Στα βουνά του Laurino!

Πρώτο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη (Ιταλία – Κροατία – Σλοβενία),

(συνέχεια από Στη γη που διαφέντευαν οι Δόγηδες!)

(Σελίδες από τα Παλιά Ταξιδιωτικά μου Ημερολόγια 2)

22-24 Ιουλίου 2003

Ιταλία 2 (Δολομίτες)

Ανεβαίνοντας στα βουνά

Στα βόρεια της Ιταλίας είναι ένας τόπος μαγικός και μαγευτικός που περιβάλλεται από θρύλους. Ένας απ’ αυτούς λέει πως κάποτε εκεί κατοικούσαν ξωτικά, γίγαντες, νεράϊδες και νάνοι. Οι τελευταίοι βασίλευαν στις κορφές των βουνών και έκρυβαν εκεί τους αμύθητους θησαυρούς τους.

Ένας από τους θησαυρούς ήταν οι υπέροχοι ροδώνες με τα κόκκινα τριαντάφυλλα που κάλυπταν τις κορυφές. Όμως οι άνθρωποι της κοιλάδας θέλησαν για τον εαυτό τους, τους θησαυρούς αυτούς.

Ο βασιλιάς των νάνων Laurino μετέτρεψε τους ροδώνες σε πέτρα και καταράστηκε τους ανθρώπους να μην μπορούν πια να τους δουν ούτε μέρα ούτε νύχτα. Ξέχασε όμως το δειλινό, τότε που ο ήλιος λίγο πριν χαθεί πίσω από τα βουνά βάφει τις κορφές με ένα υπέροχο ροζ χρώμα. Και έτσι οι ροδώνες του Laurino ξαναζωντανεύουν αυτή την ώρα. Το φαινόμενο ονομάζεται “Enrosadura”.

Πρόκειται για τη δίγλωσση περιοχή της Ιταλίας με κατοίκους που είναι Ιταλοί υπήκοοι αλλά που η νοοτροπία και η κουλτούρα τους θυμίζει περισσότερο Αυστρία. Είναι το Νότιο Τυρόλο, η περιοχή των Ιταλικών Άλπεων, η περιοχή των ψηλών βουνών, των Δολομιτών.

Στη γη που διαφέντευαν οι Δόγηδες!

Πρώτο Οδικό ταξίδι στην Ευρώπη (Ιταλία – Κροατία – Σλοβενία),

(Σελίδες από τα Παλιά Ταξιδιωτικά μου Ημερολόγια 2)

19-21 Ιουλίου 2003

Ιταλία 1 (Περιοχή Βενετίας)

Είναι μεσημέρι Σαββάτου και οδηγώ με προσοχή πάνω στον καταπέλτη του πλοίου. Μόλις φτάσαμε στην Ανκόνα, το λιμάνι της Κεντρικής Ιταλίας στην Αδριατική μετά από ένα ταξίδι 20 περίπου ωρών. Ένα ταξίδι που δεν ήταν και τόσο ήρεμο, ιδίως στην Αδριατική. Το Ιόνιο ήταν πιο ήσυχο. Έχω τεταμένη την προσοχή να μην χάσω το άλλο αυτοκίνητο της παρέας αλλά κυρίως για να βρούμε το δρόμο μας προς τον αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας (Autostrada) μιας και είναι η πρώτη φορά που οδηγώ στο εξωτερικό. Ευτυχώς οι πινακίδες είναι στη σωστή θέση για να μη χαθείς. Βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο και παίρνουμε κατεύθυνση βόρεια.

Η κίνηση απερίγραπτη, κυρίως φορτηγά. Βλέπεις ο δρόμος αυτός οδηγεί προς την Κεντρική Ευρώπη. Είναι όμως έτσι φτιαγμένος που κινούμαστε γρήγορα και κυρίως χωρίς πρόβλημα. Έτσι «καταπίνουμε» τα χιλιόμετρα χωρίς όμως να μπορούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή. Σε επόμενο ταξίδι μου πρέπει πωσδήποτε να δω και αυτή την περιοχή. Αυτή τη φορά το ταξίδι μας αφορά τη βόρεια-βορειοανατολική Ιταλία.

Προσπερνάμε το Ρίμινι και έξω από τη Μπολόνια στρίβουμε δεξιά προς Πάντοβα και Βενετία, τελικό μας προορισμό. Η Βενετία είναι απλά ένας σταθμός για το ταξίδι μας αλλά επειδή δεν έχουμε πάει ξανά αποφασίσαμε να αφιερώσουμε σ’ αυτήν και τη γύρω περιοχή δύο ημέρες για μια πρώτη γνωριμία. . Έχει σουρουπώσει όταν φτάνουμε στην περιοχή Fusina στα ανατολικά της λιμνοθάλασσας της Βενετίας και στήνουμε τις σκηνές μας στο ομώνυμο κάμπινγκ έχοντας δει και άλλα κάμπινγκ της περιοχής που όμως δεν μας ικανοποίησαν. Έχει νυχτώσει για τα καλά και καθόμαστε για μια πίτσα στην πιτσαρία του κάμπινγκ λίγο πριν αυτό κλείσει. Α! ρε Ελλάδα με τα ξενύχτια σου!!! Η παρέα των Γάλλων δίπλα μας, μας ενημερώνει ότι στη Βενετία απόψε θα έχει καύση πυροτεχνημάτων που φαίνονται από το κάμπινγκ Έτσι παίρνουμε καρέκλες και πιάνουμε θέση μαζί με άλλους πολλούς στην παραλία απέναντι από την «Γαληνότατη». Ήταν πολύ καλά και πρωτότυπα αλλά είχαν πολύ μεγάλη διάρκεια και έτσι γίνονται κουραστικά.

Ώρα για ύπνο και ξεκούραση