Μνήμη καλοκαιριού!

19 Ιουλίου 2016

Δεκαετία του 1960, παιδί στο δημοτικό, κατέβαινα κάποια καλοκαίρια στον γενέθλιο τόπο, την Αγία Ειρήνη, το μικρό ορεινό χωριό στα Χανιά της Κρήτης, το χωριό του μακαρίτη του πατέρα μου.

Θες γιατί η πιο κοντινή παραλία, στο Λιβυκό, ήταν καμιά 20αριά χιλιόμετρα, θες γιατί οι δρόμοι ήταν σε μαύρα χάλια, θες γιατί δεν υπήρχαν μέσα, τα θαλασσινά μπάνια ήταν μια σπάνια «πολυτέλεια»! Όσα κάναμε τα κάναμε στην Αθήνα, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής (κυριολεκτικά «σαρδελοκούτια») μεταφοράς. 

 

Στο χωριό λοιπόν, οι μέρες περνούσαν με παιχνίδια με τα ξαδέρφια και τα άλλα παιδιά, με βόλτες στα περιβόλια, τους ελαιώνες, τις πηγές και τα ρυάκια και διάβασμα. Και βέβαια ένα σωρό σκανταλιές, με τις σχετικές συνέπειες, πιο επιεικείς λόγω διακοπών.

Τα μεσημέρια με έβαζε η μακαρίτισσα η μάνα μου για ύπνο και μόλις αποκοιμιόταν, την κοπάναγα. Πολλές φορές με ένα βιβλίο παραμάσχαλα, άραζα στη σκιά μιας καστανιάς ή μιας ελιάς και με μουσική υπόκρουση το υπέροχο «τζι-τζι-τζι-τζι» ή το «γκλαν-γκλαν» της κουδούνας κανενός ζωντανού, πέρναγε το λιοπύρι.

Από τότε, όταν καλοκαίρι αντικρίσω έναν ελαιώνα, γεμίζει το μυαλό με εκείνες τις μακρινές εικόνες και ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό. Για μένα αυτές οι εικόνες είναι το Μεσογειακό Καλοκαίρι, το καλοκαίρι του τόπου μου, το καλοκαίρι των παιδικών μου χρόνων.

Χθες βρέθηκα σε ένα ελαιώνα, κάπου στα περίχωρα της Καρύστου, στην Εύβοια και αμέσως με πλημμύρησαν οι μνήμες του δικού μου καλοκαιριού.

Ξέρω, κάποιοι θα με χαρακτηρίσουν ανόητο ρομαντικό, αλλά πώς να το κάνουμε, οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων, καλές ή κακές, αυτές μας έχουν καθορίσει, μας αρέσει ή όχι!

Καλή συνέχεια του καλοκαιριού!!