Βουδαπέστη, η Βασίλισσα του Δούναβη!

(συνέχεια από Διασχίζοντας την Πρώην Γιουγκοσλαβία )

  

Οι νύμφες του Δούναβη και άλλες ομορφιές! Μέρος 2ο

(Ταξίδι σε Ουγγαρία και Σλοβακία μέσα από τα Βαλκάνια!!)

13-17 Ιουλίου 2011

Στο δρόμο για τη Βουδαπέστη

Το πρωί, μετά το πλούσιο πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Ο αυτοκινητόδρομος, λόγω έργων, είχε μόνο μια λωρίδα ανά κατεύθυνση και έτσι το όριο ήταν χαμηλό. Και αυτό για πάνω από 100 χμ, για τα οποία πληρώσαμε διόδια 3,50 ΕΥΡΩ (!!!). Στην περιοχή της Subotica φτάσαμε στα σύνορα με την Ουγγαρία. 


Ο έλεγχος από τους Ούγγρους ήταν αρκετά σχολαστικός. Μου ζήτησαν να κατέβω, κοίταξαν κάτω από τα καθίσματα, στο πορτμπαγκάζ κλπ. Έψαχναν άραγε για κάτι ή απλά ήταν έλεγχος ρουτίνας και «ψαρώματος»; Τέλος πάντων. Μετά τον έλεγχο πήραμε τη βινιέτα. Μας κατάκλεψαν κανονικά. Για ένα μήνα πληρώσαμε 21,00 ΕΥΡΩ, ενώ αν είχαμε φιορίνια, με την επίσημη ισοτιμία θα ήταν σκάρτα 18,00 ΕΥΡΩ! Χαλάλι τα χρήματα μιας και οι Ουγγρικοί αυτοκινητόδρομοι είναι από τους καλύτερους που έχω οδηγήσει! Η βινιέτα δεν είναι αυτοκόλλητο όπως σε άλλες χώρες αλλά μια απόδειξη με τα στοιχεία του αυτοκινήτου.

Λίγο μετά τα σύνορα βγήκαμε για μια μικρή επίσκεψη στην πόλη Szeget. Τη διαρρέει ο ποταμός Tisza, παραπόταμος του Δούναβη. Το ιστορικό της κέντρο είναι γεμάτο με όμορφα νεοκλασικά και μπαρόκ κτίρια.

Και φυσικά πολλά και μεγάλα πάρκα, κυρίως στις όχθες του ποταμού. Κοντά σε ένα τέτοιο παραποτάμιο πάρκο άφησα το αυτοκίνητο

και με τα πόδια πήγαμε μέχρι την περίτεχνη μεταλλική γέφυρα. Το ποτάμι έχει κι αυτό, αυτό το άσχημο καφετί χρώμα. Κι όμως δίπλα στο πάρκο έχει «πλαζ» και ο κόσμος κολυμπούσε(!!). Να μου πεις και τι θα κάνουνε;

Κάτω από τη γέφυρα, στο πάρκο είχε μια καντίνα και κάτσαμε για ένα «βρώμικο», μιας και η μέρα είχε προχωρήσει αρκετά. Η ζέστη κράταγε γερά και η δροσιά στο πάρκο ήταν πολύ ευχάριστη. Έπρεπε όμως να φύγουμε. Το μεσημέρι είχε περάσει κι εμείς κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο, να δούμε όσο πιο πολύ από εκείνη την πόλη μπορούσαμε.

Ξανά στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση βόρεια, και λίγο πριν τη Βουδαπέστη, το GPS μας οδηγεί στον περιφερειακό δρόμο. Περνάμε από μια μεγάλη γέφυρα πάνω από τον Δούναβη και βγαίνουμε βόρεια της πόλης στο δρόμο για την μικρή παραδουνάβια πόλη Szentendre (Άγιος Ανδρέας), πόλη με ιστορία που σχετίζεται με ορθόδοξους, κυρίως Σέρβους, αλλά και Έλληνες και στις μέρες μας τόπος κατοικίας πολλών καλλιτεχνών. Είναι πολύ τουριστική, και όλοι σχεδόν οι επισκέπτες της Ουγγρικής πρωτεύουσας θα κάνουν και μια επίσκεψη σ’ αυτήν. Απέχει μόνο 25 χμ από τη Βουδαπέστη. Αμέσως έξω από την πόλη προς τα βόρεια, το ποτάμι σχηματίζει ένα μικρό νησί, στο οποίο βρίσκεται το κάμπινγκ που θα μέναμε, το Pap Sziget.

Τα σπιτάκια που είχαμε νοικιάσει είναι υπερυψωμένα και τα χωρίζει από το ποτάμι ένα ανάχωμα, πρόληψη για τις πλημμύρες. Ο Δούναβης στα πόδια μα;!!!!!

Τι υπέροχες εικόνες απολαμβάναμε!

Μέχρι να τακτοποιηθούμε πήρε να βραδιάζει.

Κουρασμένοι πήγαμε στο εστιατόριο όπου απολαύσαμε ένα Λουκούλλειο δείπνο που το συνόδεψε πολύ καλή ουγγαρέζικη μπύρα.

Αρχόντισσα του Δούναβη, καλώς σε βρήκαμε! Καλή μας νύχτα!

«Αναγεννησιακό» γεύμα!!

Ένα πρόβλημα υγείας της φίλης μας άλλαξε τα σχέδιά μας. Όλο το πρώτο πρωινό μας το περάσαμε στο Κέντρο Υγεία της μικρής πόλης.

10 χρόνια πριν, τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 2001, με την ίδια παρέα, είχαμε έρθει και τότε στη Βουδαπέστη. Μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις εκείνου του ταξιδιού ήταν η εκδρομή κατά μήκος του Δούναβη προς τα βόρεια. Szentendre, Visegrad, Esztergom.

Είχαμε ανέβει στο εντυπωσιακό κάστρο του Visegrad από όπου είχαμε απολαύσει το θέαμα της «Καμπής του Δούναβη». Μετά εκείνη την επίσκεψη στο κάστρο, κάτσαμε για φαΐ στο εστιατόριο Renessance. Δίπλα στο ποτάμι

με φαγητό και διάκοσμο από την Αναγέννηση και το προσωπικό ήταν ντυμένο ανάλογα. Ένας μουσικός, ντυμένος κι αυτός με ρούχα εποχής, συνόδευε το γεύμα μας παίζοντας αναγεννησιακή μουσική στο εκείνης της εποχής λαούτο του. Μας είχε ενθουσιάσει και ο χώρος και το φαγητό.

Μιας και η φίλη μας δεν ήταν για περπάτημα και ταλαιπωρία, είπαμε να επαναλάβουμε το προ δεκαετίας γεύμα, με την ανάλογη βόλτα. Πήραμε λοιπόν τον παραποτάμιο δρόμο. Απίθανος δρόμος, με πυκνό πράσινο, κινείται ακριβώς δίπλα στο ποτάμι και περνά μέσα από κάποιους οικισμούς. Φτάσαμε στο Visegrad και παρκάραμε δίπλα στο ποτάμι, μπροστά από το Renessance. Ο χώρος δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τα γκαρσόνια με τις στολές τους,

ο μουσικός με το λαούτο του και τα χάρτινα στέμματα (!!!) που δίνουν στους πελάτες τα ίδια. Όταν μας φέρανε τον κατάλογο στα Ελληνικά, θυμήθηκα ότι και τότε αυτό μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.

Και το φαΐ, όπως και τότε, ήταν υπέροχο!

Αφού απολαύσαμε το «αναγεννησιακό» μας γεύμα μπήκαμε στα αυτοκίνητα και συνεχίσαμε προς τα δυτικά, για τη θρησκευτική πρωτεύουσα της χώρας, το Esztergom, με τον εντυπωσιακό Ναό πάνω από το Δούναβη. Παρκάραμε μπροστά στο Ναό

και κάναμε μια μικρή επίσκεψη στο εσωτερικό του. Στη συνέχεια πήγα στην πίσω μεριά της εκκλησίας που βλέπει προς το ποτάμι. Νομίζω πως είναι το καλύτερο σημείο.

Η θέα προς της στέγες της παλιάς πόλης από κάτω με τον νερένιο γίγαντα να γυαλίζει από τον ήλιο του απομεσήμερου ήταν μοναδικές εικόνες. Έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στη θέση Domos σταματήσαμε για ένα καφέ δίπλα στο ποτάμι.

Ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο που πήγαινε για τη Βιέννη, πέρασε επιβλητικό μπροστά μας παλεύοντας με το αντίθετο ρεύμα!

Το απόγευμα είχε προχωρήσει για τα καλά όταν ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Λίγο πριν το Visegrad στρίψαμε δεξιά στην πινακίδα προς Szentendre, και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Σε λίγο μπήκαμε σε ένα καταπληκτικό και πυκνό δάσος. Τι διαδρομή Θεέ μου!! Από τις ωραιότερες του ταξιδιού μας, μέχρι στιγμής. Ανεβήκαμε το λόφο και κατεβήκαμε ακριβώς μέσα στο Szentendre. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο κάμπινγκ και το υπόλοιπο της μέρας πέρασε με απόλυτη χαλάρωση!

Βόλτες όπως και παλιά!

Το μεσημέρι της επόμενης κατεβήκαμε για μια βόλτα στο Szentendre. Τι όμορφο που είναι! Αν και η πλατεία του ήταν κλειστή λόγω έργων,

η βόλτα στα πλακόστρωτα με τα παλιά σπίτια ήταν μια σκέτη απόλαυση. Αν και έντονα τουριστικό, δεν υπολείπεται καθόλου σε γοητεία!

Ψωνίσαμε κι εμείς κάποια μικρά αναμνηστικά και κάμποσα σακουλάκια πάπρικα, το εθνικό μπαχαρικό της χώρας, ξεχωριστό και γευστικό δωράκι για δικούς και φίλους! Στην συνέχεια κάτσαμε για φαΐ στον παραποτάμιο δρόμο. Δυστυχώς το ποτάμι δεν το βλέπαμε, μιας και μεταξύ μας μεσολαβούσε το αντιπλημμυρικό ανάχωμα.

Το απόγευμα κατεβήκαμε στην πόλη για μια πρώτη βόλτα. Έχοντας επισκεφτεί, πριν δέκα χρόνια, τα βασικά αξιοθέατα, σε αυτό το ταξίδι, μας ενδιέφερε περισσότερο να περπατήσουμε στην πόλη και να δούμε πράγματα που συνήθως δεν αφορούν τους τουρίστες ή μάλλον τους ξεναγούς τους.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη μεριά της Πέστης,

κοντά στη γέφυρα της Ελευθερίας.

Φτάσαμε έξω από την υπέροχη σκεπαστή αγορά με την πανέμορφη και περίτεχνη πρόσοψη και στέγη, τη θαυμάσαμε, βγάλαμε φωτογραφίες,

και πήραμε την κεντρική τουριστική αρτηρία της πόλης την Váci Uca. Γεμάτη καφέ, εστιατόρια και μαγαζιά με σουβενίρ, δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό εκτός από μερικά όμορφα κτίρια,

αρκεί να κοιτάξει κανείς λίγο ψηλά.

Στο ύψος της γέφυρας της Ελισάβετ, στρίψαμε δεξιά στην κεντρική λεωφόρο Szabadsajto, την οποία ανεβήκαμε αρκετά θαυμάζοντας όμορφα κτίρια. Το απόγευμα είχε προχωρήσει αρκετά και εμείς θέλαμε πριν γυρίσουμε στο κάμπινγκ να κάτσουμε να τσιμπήσουμε κάτι. Στρίψαμε δεξιά και μέσα από τα στενάκια φτάσαμε στην πίσω μεριά του Εθνικού Μουσείου.

Πρόκειται για ενδιαφέρον κτίριο, νεοκλασικού ρυθμού, χτισμένο στο πρώτο μισό του 19^ου αι. Οι εκθέσεις καλύπτουν όλη την ιστορία της χώρας από την παλαιολιθική εποχή μέχρι τα τέλη του 20^ου αι. Το είχα επισκεφτεί δέκα χρόνια πριν και θυμάμαι πως μου είχε κάνει πολύ θετική εντύπωση. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και περνώντας απέναντι, κάτσαμε σε ένα τούρκικο.

Μια ώρα μετά, και ενώ είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει σηκωθήκαμε να φύγουμε. Τα φώτα είχαν αρχίσει να ανάβουν δίνοντας στην πόλη μια άλλη όψη, μοναδική που όμοιά της έβλεπα για πρώτη φορά. Η γέφυρα των Αλυσίδων καταπληκτικά φωτισμένη ήταν ο προάγγελος. Μπαίνοντας στη Βούδα, στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού.

Το Καταπληκτικό κτίριο του Κοινοβουλίου απέναντι, φωτισμένο δημιουργούσε μια εικόνα απίστευτη. Σταμάτησα και κατέβηκα.

Ένα γύρο όλα φωτισμένα έμοιαζαν παραμυθένια! Το Κοινοβούλιο, οι γέφυρες, το Κάστρο, ο Πύργος των ψαράδων, η πόλη ολάκερη! Τι εικόνες! Η Βουδαπέστη είναι τελικά η αδιαμφισβήτητη Βασίλισσα του Δούναβη! Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφες νυχτερινές εικόνες στη ζωή μου! Δεν μου έκανε καρδιά να φύγω. Υποσχέθηκα στον εαυτό να ξαναδώ την πόλη φωτισμένη άλλη μια φορά πριν φύγουμε! Με αυτόν τον όμορφο, τον υπέροχο τρόπο τέλειωσε η μέρα μας, γεμίζοντας τα μάτια, το νου, την ψυχή ανεπανάληπτες εικόνες, εικόνες που χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου!! Υπέροχη Αρχόντισσα με έκανες να σε ερωτευθώ! Να είσαι πάντα τόσο λαμπερή και να χαρίζεις υπέροχες εικόνες σε όσους αποφασίζουν το «προσκύνημα» στα κάλλη σου!!!

Η Βασίλισσα του Δούναβη!

Το Σάββατο ήταν αφιερωμένο στη Βουδαπέστη.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο μπροστά από τα λουτρά Széchenyi, στην περιοχή του μεγάλου πάρκου και του Κάστρου Vajdahunyad. Πρώτη μας επίσκεψη λοιπόν στο συγκεκριμένο κάστρο. Κατασκευάστηκε για τους εορτασμούς της χιλιετίας το 1896. Ήταν από ξύλο αλλά άρεσε τόσο που το έφτιαξαν (στο διάστημα 1896-1908) από πέτρα και τούβλα. Σαν πρότυπο χρησιμοποιήθηκαν εν μέρει κάστρα της Τρανσυλβανίας στη Ρουμανία.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων σε διάφορους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Από Ρομανικό μέχρι Μπαρόκ. Σήμερα στεγάζει το μουσείο Γεωργίας.

Το μεγαλύτερο αξιοθέατο είναι «Ο Ανώνυμος», το άγαλμα ενός χρονικογράφου του 12^ου αι. σε κάποιο σημείο των κήπων.  Μια βόλτα στους χώρους του είναι πραγματικά απολαυστική. Φυσικά την απολαύσαμε κι εμείς και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Έξω ακριβώς από το κάστρο, συνέχειά του είναι η λίμνη.

Αρκετά μοντέρνα γλυπτά βρίσκονται σε διάφορα σημεία της και αρκετός κόσμος κάνει βαρκάδα. Θυμάμαι πως 10 χρόνια πριν, χειμώνας τότε, η λίμνη ήταν καλυμμένη με πάγο και αρκετός κόσμος έκανε πατινάζ!

Μετά τη βόλτα μας στο κάστρο και γύρω απ’ αυτό διασχίσαμε το πάρκο, το οποίο είναι τεράστιο.

Πήγαμε διαγώνια στην άλλη άκρη του όπου και βρίσκεται το Μουσείο Μεταφορών. Πηγαίνοντας για εκεί κάναμε μια μικρή στάση για ένα καφέ και λίγη ξεκούραση.

Το Μουσείο Μεταφορών (Közlekedési Múzeum) είναι μεγάλο και κυρίως εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Έχει τη μεγαλύτερη συλλογή μοντέλων (κλίμακα 1:5) τρένων και ατμομηχανών στον κόσμο. Αν και η συλλογή που αφορά τα μέσα σταθερής τροχιάς αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των εκθεμάτων, έχει εκθέματα που αφορά τις μεταφορές γενικά.

Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας. Από τα ζωήλατα οχήματα μέχρι τα διαστημόπλοια.

Από μακέτες δρόμων και γεφυρών των Ρωμαίων αλλά και μεταγενέστερων εποχών, μέχρι μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα, αερόστατα και αεροπλάνα!

Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν τα «τρενάκια» που ταξιδεύουν μέσα σε όμορφα ορεινά τοπία, δίπλα από λίμνες και ποτάμια. Φυσικά αυτά τα τρενάκια είναι η μεγάλη ατραξιόν για τα πιτσιρίκια ανεξαρτήτως εθνικότητας και ηλικίας!!! Έξω από το Μουσείο βρίσκονται τα πολύ μεγάλα οχήματα, ατμομηχανές, ντηζελομηχανές κλπ. Αν και κουραστήκαμε πολύ, μιας και είναι τεράστιο, είναι τόσο καλό που μας αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Γυρίσαμε, πήραμε τα αυτοκίνητα και κάναμε μια βόλτα μέσα στην πόλη,

περνώντας και από την πλατεία με το μνημείο της χιλιετίας που έτσι κι αλλιώς ήταν κοντά μας.

Ψόφιοι στην κούραση και πολύ πεινασμένοι καταλήξαμε για φαΐ απέναντι από την Συναγωγή Dohany.

Η Συναγωγή αυτή κτίστηκε στα μέσα του 19^ου αι. σε «Μαυριτανικό» ρυθμό, εμπνευσμένο από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και την Ισπανία, και είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης (χωρά 3000 άτομα) και η 5^η μεγαλύτερη του κόσμου.

Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο με πλούσια διακόσμηση από γεωμετρικά θέματα που σχηματίζουν τα τούβλα

και δύο πύργους με κρεμμυδόσχημους τρούλους. Σάββατο βέβαια και ήταν κλειστά. Αρκεί όμως η εξωτερική εικόνα του μνημείου για να γεμίσει ο νους με υπέροχες εικόνες.

Το φαΐ ήταν υπέροχο αλλά η ξεκούραση ακόμα πιο απολαυστική!

Φεύγοντας περάσαμε να δούμε άλλο ένα αριστούργημα Αρτ Νουβό κτήριο.

Το Μουσείο Γεωλογίας με την ψηφιδωτή στέγη και τη μεγάλη υδρόγειο στην κορυφή του.

Απογευματάκι πια φτάσαμε ακριβώς απέναντι από το κοινοβούλιο, στη μεριά της Βούδας και κάτσαμε για καφέ. Εκεί ήρθε να μας βρει για να γνωριστούμε, ο Rob, ένας ντόπιος συνάδελφος με τον οποίο επικοινωνούσα ηλεκτρονικά. Ο Rob μας είπε πολλά και διάφορα για τη ζωή στη Βουδαπέστη και τους Ούγγρους.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν ανεβήκαμε στην περιοχή του Ναού του Ματίας

και των προμαχώνων των Ψαράδων.

Η περιοχή είναι έτσι κι αλλιώς όμορφη

αλλά η θέα από εκεί πάνω είναι μοναδική και γίνεται ακόμα καλύτερη όσο νυχτώνει και ανάβουν τα φώτα. Για άλλη μια φορά έβλεπα τις ομορφότερες νυχτερινές εικόνες που είχα δει ποτέ!!!! Αισθάνθηκα να με «λιγώνουν» οι τόσο όμορφες εικόνες. Η Βουδαπέστη επιβεβαιώνει τον τίτλο της Βασίλισσας του Δούναβη για άλλη μια φορά. Νομίζω πως αξίζει να κάνει κανείς ταξίδι στην πόλη αυτή μόνο και μόνο για να δει αυτά που έβλεπα εκείνη τη στιγμή εγώ! Αισθάνθηκα ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ!!!!

Κάναμε πολλές βόλτες στους προμαχώνες

και γύρω από τον Ναό, βλέποντας τη θέα από διαφορετικές γωνίες. Από παντού ΜΟΝΑΔΙΚΗ!!! Θόλωσαν τα μάτια κι ο νους με την τόση ομορφιά!

Νύχτα πια και με μισή καρδιά φύγαμε να επιστρέψουμε στο Szentedre, όπου και κάτσαμε δίπλα στο ποτάμι να τσιμπήσουμε κάτι πριν πάμε να ξεκουράσουμε το κορμάκι μας στην αγκαλιά του Μορφέα!! Καληνύχτα Μεγαλειοτάτη!!

Ισλάμ και Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός στη Βουδαπέστη!

Τελευταία μέρα στη Βουδαπέστη (αλλά όχι στην Ουγγαρία, όπου είχαμε ακόμα πολλά να δούμε) πήγαμε να δούμε δύο όχι και τόσο γνωστά αξιοθέατα της πόλης.

Στη βόρεια πλευρά της Βούδας, στο ύψος του νότιου άκρου του νησιού της Μαργαρίτας, βρίσκεται ένα ασυνήθιστο (για Κεντρική Ευρώπη) μνημείο. Ο τάφος του Μουσουλμάνου Αγίου Gül Baba.

Οθωμανός Δερβίσης και ποιητής του 16^ου αι. (πέθανε το 1541), συνόδεψε το Σουλτάνο Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή.

Στην κορυφή ενός μικρού λόφου είναι ένας περιφραγμένος χώρος, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει ένα οκταγωνικό κτίριο με τρούλο.

Μέσα είναι ο τάφος του Αγίου σκεπασμένος με πράσινα βελούδινα υφάσματα πάνω στα οποία είναι κεντημένα με χρυσή κλωστή αποσπάσματα από το κοράνι.

Έξω από την περίφραξη υπάρχει άγαλμα του Αγίου. Ο χώρος αποτελεί τόπο προσκυνήματος για Μουσουλμάνους, κυρίως Τούρκους. Το κύριο ενδιαφέρον του μνημείου είναι αυτή καθεαυτή η ύπαρξή του σε μια πόλη που δεν περιμένεις να υπάρχει κάτι τέτοιο.

Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η απρόσκοπτη θέα!

Ξανά στο αυτοκίνητο και πορεία προς τα νότια αυτή τη φορά. Περάσαμε ολόκληρη την πόλη και φτάσαμε σε ένα από τα νότια προάστιά της. Εκεί βρίσκεται άλλο ένα «ξεχωριστό αξιοθέατο».

Μέχρι το 1990 η Ουγγαρία ήταν μια Σοσιαλιστική χώρα. Ένα από τα χαρακτηριστικά των πόλεων, όλων των Σοσιαλιστικών χωρών εκείνης της περιόδου, ήταν τα μνημεία,

τα αφιερωμένα στους μεγάλους θεωρητικούς και επαναστάτες (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν)

και στα επιτεύγματα και τους αγώνες της εργατικής τάξης. Όταν το 1990 το πολιτικό αυτό σύστημα κατέρρευσε στην Ουγγαρία, ακολουθώντας τη μοίρα και των υπολοίπων χωρών, και τη θέση του πήρε ο Καπιταλισμός, κατέβασαν όλα αυτά τα μνημεία. Σε κάποιες χώρες τα κατέστρεψαν. Στην Ουγγαρία τα συγκέντρωσαν και τα τοποθέτησαν στο χώρο που μόλις είχαμε φτάσει, φτιάχνοντας έτσι ένα θεματικό πάρκο. Περίμενα πως θα τα έβρισκα σωρό, αλλά με έκπληξη τα είδα τοποθετημένα σε βάθρα, σε ένα ιδιαίτερα προσεγμένο χώρο. Έτσι αυτή η ιστορική περίοδος της χώρας δεν χλευάζεται, αν και οι υπεύθυνοι δείχνει να έχουν διάθεση να την υποτιμήσουν. Ο χώρος δέχεται επισκέπτες, ντόπιους και ξένους, με διάφορες διαθέσεις. Άλλοι τα προσεγγίζουν με περιέργεια, άλλοι φτάνουν εκεί με πλήρη ή μερική άγνοια αλλά και αρκετοί για να αποτίσουν φόρο τιμής. Η ιστορική περίοδος, αλλά και το καλλιτεχνικό ρεύμα του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού, μπορεί να πέρασαν, αλλά άφησαν τα σημάδια τους στην παγκόσμια ιστορία, Αποτελεί κατά τη γνώμη μου σημαντικό αξιοθέατο που αξίζει μιαν επίσκεψη.

Είχε σουρουπώσει όταν φτάσαμε στο Szentendre. Εκεί βρήκαμε την παρέα σε απαρτία και κάτσαμε να δειπνήσουμε αποχαιρετώντας με αυτόν τον τρόπο την Ουγγρική πρωτεύουσα!  

 

  (το ταξίδι συνεχίζεται στο Παιγνίδια με τα σύνορα Ι)

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/HUNGARYPartI131872011?noredirect=1