Στη Στυμφαλία για γουρουνοπούλα!!

9 Δεκεμβρίου 2012

 (Σήμερα 11 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Μέρα Βουνού. Γι αυτό και αυτή η "βουνίσια" ανάρτηση!)

Μπήκε ο Δεκέμβρης και αρχίσανε να σφίγγουν τα κρύα. Είπαμε να πάμε κι εμείς μια βόλτα, στα βουνά αυτή τη φορά. Αγριεύει ο καιρός και κάτι πιο χειμωνιάτικο είναι ότι πρέπει. Αν και δεν είμαστε πολύ του χιονιού, η ορεινή ατμόσφαιρα, ειδικά το χειμώνα, πολύ μας τραβά.

Το ραντεβού με τους φίλους μας από την Πάτρα είχε κανονιστεί αρκετές μέρες πριν και ήταν στην Κόρινθο. Ο καιρός και η επιθυμία για βουνό έριξε τελικά την ιδέα για Στυμφαλία. Όχι όμως από την κλασική διαδρομή μέσω Κιάτου αλλά μέσω Νεμέας.

Σύμφωνα με το μύθο ο Ηρακλής απάλλαξε τους κατοίκους της περιοχής γύρω από τη Στυμφαλία λίμνη από τα ανθρωποφάγα πουλιά με τα χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά που φωλιάζανε ανάμεσα στα καλάμια της λίμνης και έκαναν μεγάλες καταστροφές σε ανθρώπους, ζώα και σοδειές. Άλλος ένας άθλος του ημίθεου Ηρακλή! Σε εκείνα τα μέρη ανεβήκαμε εκείνη τη μέρα κι εμείς.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εδέσματα σε ολόκληρη σχεδόν την Πελοπόννησο είναι η «γουρουνοπούλα». Γουρουνόπουλο στη σούβλα φτιαγμένο με τέχνη περισσή, τόσο καλά ψημένο που το κρέας μέσα από την τραγανή πέτσα λιώνει κυριολεκτικά στο στόμα. Έχοντας ξαναπάει στη Στυμφαλία και έχοντας απολαύσει και τότε τη γουρουνοπούλα, η ιδέα έγινε αμέσως αποδεκτή και χωρίς καμιά αντίρρηση. Η βόλτα μας ξεκινάει λοιπόν.

Βγήκαμε στην εθνική οδό Κορίνθου-Τρίπολης και πήραμε νοτιοδυτική κατεύθυνση. Λίγο μετά τα διόδια του Σπαθοβουνίου κάναμε μια μικρή στάση.

Πάνε πάρα πολλά χρόνια που πέρασα για πρώτη φορά το δρόμο αυτό. Από τότε που πρωτοφτιάχτηκε. Λίγο πριν τη διασταύρωση της Νεμέας είχα παρατηρήσει από την πρώτη φορά στα δεξιά, σε μια στροφή, κάτι σαν απομεινάρια ενός παλιού λατομείου. Από εκείνη την πρώτη φορά πέρασα πάρα πολλές φορές και κάθε φορά έλεγα πως την επομένη θα σταμάταγα να δω τι είναι και να το φωτογραφήσω. Έλα όμως που το θυμόμουν πάντα μόλις το έβλεπα προσπερνώντας το!!! Αυτή τη φορά όμως μπήκα στο πάρκινγκ που έχουν φτιάξει στη θέση εκεί. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πλησίασα στο συρματόπλεγμα που το περιβάλλει. Και βέβαια πρόκειται για λατομείο. Και μάλιστα μοιάζει με αρχαίο. Ψάχνοντας για πληροφορίες το ίδιο βράδυ βρήκα πως πρόκειται για το λατομείο της Νεμέας από όπου προμηθεύονταν οι αρχαίοι κάτοικοί της τον πωρόλιθο που χρησιμοποίησαν για την κατασκευή των κτιρίων και των ναών της πόλης τους. Βρίσκεται κοντά στις Αρχαίες Κλεωνές και αξίζει πάντα μια μικρή στάση.

Ξανά στο αυτοκίνητο, μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο για να βγούμε μετά από λίγο στην έξοδο προς Νεμέα.

Η Κορινθιακή πόλη, όπου γίνονταν αγώνες κάθε 4 χρόνια, τα Νέμεα, άκμασε κατά τους αρχαϊκούς και κλασικούς χρόνους χάρη στο προϊόν που και σήμερα παράγει και είναι πολύ γνωστή γι αυτό. Το κρασί! 

Παντού βλέπεις αμπέλια και ανάμεσά τους δεκάδες οινοποιεία. 

 Μικρά ή μεγάλα απλώνονται στον κάμπο που περιβάλλει την κωμόπολη. Λόγω της εποχής η παλέτα των χρωμάτων είχε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του κόκκινου, φτιάχνοντας μια μεγάλη ποικιλία εικόνων.

Λίγο πριν την είσοδο στην πόλη, στα αριστερά, πάνω σε ένα βράχο είναι το παλιό μοναστήρι της Παναγίας του Βράχου. Το είχα επισκεφτεί μερικά χρόνια πριν και είναι πολύ ενδιαφέρον.

Μπήκαμε στην πόλη και χωρίς να σταματήσουμε τη διασχίσαμε και πήραμε το δρόμο για τα βουνά. Περάσαμε τα χωριά Αηδόνια (γνωστό από το «Θησαυρό» του, αρχαία κοσμήματα που έβγαλαν αρχαιοκάπηλοι και ευτυχώς εντοπίστηκαν και μετά από δικαστικό αγώνα επαναπατρίστηκαν), Γαλατά και αρχίσαμε να μπαίνουμε στο βουνό.

Στα αριστερά μας και χαμηλά πια ο κάμπος της Νεμέας με υπέροχα χρώματα.

Στο βάθος μπροστά μας η Ζήρεια χιονισμένη και χαμηλά ένα χωριό. Το Ψάρι Κορινθίας. Ένα ακόμα από τα 5 ορεινά χωριά της Πελοποννήσου με το όνομα «Ψάρι»!!

Όταν πλησιάσαμε είδαμε τα αμπέλια του χωριού απλωμένα αμφιθεατρικά ένα γύρω στο χωριό. Είχανε τα ωραιότερα χρώματα απ’ όσα είχαμε δει μέχρι εκείνη την ώρα.

Το χωριό είναι συμπαθητικό. Το περάσαμε κι αυτό χωρίς να σταματήσουμε. Εν τω μεταξύ αρκετή ώρα πριν είχε αρχίσει να βρέχει και πότε έκοβε, πότε δυνάμωνε.

Το Ψάρι βρίσκεται στα 800 μέτρα περίπου υψόμετρο. Περνώντας είδαμε τον κάμπο της Στυμφαλίας και στο βάθος την επιβλητική  Ζήρεια. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε σε ένα δρόμο όλο φουρκέτες. Μέχρι που πιάσαμε τον κάμπο. Σε λίγο μπαίναμε στο χωριό Στυμφαλία και σταματήσαμε για φαΐ.

Στις σούβλες κοκορέτσια, κοντοσούβλια και γουρουνόπουλα μας περίμεναν. Φυσικά τα τιμήσαμε δεόντως. Ήταν νόστιμο και το κρασί και ευχαριστηθήκαμε γεύμα.

Περασμένο μεσημέρι και με τη βροχή να επιμένει πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Όχι αυτόν που είχαμε πάρει για να έρθουμε αλλά αυτόν που θα μας έφερνε στη θάλασσα. Ο καιρός μουντός και οι στροφές πολλές. Όχι τόσες και τόσο κλειστές όπως ο προηγούμενος αλλά στροφές. Δρόμος βουνίσιος! Και να που φάνηκε ο Κορινθιακός. Μπροστά μας το Κιάτο και στην απέναντι Ρουμελιώτικη ακτή ο Ελικώνας. Ο ουρανός από πάνω γεμάτος σύννεφα.

Οι τόσες αποχρώσεις του γαλάζιου και του λευκού έφτιαχναν μια υπέροχη εικόνα Ελλάδας!

Ο καφές στο Κιάτο ήταν ότι έπρεπε για να μας τονώσει.

Είχε βραδιάσει όταν ξεκινήσαμε να γυρίσουμε στο σπίτι μας. Αν και είχε αρκετή κίνηση, είχαμε ευχαριστηθεί τόσο την εκδρομή μας που δεν μας ενόχλησε καθόλου! Μιας και ήταν η πρώτη εκδρομή του φετινού χειμώνα, Καλό Χειμώνα νάχουμε με υγεία και πολλές, πολλές εξορμήσεις!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/Korinthia9122012