Στη γη που διαφέντευαν οι Δόγηδες!

Πρώτο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη (Ιταλία – Κροατία – Σλοβενία),

(Σελίδες από τα Παλιά Ταξιδιωτικά μου Ημερολόγια 2)

19-21 Ιουλίου 2003

Ιταλία 1 (Περιοχή Βενετίας)

Είναι μεσημέρι Σαββάτου και οδηγώ με προσοχή πάνω στον καταπέλτη του πλοίου. Μόλις φτάσαμε στην Ανκόνα, το λιμάνι της Κεντρικής Ιταλίας στην Αδριατική μετά από ένα ταξίδι 20 περίπου ωρών. Ένα ταξίδι που δεν ήταν και τόσο ήρεμο, ιδίως στην Αδριατική. Το Ιόνιο ήταν πιο ήσυχο. Έχω τεταμένη την προσοχή να μην χάσω το άλλο αυτοκίνητο της παρέας αλλά κυρίως για να βρούμε το δρόμο μας προς τον αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας (Autostrada) μιας και είναι η πρώτη φορά που οδηγώ στο εξωτερικό. Ευτυχώς οι πινακίδες είναι στη σωστή θέση για να μη χαθείς. Βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο και παίρνουμε κατεύθυνση βόρεια.

Η κίνηση απερίγραπτη, κυρίως φορτηγά. Βλέπεις ο δρόμος αυτός οδηγεί προς την Κεντρική Ευρώπη. Είναι όμως έτσι φτιαγμένος που κινούμαστε γρήγορα και κυρίως χωρίς πρόβλημα. Έτσι «καταπίνουμε» τα χιλιόμετρα χωρίς όμως να μπορούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή. Σε επόμενο ταξίδι μου πρέπει πωσδήποτε να δω και αυτή την περιοχή. Αυτή τη φορά το ταξίδι μας αφορά τη βόρεια-βορειοανατολική Ιταλία.

Προσπερνάμε το Ρίμινι και έξω από τη Μπολόνια στρίβουμε δεξιά προς Πάντοβα και Βενετία, τελικό μας προορισμό. Η Βενετία είναι απλά ένας σταθμός για το ταξίδι μας αλλά επειδή δεν έχουμε πάει ξανά αποφασίσαμε να αφιερώσουμε σ’ αυτήν και τη γύρω περιοχή δύο ημέρες για μια πρώτη γνωριμία. . Έχει σουρουπώσει όταν φτάνουμε στην περιοχή Fusina στα ανατολικά της λιμνοθάλασσας της Βενετίας και στήνουμε τις σκηνές μας στο ομώνυμο κάμπινγκ έχοντας δει και άλλα κάμπινγκ της περιοχής που όμως δεν μας ικανοποίησαν. Έχει νυχτώσει για τα καλά και καθόμαστε για μια πίτσα στην πιτσαρία του κάμπινγκ λίγο πριν αυτό κλείσει. Α! ρε Ελλάδα με τα ξενύχτια σου!!! Η παρέα των Γάλλων δίπλα μας, μας ενημερώνει ότι στη Βενετία απόψε θα έχει καύση πυροτεχνημάτων που φαίνονται από το κάμπινγκ Έτσι παίρνουμε καρέκλες και πιάνουμε θέση μαζί με άλλους πολλούς στην παραλία απέναντι από την «Γαληνότατη». Ήταν πολύ καλά και πρωτότυπα αλλά είχαν πολύ μεγάλη διάρκεια και έτσι γίνονται κουραστικά.

Ώρα για ύπνο και ξεκούραση

Σήμερα είναι Κυριακή και κάνει αρκετή ζέστη που σε συνδυασμό με την υγρασία της περιοχής δημιουργούν μια κατάσταση όχι και τόσο ευχάριστη. Τουλάχιστον όχι για βόλτα στη Βενετία μεσημεριάτικα. Το αφήσαμε για το απόγευμα και το βραδάκι. Έτσι αποφασίσαμε το πρωί να πάμε λίγο πιο βόρεια

Treviso

Πρόκειται για μια πόλη περίπου 40 χιλιόμετρα βόρεια της Βενετίας.. Ο δρόμος περνά από το γνωστό προάστιο της Βενετίας Μέστρε και ακολουθώντας μια διαδρομή όπου κυριαρχούν το πράσινο, οι βίλες και τα κανάλια, περνά από γραφικές πόλεις όπως το Mogliano Veneto και χωριά και φτάνει στο Treviso. Είναι μια πόλη σε σχήμα σχεδόν παραλληλόγραμμο. Όπως και η γειτονική της Βενετία μοιάζει να αναδύεται μέσα από το νερό σαν άλλη Αφροδίτη μόνο που το νερό στο Treviso είναι γλυκό και όχι θαλασσινό. Είναι τειχισμένη και περιβάλλεται από κανάλια που σε συνδυασμό μα άλλα μικρότερα που τη διατρέχουν δημιουργούν ένα υδάτινο ιστό.

Όμορφα κτίρια, παλιά όπως ο ναός του παλιού μοναστηριού δίπλα στον καθεδρικό (Duomo)

ή το καταπληκτικό Palazo dei Trecento στην πλατεία της Ανεξαρτησίας (Piazza Indipendenza), αλλά και μοντέρνα,

όπως η εκκλησία με τη «φολιδωτή» σκεπή,

μικρές πλατείες και πάρκα χαρίζουν πνευματική απόλαυση και σωματική ξεκούραση, ιδίως αν συνοδεύεται από ένα παγωτό ή ένα καφέ σε κάποια μικρή πλατεία με το σιντριβάνι ή τη βρύση της. Φεύγοντας κάναμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα γύρω από την πόλη. Είναι πανέμορφη η εικόνα του τείχους και των καναλιών. Είδαμε πολλούς ποδηλάτες αγωνιστικού ποδηλάτου να φορτώνουνε τα ποδήλατά τους σε αυτοκίνητα για να φύγουν. Προφανώς θα είχε γίνει κάποιος αγώνας λίγο πριν.

Επιστρέψαμε στο κάμπινγκ και λίγο μετά με το καραβάκι που φεύγει μπροστά απ’ αυτό αναχωρήσαμε για τη Βενετία............

Βενετία

Η πόλη των Δόγηδων. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία. Η Θαλασσοκράτειρα και Κοσμοκράτειρα αλλοτινών εποχών. Το κόσμημα του σήμερα

Η πανέμορφη πόλη της Αδριατικής. Όσα προβλήματα και αν έχει είναι ίσως η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Με όσα κοσμητικά επίθετα και αν τη στολίσεις πάντα θα υπάρχουν και άλλα που θα της ταιριάζουν. Δεν νομίζω ότι τα λόγια μπορούν να αποδώσουν την εικόνα και καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει το συναίσθημα που νιώθει κάποιος που αντικρίζει αυτή την ομορφιά.

Η θέληση αυτών που την έφτιαξαν για κάτι αξεπέραστα όμορφο και αυτών που την κληρονόμησαν να το διατηρήσουν δημιουργεί αυτή την ανεπανάληπτη εικόνα. Κάπου διάβασα το χαρακτηρισμό: «Βενετία, Ντίσνεϋλαντ για μεγάλους». Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει χαρακτηρισμός που να απέχει από την αλήθεια τόσο όσο αυτός.

Η Ντίσνεϋλαντ είναι 100% ψεύτικη, φτιαγμένη μόνο για διασκέδαση. Η Βενετία είναι 100% αληθινή, φτιαγμένη για να τη χαρούν αυτοί που την έφτιαξαν και οι επόμενες γενιές που την κληρονόμησαν και και ζουν σ’ αυτήν. Ένα μικρό μέρος αυτής της ομορφιάς μοιράζονται και οι επισκέπτες της.

Το καραβάκι μας φεύγει από την ακτή Fusina και φτάνει στην προκυμαία Zattere στο Canale della Giudecca της Βενετίας.

Μπαίνοντας στο παραπάνω κανάλι είδαμε μπροστά μας δεκάδες σκάφη γεμάτα κόσμο να κατευθύνονται προς την ίδια με εμάς κατεύθυνση. Η εξήγηση ήταν ένας αγώνας Γόνδολας, φυσικά με τους απαραίτητους οπαδούς που ακολουθούσαν με τα σκάφη τους. Οι διαγωνιζόμενες γόνδολες είχαν κάθε μια και ένα χρώμα. Πλησίαζαν στον τερματισμό και μπροστά πήγαινε η λευκή με την κίτρινη κατά πόδας, πράγμα που δεν άλλαξε μέχρι τέλους. Οι οπαδοί αυτών των δύο είχαν ανοίξει αντιστοίχου χρώματος πανιά σα λάβαρα.

Ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος και μια μεγάλη βάρκα με νταμιτζάνες. Προφανώς για το επικείμενο γλέντι. Το σκάφος μας έδεσε στην αποβάθρα και κατεβήκαμε στην πόλη των Δόγηδων. Από εκεί περπατώντας σε πλακόστρωτα στενά σοκάκια και περνώντας γέφυρες πάνω από μικρά κανάλια και μικρές πλατείες, φτάσαμε στην Academia. Πρόκειται για την Πινακοθήκη της Ακαδημίας στην ομώνυμη γέφυρα στο Μεγάλο Κανάλι (Canal Grande). Από εκεί με το καραβάκι που λειτουργεί σαν λεωφορείο της γραμμής πήγαμε στον Άγιο Μάρκο.

Το κέντρο της πόλης και κάποτε μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Απίστευτη ομορφιά. Η τεράστια πλατεία με τα χιλιάδες περιστέρια και τα αριστοκρατικά καφέ με τις όμορφες ορχήστρες τους, το παλάτι των Δόγηδων (Palazzo Ducale),τα 

κτίρια γύρω από την πλατεία που στεγάζουν διάφορα μουσεία και φυσικά 

ο καταπληκτικός ναός του Αγίου Μάρκου.

Δυστυχώς ήταν Κυριακή απόγευμα και όλα αυτά τα μνημεία ήταν κλειστά. Κάτσαμε να θαυμάσουμε τις όμορφες εικόνες γύρω μας, βγάλαμε αμέτρητες φωτογραφίες, και στη συνέχεια βολτάροντας

σταθήκαμε να θαυμάσουμε την περίφημη γέφυρα των Στεναγμών.

Πήραμε ξανά το πλοιάριο της γραμμής και διαπλέοντας το Canal Grande φτάσαμε στην πιο διάσημη ίσως γέφυρα της Βενετίας. Rialto! Κόσμος πολύς, γραφικά εστιατόρια και καφέ και φυσικά η πολύ όμορφη γέφυρα.

Είχε αρχίσει να νυχτώνει και τα φωτισμένα κτίρια καθρεφτίζονταν στα νερά του καναλιού δημιουργώντας εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς που συμπληρώνονταν από τις γόνδολες που σιωπηλά ελίσσονταν ανάμεσα σε ένα σωρό σκάφη. Άριες και καντσονέτες από τενόρους και ακορντεονίστες σε ορισμένες απ’ αυτές συμπλήρωναν την ρομαντική ατμόσφαιρα.

Από το Ριάλτο το καραβάκι της γραμμής ολοκλήρωσε τη διαδρομή στο μεγάλο κανάλι και μας έφερε, αργά πια, στο Zattere.

Το τελευταίο πλοιάριο στις 23.20 μας μετέφερε στη Fusina και στο κάμπινγκ για ξεκούραση και ανασυγκρότηση. Ανεπανάληπτη μέρα. Στη Βενετία πρέπει να έρθουμε ξανά και να μείνουμε μέρες. Μόνο έτσι θα την απολαύσουμε πραγματικά.

Brenda

Ένα γυναικείο όνομα που στην προκειμένη περίπτωση είναι το όνομα ενός καναλιού. Ξεκινάει από τη θέση Fusina της λιμνοθάλασσας της Βενετίας και κινούμενο προς τα δυτικά διαρρέει την πεδιάδα μέχρι την Padova. Στις όχθες του πολύ γραφικά χωριά με μικρά ξενοδοχεία, τρατορίες (εστιατόρια), σπίτια με όμορφους κήπους και βίλες, ορισμένες από τις οποίες είναι επισκέψιμες και λειτουργούν σα μουσεία. Και πράσινο! Παντού πράσινο! Στους δρόμους στους πανέμορφους κήπους, μικρούς ή μεγάλους, παντού! Και πλάι στο κανάλι από τη μια όχθη ο δρόμος και από την άλλη στο μεγαλύτερο μέρος του ένας ποδηλατόδρομος.

Το κανάλι το είχαμε δει στις κοντινές μας βόλτες το πρωινό της Δευτέρας και αποφασίσαμε ακολουθώντας το να πάμε το απόγευμα στην Padova. Οι δύο πόλεις απέχουν περίπου 40 χιλιόμετρα τα οποία διανύσαμε σε μία ώρα περίπου. Είχε σουρουπώσει όταν φτάσαμε.

Padova

Η Πάντοβα είναι μοντέρνα και ο τουριστικός οδηγός που είχαμε μαζί την ανέφερε σα μια άσχημη ιταλική πόλη. Μακάρι να ήταν τόσο «άσχημες» και κάποιες ελληνικές πόλεις.

Σύμφωνα με το μύθο ιδρυτής της πόλης ήταν ο αδελφός του Πρίαμου, Αντήνορας. Αυτός ο μύθος εξασφαλίζει στην πόλη αρχαιότητα και δόξα εφάμιλλες με εκείνες της Ρώμης.

Η ιστορία και αυτής της πόλης είναι πολυτάραχη.

Οι Γαλάτες τον 4^ο αι. π.Χ. την ανέπτυξαν σαν το άνοιγμα της εύφορης κοιλάδας του Πάδου προς την Αδριατική. Η Ρώμη την έκανε σύμμαχό της. Οι Ούγγροι το 899 την έκαψαν. Τελικά η Βενετία, μετά από 35 χρόνια πολιορκίας την κατέλαβε το 1405 και επέβαλε ειρήνη.. Η Πάντοβα γίνεται τώρα η «Λογία» λόγω της άνθησης των γραμμάτων και των τεχνών. Το πανεπιστήμιό της έχει ιδρυθεί και λειτουργεί από το 1222 και είναι το μόνο μετά από αυτό του Παρισιού που απονέμει τον τίτλο του διδάκτορα της Θεολογίας. Ονόματα όπως ο Δάντης, ο Πετράρχης και ο Τάσσο υπήρξαν σπουδαστές του ενώ σ’ αυτό δίδαξε και ο Γαλιλαίος.

Στην πόλη δούλεψαν και άφησαν τα αριστουργήματά τους μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Τζιόττο, ο Μαντένα και ο Ντονατέλλο δίνοντας στην πόλη το προσωνύμιο «Λα Ντόττα» («η Λογία»). Δυστυχώς πολλά από τα μνημεία της πόλης καταστράφηκαν στη διάρκεια βομβαρδισμών του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Σήμερα είναι μια βιομηχανική πόλη και πρωτεύουσα της επαρχίας Βένετο.

Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην νέα πόλη και το αφήσαμε σε ένα δημοτικό πάρκινγκ λίγο έξω από την παλιά.

Με τα πόδια προχωρήσαμε να δούμε λίγο από την παλιά Πάντοβα που είναι πολύ όμορφη με ωραία κτίρια και ναούς, πλατείες, τη μία μετά την άλλη και πλακόστρωτα δρομάκια πολλά από τα οποία περνούν κάτω από αψίδες και σε φέρνουν είτε σε μικρές πλατείες, είτε σε άλλα καλντερίμια που όλα μαζί σε μεταφέρανε σε άλλες εποχές. Τελικά κάθε άλλο παρά άσχημη πόλη είναι. Μάλλον δεν πρέπει κανένας να εμπιστεύεται τους τουριστικούς οδηγούς απόλυτα και να αναζητά την αλήθεια μόνος του. Άλλωστε κάθε μάτι βλέπει το ίδιο πράγμα πολλές φορές διαφορετικά.

Περάσαμε από τον καθεδρικό (Duomo) με το Βαπτιστήριο (Battistero) πλάι του και φτάσαμε

στην μεγάλη πλατεία Piazza dei Signori στην οποία υπάρχουν όμορφα κτήρια όπως η Loggia della Gran Guardia

με τον πύργο του ρολογιού στην πρόσοψή του.

Aφού περιπλανηθήκαμε στα στενοσόκακα κάμποσο και ενώ είχε νυχτώσει για τα καλά, καταλήξαμε στην πιτσαρία Medina, όπου απολαύσαμε καταπληκτική Ιταλική πίτσα. Το δείπνο τελείωσε με παγωτά και καφέ. Φεύγοντας περιπλανηθήκαμε για λίγο ακόμα στα μισοφωτισμένα στενά που ήταν ακόμα πιο όμορφα με τον χαμηλό φωτισμό. Πήραμε τα αυτοκίνητα από το πάρκινγκ και ξεκινήσαμε για το κάμπινγκ.

Σταματήσαμε στο χωριό Malcontenta που είχε κάτι σαν πολιτιστικές εκδηλώσεις και πανηγύρι και ο κόσμος καθόταν έτρωγε, έπινε και χόρευε με τους ήχους μιας τοπικής ορχήστρας. Κάναμε βόλτα στο πανηγύρι και αφού χαζέψαμε για λίγο γυρίσαμε στο κάμπινγκ για την τελευταία μας βραδιά σ’ αυτό και στην περιοχή της Βενετίας, δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου για μια επιστροφή για περισσότερες μέρες στο μέλλον.Buona Notte Venezia! Arrivederci!

(το ταξίδι συνεχίζεται Στα βουνά του Laurino! )

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας!