2003, Στη Δουνκέρκη!

 Ταξίδι στη Γαλλία και το Βέλγιο, μέρος 1ο

(Σελίδες από τα Παλιά Ταξιδιωτικά μου Ημερολόγια 2)

13-15 Νοεμβρίου 2003

 

Ήταν οι τελευταίες μέρες του Γενάρη του 2003, που η Brigitte και ο Fabrice, συνάδελφοι καθηγητές, από τη Δουνκέρκη της Γαλλίας, ήρθαν στην Αθήνα, στα πλαίσια Ευρωπαϊκού προγράμματος. Ήρθαν στο σχολείο, γνωρίστηκαν με τους συναδέλφους, μπήκαν στην τάξη μίλησαν και γνώρισαν τους μαθητές και εμείς τους πήγαμε να δουν και κάποια από τα αξιοθέατα της Αττικής, εκτός Αθήνας. Τότε κανονίστηκε και η μεγάλη συνάντηση στην πόλη τους, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, με τη συμμετοχή συναδέλφων από όλες τις χώρες που θα έπαιρναν μέρος στο πρόγραμμα.

Μεσημέρι της 13^ης του Νοέμβρη φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Πήραμε αποσκευές και κατεβήκαμε στον υπόγειο σταθμό του τρένου για να πάρουμε αυτό που θα μας πήγαινε στην La Panne, περίπου 140χμ βορειοδυτικά, στις ακτές της Βόρειας θάλασσας, στα σύνορα με τη Γαλλία. Από τη Βέλγικη πρωτεύουσα φεύγει τρένο για το Παρίσι ή άλλες μεγάλες πόλεις γειτονικών χωρών, αλλά όχι για τα βορειοανατολικά της Γαλλίας. Έτσι θα πηγαίναμε μέχρι τα σύνορα και εκεί θα μας περίμεναν οι Γάλλοι συνάδελφοι με τα αυτοκίνητά τους για να μας μεταφέρουν στην Δουνκέρκη (Dunkerque ή Dunkirk), 24χμ δυτικά. Ευτυχώς που έχουν καταργηθεί οι συνοριακοί έλεγχοι και περνάς από τη μια χώρα στην άλλη, καταλαβαίνοντας το μόνο από μια πινακίδα, που σε καλωσορίζει στη χώρα που μπαίνεις.

Φτάσαμε στο σταθμό, κατεβήκαμε, αγκαλιές, φιλιά και ξεκινήσαμε. Σε λιγότερο από μισή ώρα σταματήσαμε στο σπίτι του Fabrice για το καλωσόρισμα. Ποτάκι, σνακ και κουβεντούλα για τα νέα μας. Μαζί μας και οι δύο συναδέλφισσες από τη Σουηδία, που δεν τις γνωρίζαμε πριν.

Στη συνέχεια μας πήγαν στο ξενοδοχείο και μας άφησαν να φρεσκαριστούμε και φύγαμε πάλι για μια πόλη, περίπου 10χμ προς τα νότια,

την Bergues, για φαγητό σε παραδοσιακό φλαμανδέζικο μαγαζί.

Εδώ να πούμε πως ο όρος «Φλάνδρα», σήμερα αφορά το βόρειο κομμάτι του Βελγίου, αλλά κατά το μεσαίωνα η λεγόμενη «Κομητεία της Φλάνδρας» περιλάμβανε και ένα κομμάτι της βορειοανατολικής Γαλλίας, εκεί που βρισκόμασταν. Το κομμάτι αυτό από πολλούς αναφέρεται σαν «Γαλλική Φλάνδρα».

Μετά το δείπνο γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Η επομένη μέρα θα ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στις εργασίες μας στο σχολείο και τη γνωριμία με τους υπόλοιπους, που θα έφταναν εν τω μεταξύ.

 

Μετά το πρωινό, μας περίμεναν για να πάμε στο σχολείο. Συναντηθήκαμε με τους υπόλοιπους του προγράμματος και με τους συναδέλφους του σχολείου.

Μπήκαμε σε αίθουσες και εργαστήρια και μετά από ένα καφέ στρωθήκαμε στη δουλειά για να οργανώσουμε το πρόγραμμά μας.

Σε ομάδες, με στοίβες χαρτιά

ή μπροστά στους υπολογιστές, δουλέψαμε μέχρι που έφτασε το μεσημέρι. Το σχολείο είχε φροντίσει να έχουμε ένα πολυτελές και εντυπωσιακό γεύμα. Για το σκοπό αυτό είχαν προσλάβει για την περίσταση έναν σεφ.

Πραγματικά το γεύμα ήταν υπερπαραγωγή.

Ένας καφές ολοκλήρωσε την πανδαισία των γεύσεων και ήταν το καμπανάκι πως το διάλειμμα τελείωσε και έπρεπε να γυρίσουμε στη δουλειά.

Βράδυ γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, πολύ κουρασμένοι. Εγώ όμως ήθελα να δω μερικές εικόνες από τη νυχτερινή Δουνκέρκη, τουλάχιστον γύρω από εκεί που μέναμε.

Υπέροχα κτίρια,

που έπαιρναν άλλο χαρακτήρα στο νυχτερινό «φως». Αν και βρισκόμασταν πάνω στον παραλιακό, το σκοτάδι προς τη θάλασσα ήταν τόσο πηχτό, που δεν έβλεπες τίποτα προς αυτή τη μεριά. Μόνο τον παφλασμό των κυμάτων άκουγες.

Και κάποιες από τις εντυπωσιακές πινακίδες των μαγαζιών έδειχναν πως ήμασταν δίπλα στη θάλασσα.

Η Δουνκέρκη (Dunkerque ή Dunkirk) είναι ένα πολύ σημαντικό λιμάνι της Γαλλίας στο κανάλι που χωρίζει τη Βρετανία από την ηπειρωτική Ευρώπη. Η ιστορία της πόλης πάει πίσω στο 10^ο αι, όταν ήταν ένα ψαράδικο χωριό, για να μεγαλώσει στη συνέχεια, να αποκτήσει τείχη και τα προνόμια της πόλης. Μιας πόλης που έμελε να περνάει διαδοχικά στα χέρια Γάλλων, Φλαμανδών Εγγλέζων, Ισπανών μέχρι τον 17^ου αι., που περνά οριστικά στους Γάλλους. Υπήρξε ορμητήριο πειρατών για αιώνες. Το όνομά της σημαίνει «η Εκκλησία στους αμμόλοφους». Σήμερα ο πληθυσμός της είναι κάτι λιγότερο από 90.000.

Εκείνο το πρωινό οι φίλοι μας, μας ξενάγησαν στην πόλη τους.

Ξεκινήσαμε από το λιμάνι. Εκεί στη δυτική αποβάθρα (Quai de la Citadelle) ενός από τα κανάλια του είναι το Μουσείο του Λιμανιού. Μπροστά του είναι αγκυροβολημένα δύο ξεχωριστά πλοία.

Το εντυπωσιακό τρικάταρτο ιστιοφόρο Duchesse Anne, που φτιάχτηκε το 1901, υπήρξε εκπαιδευτικό του Γερμανικού εμπορικού ναυτικού και έπλεε σε θάλασσες και ωκεανούς ανά τον κόσμο για 30 χρόνια. Το αγόρασε η πόλη της Δουνκέρκης και αφού το συντήρησε αποτελεί πλέον μέρος του Μουσείου. Δίπλα του είναι το Sandettié, ένα πλοίο, που όπως λένε, «δεν είχε προορισμό». Πρόκειται για πλωτό φάρο-πλοίο, που έπλεε στα ανοικτά των ακτών της περιοχής και προστάτευε τα διερχόμενα πλοία με το φως και τη σειρήνα του μέσα στην πυκνή ομίχλη και το σκοτάδι της Μάγχης και της Βόρειας θάλασσας. Φτιάχτηκε το 1949 και αποσύρθηκε 40 χρόνια μετά. Σήμερα είναι κι αυτό μέρος του Μουσείου.

Πήγαμε να τα δούμε από πιο κοντά.

Στην απέναντι μεριά του καναλιού φαίνεται ο πύργος του Δημαρχείου και αριστερά του ένα κυκλικό πολυώροφο κτίριο, σαν πύργος κι αυτό. Για εκεί κινήσαμε, αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και χαζέψαμε τις εικόνες γύρω μας.

Περάσαμε στην απέναντι πλευρά του καναλιού (Quai des Américains)

και από τον οκταγωνικό Πύργο Leughenaer (La Tour du Leughenaer- παλιά ορθογραφία της Ολλανδικής λέξης leugenaar που σημαίνει «ψεύτης»), που έχει ύψος 30μ και είναι το παλαιότερο μνημείο της πόλης.

Περίπου 300μ νοτιότερα φτάσαμε στην πλατεία Charles Valentin στην οποία είναι το εντυπωσιακό κτίριο του Δημαρχείου (Hôtel de Ville de Dunkerque).

Στη θέση αυτή χτίστηκαν διαδοχικά Δημαρχεία από το 1233. Για να επακολουθήσουν τον 16^ο, τον 17^ο και τον 19^ο αι μετά από καταστροφές. Το 1901 εγκαινιάζεται το Δημαρχείο του 20^ου αι, που όμως έμελλε και αυτό να πάθει μεγάλες ζημιές στη διάρκεια του Α΄ και Β΄ παγκοσμίου πολέμου, κυρίως στα τέλη Μαΐου του 1940, στη διάρκεια της Μάχης της Δουνκέρκης. Η ανακατασκευή της δεκαετίας του 1950 προσπάθησε να αποδώσει ένα κτίριο, που να μοιάζει όσο γίνεται πιο πολύ με το προηγούμενο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα.

Στην πρόσοψη δεσπόζει ο πύργος

και από κάτω η πύλη Jean-Bart.

Είναι διώροφο και στον πρώτο όροφο έχει 6 αγάλματα δεξιά και αριστερά του πύργου με 6 σημαντικές προσωπικότητες της πόλης, από τον 10^ο ως και τον 19^ο αι.

Περίπου 300μ προς τα νότια είναι ο καθεδρικός ναός της πόλης. Ο Ναός του Saint Eloi.

Ο ναός βρίσκεται εκεί από τα μέσα του 16^ου αι και φτιάχτηκε στη θέση παλαιότερου που καταστράφηκε. Έχουν γίνει προσθήκες κυρίως τον 18^ο και 19^ο αι.

Στην απέναντι μεριά του δρόμου είναι ο πύργος του καμπαναριού, ξεχωριστό κτίσμα. Επέζησε της καταστροφής του παλαιότερου ναού, έχει ύψος 58μ και βρίσκεται σε αυτή τη θέση από το 1440.

Ο πύργος αυτός, μαζί με τον πύργο του Δημαρχείου, είναι μέρος των πύργων-καμπαναριών της Γαλλίας και του Βελγίου, που προστατεύονται από την UNESCO.

Λίγα μέτρα μετά είναι άλλη μια πλατεία, η Place Jean Bart με το άγαλμα του σπουδαίου τέκνου της πόλης. Ο Jean Bart (1650 – 1702) ήταν Φλαμανδός ναυτικός, που πήρε μέρος στους πολέμους με την Ολλανδία και προκάλεσε στο Ολλανδικό ναυτικό και τους Ολλανδούς εμπόρους μεγάλη ζημιά. Αν και δεν ήταν αριστοκράτης, τα κατορθώματά του τον ανέδειξαν στη θέση του καπετάνιου του Γαλλικού ναυτικού αρχικά και του ναυάρχου στη συνέχεια.

Κάπου εκεί κοντά κάτσαμε για φαγητό, μιας και το μεσημέρι είχε προχωρήσει.

Φάγαμε και ξεκουραστήκαμε και ήμασταν έτοιμοι για την επόμενη επίσκεψή μας, που όμως θα ήταν στο γειτονικό Βέλγιο. 

(Το ταξίδι συνεχίζεται Ένα απόγευμα στη Μπρυζ!)

 

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλιά σας