντά. Ήταν η πρώτη επαφή με την πόλη και το πρόβλημα άγνοιας Ισπανικών από εμάς και Αγγλικών από τους Ισπανούς. Παραγγείλαμε χωρίς να έχουμε καταλάβει καλά-καλά τι, αλλά τελικά ήταν όλα πολύ καλά. Γυρίσαμε να ξεκουραστούμε και βγήκαμε αργά το απόγευμα.

Πήγαμε προς την παλιά πόλη.

Πρώτα στη Santa Maria del Mar, τη μεσαιωνική εκκλησία, την αγαπημένη των κατοίκων της πόλης (σύμφωνα με τον οδηγό μου).

Αν και βράδυ οι εικόνες μέσα στο ναό είναι πολύ ατμοσφαιρικές. Άλλωστε δεν έχει κάτι ιδιαίτερο από άποψη «διακόσμησης».

Απ’ έξω ένα περίεργο μνημείο Είναι σε καμπύλο σχέδιο, σα τόξο, και κοντά στην κορυφή του καίει μια φλόγα. Στη βάση έγραφε κάτι αλλά στα Καταλανικά, οπότε…..

Στη συνέχεια κατεβήκαμε προς την παραλία

και από τη λεωφόρο Isabel II και τη Via Laietana προχωρήσαμε προς το κέντρο της παλιάς πόλης, την Barri Gotic (Γοτθική συνοικία). Είναι το πιο παλιό κομμάτι της πόλης, εκεί που οι Ρωμαίοι στα χρόνια του Αυγούστου (27π.Χ.-14μ.Χ.) ίδρυσαν τη πόλη.

Σύντομα μπήκαμε στα στενάκια αριστερά και βγήκαμε στην Πλατεία Angel και στη συνέχεια στην πλατεία Jaume, όπου δεσπόζουν δύο κτίρια.

Το Δημαρχείο (Ajuntament) Casa de la Ciutat

και η έδρα της τοπικής βουλής της Καταλονίας Palau Generalitat. Στο σημείο αυτό θεωρείται πως ήταν το forum, η Ρωμαϊκή Αγορά, το κέντρο της Ρωμαϊκής πόλης.  Όμορφες νυχτερινές εικόνες έκαναν την περιοχή πολύ υποβλητική, πράγμα που γινόταν ακόμα πιο έντονο από το γεγονός πως δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος στα στενά. Τα πράγματα ήταν ακόμα πιο σκοτεινά έως θριλερικά γύρω από τον Καθεδρικό

και την πλατεία μπροστά από το παλιό αυτοκρατορικό ανάκτορο και το παρεκκλήσι της Santa Agata. Γυρίσαμε στην Πλατεία Angel

και κάτσαμε να δοκιμάσουμε Tapas. Αφενός δεν ενθουσιάστηκα, και ήταν και πολύ ακριβά. Η σαγκρία όμως που τα συνοδέψαμε ήταν εξαιρετική.

Πολύ κουρασμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ακολούθησε η γνωστή διαδικασία του φορτώματος των φωτογραφιών στον υπολογιστή, οι σημειώσεις ημερολογίου, η ενημέρωση από το ίντερνετ και κάποια τηλέφωνα. Καλώς σε βρήκαμε Barcelona!! 

Κατάδυση στον Μοντερνισμό!

Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο παράλληλα προς το πάρκο μέχρι την πλατεία της Αψίδας του Θριάμβου.

Η αψίδα αυτή είναι φτιαγμένη από τούβλα σε Ισπανο-Μαυριτανικό στυλ (μουδέχαρ) με παραστάσεις για τις τέχνες, τη βιομηχανία και τις επιχειρήσεις

αλλά και κάποιες όπως την υποδοχή των επισκεπτών από την πόλη, ήταν η κεντρική πύλη της Διεθνούς Έκθεσης του 1888. Περπατήσαμε στην πλατεία, περάσαμε κάτω από την αψίδα και κινηθήκαμε Β.Α. κάνοντας ζιγκ-ζαγκ στους δρόμους μέχρι που φτάσαμε στη λεωφόρο Pg. Gracia, μια λεωφόρο με τα ακριβότερα μαγαζιά της πόλης  

αλλά και πολλά από τα κτίρια της εποχής του μοντερνισμού, κίνημα για το οποίο είναι διάσημη η πόλη. Βρισκόμασταν στην καρδιά της Eixample.

Δεξιά και αριστερά τα κτίρια του μοντερνισμού (αρ νουβό) εναλλάσσονταν με πιο παλιά νεοκλασικά αλλά και κάποια πολύ μοντέρνα.  Και φυσικά πολύς κόσμος.

Όμως έξω από τα ακριβά μαγαζιά των διάσημων οίκων μόδας πλανόδιοι μικροπωλητές-μετανάστες (προφανώς παράνομοι), έστηναν και μάζευαν το «μαγαζάκι» τους εν ριπή οφθαλμού (http://fototsepi.blogspot.gr/2014/03/blog-post_21.html). Άλλοι έμπαιναν και αγόραζαν πανάκριβα τα «αυθεντικά» προϊόντα και άλλοι με λίγα ευρώ απ’ έξω τις «μαϊμούδες»!

Φτάσαμε έτσι στην Illa de la Discordia (Νησίδα Παραφωνίας). Πρόκειται για ένα τετράγωνο, πάνω στην Pg. Gracia, στα αριστερά όπως ανεβαίναμε. Λέγεται έτσι μιας και όλα τα κτίρια είναι διαφορετικά μεταξύ τους.

Τα πιο γνωστά είναι η Casa Lleó Morera, έργο του  Lluís Domènech i Montaner, στη γωνία,

η  Casa Amatller του Josep Puig i Cadafalch

και η Casa Batlló του Antoni Gaudí. Όλα ιδιαίτερα με το έργο του Γκαουντί να ξεχωρίζει.

Μπαλκόνια σαν αποκριάτικες μάσκες και μια φολιδωτή σκεπή σαν τη ράχη ενός γιγάντιου ερπετού. Φυσικά το κίνημα του Μοντερνισμού (ευρύτερα πιο γνωστό με τη γαλλική του εκδοχή σαν Αρ Νουβό) που λάμπρυνε την πόλη με αριστουργήματα στις τελευταίες δεκαετίες του 19^ου και στις πρώτες του 20^ου αι, έχει πολλά δείγματα σε διάφορα σημεία της πόλης αλλά και στην περιοχή που βρισκόμασταν.

Στο επόμενο τετράγωνο κάτσαμε για καφέ σε ένα καφέ-εστιατόριο.

Βιτρίνες με τάπας και παντού τεράστια Jamon να κρέμονται από το ταβάνι.

Μετά τον καφέ περάσαμε απέναντι όπου βρίσκεται το αριστούργημα του Γκαουντί. Η Casa Mila ή “La Pedrera” (Η Πέτρινη, μιας και μοιάζει να έχει λαξευτεί σε βράχο). Πρόκειται για πολυκατοικία που έφτιαξε ο Γκαουντί για την Οικογένεια Mila. Δεν υπάρχει πουθενά καμιά ευθεία γραμμή. Είναι η αποθέωση της καμπύλης.

Η φάτσα (σκεπασμένη λόγω συντήρησης, αλλά με την πρόσοψη τυπωμένη στο ύφασμα που την καλύπτει), τα περίτεχνα μπαλκόνια,

οι σκάλες στο εσωτερικό και γύρω από το αίθριο,

τα κάγκελα, οι τζαμαρίες

και βέβαια η μοναδική στέγη με τις περίτεχνες καμινάδες που στέκουν σα σιδηρόφρακτοι στρατιώτες. Πήραμε τα εισιτήρια και ανεβήκαμε πρώτα στη στέγη.

Εκτός από την στέγη αυτή καθεαυτή με τις καμινάδες,

τις αψίδες και τις καμπύλες

έχει και μια μοναδική θέα προς όλες τις πλευρές της πόλης.

Μετά τη στέγη κατεβήκαμε στο από κάτω επίπεδο όπου σε ένα χώρο με αψίδες υπάρχει ένα μουσείο για τον Γκαουντί και τα έργα του και φυσικά για το συγκεκριμένο κτίσμα και τις λύσεις που δοθήκανε στα διάφορα προβλήματα και τις ιδέες των κατασκευαστών του.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε σε άλλο όροφο (από άλλη είσοδο) και επισκεφθήκαμε το επισκέψιμο διαμέρισμα με τα «άπειρα» δωμάτια. Φτωχαδάκια!!

Να πω πως η “La Pedrera” κατοικείται (3 διαμερίσματα) και είναι απόλυτα προσβάσιμη σε ΟΛΟΥΣ. Όποιες δυνατότητες κινητικές και αν έχεις. Ένα μικρό πρόβλημα στη στέγη όπου οι πολλές σκάλες είναι ένα σοβαρό εμπόδιο, αν και το εμποδιζόμενο άτομο μπορεί να σταθεί στο πλάτωμα έξω από το ασανσέρ και να δει μεγάλο μέρος της.

Πριν φύγουμε περάσαμε για τα σχετικά ψώνια μας από το κατάστημα του μνημείου.

Φεύγοντας στρίψαμε δεξιά στην Pg. Gracia και κάτσαμε σε ένα παγκάκι να ξαποστάσουμε.

Απέναντί μας άλλο ένα υπέροχο κτίριο. Συνεχίσαμε στρίβοντας στην Rosselo δεξιά, προκειμένου να επισκεφτούμε το Μουσείο Μουσικής.

Το κτίριο υπέροχο αλλά μουσείο….. Κάποιος φύλακας με νοήματα μας έδωσε να καταλάβουμε πως μουσείο δεν υπάρχει πια. Άλλωστε δεν υπήρχε ούτε καν μια πινακίδα. Συνεχίσαμε μέχρι την Diagonal. Εκεί δεσπόζει άλλο ένα εντυπωσιακό κτίριο.

Η Casa “Le Punxes”. Κατεβήκαμε ένα τετράγωνο παρακάτω και πήραμε την Provença για να πάμε στη Sagrada Familia. Πριν όμως πάμε εκεί και μιας και η ώρα είχε προχωρήσει κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Χορτάτοι και ξεκούραστοι βγήκαμε και σε λίγο είδαμε στο βάθος το έργο ζωής του Γκαουντί.

Ορόσημο πια της πόλης είναι τόσο μεγάλη που φαίνεται από παντού. Αν και κυκλωμένη από σκαλωσιές και γερανούς, μιας και δεν έχει ακόμα τελειώσει, και κάποια κομμάτια είναι «μπανταρισμένα», η εικόνα σε καθηλώνει!

Μπροστά είναι ένα ωραίο πάρκο. Εκεί ένας τύπος έφτιαχνε τεράστιες σαπουνόφουσκες και μάζευε τα ψιλά που του έριχναν οι περαστικοί (http://fototsepi.blogspot.gr/2014/03/blog-post_28.html ). Η ουρά για τα ταμεία τεράστια. Λαός!!!

Μπήκαμε τελικά και προχωρήσαμε προς την Πύλη των Παθών με τα πολύ όμορφα και μοντέρνα αγάλματα με τις βασανισμένες φιγούρες, έργα του Josep Maria Subirachs.

Όταν μπήκαμε μέσα έμεινα με το στόμα ανοικτό. Ίσως δεν έχω δει πιο όμορφο ναό στη ζωή μου! Τα τόξα, οι κολώνες, τα βιτρό αλλά και το μέγεθος είναι συναρπαστικά. Κάτσαμε λίγη ώρα και βγήκαμε από την Πύλη της γέννησης.

Εκεί οι εικόνες είναι αλλιώτικες. Πιο «γοτθικές», πιο βαρυφορτωμένες, θυμίζουν περισσότερο άγριο βουνίσιο τοπίο.

Ίσως το κομμάτι με την πιο ισχυρή «σφραγίδα» του Γκαουντί, μιας και τελείωσε λίγα χρόνια μετά το θάνατο του. Παντού βέβαια συνεργεία που δούλευαν.

Από τις μακέτες μπορεί κανείς να φανταστεί το μεγαλειώδες κτίσμα όταν αυτό τελειώσει, αν συμβεί ποτέ αυτό! Στο υπόγειο λειτουργεί μουσείο που ήταν κάπως βαρετό. Από μια τζαμαρία βλέπεις τα εργαστήρια που φτιάχνουν τις μακέτες. Κάποιος δούλευε εκείνη την ώρα (http://fototsepi.blogspot.gr/2014/04/blog-post_8.html).

Στην αυλή είναι το κτίριο του σχολείου που είχε φτιάξει ο Γκαουντί για τα παιδιά των εργατών.

Φεύγοντας πήραμε την Sardenya προς τη θάλασσα.

Περάσαμε από ένα σχολείο με αρ νουβό ζωγραφισμένους τοίχους και φτάσαμε στον Estació del Nord, τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό.

Σήμερα είναι σταθμός λεωφορείων αλλά διατηρεί την εντυπωσιακή του πρόσοψη. Κάτσαμε για ένα καφέ και αφού περάσαμε έξω από το πάρκο που υπάρχει δίπλα

με τα ενδιαφέροντα γλυπτά «λοφάκια» τα καλυμμένα με πλακάκια, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. 

(συνεχίζεται στο Vamos a Barcelona! 2ο Μέρος )

Περισσότερες φωτογραφίες: https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipMe7dXB7qKUQzeTLrLVFu2VJLbEjtN9v4jx47WZ