Vamos a Barcelona! 3ο Μέρος-Καταλονία

(συνέχεια από : Vamos a Barcelona! 2ο Μέρος )

24-26 Μαρτίου 2014

 

Η Παναγία των Καταλανών!

Στις 9.30 ήρθε ο Παναγιώτης με το αυτοκίνητό του να μας πάρει για μια εκδρομή μέχρι το Μοναστήρι Montserrat. Είχαμε τηλεφωνηθεί και είχαμε κανονίσει την ώρα για την εκδρομή που είχαμε κανονίσει από την πρώτη μέρα.

Το μοναστήρι στο «φαγωμένο βουνό» (Mont Serrat), ξεκίνησε την ιστορική του διαδρομή τον 9^ο αι. Στα 1811 το κατέστρεψαν οι Γάλλοι αλλά 33 χρόνια μετά «αναστήθηκε» και λειτουργεί σήμερα στεγάζοντας τη «Μαύρη Παρθένο», το άγαλμα της La Morenetta, την Προστάτιδα της Καταλονίας.

Βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Βαρκελώνης. Ο δρόμος συναντά πολλές φορές τον ποταμό της Βαρκελώνης, τον Llobregat, και πολλές φορές πάει δίπλα του. Σύντομα φάνηκε το βουνό.

Εντυπωσιακό στο σχήμα δεσπόζει στον ορίζοντα. Ο δρόμο που οδηγεί στο μοναστήρι, συνήθως κάνει τον κύκλο του βουνού και αρχίζει να ανηφορίζει.

Όταν πλησιάζαμε φάνηκε η ομοιότητα με τα Μετέωρα. Είναι απίστευτο αλλά αν κάποιος σε ρίξει στο βουνό χωρίς να δεις πως πήγες είναι σίγουρο πως θα πάθεις τη σύγχυση σου. Και το σχήμα αλλά και η σύσταση των βράχων μοιάζει να είναι η ίδια (απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω, μιας και δεν είμαι ειδικός).

Το μοναστήρι αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στο ομώνυμο χωριό και μια από τις κορυφές από πάνω του, που ενώνονται με ένα σύστημα τελεφερίκ (τρενάκι και εναέριο).

Αφήσαμε το αυτοκίνητο και αρχίσαμε να χαζεύουμε το συγκρότημα του μοναστηριού.

Είναι τεράστιο με πολλά κτίρια. Στην αρχή κάποια μαγαζιά (εστιατόρια, καφέ, σουβενιράδικα)

Αμέσως μετά είναι η μεγάλη πλατεία της μονής, η Plaça de Santa Maria, αριστερά της οποίας υπάρχει ένα ξενοδοχείο.

Εκεί και ένα άγαλμα του Josep Maria Subirachs (του ίδιου που έχει φτιάξει τις φιγούρες στην Πύλη των Παθών της Sagrada Familia).

Μπροστά μας η πρόσοψη της Μονής με τις πύλες που οδηγούν μέσα από στοές στην εσωτερική αυλή,

στην οποία βλέπει η Βαιλική με την εντυπωσιακή πρόσοψη που φτιάχτηκε στα 1900 από τους αδελφούς Agapit και Venanci Vallmitjana

και παριστά τον Χριστό με τους Αποστόλους. Την ώρα εκείνη η λειτουργία δεν είχε τελειώσει και έτσι έπρεπε να περιμένουμε.

Στην δεξιά πλευρά της αυλής είχε σχηματισθεί μια τεράστια ουρά. Ήταν όλοι αυτοί που περίμεναν υπομονετικά για να μπουν από άλλη είσοδο που θα τους οδηγούσε σε μια σκάλα και αυτή στο πίσω μέρος του ιερού όπου σε ψηλό «βάθρο» είναι το άγαλμα της Παναγίας.

Η λειτουργία τελείωσε και μπήκαμε. Τίποτα το ιδιαίτερο.

Μια καθολική εκκλησία σαν πολλές άλλες. Απλά λίγο πιο φορτωμένη.

Στο βάθος, πίσω  και πάνω από την Αγία Τράπεζα το άγαλμα της Παναγίας.

Στα αριστερά είναι το σύγχρονο εκκλησιαστικό όργανο.

Έχει και λίγα βιτρό,

μερικά παρεκκλήσια και ξυλόγλυπτα στασίδια στο χοροστάσιο και οι τοίχοι του ήταν ζωγραφισμένοι.

Βγαίνοντας από τον ναό πήγαμε να δούμε το Βαπτιστήριο.

Ένα κυκλικό κτίσμα με μια κυλινδρική Κολυμπήθρα που περιέχει ένα τεράστιο θαλάσσιο όστρακο, που το γεμίζουν με το νερό της βάφτισης.

Η οροφή είναι ψηφιδωτή με τις παραστάσεις των Αποστόλων.

Βγήκαμε,

απολαύσαμε τη θέα κάτω στα πεδινά, με τον ποταμό και τις γέφυρες των αυτοκινήτων και του τρένου και πήραμε το αυτοκίνητο για την επιστροφή.

Στην πόλη περάσαμε έξω από το γήπεδο της Barcelona, και πήγαμε στο Port Olimpic για καφέ. Αμ, δε! Δεν υπήρχε θέση πάρκινγκ ούτε για πατίνι και έτσι πήγαμε να κάτσουμε απέναντι από τη Sagrada Familia. Εμείς πήραμε κάτι να φάμε, ενώ ο Παναγιώτης πήρε ένα καφέ. Κάτσαμε, τα είπαμε και αφού έφυγε ο Παναγιώτης πήραμε τον ίδιο δρόμο όπως και τη δεύτερη μέρα. Περάσαμε από τον Estació del Nord, αλλά αυτή τη φορά, μετά τον καφέ,

μπήκαμε στο πάρκο να δούμε από κοντά τα μοντέρνα γλυπτά της Αμερικανίδας Beverly Pepper, του 1992. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, έκανα λίγη δουλειά στον υπολογιστή και πέσαμε για ύπνο. Αν και η μέρα δεν ήταν ιδιαίτερα κουραστική η μαζεμένη κούραση των περασμένων ημερών βάρυναν πάνω μας. Την επόμενη, τελευταία μέρα του ταξιδιού θα πηγαίναμε προς τα βόρεια.

Το Βροχερό Ταξί!

Το πρωί πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε και ξεκινήσαμε. Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, μπήκαμε σε λίγο στον αυτοκινητόδρομο (Autopista). Εξαιρετικός δρόμος με «τσουχτερά» διόδια. Η κατεύθυνσή μας βορειοανατολική προς τα Ισπανογαλλικά σύνορα. Περίπου 100 χμ μετά περνάγαμε έξω από την Girona με προορισμό την πόλη Figueres, για να επισκεφτούμε το μουσείο Νταλί (Teatre Museu Dalí).

Η πόλη αυτή είναι η γενέτειρα του καλλιτέχνη και σ’ αυτήν πέθανε το 1989. Εκεί στα 1974 πήρε το πρώην θέατρο της πόλης του 19^ου αι. που είχε καταστραφεί στα τέλη του Ισπανικού Εμφυλίου και το μετέτρεψε σε μουσείο όπου σήμερα στεγάζεται μέρος της δουλειάς του μεγαλύτερου, ίσως, εκπρόσωπου του σουρεαλισμού, της αμφιλεγόμενης αυτής μεγαλοφυΐας, που έχει λάτρεις και φανατικούς «εχθρούς» σε όλο τον κόσμο. Το μουσείο αυτό δεν είναι απλά ένα κτίριο που στεγάζει έργα τέχνης, αλλά θεωρείται το μεγαλύτερο έργο σουρεαλιστικής τέχνης στον κόσμο.

Το μουσείο είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό ακόμα και απ’ έξω. Κόκκινο κεραμιδί με ένα κυλινδρικό «πύργο» με πολλά τεράστια αυγά στο πάνω μέρος.

Μέσα υπάρχει ένα κυκλικό αίθριο στο οποίο δεσπόζει το έργο «Βροχερό ταξί».

Στο εσωτερικό κυκλικοί διάδρομοι γεμάτοι έργα, μικρές και μεγάλες αίθουσες με κατασκευές πολύ ιδιόμορφες (αναμενόμενο άλλωστε).

Τι να πει κανείς γι αυτό το μουσείο. Ακόμα κι αν δεν σου αρέσει η τέχνη του Νταλί, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς πως τέτοιο μουσείο δεν ξανάδες και ίσως δεν πρόκειται να ξαναδείς (αν και ποτέ μη λες ποτέ…..). Ο Νταλί έκανε και εδώ το «θαύμα» του. Ένα μόνο αρνητικό. Η πολυκοσμία! Χαμός και κυρίως γκρουπ Ρώσων (δυστυχώς αγενέστατοι), Γιαπωνέζοι (πρωτότυπο!!!) και σχολεία. Τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, Ισπανοί και ξένοι, έκαναν φοβερή φασαρία, αδιαφορώντας τελείως για τα έργα του Νταλί, ασχολούμενα μόνο να πειράζουν το ένα τ’ άλλο και με τα κινητά τους. Κρίμα!

Κάναμε μια «κατάδυση» στο έργο του μεγάλου καλλιτέχνη για περίπου δύο ώρες και φύγαμε. Η πόλη δεν λέει τίποτα και έτσι δεν είχαμε παρά να ξεκινήσουμε για την επόμενη στάση μας τη μικρή πόλη Besalú. Βέβαια πριν φύγουμε ψωνίσαμε κάτι μικρά δωράκια. Είχε αρχίσει να βρέχει και μέχρι να πάμε στο αυτοκίνητο, γίναμε ολίγον τι μούσκεμα. Όταν είχαμε έρθει έκανε πολύ ζέστη και έτσι είχα αφήσει το μπουφάν στο αυτοκίνητο. 

Besalú. Η όμορφη αυτή μεσαιωνική πόλη είναι περίπου 25χμ νοτιοδυτικά της Figueres. Είναι χτισμένη στο σημείο που ενώνονται δύο ποταμοί. Οι Capellada και Fluviá.

Η διαδρομή είναι μέσα από καταπράσινα, ήμερα αγροτικά τοπία. Η βροχή ήταν σχετικά δυνατή αλλά όταν φτάσαμε απλά ψιχάλιζε. Δεν μπορούσαμε να μπούμε με το αυτοκίνητο στο κέντρο της και  σταματήσαμε πάνω στον κεντρικό δρόμο. Μιας και η ώρα ήταν περασμένη και εμείς πεινάγαμε, ένα κεμπαμπτζίδικο, ακριβώς απέναντι από εκεί που παρκάραμε, ήταν η λύση. Σαν αποφάγαμε πήραμε την ομπρέλα μας και χωθήκαμε στα πλακόστρωτα. Τι όμορφη που είναι! Είναι γνωστή για τις δύο Ρομανικές εκκλησίες της αλλά και το Εβραϊκό Λουτρό του 13^ου αι. Όμως το πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο είναι το μεσαιωνικό γεφύρι στον ποταμό Fluviá.

Πήραμε την C. Major που ήταν ο κύριος δρόμος της πόλης κάποτε και σήμερα το πλακόστρωτο που βγάζει

στην κεντρική πλατεία, την Plaça Major ή αλλιώς Plaça de la Libertat,

που έχει γύρω όμορφα πέτρινα κτίρια όπως το Δημαρχείο (Ajuntament).

Πριν φτάσουμε στην πλατεία περάσαμε από τον St. Vicenç,

τη Ρομανική εκκλησία που έχει όμως αρκετές, μεταγενέστερες προσθήκες, όπως το καμπαναριό του 16^ου αι.

Όταν φτάσαμε στην πλατεία έβρεχε κανονικά.

Μπήκαμε σε ένα μαγαζί με πολύ καλόγουστα δωράκια, αφ’ ενός για να γλυτώσουμε από τη βροχή, αφ’ ετέρου για να πάρουμε το κατιτίς μας. Εκεί έμαθα και πως θα βρω το μεσαιωνικό γεφύρι. Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο ενώ η βροχή είχε δυναμώσει. Με τέτοια βροχή άντε να δεις γεφύρι. Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο άνοιξαν οι ουρανοί και το νερό έπεφτε με το τουλούμι. Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση τη Girona, με σκοπό να τη δούμε λίγο, αν μας το επέτρεπε ο καιρός. Κατεβαίνοντας τον κατηφορικό δρόμο, στην έξοδο της πόλης βλέπω δεξιά το γεφύρι. Αναστροφή στον κυκλικό κόμβο και παρκάρω απέναντι του.

-Που πας τρελέ με τέτοια βροχή;

Χωρίς να ακούσω κατεβαίνω φορώντας το αδιάβροχο, σηκώνω το ένα μέρος του πάνω από τη μηχανή, για να την προφυλάξω,

τραβάω μερικές φωτογραφίες και χώνομαι κάτω από ένα υπόστεγο από όπου φαινόταν ένα μέρος της γέφυρας.

Τι ομορφιά είναι αυτή! Χαλάλι το νερό που «έφαγα» για χάρη της.

Girona. Ξανά στο αυτοκίνητο με το καλοριφέρ να προσπαθεί να με στεγνώσει κάπως και οδηγώ προς τη Girona, που απέχει περίπου 30χμ προς τα νότια.

Όσο πλησιάζουμε ο καιρός ημερεύει αλλά και η ώρα περνάει. Δεν έχουμε χρόνο μπροστά μας. Όταν φτάσαμε είχε σταματήσει η βροχή αλλά το φως της μέρας κράταγε ακόμα. Παρκάραμε, περάσαμε τη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Onyar με σκοπό να μπούμε στην παλιά πόλη.

Η εικόνα των πολύχρωμων σπιτιών στην όχθη του ποταμού είναι πολύ όμορφη.

Απέναντι δύο ναοί.

Ο Sant Feliu στα αριστερά και ο Καθεδρικός στα δεξιά. Και οι δύο ψηλά. Από το τέλος της γέφυρας

μπήκαμε στα ανηφορικά πλακόστρωτα, φτάσαμε στην πλατεία μπροστά στην εκκλησία του Sant Feliu (δυστυχώς κλειστή εκείνη την ώρα), συνεχίσαμε από πίσω μέχρι τα Αραβικά Λουτρά, που δεν έχουν καμιά σχέση με τους Άραβες.

Δεξιά ανηφορίζουν οι σκάλες που οδηγούν στον αρχαιολογικό χώρο με τα ρωμαϊκά ερείπια και τις επάλξεις, όπου και δεν πήγαμε

μιας και είχε αρχίσει να σουρουπώνει και να ψιχαλίζει.

Τελειώσαμε λοιπόν τη βόλτα μας χαμηλά στο ποτάμι

στο River Café, φυσικά για τον απογευματινό μας καφέ.

Όταν φύγαμε είχε σκοτεινιάσει. Χρειαστήκαμε περίπου 100 χμ μέχρι το ξενοδοχείο. Είχαμε κάνει γύρω στα 300 χμ συνολικά από τα οποία τα 250 στον αυτοκινητόδρομο και πληρώσαμε σε διόδια λίγα λεπτά πάνω από τα 22,00 ΕΥΡΩ! Αρκετά τσουχτερά θα έλεγα.

Κουρασμένοι αρκετά, αλλά γεμάτοι με υπέροχες εικόνες, ασχοληθήκαμε με το να φτιάξουμε τις βαλίτσες. Την άλλη μέρα, νωρίς το πρωί φεύγαμε.

Καλή σου νύχτα Βαρκελώνη! Εις το επανειδείν!!

Πάνω από τη Μεσόγειο! (επιστροφή)

Γύρω στις 8.00 φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο, δώσαμε το κλειδί του δωματίου και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Λίγο πριν φτάσουμε, γεμίσαμε το ρεζερβουάρ με πετρέλαιο, φτάσαμε, παραδώσαμε τα κλειδιά και πήγαμε για check in. Φύγαμε χωρίς καθυστέρηση, στις 11.20, πετάξαμε πάνω από τη Σαρδηνία και το Τυρρηνικό Πέλαγος,

αφήνοντας δεξιά τα νησιά του Αιόλου, με το Στρόμπολι να «καπνίζει» (μάλλον σύννεφο αλλά ίσως και καπνός από το ηφαίστειο)

και το στενό της Μεσσήνας (Σκύλα και Χάρυβδη), περάσαμε πάνω από την Καλαβρία, το Ιόνιο,

την Κεφαλονιά, τη Δυτική Πελοπόννησο (από κάτω η τεχνητή λίμνη του Πηνειού της Ηλείας)

και το Ναύπλιο. Πάνω από την Αττική έκανε μια μεγάλη στροφή

αφήνοντας δεξιά τους Πεταλιούς και το Μαρμάρι και στις 15.15 προσγειωθήκαμε στο Ελ. Βενιζέλος. Περίπου μια ώρα μετά φτάναμε στο σπίτι μας. Άλλο ένα συναρπαστικό ταξίδι τελείωσε. Και εις άλλα με υγεία.

Περισσότερες φωτογραφίες:

https://get.google.com/albumarchive/116213570543368398574/album/AF1QipNx3wp11qnhUjI5eZhP1DvQQOxlXubNW8yNNg-I

και 

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/SPAINDFROMBARCELONATOATHENS2632014