Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ)

Μια φωτογραφική ξενάγηση!

13 Οκτωβρίου 2017

Στις 13 Οκτωβρίου, πήγαμε με φίλους να επισκεφτούμε το νέο απόκτημα της πόλης, το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο Φαληρικό Δέλτα, στους χώρους του παλιού Ιππόδρομου.

Πριν την επίσκεψη ψάξαμε στο διαδίκτυο για πληροφορίες και κλείσαμε ξενάγηση στο εσωτερικό των κτιρίων για τις 5.00 το απόγευμα. Στις 4.30 παρκάραμε στον υπόγειο χώρο στάθμευσης, ανεβήκαμε στο ισόγειο και πήγαμε στο χώρο υποδοχής.

Το κέντρο αποτελείται από τα κτίρια και το πάρκο. Ο χρόνος, που είχαμε έφτανε μόνο για την επίσκεψη στα κτίρια. Αυτά στεγάζουν δύο πολιτιστικά ιδρύματα, σε δύο ξεχωριστά κτίρια. Την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή.

Το κτίριο από την πίσω μεριά

Ένα τρίτο ενώνει τα δύο άλλα.

Η ξενάγηση ξεκίνησε με λίγα λόγια για το κέντρο και την κατασκευή του

και έγινε στον αύλειο χώρο μπροστά από το ενδιάμεσο κτίριο,

με το κανάλι και τις κερκίδες στο βάθος.

Ρέντζο Πιάνο είναι το όνομα του Ιταλού αρχιτέκτονα, που κέρδισε το διαγωνισμό. Το αποτέλεσμα είναι ένα αρχιτεκτονικό επίτευγμα, μια κατασκευή που στολίζει την πόλη και όπως διάβασα σε ένα ιστολόγιο (blog), η θέα από τον «Φάρο», «μας συστήνει μια Αθήνα πιο όμορφη, πιο ανάλαφρη, πιο φωτεινή». Το γυαλί, που είναι το κύριο υλικό κατασκευής του έργου, αφήνει το φως να μπει και η διαφάνεια, που συνεπάγεται, αφήνει το βλέμμα, χωρίς εμπόδια να σεργιανίσει στον υπέροχο περιβάλλοντα χώρο.

Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ)

Συνεχίσαμε στο κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Στο φουαγιέ το μάτι τραβούν οι εξώστες των θεωρείων της κεντρικής σκηνής, τα εντυπωσιακά, μοντέρνα, αλλά λιτά φωτιστικά και κυρίως το «ιπτάμενο» γλυπτό του Ιάπωνα Σουσούμου Σίνγκου, ένα από τα τρία, παρόμοιας τεχνοτροπίας, που υπάρχουν στο Κέντρο Πολιτισμού.

Πρώτη μας στάση η Εναλλακτική Σκηνή, η μικρή, σχετικά αίθουσα, για το ανέβασμα μικρότερων και πιο πρωτοποριακών παραγωγών και την πραγματοποίηση συναυλιών.

Συνεχίσαμε με τις αίθουσες, όπου κάνουν τις πρόβες τους τα επιμέρους τμήματα μιας παράστασης.

Οι χορωδίες,

οι χορευτές

και φυσικά η ορχήστρα,

η πιο μεγάλη απ’ όλες.

Βγήκαμε και πάλι σε έναν από τους εξώστες και στη συνέχεια ανεβήκαμε στον 6^ο, τον τελευταίο όροφο για να μπούμε να ρίξουμε μια ματιά στην κεντρική σκηνή, σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες. Δυο μέρες αργότερα η Εθνική Λυρική Σκηνή θα εγκαινίαζε επίσημα το νέο της «σπίτι» με την όπερα του Ρίχαρντ Στράους «Ηλέκτρα» και ήταν όλοι «υπ’ ατμόν».

Η μεγάλη αίθουσα έχει στην οροφή άλλο ένα από τα γλυπτά του Σουσούμου Σίνγκου, το οποίο μάλιστα κατά την ώρα της παράστασης «κρύβεται» για να μην ενοχλεί με τον ήχο του. 

Είναι «ντυμένη» με ξύλο κερασιάς και πάνελ σε βαθύ κόκκινο χρώμα. Πραγματικά πολύ εντυπωσιακή.

Βγαίνοντας πάλι στο εξώστη βρίσκεσαι πάνω από το πρώτο γλυπτό του Σουσούμου Σίνγκου, με άπλετη θέα προς το πάρκο, από τα γυάλινους τοίχους και συνειδητοποιείς πως αν και βρίσκεσαι στη συμβολή δύο, από τους πιο πολυσύχναστους και θορυβώδεις δρόμους της πόλης, δεν ακούγεται το παραμικρό εκεί μέσα.

Εθνική βιβλιοθήκη της Ελλάδος (ΕΒΕ)

Σειρά είχε η Εθνική βιβλιοθήκη.

Στην είσοδο της βιβλιοθήκης δεσπόζει ο πύργος των βιβλίων, ύψους 20μ. Υπάρχει η υποδοχή 

και το τρίτο γλυπτό του Σουσούμου Σίνγκου.

Στο κέντρο της αίθουσας υπάρχει η μακέτα του συγκροτήματος.

Λίγα βιβλία έχουν μεταφερθεί εκεί, μια διαδικασία, που όπως φαίνεται θα πάρει αρκετό χρόνο μέχρι την ολοκλήρωσή της.

Έτσι η επίσκεψή μας είχε άδειες αίθουσες βιβλίων,

αίθουσα για τα παιδιά

και αίθουσα όπου κόσμος καθόταν μπροστά σε υπολογιστές ή διάβαζε σε αναπαυτικούς καναπέδες την εφημερίδα του.

Το πιο εντυπωσιακό ήταν στα «άδυτα» της βιβλιοθήκης, εκεί που θα αποθηκεύεται ο κύριος όγκος των βιβλίων, με τους κινητούς φωριαμούς-βιβλιοθήκες

Ο Φάρος και η θέα

Η ξενάγηση τελείωσε στο «Φάρο». Είναι ο χώρος πάνω από την οροφή της Όπερας και κάτω από το εμβληματικό «Ενεργειακό Στέγαστρο».

Η θέα προς όλες τις κατευθύνσεις είναι απρόσκοπτη. Όχι μόνο στο πάρκο, αλλά σε πολύ μεγάλο μέρος της πόλης.

Ο Λυκαβηττός και η Ακρόπολη στα βόρεια,

ο Σαρωνικός

και το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στα νότια

και οι γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά στα δυτικά και τα ανατολικά. Εκεί πάνω βιώνεις και το μοναδικό μειονέκτημα του «Φάρου». Τον εκκωφαντικό θόρυβο της κίνησης στις δυο μεγάλες λεωφόρους.

Εκεί ψηλά ευχαριστήσαμε και αποχαιρετήσαμε την ξεναγό μας και την κυρία, που τη συνόδευε και τη βοηθούσε. Απολαύσαμε τη θέα μόνοι μας

και κατεβήκαμε να πιούμε ένα καφέ πριν αποχαιρετήσουμε τους φίλους μας.

Το κύπελλο του Σπύρου Λούη στην είσοδο του Κέντρου

Να σημειώσω πως όλος ο χώρος είναι απόλυτα προσβάσιμος σε ΟΛΟΥΣ, ανεξάρτητα από την κινητική τους κατάσταση.

Στο Πάρκο γίνεται ξεχωριστή ξενάγηση, η οποία πρέπει να έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον επίσης. Ελπίζω πως σύντομα θα ξαναπάω να την παρακολουθήσω κι αυτή.

Η ιστοσελίδα του κέντρου https://www.snfcc.org/?lang=el