Το Μοναστήρι του Σαγματά!

24 Φεβρουαρίου 2013

 

Στα βορειοανατολικά όρια του νομού της Βοιωτίας, εκεί που αυτός συναντά τους νομούς της Εύβοιας και της Φθιώτιδας είναι ένα βουνό. Οι αρχαίοι το έλεγαν «Υπάτιον Όρος» και στην κορυφή του υπήρχε, σύμφωνα με τον Παυσανία, μεγαλοπρεπής ναός και άγαλμα του Υπάτου Διός. Στα Βυζαντινά τα χρόνια και συγκεκριμένα τον 12^ο αι. στη θέση αυτή άρχισε να χτίζεται ένα μοναστήρι. Εν τω μεταξύ το βουνό το έλεγαν αλλιώς. Σαγμάτιον Όρος. Θες από το σχήμα του που είναι σα σαμάρι, θες από κάποιον που ζούσε εκεί πάνω και έφτιαχνε σαμάρια, ποιος ξέρει! Δεν έχει άλλωστε και καμιά σημασία.

Μονή Σαγματά λοιπόν είπανε το μοναστήρι. Ο τόπος που είναι φτιαγμένο είναι πολύ όμορφος. Πολλά δέντρα ένα γύρω

και από κάποια σημεία απρόσκοπτη θέα στον κάμπο της Θήβας και προς την Εύβοια από την άλλη μεριά.

Για να φτάσει κανείς στο μοναστήρι πρέπει να βγει από την εθνική Αθήνας-Λαμίας στην έξοδο της Θήβας και να πάει προς τα ανατολικά. Στα 2 περίπου χιλιόμετρα είναι το χωριό Ύπατο. Από εκεί ακολουθώντας τις πινακίδες και μπαίνοντας σε βατό χωματόδρομο ανηφορίζει συνεχώς για 6 περίπου χιλιόμετρα μέχρι τα 747 μέτρα υψόμετρο, όπου και είναι το μοναστήρι στην κορυφή του βουνού. Λίγο πριν το μοναστήρι, στα δεξιά, υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι. Στο δάσος γύρω από τη μονή υπάρχουν αρκετοί πάγκοι για να κάτσει κάποιος για πικνίκ.

Ήταν μεσημέρι Κυριακής όταν φτάσαμε. Στο δρόμο συναντήσαμε αρκετά αυτοκίνητα που κατέβαιναν. Λίγα ακόμα ήταν έξω από το μοναστήρι, καθώς και ένα πούλμαν που περίμενε τους προσκυνητές που είχαν πιάσει τις πλαγιές.

Μπήκαμε στο μοναστήρι στην αυλή του οποίου δεσπόζει το καθολικό. Αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα, σε ρυθμό σταυροειδή εγγεγραμμένο μετά τρούλου, είναι του 12^ου αι., ενώ ο εξωνάρθηκας και το καμπαναριό είναι του 15^ου ή 16^ου αι. Μπαίνοντας στο μοναστήρι δεν είδαμε ούτε ένα καλόγερο παρά 2 καλογεροπαίδια (με πολιτικά) που ούτε καν μας έδωσαν σημασία (!!!!).

Ο ναός ήταν, ευτυχώς, ανοικτός και έτσι μπήκαμε.

Λίγες τοιχογραφίες έχουν απομείνει

με εξαίρεση το ιερό που είναι κατάγραφο.

Έχει όμορφο, ξυλόγλυπτο τέμπλο

και σε μια άκρη μια ξυλόγλυπτη ντουλάπα που περιέχει αρκετές λειψανοθήκες. Δυστυχώς μια ψάθα που κάλυπτε όλο το πάτωμα κάλυπτε και το σημαντικότερο αξιοθέατο του ναού, που δεν είναι άλλο από το ψηφιδωτό δάπεδο.

Περιεργαστήκαμε το ναό, έβγαλα αρκετές φωτογραφίες και βγήκαμε στην αυλή.

Ένα γύρω τα κτίρια της μονής,

της δίνουν φρουριακό χαρακτήρα.

Έξω από τη μονή, στο ύψωμα έφτιαξαν πρόσφατα παρεκκλήσι προς τιμή του Όσιου Κλήμη. Από εκεί πάνω έχει κανείς και την καλύτερη θέα.

Από εκεί ξεκινά και ένα απότομο μονοπάτι-σκάλα που οδηγεί χαμηλότερα στη σπηλιά που ασκήτεψε ο Όσιος.

Εκεί τελείωσε και η επίσκεψή μας στο μοναστήρι αυτό της Βοιωτίας. Πήραμε το δρόμο προς Χαλκίδα, περάσαμε από τα χωριά Μουρίκι, Λουκίσια, Ανθηδόνα και καταλήξαμε για φαΐ στα Σκροπονέρια.

Η εκδρομή μας συνεχίστηκε στις Ερυθρές για καφέ και μέσω Δερβενοχωρίων και Χασιάς τελείωσε το βραδάκι στο σπίτι μας.

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/106934190911586551442/Viotia2422013?noredirect=1