Τριζόνια, μια στάλα ομορφιάς στον Κορινθιακό!

Τρεις ανοιξιάτικες μέρες στη Φωκίδα, μέρος 1^ο

18 Απριλίου 2023

 

 

Τρίτη του Πάσχα και γύρω στο μεσημεράκι χαιρετάμε τους φίλους μας που μας φιλοξένησαν στην Πάτρα για τις γιορτές (Στην Πάτρα για Πάσχα-σκόρπιες εικόνες!) και ξεκινάμε για μια τριήμερη εκδρομή στη Φωκίδα. Αν και τα αρχικά σχέδιά μας ήταν να κάνουμε και κάποιες εκδρομές στα ορεινά του νομού, οι βροχές των προηγούμενων ημερών, αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, μας απέτρεψαν. Αφορμή και γι άλλο ταξίδι στον πανέμορφο αυτό τόπο.

Περάσαμε τη γέφυρα και από το Αντίρριο πήραμε το δρόμο προς τα ανατολικά, που θα μας έφερνε στο Γαλαξίδι, τον τόπο διαμονής μας γι αυτές τις μέρες. Μια διαδρομή λίγο μεγαλύτερη από 80χμ με κάποιες στάσεις ενδιάμεσα.

Πρώτη στάση στο Μοναστηράκι, λίγα χιλιόμετρα μετά τη Ναύπακτο.

Όμορφο παραθαλάσσιο χωριό, με αρκετά πέτρινα σπίτια.

Μικρή στάση, λίγες φωτογραφίες και συνεχίζουμε.  

Βγήκαμε πάλι στο δρόμο και μετά από 15 περίπου χιλιόμετρα βγήκαμε δεξιά για Γλυφάδα και Χάνια στην παραλία. Εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο, μπήκαμε στο καραβάκι (πιο πολύ βάρκα θα τόλεγα)

και ξεκινήσαμε για τον οικισμό που βλέπαμε απέναντι.

Μια μεγάλη εκκλησία είναι το πρώτο που βλέπεις

και αμέσως μετά μπαίνεις στο μικρό λιμανάκι. Είμαστε στα Τριζόνια. Κάναμε μια μικρή βόλτα και κάτσαμε σε ένα από τα εστιατόρια να φάμε, μιας και το μεσημέρι είχε προχωρήσει για τα καλά.

Μέχρι νάρθουν τα ψαράκια μας ας πούμε μερικά πράγματα γι αυτό το λιλιπούτιο νησί.

Ο Κορινθιακός κόλπος είναι ο πιο στενόμακρος κόλπος της χώρας μας με άνοιγμα στα δυτικά, στο Ιόνιο πέλαγος, στο οποίο και ανήκει. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του κόλπου είναι πως έχει λίγα και μικρά νησιά. Απέναντι από το Αίγιο και σχεδόν κολλητά με τη Στερεά Ελλάδα είναι ένα σύμπλεγμα 4 μικρών νησιών, με τα Τριζόνια να είναι το μεγαλύτερο όλου του Κορινθιακού και το μόνο με κατοίκους. Και μη φανταστείτε πως μιλάμε για κανένα νησί απλά μικρό. Είναι μόνο 2,5 τ.χμ. περίπου το ένα τέταρτο από το Καστελόριζο, που δε φαίνεται καν στο χάρτη. Ο ομώνυμος και μοναδικός οικισμός βρίσκεται απέναντι από τη στεριά και αριθμεί περίπου 60 ψυχές. Δε παύει όμως να είναι ένα από τα Ελληνικά νησιά και μάλιστα πολύ όμορφο. Άλλωστε γι αυτό είχαμε έρθει. Να δούμε ένα ακόμα από τα νησιά του τόπου μας που δεν είχα δει και να απολαύσουμε κάποιες από τις ομορφάδες του.

Πάνε σχεδόν 15 χρόνια, όταν στο σχολείο που υπηρετούσα, είχα διαδοχικά μαθητές τρία αδέρφια. Την Κατερίνα, το Θωμά και την Ιωάννα. Και οι τρεις μίλαγαν με πάθος για ένα νησάκι από όπου κατάγονταν, στο οποίο έκαναν τις διακοπές τους και το οποίο λάτρευαν. Τότε είχα ξεκινήσει το blog και παρότρυνα την Ιωάννα να συνεννοηθεί με τα αδέρφια της και να κάνουμε μια παρουσίαση. Το αποτέλεσμα ήταν τα Τριζόνια. Πέρασαν όμως τόσα χρόνια για να βρεθούμε κι εμείς στο όμορφο νησάκι αυτών των παιδιών, στα οποία και αφιερώνω αυτή την ανάρτηση. 

Το ψαράκι ήρθε, ήταν υπέροχο και εμείς το απολαύσαμε σε ένα ήρεμο και πανέμορφο περιβάλλον.

Ήρεμο γιατί στα Τριζόνια δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα (για την ακρίβεια κυκλοφορούν κάποια, που σκοπό έχουν να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των κατοίκων, όπως το απορριμματοφόρο, κάποιο φορτηγάκι για τη μεταφορά υλικών κλπ).

Αυτός είναι ο λόγος, που ένα μικρό και ιδιόμορφο φέρυ, με το οποίο είχαμε διασταυρωθεί όταν ερχόμασταν, δεν κάνει τακτικά δρομολόγια και δεν παίρνει Ι.Χ. 

 Μετά το φαγητό σηκωθήκαμε να κάνουμε μια βόλτα.

Ο οικισμός αναπτύσσεται σε μια χερσόνησο, απέναντι από τη Στερεά, που προστατεύει σα λιμενοβραχίονας-κυματοθραύστης το σχετικά μεγάλο κόλπο στον οποίο δημιουργείται ένα ασφαλές λιμάνι. Είναι μια σπιθαμή οικισμός.

Από το εστιατόριο, σε λίγα μέτρα βρεθήκαμε στο πίσω μέρος του, στο λιμάνι.

Εκτός από τις ψαρόβαρκες εκεί βρίσκουν καταφύγιο τα ιστιοφόρα που πλέουν στον Κορινθιακό.

Εκεί κάπου είδαμε αραγμένο και το φέρυ.

Πήραμε το μονοπάτι, που σέρνεται μέσα στα πεύκα,

δίπλα από μικρές παραλίες,

όμορφες «κρυφές» γωνιές

και σε κάποια σημεία με θέα τα διπλανά νησάκια του συμπλέγματος. Σε λίγο φτάσαμε και πάλι στη αφετηρία μας.

Εκεί δίπλα στην πέτρινη βρύση κάτσαμε για καφέ,

απολαμβάνοντας γαλήνιες εικόνες.

Μέχρι να φύγουμε πήγαμε μέχρι την εκκλησία που είχαμε δει φτάνοντας.

Είναι ο Άγιος Γεώργιος,

από τον οποίο η θέα προς τη Στερεά είναι πολύ όμορφη. Δυστυχώς η εκκλησία ήταν κλειστή, πράγμα που συμβαίνει 8-9 φορές στις 10 που πάμε να δούμε κάποια.

Γυρίσαμε να μπούμε στη βάρκα, που σε λίγο θα έφευγε.

Αποχαιρετήσαμε το όμορφο λιλιπούτιο νησάκι, που μας αποκαλύφτηκε εκείνες τις λίγες ώρες που είχαμε την τύχη να περάσουμε εκεί. Κατερίνα, Θωμά, Ιωάννα σας ευχαριστώ που μου μιλήσατε για τον όμορφο τόπο σας.

Πήραμε το αυτοκίνητο και περίπου 43χμ προς τα ανατολικά, ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, φτάσαμε στο Γαλαξίδι.

 

(το ταξίδι συνεχίζεται Γαλαξίδι, της ναυτοσύνης!)

θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας