Στο νομό με τα πολλά νερά!-Τριχωνίδα

Η λίμνη των λιμνών

(συνέχεια από το: Στο νομό με τα πολλά νερά!-Μεσολόγγι  )

4 Ιανουαρίου 2013

Η άλλη μέρα μας βρήκε να περιδιαβαίνουμε τα κεντρικά του νομού, στη βόρεια πλευρά της λίμνης Τριχωνίδας, της μεγαλύτερης Ελληνικής λίμνης, που έχει έκταση περίπου 96 τετρ.χμ..

Την ηλιόλουστη αυτή μέρα περάσαμε με το καραβάκι για δύο λόγους. Έχει το μισό κόστος και μας δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσουμε και να απαθανατίσουμε τη γέφυρα από κάτω. Το θέαμα είναι υπέροχο. Η γέφυρα με την καμπύλη του οδοστρώματός της, τους πυλώνες και τα δύο κάστρα στις άκρες της δίνουν υπέροχες εικόνες. Το Κάστρο του Μωριά (του Ρίου) δεν είναι τόσο εντυπωσιακό από τη θάλασσα

όσο αυτό της Ρούμελης (Αντίρριο), χωρίς βέβαια να υστερεί σημαντικά.

Σαν κατεβήκαμε στο Αντίρριο πήγαμε προς τη Ναύπακτο. Μπήκαμε στην πόλη μέχρι τη διασταύρωση αριστερά που πάει για Θέρμο. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Ο δρόμος έχει αρκετές στροφές και σιγά-σιγά το τοπίο αρχίζει να γίνεται ορεινό. 23 χιλιόμετρα από το Αντίρριο φτάσαμε σε ένα οικισμό. Αρκετές οι ταμπέλες για ξενώνες, εστιατόρια και εταιρείες δραστηριοτήτων στη φύση. Είχαμε φτάσει στον Εύηνο. Μια σιδερένια γέφυρα επιτρέπει στο δρόμο να συνεχίσει απέναντι. Ήμασταν στη θέση «Χάνι Μπανιά». Πάνε 14 χρόνια όταν τέτοιες μέρες του 1999 πήγαμε για πρώτη φορά σε αυτό το μαγευτικό τοπίο. 8 χρόνια μετά την πρώτη εκείνη φορά πέρασα και πάλι κατεβαίνοντας από τη μοναδική Ευρυτανία στην Πάτρα. Και τώρα βρισκόμουν εκεί για τρίτη φορά. Και ήταν όπως και την πρώτη. Υπέροχα!! Γιατί ο τόπος αυτός σε μαγνητίζει με τις εικόνες που προσφέρει. Το ποτάμι κυλά πεντακάθαρο και με αρκετή ορμή κάτω από τη γέφυρα.

Η εικόνα από λίγο πιο ψηλά είναι απίθανη. Το ποτάμι χαμηλά καταγάλανο, η βαμμένη στο χρώμα της σκουριάς σιδερένια γέφυρα και οι καμινάδες των σπιτιών του οικισμού να αναδίδουν στο γαλανό ουρανό μυρωδάτο καπνό.

Συνεχίσαμε τη βορειοδυτική μας πορεία. Το τοπίο είναι αυτό της ημιορεινής Ελλάδας.

Μικρές κοιλάδες ανάμεσα στα βουνά, πρόβατα να βόσκουν αμέριμνα απολαμβάνοντας τη θέρμη της ηλιόλουστης μέρας και οικισμοί, μεγάλοι και μικροί, με τις καμινάδες τους να καπνίζουν . Σε πολλά σημεία κόσμος μάζευε ελιές. Και έχει πολλές ελιές η περιοχή. Σε όλη μας την εκδρομή εκείνη τη μέρα είδαμε πολλά ελαιοτριβεία σε οργασμό δουλειάς.

Πλησιάζαμε πια τη λίμνη. Στο χωριό Κάτω Μακρινού στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας τις ταμπέλες προς Θέρμο και Αγρίνιο. Στο Πάμφιο είδαμε μια μικρή ταμπέλα εκεί που είναι ένα μικρό γεφύρι. Έδειχνε προς τα αριστερά και έγραφε ΛΙΜΝΗ. Δεν της δώσαμε σημασία κατ’ αρχήν και ρωτήσαμε μια οικογένεια που μάζευε ελιές. Αυτοί μας έστειλαν πίσω και στρίψαμε εκεί που έδειχνε η ταμπέλα. Ο μικρός χωματόδρομος τελειώνει στην ακρολιμνιά. Μπροστά μας η «θάλασσα» που τη λένε Τριχωνίδα.

Μεγάλη όσο φτάνει το μάτι, ήρεμη και γαλήνια με καλαμιές ένα γύρω στις όχθες της, αρκετά διαυγής και, υποθέτω, καθαρή.

Μεγάλες πέτρες φαίνονταν στο βυθό, μέχρι λίγα μέτρα από την όχθη, όπου και μπορούσαμε να δούμε.

Σε ένα αυτοσχέδιο αραξοβόλι, σε ένα μικρό καναλάκι, δύο βαρκάκια ξεχειμώνιαζαν, καλά σκεπασμένα.

Απολαύσαμε αυτό που μας προσφέρονταν εκεί γύρω, απολαύσαμε και δύο πορτοκάλια που είχαμε φέρει μαζί.

Ξανά στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. 

Ήταν κάποια σημεία που η λίμνη, αλλού μακριά και αλλού κάτω από τα πόδια μας, λαμποκοπούσε στη λαμπρή λιακάδα. Οι εικόνες με τραβούσαν από το μανίκι για στάση και φωτογράφιση. Ομολογώ πως υπέκυψα στον πειρασμό πολλάκις, όχι μόνο εκεί, μα σε όλο το ταξίδι!

Δεν πέρασε πολύ ώρα (στην πραγματικότητα με τόσες στάσεις πέρασε αρκετή!!) και μπαίναμε στο Θέρμο. Ένας δρόμος δεξιά, οδηγεί στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου αφού περάσει από ένα καινούριο πέτρινο κτίριο που μας έκανε να πιστέψουμε πως είναι το αρχαιολογικό μουσείο. Και δεν πέσαμε πολύ έξω.

Παρκάραμε και πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι που φέρνει στον αρχαιολογικό χώρο.

Βρίσκεται σε μια μικρή κοιλάδα που διαρρέει ένα μικρό ποταμάκι

που ξεκινά από την πηγή μέσα στο χώρο.

Σπουδαίο θρησκευτικό ιερό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο των Αιτωλών, με συνεχή ανθρώπινη παρουσία από την πρώιμη Μυκηναϊκή εποχή (περίπου 1500 π.Χ.) μέχρι τη διάλυση της Αιτωλικής Συμπολιτείας από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ.

Στον χώρο υπάρχουν ερείπια κτιρίων της προϊστορικής περιόδου,

τα ερείπια του ναού του Θέρμιου Απόλλωνα του 7^ου αι. π.Χ., καθώς και τα ερείπια δύο ακόμα ναών, του Απόλλωνα Λυσείου και της Λαφρίας Αρτέμιδος. Στα πρώιμα Ελληνιστικά χρόνια η πόλη γίνεται η έδρα της Αιτωλικής Συμπολιτείας

και από τότε χρονολογούνται τα ερείπια της Αγοράς και του Βουλευτηρίου. Ο ναός του Απόλλωνα μαζί με τον πρώτο ναό της Ήρας στην Ολυμπία, είναι οι παλιότεροι ναοί στον Ελλαδικό χώρο.

Μέσα στο χώρο υπάρχει και ένα κτίριο με ηλικία που ξεπερνά τον αιώνα. Είναι το αρχαιολογικό μουσείο. Ή μάλλον είναι και δεν είναι το μουσείο. Και εξηγούμαι. Το μουσείο είναι εδώ και χρόνια ανεπαρκές και γι αυτό αποφασίστηκε η ανέγερση νέου και σύγχρονου μουσείου. Είναι αυτό που είδαμε ερχόμενοι. Το νέο μουσείο τελείωσε και άρχισε η μεταφορά και τοποθέτηση των εκθεμάτων. Έτσι όταν πήγαμε εμείς δεν λειτουργούσε κανένα από τα δύο. Τι κρίμα. Από ότι διαβάσαμε στον οδηγό μας έχει σπουδαία και μοναδικά «πράγματα» εκεί μέσα. Δεν πειράζει! Αφορμή και γι άλλη επίσκεψη κάποτε.

Κάναμε τη βόλτα μας μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Είδαμε, θαυμάσαμε και τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες.

Αναχώρηση και πάλι, περάσαμε μέσα από την πόλη χωρίς να σταματήσουμε και πήραμε το δρόμο προς Αγρίνιο. Λίγο μετά το Θέρμο  βρίσκεται το χωριό Μόκιστα ή Αγία Σοφία. Έξω από το χωριό, πάνω στο δρόμο, βρίσκεται ένας υπέροχος χώρος.

Νερά αναβλύζουν από παντού,

δεκάδες πλατάνια (γυμνά αυτή την εποχή) προσφέρουν τη δροσιά τους και διάφορες κατασκευές,

όπως γεφυράκια, παγκάκια,

βρύσες και εξώστες, κάνουν τον τόπο υπέροχο και ειδυλλιακό! Ο πειρασμός για μια στάση ήταν πολύ ισχυρός και εμείς ενδώσαμε με μεγάλη μας ευχαρίστηση. Ο ήχος του νερού και η δροσιά ένα γύρω, ήταν το καλύτερο ηρεμιστικό. Στην περιοχή υπάρχουν και 3 βυζαντινές εκκλησίες, αλλά το μεσημέρι είχε προχωρήσει πολύ και έτσι η επίσκεψη σ’ αυτές πήρε κι αυτή αναβολή. Είπαμε, η Αιτωλοακαρνανία δεν είναι για μια κι έξω!

Η διαδρομή συνεχίζεται με αρκετές στροφές και με αρκετό πράσινο.

Έξω από το χωριό Μυρτιά φτάσαμε στο ομώνυμο μοναστήρι που όπως ήταν αναμενόμενο ήταν κλειστό λόγω μεσημεριού. Λίγες φωτογραφίες απ’ έξω και πάμε για την Κάτω Μυρτιά που βρίσκεται πάνω στη λίμνη και έχει κάποιες ταβέρνες για να κάτσουμε. Οι εικόνες της λίμνης από εκεί ήταν μαγικές!!

Οι όχθες της λίμνης αλλά και κάποιες βάρκες αραγμένες σ’ αυτή καθρεφτίζονταν στα απόλυτα γαλήνια νερά, σχηματίζοντας εικόνες που παραπέμπουν σε ακουαρέλα!!!

Στην αυλή της ταβέρνας που κάτσαμε έχει ένα θεόρατο πλάτανο, σχισμένο στα δύο.

Ανάμεσα στα δυο κομμάτια του ο μαγαζάτορας έχει φτιάξει ένα σκηνικό με ένα ψεύτικο πηγάδι. Μας είπε πως πολλά νιόπαντρα ζευγάρια το χρησιμοποιούν σα φόντο για τις γαμήλιες φωτογραφίες τους.

Μια μικρή ταμπέλα πάνω στον πλάτανο έγραφε: «Αυτό το δέντρο Χρονολογείται από το 474 Μ.Χ.» (!!!!). Αν είναι δυνατόν!! 15,5 αιώνων πλατάνι!!! Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια, πάντως είναι θεόρατο!

Τα κρεατικά καταπληκτικά και η Δρομίτσα πεντανόστιμη! Όπου Δρομίτσα ψάρι ενδημικό των λιμνών της Στερεάς και της Ηπείρου.

Φύγαμε απογευματάκι με σκοπό να σταματήσουμε κάπου για καφέ. Ο δρόμος μέχρι την Παραβόλα πάει παραλίμνια και η διαδρομή είναι υπέροχη. Μετά το χωριό Βαρειά, στη θέση Δογρή έχουν χτιστεί διάφορα κέντρα για την εξυπηρέτηση κυρίως εκδηλώσεων (γάμοι, γλέντια κλπ).

Είναι όμως το μέρος καταπληκτικό. Ένοιωσα όπως σε παραλίμνια μαγαζιά στη Γερμανία και την Ελβετία. Τα δέντρα κοντά στη λίμνη είχαν ρίξει τα φύλλα τους και με τον ήλιο να έχει χαμηλώσει, οι εικόνες ήταν υπέροχες.

Όταν ο ήλιος άρχισε να βουτά πέρα από τη λίμνη, έφτιαξε ένα πύρινο διάδρομο πάνω στα νερά. Οι αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου κυριολεκτικά χόρευαν πάνω στα νερά που είχαν πάρει κι αυτά ένα ιδιαίτερο χρώμα!

Είχε πολύ κόσμο και πολλά πιτσιρίκια ξέδιναν παίζονταν στον υπέροχο χώρο.

Άλλα τάϊζαν τις πάπιες,

άλλα πέταγαν πέτρες στο νερό,

κάποια έκαναν «βαρελάκια» κατρακυλώντας στο γκαζόν, άλλα κυνηγιόνταν.

Και τι δεν έκαναν! Να κάθεσαι να χαζεύεις και να φωτογραφίζεις!

Μετά τον καφέ και με το σούρουπο να έχει πέσει για τα καλά, περάσαμε την Παραβόλα, το Παναιτώλιο και μπήκαμε στο δρόμο Αγρινίου-Αντιρρίου. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και δυστυχώς δεν είδαμε το φαράγγι της Κλεισούρας, που είναι πολύ εντυπωσιακό και είχα χρόνια να περάσω μιας και ο νέος δρόμος που πάει για Αγρίνιο και Ήπειρο το παρακάμπτει.

Ξανά στο καραβάκι και βράδυ πια φτάσαμε στην Πάτρα στο σπίτι των φίλων μας.

Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα περιοχές της Τριχωνίδας με εξαίρεση τότε που πήγαμε στο Θέρμο κατεβαίνοντας από Καρπενήσι. Ο τόπος είναι υπέροχος. Εύφορος, με πολλά νερά, πολλές καλλιέργειες, χωριά αρκετά διατηρημένα και γενικά εικόνες πολύ όμορφες. Τηρουμένων των αναλογιών θα το χαρακτήριζα ένα «παράδεισο»! Μου άρεσε τόσο που είμαι σίγουρος πως σύντομα πάλι θα βρεθούμε σε εκείνα τα μέρη. Καλά να είμαστε! 

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/106934190911586551442/Aetoloakarnania3412013