Στα ορεινά της δυτικής Κορινθίας
23 Οκτωβρίου 2010
Δεν έχει περάσει ούτε μια ώρα και από τη θάλασσα βρισκόμαστε μέσα στην ομίχλη, στα έλατα, στα 1300 μέτρα υψόμετρο! Α! ρε Ελλάδα με τις απίστευτες εναλλαγές σου!
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα με καιρό λίγο χειμωνιάτικο, λίγο φθινοπωρινό. Οι θερμοκρασίες από 15 μέχρι 20 βαθμούς. Ο ήλιος να παίζει παιχνιδάκια με τα σύννεφα. Και η διάθεση να παίζει από καλή έως άριστη. Στο CD player Ιταλικά (από παλιά μας συντροφεύουν στα ταξίδια μας) και εμπρός για το ραντεβού μας. Από την προηγουμένη κανονισμένο, είναι στο χωριό Δερβένι της Κορινθίας. Προορισμός μας η ορεινή Δυτική Κορινθία: Εβροστίνα, Παναγιά του Βράχου και Λίμνη Δόξα.
Όπως θα έλεγε και ένας ποιητής εκ του προχείρου:
-Ω! του βράχου Παναγιά, «Δόξα» νάχει η ομορφιά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Τα τρία ζευγάρια φίλων από την Πάτρα περίμεναν και κάτσαμε για ένα καφέ.
Ακολουθώντας τις πινακίδες για Φενεό αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στον φιδογυριστό δρόμο. Μετά το χωριό Εβροστίνα ή Ζάχολη κάναμε την πρώτη μας στάση να δούμε την εντυπωσιακή πολύτρουλη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου. Κτίστηκε το 1811 μέσα σε 30 μόνο μέρες (!!!) και είναι ένα κόσμημα. Πρόσφατα δε συντηρήθηκε. Την είχα δει αρκετές φορές κατεβαίνοντας σε παλαιότερες μου εκδρομές αλλά ήταν η πρώτη φορά που σταμάταγα. Δυστυχώς, όπως και το περίμενα, ήταν κλειστή.
Έστω όμως για το υπέροχο θέαμα του ναού με φόντο τη θάλασσα του Κορινθιακού
και τον ήχο του νερού που έτρεχε στις βρύσες ακριβώς απέναντι άξιζε, και με το παραπάνω, η στάση. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε. Φάνηκαν τα ορεινά πεύκα και στη συνέχεια τα έλατα.
Φάνηκαν, τρόπος του λέγειν, μιας και σε λίγο μπαίναμε στην ομίχλη, μέχρι το διάσελο στα 1300 περίπου υψόμετρο. Από εκεί και μετά άρχισε η κατάβαση προς το εύφορο οροπέδιο του Φενεού. Κατεβαίνοντας θέλαμε να πάμε να δούμε την Παναγία του Βράχου, τη δεύτερη στάση μας. Θυμόμουν από προηγούμενη επίσκεψη ότι είναι έξω από το χωριό Ταρσός. Έτσι μπήκαμε δεξιά στη διασταύρωση για Άνω Ταρσό. Αμ δε! Λάθος Ταρσός!!!! Άγνωστο το τοπίο. Στην ταμπέλα αριστερά για Κάτω Ταρσό μπήκαμε στο χωματόδρομο. Σε δύο χιλιόμετρα φτάσαμε στη διασταύρωση για Κάτω Ταρσό. Δίπλα στην ταμπέλα για το χωριό μια μικρή ταμπελίτσα έλεγε: Παναγία του Βράχου. Επιτέλους! Ο σωστός Ταρσός!!
Περάσαμε το σχεδόν έρημο μικρό χωριό και έξω ακολουθήσαμε τις ταμπέλες.
Σε λίγο φάνηκε το χαρακτηριστικό τοπίο. Τα Μετέωρα της Κορινθίας!! Βράχια κάθετα με όμοια σύσταση σαν των Μετεώρων με διάφορες κάθετες ρωγμές.
Σε μια από αυτές είναι χτισμένο το εκκλησάκι της Παναγίας. Μια πέτρινη σκάλα οδηγεί στην εκκλησία. Στο εσωτερικό τρέχει νερό σε μια γούρνα και μια πόρτα οδηγεί σε άλλο χώρο και από εκεί σε άλλο και σε άλλο. Η τελευταία πόρτα είναι πολύ χαμηλή και θέλει προσοχή. Αυτή οδηγεί στη βάση μιας ξύλινης σκάλας που φέρνει σε μια βεράντα πάνω ακριβώς από την εκκλησία, μέσα στο βράχο. Από εκεί η θέα προς τη Ζήρεια είναι απρόσκοπτη και μοναδική. Στα πόδια μας από κάτω μπόλικη βλάστηση με κυρίαρχα τα έλατα.
Και μερικές δεκάδες μέτρα μετά το εκκλησάκι είναι το κλειστό μοναστήρι της περιοχής.
Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και γυρίσαμε στον κεντρικό δρόμο για να πάμε προς τη λίμνη. Στη διασταύρωση που πάει αριστερά για Γκούρα και δεξιά για Τεχνητή λίμνη Δόξα, μπήκαμε δεξιά. Ο δρόμος για Γκούρα συνεχίζει για Λίμνη Δόξα από άσφαλτο ενώ ο άλλος είναι πολύ βατός χωματόδρομος αλλά είναι και κάτι λιγότερο από το μισό του πρώτου σε μήκος. Έτσι ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο και σε λίγο βγήκαμε στη βάση του φράγματος.
Αντικρίσαμε τη λίμνη και την μοναδική ομορφιά της αμέσως μόλις ανεβήκαμε πάνω στον άσφαλτο που ακολουθεί την όχθη της λίμνης περιμετρικά.
Ο κάμπος του Φενεού βρίσκεται ανάμεσα στα βουνά Κυλλήνη (Ζήρεια) και Αροάνια (Χελμός) και από τα αρχαία χρόνια πλημμύριζε συχνά από τα νερά των γύρω χειμάρρων, κυρίως του Όλβιου και του παραπόταμού του Δόξα. Το φράγμα φτιάχτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990. σε υψόμετρο περίπου 900μ. Η λίμνη που δημιουργήθηκε στην ανατολική πλευρά του Χελμού απέναντι από τη Ζήρεια είχε προορισμό αφ’ ενός να σταματήσει τις πλημμύρες και αφ’ ετέρου να προμηθεύει με νερό τον εύφορο πια κάμπο.
Φυσικά το αποτέλεσμα σε τελευταία ανάλυση ήταν ένα υπέροχο ορεινό τοπίο, πράγμα που φαίνεται πια με την όλο και μεγαλύτερη τουριστική «ανάπτυξη», με ότι καλό ή κακό μπορεί να συνεπάγεται αυτή. Η Αθήνα είναι αρκετά κοντά και οι πόλεις της βόρειας Πελοποννήσου ακόμα κοντύτερα. Και αυτό φαίνεται από τα πολλά, κυρίως με αθηναϊκό νούμερο, αυτοκίνητα που γεμίζουν την περιοχή τα Σαββατοκύριακα. Η λίμνη έχει σχήμα τριγώνου και στα νοτιοανατολικά εισχωρεί σ’ αυτήν μια στενή λωρίδα στεριάς, στην άκρη της οποία στέκει ένα μικρό εκκλησάκι.
Ο Άγιος Φανούριος ή Παλαιομονάστηρο. Λέγεται έτσι γιατί εκεί παλαιότερα βρισκόταν το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, του 15ου αι.,
ερείπια του οποίου βλέπει κανείς σήμερα πίσω από το εκκλησάκι και μέσα στο νερό. Επειδή όμως η περιοχή πολύ συχνά πλημμύριζε, το μοναστήρι μεταφέρθηκε τον 17ο αι. λίγο πιο ψηλά στην πλαγιά. Από αυτή τη θέση σήμερα η θέα προς τη λίμνη αλλά και τις γύρω πλαγιές είναι μαγευτική.
Φτάνοντας στη λίμνη περασμένες τρεις το απομεσήμερο και με το στομάχι να παίζει καντρίλιες, κάναμε ένα σύντομο γύρο της λίμνης για μια πρώτη εντύπωση και πήγαμε για φαΐ. Σηκωθήκαμε από το τραπέζι περασμένες 4 και πήγαμε κατευθείαν στο μοναστήρι να προλάβουμε πριν κλείσει.
Το Μοναστήρι που βλέπουμε σήμερα είναι του 18ου αι. μετά από μεγάλη φωτιά που το κατέστρεψε.
Είναι όμως όμορφο.
Το Καθολικό με σπουδαίο ξυλόγλυπτο τέμπλο
και τους τοίχους κατάγραφους με τοιχογραφίες είναι πολύ εντυπωσιακό.
Αυτό όμως που κερδίζει είναι η θέα με τη λίμνη από κάτω και τις κατάφυτες πλαγιές απέναντι. Στη δική μας εκδρομή με κέρδισαν τα χρώματα, μιας και τα φυλλοβόλα είχαν κιτρινίσει ή κοκκινίσει ενώ τα κωνοφόρα ανακατεύονταν μαζί τους με ζωηρά πράσινα χρώματα.
Η Φθινοπωρινή παλέτα σε όλο της το μεγαλείο. Στο Αρχονταρίκι μας κέρασαν Ροδοζάχαρη, το γλυκό τριαντάφυλλο της ευρύτερης περιοχής που φτιάχνουν και πουλάνε οι μοναχοί.
Η μέρα είχε προχωρήσει πολύ όταν κατεβήκαμε στο σημείο που αφήνεις το αυτοκίνητο και με τα πόδια φτάσαμε στο εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου.
Η λίμνη ήταν απόλυτα ήρεμη και στα γαλήνια νερά της καθρεφτίζονταν τα γύρω βουνά δημιουργώντας μοναδικές εικόνες.
Έχουν περάσει πάνω από οχτώ χρόνια που πήγα για πρώτη φορά αλλά δεν θυμόμουν ότι ήταν τόσο όμορφα. Είναι τοπίο που μπορεί άνετα να συγκριθεί με οποιοδήποτε ορεινό, λιμναίο τοπίο στην κεντρική Ευρώπη!!!!
ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!!!
Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν φτάσαμε στην Γκούρα για καφέ.
Η πετρόχτιστη εκκλησία
και η πολύ όμορφη πλατεία της ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα.
Με καφέ και κουβεντούλα πήγε 7.30 όταν φύγαμε και σε λιγότερο από τρεις ώρες φτάναμε στο σπίτι μας. Η κούραση ήταν πολύ μεγάλη, μιας και κάναμε περίπου 400 χιλιόμετρα, αλλά οι εικόνες που εισπράξαμε ήταν τόσες και τέτοιες που καμιά κούραση δεν μπορεί να τις σκεπάσει. «Δόξα» λοιπόν στην ομορφιά!!!!!
_____________________________________________________________
Την πρώτη φορά που πήγα έφτασα από Καλάβρυτα-Κλειτορία (Μαζέικα)-Λυκούρια. Μετά από τη Λυκούρια υπάρχει ένα εντυπωσιακό ορεινό πέρασμα μέσα στα βράχια και ξαφνικά βλέπεις κάτω τον κάμπο του Φενεού, ένα θέαμα που θα μου μείνει αξέχαστο και πρέπει κάποτε να το δω και πάλι. Συνιστώ λοιπόν και αυτή τη διαδρομή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου