το δισάκι μου στον ώμο...: Ζιζ-Πάνορμος-Παλέρμο! 3

Κυριακή 7 Αυγούστου 2022

Ζιζ-Πάνορμος-Παλέρμο! 3

Στο ένα «άκρο» της Τριακρίας!, Σικελία μέρος 3ο

(συνέχεια από Ζιζ-Πάνορμος-Παλέρμο! 2)

4 Οκτωβρίου 2019

Βγήκαμε από το Μουσείο Μαριονέτας και πήραμε την Via Vittorio Emanuele II, με κατεύθυνση προς τον Καθεδρικό.

Πρώτη στάση η Αγορά Vucciria.

Μια πολύχρωμη, πολύβουη και πολύοσμη αγορά στα δεξιά όπως πηγαίνουμε.

Χωθήκαμε μέσα και αφού περιπλανηθήκαμε χαζεύοντας τα καλούδια της κάτσαμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό, μέσα στην «καρδιά» της.

Μετά το φαγητό κάναμε δεξιά μέχρι την Piazza San Domenico, με τον ομώνυμο ναό με την μπαρόκ πρόσοψη. Μπήκαμε να τον δούμε. Η εκκλησία αυτή έχει αλλάξει πολλές φορές στους έξι αιώνες της ζωής της.

Στο κυρίως κλίτος

δεσπόζει ο βωμός

με την εντυπωσιακή Αγία Τράπεζα. Γενικά δεν έχει διάκοσμο και γι αυτό ξεχωρίζουν τα λίγα στοιχεία,

όπως το όργανο

ή ο άμβωνας.

Σε αντίθεση έχει αρκετά παρεκκλήσια με πλούσια μπαρόκ διακόσμηση. Κάποια από αυτά χρησίμευσαν σαν τάφοι διαφόρων επιφανών οικογενειών της πόλης.

Βγήκαμε από τον Άγιο Δομίνικο, γυρίσαμε στην Via Vittorio Emanuele II και συνεχίσαμε.

Περάσαμε έξω από τον ναό του San Matteo και φτάσαμε στο σταυροδρόμι της Via Vittorio Emanuele II με την Via Maqueda,

που είναι γνωστό σαν Quattro Canti.

Στις τέσσερεις γωνίες στέκουν τέσσερα,

σχεδόν πανομοιότυπα κτίρια. Γύρω από αυτό το σταυροδρόμι είναι μερικά από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της πόλης.

Στη Via Maqueda κάναμε αριστερά, προσπεράσαμε την υπερυψωμένη Piazza Pretoria

και κάναμε αριστερά στην Piazza Bellini. Στην πλατεία αυτή βλέπουν τρία από τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Τρεις ναοί.

Πρώτα είναι ο ναός του San Cataldo, του 1154, σε Αραβο-Νορμανδικό ρυθμό με τους τρεις ιδιαίτερους και παράξενους, κόκκινους τρούλους του.

Δίπλα του είναι η Santa Maria dell’ Ammiraglio (La Martorana), του 1143. Χτίστηκε από τον ναύαρχο (Ammiraglio, εξ ου και το όνομα) του βασιλιά Ρογήρου Β΄, αλλά υπέστη πολλές αλλαγές, κυρίως στην μπαρόκ εποχή. Δυστυχώς, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, δεν την επισκέφτηκα, πράγμα για το οποίο μετάνιωσα.

Τέλος απέναντι από τη Martorana είναι η Santa Caterina d’ Alessandria, μέρος του Δομηνικανικού μοναστηριού. Αν και τα κτίσματα αυτά είναι του 14^ου αι είναι εξαιρετικά δείγματα μπαρόκ ρυθμού. Στο σημείο αυτό, ένα στενό και μικρό πέρασμα ενώνει την Piazza Bellini με την Piazza Pretoria.

Η εντυπωσιακή αυτή πλατεία καταλαμβάνεται στο μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειάς της από ένα τεράστιο σιντριβάνι, την Fontana Pretoria, που σχεδίασε ο Φλωρεντινός γλύπτης Φραντσέσκο Καμιλιάνι μεταξύ 1552-55. Αποτελείται από 3 επάλληλες δεξαμενές νερού

και πολλά αγάλματα μυθολογικών μορφών.

Εξαιτίας των γυμνών αγαλμάτων την έχουν αποκαλέσει «κρήνη της ντροπής». Στις τρεις πλευρές της πλατείας υπάρχουν εντυπωσιακά παλάτια,

ένα από τα οποία είναι το Palazzo Pretorio, που σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο της πόλης. Η τέταρτη είναι ανοικτή προς την Via Maqueda, αν και είναι υπερυψωμένη σε σχέση με το δρόμο

και απέναντι έχει τον ναό του San Giuseppe dei Padri Teatini.

Κάτσαμε αρκετή ώρα στην πλατεία θαυμάζοντας και φωτογραφίζοντας το σιντριβάνι και τα γύρω κτίρια με όλες τους τις λεπτομέρειες.

Βγήκαμε ξανά στην Piazza Bellini και από εκεί στην Via Vittorio Emanuele II για να επισκεφτούμε την εκκλησία του San Giuseppe dei Padri Teatini, πριν συνεχίσουμε.

Χτίστηκε στις αρχές του 17^ου αι, αν κι η πρόσοψη ολοκληρώθηκε στα μέσα του 19^ου σε νεοκλασσικό ρυθμό.

Το εσωτερικό του ναού είναι μια αποθέωση του μπαρόκ.

Μεγάλες κολώνες χρησιμοποιήθηκαν για να χωρίσουν το κλίτος από τον υπόλοιπο ναό,

οι οροφογραφίες και η γύψινη διακόσμηση είναι πολλές και εντυπωσιακές

και τα πλούσια διακοσμημένα παρεκκλήσια ολοκληρώνουν αυτή την εντυπωσιακή εικόνα.

Αριστερά και δεξιά της εισόδου δύο πολύ όμορφα αγιασματάρια στηρίζονται από ανάγλυφους αγγέλους,

ενώ η Αγία Τράπεζα είναι φτιαγμένη από ημιπολύτιμους λίθους. Είναι μια πραγματικά πολύ εντυπωσιακή εκκλησία.

Βγήκαμε και συνεχίσαμε.

Περάσαμε από την Piazza Bologni

και λίγα τετράγωνα μετά

φτάσαμε στον Καθεδρικό της πόλης, που είναι αφιερωμένος στην Παναγία της Ανάληψης.

Τον 6^ο αι ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ έφτιαξε σε αυτή τη θέση μια Βασιλική, που τρεις αιώνες μετά οι Σαρακηνοί μετέτρεψαν σε τζαμί. Στα τέλη του 12^ου αι οι Νορμανδοί χτίσανε σε αυτή τη θέση το ναό που βλέπουμε σήμερα. Δηλαδή όχι ακριβώς αυτό που βλέπουμε μιας και οι αλλαγές και οι προσθήκες αλλοίωσαν τελείως το αρχικό κτίσμα. Ελάχιστα είναι τα στοιχεία που θυμίζουν εκείνον τον αρχικό Νορμανδικό ναό. Διατηρεί το αρχικό στενόμακρο σχήμα της σταυροειδούς βασιλικής με πύργους στις τέσσερεις γωνίες.

Από τις τελευταίες προσθήκες είναι ο εντυπωσιακός τρούλος.

Η κεντρική πύλη του ναού είναι στα νότια

και σε αυτήν προστέθηκε το 1430, ένα πολύ όμορφο προστώο, με ανάγλυφο, λευκό τύμπανο και τρεις αψίδες.

Μπροστά από τον ναό είναι μια πλατεία με διάφορα αγάλματα αγίων ένα γύρω και το άγαλμα της Αγίας Ροζαλίας στο κέντρο. Η Αγία Ροζαλία (1130-1166) είναι η πολιούχος του Παλέρμο, η αγαπημένη προστάτιδα των κατοίκων της πόλης.

Στη νοτιοδυτική της γωνιά είναι ένα μοντέρνο γλυπτό του Σικελικής Καταγωγής Vincenzo Muratore, με τίτλο «Στον Πατέρα μου» (2016).

Στη δυτική πλευρά του ναού είναι η Via Matteo Bonello, που τον χωρίζει από το Επισκοπικό μέγαρο.

Εκεί στέκει ένα εντυπωσιακό καμπαναριό που ενώνεται με τον ναό με δύο αψίδες πάνω από το δρόμο.

Μπήκαμε να δούμε τον ναό. Ομολογώ πως μια απογοήτευση την ένιωσα. Ο ναός είναι πολύ λιτός, «φτωχός» θα έλεγα. Και μάλιστα όταν πρόκειται για τον καθεδρικό της πόλης, που έχει τόσο ενδιαφέρον εξωτερικό. Όχι πως δεν έχει κάποια ενδιαφέροντα,

όπως το πάτωμα,

ένα ενδιαφέροντα βωμό,

λίγες νωπογραφίες στην οροφή και κυρίως κάποια παρεκκλήσια,

με πιο ενδιαφέρον αυτό με την ασημένια λειψανοθήκη της Αγίας Ροζαλίας

και τα όμορφα λευκά ανάγλυφα δεξιά

και αριστερά της.

Βγήκαμε από τον ναό και κάτσαμε απέναντι σε ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο για ένα καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι σικελικό. Ένα Arancino, τη γεμιστή ρυζοκροκέτα και ένα Cannolo, το κυλινδρικό γλύκισμα.

Προχωρημένο απόγευμα ξεκινήσαμε για να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας. Πήραμε την Via Matteo Bonello,