Τελευταίες εικόνες από το Λασίθι!

Κρήτη μου, όμορφο νησί, κλειδί του Παραδείσου! Μέρος 3ο

(Συνέχεια από Η «Χώρα» των θερμοκηπίων!)

27-29 Ιουνίου 2017

Η Μινωική ελιά και ο Βιτσέντζος

Η έκτη μέρα του ταξιδιού μας, είχε μια μεγάλη κυκλική διαδρομή στο νομό, με βασικό προορισμό τη Σητεία. Δυστυχώς οι πολύ ψηλές θερμοκρασίες των ημερών (και οι ακόμα ψηλότερες που προβλέπονται), μας αναγκάζουν να αλλάξουμε λίγο τα σχέδια και να μην επισκεφτούμε τα πιο ανατολικά και βορειοανατολικά τμήματα του νομού, όπως τον Ζάκρο και το Βάϊ.

Η καθημερινή διαδικασία η γνωστή. Μπάνιο, πρωινό και μεσημεράκι αναχώρηση. Πρώτα πήγαμε στην Ιεράπετρα για κάποιες δουλειές και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για Άγιο Νικόλαο. Στην Παχιά Άμμο στρίψαμε δεξιά για Σητεία.

Το πρώτο χωριό στο δρόμο μας είναι το Καβούσι, ένα αρκετά μεγάλο χωριό, πνιγμένο στις ελιές, όπως και όλη η περιοχή,

με αρκετές αρχαιολογικές θέσεις γύρω του.

Ανάμεσα στα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα είναι και η Αρχαία Ελιά. Περίπου 2 χμ από το χωριό, μέσα από μια διαδρομή στους ελαιώνες,

φτάνεις στην αρχή ενός φαραγγιού, του Χαυγά και κοντά στον αρχαιολογικό χώρο Αζοριά.

Σε ένα φροντισμένο χώρο είναι η ελιά.

Οι διαστάσεις της είναι απίστευτες, ενώ η ηλικία της έχει υπολογιστεί σε περίπου 3250 χρόνια (!!!!!!!).

Το 2004 ο κότινος από τα κλαδιά της στεφάνωσε την πρώτη νικήτρια του Μαραθωνίου Γυναικών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Συνεχίσαμε προς τα ανατολικά και λίγο μετά στρίψαμε αριστερά για το χωριό Μόχλος.

Το παραθαλάσσιο αυτό χωριό

είναι πολύ γνωστό για τις ταβέρνες του.

Στο νησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται μια απλωτή απόσταση (λένε πως κάποτε ήταν ενωμένο με τη στεριά), από το χωριό,

εκτός από το ομώνυμο εκκλησάκι υπάρχουν ανασκαμμένα τα ερείπια μιας κραταιάς, εμπορικής μινωικής πόλης.

Εκεί κάτσαμε για ψαράκι και κυρίως για υπέροχη δροσιά, από το ελαφρό βοριαδάκι που φυσούσε. Έτσι, με τον καλύτερο τρόπο πέρασε η λαύρα του καυτού μεσημεριού.

Απογευματάκι σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε, με προορισμό τη Σητεία και καφέ στο λιμάνι της.

Από τον Μόχλο ανεβήκαμε στο δρόμο στο χωριό Σφάκα,

που προφανώς έχει πάρει το όνομά του από τις πολλές πικροδάφνες (σφάκες στην Κρήτη).

Δεν έχω δει τόσες πολλές και σε τόσα χρώματα και αποχρώσεις (μέτρησα τουλάχιστον επτά), συγκεντρωμένες όπως στο δρόμο από τη Σφάκα μέχρι λίγο πριν φτάσουμε στη Σητεία.

Η πόλη είναι πολύ γραφική,

έτσι όπως είναι αμφιθεατρικά χτισμένη πάνω από το λιμάνι της.

Στα ψηλά δεσπόζει το Βενετσιάνικο Φρούριο Καζάρμα. Σπουδαίο τέκνο της ήταν ο Βιτσέντζος Κορνάρος, ο ποιητής του «Ερωτόκριτου».

Ένα μνημείο στο λιμάνι αποτίει φόρο τιμής στο μεγάλο ποιητή της Κρητικής Αναγέννησης.

Στο μνημείο αποτυπώνεται η μορφή του ποιητή με τους στίχους από την τελευταία στροφή, όπου αποκαλύπτεται η ταυτότητά του.

BITΣENTZOΣ είν' ο Ποιητής, και στη Γενιάν KOPNAPOΣ,

που να βρεθεί ακριμάτιστος, σα θα τον πάρει ο Xάρος.

Στη Στείαν εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη,

εκεί ήκαμε κ' εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.

Στη βάση του, στις τέσσερεις πλευρές, έχει ανάγλυφες σκηνές από τον Ερωτόκριτο,

ενώ αριστερά και δεξιά ένα κάστρο (ίσως η Καζάρμα)

και ένα κοντάρι με το λαγούτο σχηματοποιημένα.

Ένα ελαφρύ αεράκι στο λιμάνι που καθίσαμε για καφέ, σε συνδυασμό με τις όμορφες εικόνες ένα γύρω, έκανε τα πράγματα πολύ ευχάριστα.

Ο ήλιος είχε γύρει για τα καλά σα σηκωθήκαμε,

Ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο μέχρι το φρούριο, που όμως εκείνη την ώρα ήταν κλειστό.

Περιορίστηκα σε φωτογραφίες του εξωτερικού του.

Η θέα από εκεί πάνω είναι πολύ όμορφη.

Σε μια νησίδα κάτω από το κάστρο υπάρχει μια πέτρινη πλάκα με μια επιγραφή. "Αγαπάμε τα βιβλία, όσο και τα λουλούδια". Η επιγραφή δείχνει πως η παράδοση της πόλης αυτής, στα γράμματα και τη μόρφωση καλά κρατεί. Ο Κορνάρος θα την κοιτά από εκεί πάνω και θάναι πολύ υπερήφανος.

Είχε έρθει όμως η ώρα να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ένα δρόμο διαφορετικό από αυτόν που ήρθαμε. Ο δρόμος αυτός διατρέχει σχεδόν κάθετα τον νομό μέχρι τον Μακρυγιαλό στο Λιβυκό. Η διαδρομή έχει πολύ πράσινο (όχι σε όλο της το μήκος) και είναι πολύ όμορφη. Από τον Μακρυγιαλό κινηθήκαμε δυτικά και σε λίγη ώρα, όταν πια νύχτωνε φτάσαμε στο δωμάτιο μας. Υπέροχη μέρα και καταπληκτική εκδρομή. Αντιμετωπίσαμε με τον καλύτερο τρόπο την καυτή ανάσα του καλοκαιριού.

Και η επόμενη μέρα ήταν πολύ ζεστή και την περάσαμε όλη στο δωμάτιο με ξεκούραση.

Μόνο το βράδυ βγήκαμε μέχρι την παραλία στο Κουτσουνάρι, σε μια ταβέρνα, που μας είχαν συστήσει οι φίλοι μας. Εκεί κάτω από τα αρμυρίκια στην άμμο, απολαύσαμε πολύ καλό φαγητό, σε καλή τιμή και προπαντός υπέροχη δροσιά, μέχρι ψύχρα!

Λίγες ακόμα, τελευταίες ομορφιές.

Το μεσημεράκι έκανα μια μικρή βόλτα μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής,

που από παραφθορά του ονόματός της πήρε ο τόπος το όνομά του, Αγία Φωτιά.

Περασμένες 7 αποφασίσαμε μια βόλτα εκεί κοντά.

Πήραμε τον κεντρικό δρόμο προς τα ανατολικά και λίγο μετά στρίψαμε αριστερά προς Σχινοκάψαλα και Ορεινό. Ανεβαίνοντας, κάποιος ντόπιος, μας έκανε νόημα να τον πάρουμε. Ήταν φορτωμένος, έκανε και ζέστη σταμάτησα. Πήγαινε στα Σχινοκάψαλα. Μας είπε πως ήταν συνταξιούχος ναυτικός και έβριζε που του μειώσανε τη σύνταξη. Μια χαρά έβριζε! Τον αφήσαμε και συνεχίσαμε προς Ορεινό αν και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Στην είσοδο του φαραγγιού των πεταλούδων σταματήσαμε να φωτογραφίσω το άγριο αλλά υπέροχο τοπίο.

Πεύκα σε συστάδες ή μεμονωμένα, με τις χαρακτηριστικές τους φιγούρες, έδιναν μια ξεχωριστή μορφή στον βραχώδη τόπο.

Το Ορεινό φαινόταν στο βάθος ανάμεσα σε δύο βουνά αλλά μιας και θέλαμε να περάσουμε από το χωριό Άγιος Ιωάννης,

αποφασίσαμε να γυρίσουμε.

Σε κάποια σημεία της διαδρομής, η θέα με τους ελαιώνες από κάτω μας

ή το Λιβυκό στο βάθος είναι ανεπανάληπτη!

Περάσαμε και πάλι από τα Σχινοκάψαλα

και μπήκαμε σε μια διαδρομή, από τις ομορφότερες που κάναμε στην Κρήτη. Πυκνό δάσος πεύκων αλλά και άλλων δέντρων και ανθισμένες σφάκες, σε ένα δρόμο με έντονο στροφιλίκι,

μέχρι που φάνηκε στο βάθος το χωριό, με τα πρώτα φώτα αναμμένα.

Περάσαμε μέσα από το χωριό με τα όμορφα πέτρινα σπίτια και τις εκκλησίες και πήραμε το δρόμο που βγάζει στο Κουτσουνάρι.

Λίγο μετά είδαμε κάποια κτίρια στα δεξιά μας

και σε λίγο κάναμε μια στάση στο ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου

που είναι χτισμένο στη ρίζα ενός μεγάλου κάθετου βράχου. Πολύ επιβλητική εικόνα, που γινόταν ακόμα πιο εντυπωσιακή μιας και το φως είχε λιγοστέψει πολύ,

ενώ το χωριό από πάνω, φωτισμένο, ήταν η τελευταία εικόνα αυτής της όμορφης εκδρομής..

Στην ταβέρνα, που είχαμε πάει την προηγούμενη, δεν είχε τραπέζι και έτσι πήγαμε στην Ιεράπετρα σε ένα συμπαθητικό ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, στα δυτικά της πόλης κοντά στο τζαμί.

Την άλλη μέρα φεύγαμε από το Λασίθι, με προορισμό το Ηράκλειο. Στο δρόμο σκοπεύαμε να ανέβουμε μέχρι το οροπέδιο του Λασιθίου, αλλά, όπως είπαμε, λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Έτσι, το ταξίδι μας στο Λασίθι, ουσιαστικά τελείωνε εκεί στην παραλία της Ιεράπετρας. Ένα ταξίδι, που μας φιλοδώρησε με υπέροχες εικόνες, αλλά που κρατάει πολλά για να δούμε μιαν άλλη φορά. Είναι πολλές οι εκκρεμότητες που αφήσαμε σε αυτή τη μπάντα της Κρήτης. Ένα ακόμα ταξίδι, νωρίς την άνοιξη ή αργά το φθινόπωρο, επιβάλλεται. Καλά να είμαστε!

(το ταξίδι συνεχίζεται Στο Μουσείο και το «Θαλασσόκοσμο»…για δροσιά!)

Θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.